Eetstoornis en kinderwens
Van kleins af aan voel ik het verlangen in mij branden. Wat leek het mij prachtig om moeder te zijn en een mensje van mij te hebben. In mijn hoofd fantaseerde ik erop los. Het liefst wilde ik een meisje. Ik zou haar liefhebben met heel mijn hart. Ik zag al voor me hoe ik haar stevig in mijn armen sloot. Hoe ik haar koesterde en haar liefde en warmte bood. Mijn mensje, mijn meisje, het was een grote droom ...
Die droom heb ik nog steeds. Nu ben ik volwassen, ik heb een leeftijd waarop ik haar had kunnen hebben en als mijn leven anders was gelopen, was dat misschien wel zo geweest, maar zo is het niet gelopen. Met de jaren heb ik veel problemen in mijn leven ontwikkeld. Een eetstoornis, een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, een depressie en een hoop angst. Op deze manier voel ik me niet in staat om een kind op te voeden. De angst om tekort te schieten en niet goed genoeg te zijn, is te groot.
Een kind komt natuurlijk niet vanzelf. Een relatie met een man zie ik niet zitten, los van de gedachte dat niemand mij wil. Laat staan geslachtsgemeenschap. Gelukkig kun je ook op andere manieren zwanger raken. Een kind adopteren of een pleegkind nemen, zijn ook opties die mij aanspreken, maar een kind dat ikzelf heb gebaard, blijft voorop staan. Wat lijkt het mij bijzonder om leven in mij te dragen en het na negen maanden op aarde te zetten.
Een huilende baby in mijn armen. Tranen over mijn wangen van geluk. Zo stel ik het mij voor na de bevalling, en als het een jongetje is, zal ik er even veel van houden hoor. Voor het gemak blijf ik echter ‘haar' schrijven ;-). Ik wil haar met voldoende zorg en aandacht opvoeden. Ik wil haar meenemen op reis en samen de wereld ontdekken. Ik wil haar zien opgroeien, het liefst gezond en gelukkig, maar als er problemen zijn, wil ik haar helpen en er voor haar zijn. Ze kan alles aan mij kwijt. Ik wil haar troosten waar nodig. Ook als zij volwassen is en op eigen benen staat, wil ik haar steun en toeverlaat blijven, zolang ik leef. Ik wil een mama zijn die alles geeft.
Misschien zou ik deze droom als motivatie kunnen gebruiken. Ik heb het vaak te horen gekregen en het is een mooi doel, maar waarom voelt de weg ernaartoe toch zo onbewandelbaar? Waarom voelt elke stap tussen mij en een kind te groot? Ja, ik ben vreselijk bang, ik ben zo onzeker als maar kan, maar ik ben ook een mens van vlees en bloed met natuurlijke wensen en behoeftes. Is het terecht om daar door mijn problemen niet aan toe te geven en in stilte te blijven verlangen, of zou ik keihard moeten vechten om die stappen wel te zetten en uiteindelijk mijn kind te bereiken? Mijn eigen gezinnetje...
Mijn zus heeft vier kinderen. Ze was er vroeg bij! De meisjes zijn momenteel 10 en 8 jaar. De jongens 3 en 1. Het zijn stuk voor stuk schatten. Mijn hart smolt bij elke geboorte. Ik heb ze hun eerste woordjes horen zeggen en ik heb ze hun eerste stapjes zien zetten. Steeds iets zelfverzekerder. Ik zie ze opgroeien van klein naar steeds iets groter. Ik zie hoe ze leren en hoe ze zichzelf ontwikkelen. Ik ben blij dat ze er zijn, ze betekenen veel voor mij en als ik zelf nooit een kind krijg, blijf ik dankbaar, want ik vind het ook prachtig om tante te zijn.
Heb jij een kinderwens?
Gerelateerde blogposts
24
Reacties
Geef dus de hoop nooit op en blijf ervoor gaan! Succes!
