'Ik voel me leeg, onrustig en ik weet niet zo goed wat ik met mijzelf aan moet. Ik wil mij niet zo voelen, ik wil niet geconfronteerd worden met de dood en ik wil zeker geen mensen verliezen'. Rond een uur of 10 ’s ochtends hoorde ik het nieuws. Het zat er al een tijd aan te komen. Op het moment dat ik het telefoonnummer van mijn ouders zag, wist ik genoeg. Mijn opa was overleden. Hij is een paar uur nadat hij in slaap is gebracht overleden. Hij is rustig heengegaan op een manier die hij wilde. Op het moment dat ik het nieuws hoorde, overviel mij een gevoel dat ik niet kende. Mijn eerste reactie was om me vol op werk te richten, maar hoe hard ik ook probeerde, mijn concentratie was gewoon weg. Het is niet dat ik verdrietig was en daardoor afgeleid was, maar er zat een misselijkmakende knoop in mijn buik die niet weg wilde gaan. Het voelde alsof ik verstikt werd en opgesloten zat.

Daarnaast vond ik het ook heel lastig hoe ik moest reageren op anderen mensen. Iedereen was erg lief voor mij, maar ik snapte niet waarom. Zo goed was mijn band met mijn opa niet. Ik vond hem lief en ik sprak soms met hem, maar we waren niet heel close. Waarom raakte het mij dan toch zo? Die gedachte maakte het voor mij heel erg lastig om er met mensen over te praten, zeker met mensen die hun ouders of kinderen hebben verloren, wat veel erger is. Als ik hier echter rationeel naar kijk, nam ik mijzelf eigenlijk niet serieus en zeker mijn gevoelens niet. Natuurlijk is het heftiger als iemand zijn partner of moeder verliest, maar dat betekent niet dat dit niet erg is. Het is een andere gradatie van ernst en heftigheid, maar zo'n verlies is zeker niet verwaarloosbaar.

Wat mij heel erg heeft geholpen, is om daar open over te zijn. Naarmate ik er met meer mensen over sprak, kwam ik tot de conclusie dat ik mijzelf er eigenlijk voor schaamde en dat ik de gevoelens eigenlijk niet wilde toelaten. Ik wilde niks voelen, omdat ik bang was dat ik een terugval zou krijgen. De dood is voor mij altijd al een grote trigger geweest. Ik ben heel lang bang geweest voor de dood, maar tegelijkertijd ook voor het leven. Zeker voor het leven waar niet altijd alles goed gaat. Ik moest inzien dat ik niet dezelfde persoon ben als die ik was tijdens mijn behandelingen. Ik heb heel veel geleerd en ben sterker geworden. Het feit dat ik erover kan schrijven en bang ben voor een terugval, laat zien dat ik veel stappen heb gezet. Ik heb meer zelfkennis gekregen en weet welke tools mij kunnen helpen.

Een andere grote trigger voor mij is onzekerheid. Ik kan niet goed omgaan met dingen die niet zeker of onverwacht zijn. Ik weet nu niet hoe dit gevoel zich verder gaat ontwikkelen en dat vind ik heel vervelend. Gaat dit gevoel plaatsmaken voor verdriet of blijft dit gevoel en ebt het geleidelijk weg? Ik weet het niet; ik ben een van de gelukkige mensen die tot nu toe bijna niemand heeft verloren in haar leven. Ik weet niet wat rouw met mij gaat doen en dat idee maakt mij onzeker en angstig. Die onzekerheid maakt mij soms gek, maar ik weet dat ik dat op een gezonde manier een plek kan geven.  

Op het moment dat je zoiets hoort, gaan er allemaal gevoelens door je heen. De een kan boos worden, de ander gaat huilen en weer een ander krijgt een onbestemd gevoel. Wat het ook is, het is allemaal  normaal. Hoogstwaarschijnlijk krijg je, net zoals ik, heel veel vragen over jezelf, de dood, maar ook over het leven. Dat zijn allemaal vragen waar geen goed of slecht antwoord op is, als er al überhaupt een antwoord op is. Het enige wat ik zeker weet, is dat ik in therapie veel tools heb gekregen om hiermee om te gaan. Ik weet nu wat ik nodig heb om hier op een gezonde manier mee om te kunnen gaan. Hieronder staan een paar dingen die ik heel fijn vind om te doen op dit soort momenten.

