Ongeveer 35 jaar geleden vluchtten mijn ouders vanuit Vietnam hier naartoe. Mijn grote zus is daar geboren, maar mijn broer, mijn zusje en ik zijn hier geboren. Het was altijd lastig voor mijn ouders om de juiste mix mee te geven tussen eigen cultuur en de cultuur waarin we nu daadwerkelijk wonen. Als je me vraagt waar ik me meer thuis voel, zou ik zeggen hier. Maar dat betekent niet dat ik geen connecties heb met het land waar mijn ouders vandaan komen.

Dit jaar heb ik voor het eerst bewust een reis gemaakt naar Vietnam. Ik was er al eens eerder geweest toen ik 6 of 7 was, dus daar weet ik vrij weinig van. Dit keer ging ik echt terug naar mijn roots en dat was erg bijzonder. Ik leerde het leven daar kennen zoals zij dat dagelijks meemaken en dat is toch wel heel anders dan hoe ik hier leef. Hoewel het al veel moderner is vergeleken met eerst, merk je gewoon dat ze heel anders leven. Dit heeft natuurlijk te maken met hun cultuur maar ook met de mogelijkheden daar. Zo wonen zij bijvoorbeeld echt met een grote familie in een huis, terwijl wij hier al snel op onszelf gaan wonen als dat mogelijk is. Naast dat het voor hun financieel niet mogelijk zou zijn, is het daar ook traditie om in huis te blijven om zo weer te zorgen voor de ouderen. Ik woon al heel wat jaartjes samen en ik kan me dan ook niet voorstellen hoe het zou zijn om nog thuis te wonen bij mijn ouders.

Toen ik daar was voelde ik me niet als één van hen. Ik werd ook vaak nagekeken alsof ik echt anders was. Dat komt misschien deels door de kleding die ik droeg, maar ik heb ook wel een heel ander postuur dan de mensen daar. Zij zijn allemaal wat kleiner en komen net boven mijn schouders uit. Dat was toch wel erg raar om te beseffen. Daar was ik niet meer één van hen, maar hier in Nederland word ik ook niet altijd als één van hen gezien. 

Als je me zou vragen of ik me een Nederlander voel, zou ik volmondig ‘ja' zeggen. Toch werd ik vroeger vaak allochtoon genoemd. Als eerste generatie allochtoon is dat ook zeker niet gelogen, maar fijn voelde dat nooit. Geboren en getogen hier voel ik me zeker niet anders, totdat mensen mij hiervan bewust maken. Het doet dan soms wel pijn dat vreemden me daarop moeten wijzen. Ik volg ook nog wel zeker bepaalde tradities vanuit mijn eigen cultuur, zoals het vieren van een Chinese verjaardag of Chinees Oud en Nieuw, maar verder ben ik meer Westers dan de meesten zullen denken.

Velen denken dat Chinezen in een selectief groepje blijven en dat ze allemaal in een Chinees restaurant werken. Ik geef eerlijk toe dat dat in eerste instantie deels van toepassing was in mijn gezinssituatie. Mijn vader werkte eerst in een Chinees restaurant, maar hij heeft daarna een langere tijd voor een Nederlands bedrijf gewerkt. Ondanks dat sommige aannames kloppen, betekent het niet dat wij niet meegaan in alle ontwikkelingen en veranderingen. Vroeger aten we elke dag rijst thuis en tegenwoordig kan ik me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst rijst heb gekookt thuis.

Dit is niet om afstand te nemen van mijn roots of cultuur, maar ook wij leren nog steeds nieuwe dingen. Nu mijn zussen, broer en ik ouder zijn nemen we ook steeds meer Nederlandse tradities en eetgewoontes mee naar huis. Naast dat we elk jaar naar een tempel gaan om Chinees Oud en Nieuw te vieren, staat er elk jaar ook een kerstboom in huis en vieren we ook Sinterklaas. Daarnaast ben ik getrouwd met een Nederlandse man en mijn broer met een Nederlandse vrouw. In het begin was dit ook wel even wennen voor mijn ouders, maar ook zij zagen snel in dat het eenmaal niet anders was nu we hier wonen. Zolang wij maar gelukkig zouden zijn.

En dat ben ik ook. Het is soms nog even zoeken tussen beide culturen, maar ik denk dat ik aardig op een rijtje heb wat ik belangrijk vind om te volgen en wat ik makkelijker kan loslaten. Dat is niet omdat ik het onbelangrijk vind, maar zo blijf ik zoeken naar een balans tussen beiden culturen waarbij ik me goed voel, en dat is het belangrijkste. Mijn man steunt me hier ook altijd in en ook hij staat open voor de Aziatische cultuur, waar ik hem erg dankbaar voor ben. Dit is dan ook wat wij onze toekomstige kinderen later willen meegeven.

Multicultureel Nederland is in mijn ogen niet meer weg te denken. Voor mij is Nederland ook niet meer weg te denken uit mijn leven en ik ben blij dat ik hier thuis ben. Het is niet altijd even makkelijk en woorden doen soms nog steeds pijn, maar ik heb moeten leren loslaten nadat het even pijn heeft gedaan. Nadat je zulke dingen naast je neer kan leggen, kan je immers ook veel mooie en fijne dingen leren van andere culturen. 

Liefs, Phoi Cai