Ook ik heb al 10jaar een eetstoornis op t moment dat t wat beter met me ging en lichamelijk wat gezonder werd raakte ik onverwachts in verwachting terwijl dit volgens de arts niet mogelijk was Door de ziekte. De zwangerschap zelf was mn grote motivatie om echt beter te worden t ging ook steeds beter met me maar helaas 3maandjes na de geboorte van onze dochter een heftige terugval.
Op dit moment gaat t redelijk en is de wens voor een 2e erg groot maar omdat ik weer aan t rotzooien ben moet het uitgesteld worden.
Meiden met een kinderwens wacht serieus tot dat je je psychische helemaal goed voelt. T kost erg veel kracht en vraagt ontzettend veel van je een kindje opvoeden!
Ik ben hartstikke gelukkig met mn dochtertje maar als ik kon wachten met kinderen had ik t zeker gedaan tot dat ik echt alles aan kan ! :)
Nu is t extra hard werken maar heb de juiste hulp en t gaat okey!!! :)
Liefs mij
Prachtige blog in ieder geval! En wat betreft jouw kinderwens: wacht tot je er klaar voor bent en dan weet ik zeker dat je het kunt.
Liefs Beer
Ik wens jou alle goeds toe en wil je meegeven om te wachten tot je er klaar voor bent. Je voelt het wel als dat zo is.
Liefs
Het heeft me doen beseffen dat ik beter moet worden en gezond moet zijn voordat ik aan een kind kan beginnen.
De genetische aanleg voor verslavingen of eetstoornissen en zo wil ik sowieso niet doorgeven omdat ik weet wat een hel het is.
Ik heb verder ook geen goed voorbeeld gehad, en weet alleen uit mijn opleiding tot opvoedster hoe het anders kan.
Ik heb ook geen relatie op t moment, en als ik er alleen voor zou staan denk ik dat ik me nog veel onzekerder zou gaan voelen, en het kan haast niet anders dan dat een kind dat ook aanvoelt en er last van heeft
Ik ben ook bang dat ik voor mezelf teveel zou verwachten van het krijgen van een kind. Dat ik zou hopen dat dat kind me de liefde geeft die ik zelf gemankeerd heb, terwijl kinderen eigenlijk nog denken dat de wereld rond hen draait en niet de taak hebben om er te veel voor hun ouders te zijn (heb ik ook ervaren)
En daarbij zou ik eigenlijk een zwangerschap ook niet zien zitten, ivm lichaamsbeeld en zo. De enige manier om zonder zwangerschap een kind te krijgen, is dan weer pleegzorg of adoptie. En daarvoor zou ik sowieso niet goedgekeurd worden, ze screenen je heel erg en met mijn opnames (nu en in het verleden) maak ik gewoon geen schijn van kans.
En dan is er nog het erfelijke aspect. Mijn aanleg voor depressie is duidelijk erfelijk bepaald, en het is een lastige keuze of ik mijn eigen kind daarmee zou willen belasten. Want wat als mijn kind straks hetzelfde te wachten staat als wat ik heb doorgemaakt?
Ik had zeker een kinderwens, alleen iets later dan nu.. Door mijn eetstoornis werkte het allemaal niet meer zoals het zou moeten en mijn meisje is inmiddels 7 maanden.
Aan de andere kant ook mijn grootste geluk, want zonder haar was het misschien wel helemaal niet meer gebeurd!
Ik weet zeker dat je een zorgzame, lieve mama zal zijn!
Al zoveel jaren mijn aller, aller, allergrootste wens. Mijn levensdoel, mijn motivatie.
De angst die er al zo'n 6 jaar is, dat ik geen kinderen kan krijgen.
Het eeuwige ''gedoe'' met eten. Ik? Kan ik het wel...?
Dan zit ik in een gigantische terugval, word ik niet ongesteld en blijk ik zwanger.
Zomaar, onverwachts, een grote verrassing. Mijn allergrootste droom. Even een intense liefde voor mijn lichaam, die blijkbaar heel sterk is.
Aankomende week mogen we voor het eerst ons wondertje gaan bekijken, vandaag ben ik 8 weken zwanger. Zo pril, zo spannend, zo eng, zo dankbaar...
Zo intens dankbaar..