♥ Niet te streng zijn voor jezelf
Nadat ik te horen kreeg dat mijn opa overleden was, wilde ik meteen weer aan het werk gaan. Dat is mij ongeveer een half uurtje gelukt. Ik was daarna zo moe dat ik even rust heb moeten pakken. Ik voelde mij daar heel erg schuldig over. Ik krijg toch betaald, dus kop op en werk door, maar nadat je zoiets hebt gehoord moet je jezelf rust en ruimte geven. Wat mij heel erg hielp, is tussen het werken door even naar buiten gaan en afleiding zoeken. Die dingen geven mij een gevoel van ruimte en zorgen ervoor dat ik kan doen wat ik wil.

♥ Jezelf verwennen
Ik merk aan mijzelf dat ik op moeilijke momenten behoefte heb om extra lief voor mezelf te zijn. Ik vind het dan heel fijn om dingen te eten waar ik zin in heb en lekkere tussendoortjes in huis te halen. Ik heb daardoor ook iets om naar uit te kijken en dat zorgt bij mij voor een soort van structuur. Ik vind structuur vaak erg prettig wanneer wanneer ik niet lekker in mijn vel zit. Naast het eten kan het ook heel fijn zijn om even tijd voor jezelf en je gevoelens te nemen. Je zou bijvoorbeeld een lange douche met fijne zeepjes kunnen nemen of een gezichtsmasker. Het is vooral belangrijk dat je extra lief voor jezelf bent en iets doet wat je rust geeft.

♥ Inzicht proberen te krijgen in mijn gevoelens
Zeker wanneer het zo vers is, kan het heel lastig zijn om je gevoelens een plek te geven. Je weet namelijk nog niet wat er allemaal nog gaat gebeuren en wat dat met je gaat doen. Het kan wel heel fijn zijn om inzicht in je gevoelens te krijgen. Wat mij heel erg helpt is om dat soort dingen van mij af te schrijven. Dat lost natuurlijk niet alles meteen op. Een verlies verwerk je natuurlijk niet in een dag, maar het zorgt er wel voor dat de eerste uren en dagen draaglijk worden.

♥ Vertrouw op jezelf
Ik vind het altijd heel erg eng om mijn gevoelens te ervaren. Ik ben bij een tegenslag altijd erg bang om terug te vallen in mijn angst- en eetstoornis. Daarom verstop ik  het liefst mijn gevoelens zo diep mogelijk, maar die gevoelens gaan alleen maar wroeten en maken dan veel meer kapot dan je lief is. Ik weet dat van mijzelf en daarom probeer ik ruimte te creëren, zodat mijn gevoelens een plek hebben waar ze ervaren kunnen worden en ik ermee om kan gaan. Het is heel belangrijk dat jij op jezelf vertrouwt. Het lijkt misschien alsof je het niet aankan, maar de kans is groot dat jij jezelf verrast en over een paar maanden terug kijkt en erg trots bent op jezelf.

♥ Praat erover
Praten is een van de krachtigste middelen om iets te verwerken. Zodra je over iets praat, analyseren je hersenen je gedachten en dat geeft je onbewust al veel meer inzicht. Dat is ook de reden waarom het heel erg kan opluchten om ergens over te praten. Het kan zijn dat jij je schaamt voor deze gevoelens en je afvraagt waarom dit jou zo raakt, maar aan die gedachtes heb je niks. Het zijn niet-helpende gedachtes. Het is jouw gevoel en gevoel heeft jammer genoeg geen aan- of uitknop. Daarom kan je er maar het beste mee omgaan. En voor de duidelijkheid: het is heel normaal om je bij verlies – in welke vorm dan ook – rot te voelen.

Rouw is iets heel raars. Het komt met golven. Het ene moment is het daar in alle hevigheid terwijl het op een ander moment voorgoed verdwenen lijkt te zijn. Ik hoop dat ik jullie met deze blog kan helpen om met de eerste gevoelens van verlies een beetje beter om te kunnen gaan. De gevoelens kunnen heel rauw aanvoelen en heel verwarrend zijn, maar de acceptatie van die gevoelens is de eerste stap naar het verwerken ervan. Je bent er nog lang niet, maar je bent op de goede weg en je bent zeker niet alleen met dit soort gevoelens!

 Bron: Holly Lay