Na het douchen kijk in de spiegel. Ik zie mijn littekens op mijn borst en op mijn rechter ribbenkast. Deze littekens zijn van een long-operatie, alweer meer dan tien jaar geleden. De wonden zijn geheeld, maar de littekens zijn gebleven. Ik draai me weer om en trek mijn nachtkleding aan. Mijn littekens zijn nu gelukkig niet meer zichtbaar. 

Deze littekens zijn een herinnering aan een ingrijpende gebeurtenis en een heftige periode, waarin ik ernstig ziek ben geweest. Op bepaalde momenten zijn ze zichtbaar, maar verder denk ik niet veel meer terug aan deze tijd. Eigenlijk is dit hetzelfde als met mijn onzichtbare littekens. In mijn kinderjaren, jeugd en tijdens mijn studententijd zijn er meerdere wonden in mijn hart ontstaan. Deze wonden zag niemand, maar ik voelde ze wel. Pijn, verdriet en een gevoel aan leegte zorgden ervoor dat deze wonden telkens opnieuw opensprongen. Met de tijd hebben ook deze wonden zich geheeld, maar het litteken op mijn hart blijft voor altijd.

Bron: Andrew Neel

Een getekend verleden

Iedereen maakt in zijn leven vervelende en heftige periodes mee. Sommigen wel meer dan anderen en iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om. Ook ik heb een verleden dat getekend is. Ik ben geboren met een chronische ziekte, waardoor ik als klein kindje al veel in het ziekenhuis moest liggen. Hierbij zijn er zelfs keren geweest dat artsen aangaven alleen nog maar te kunnen bidden en te hopen. Periodes van onuitstaanbare angsten van mijn ouders en periodes dat ik vocht voor mijn leven. Daarnaast heb ik al in een eerdere blog geschreven dat mijn moeder ook psychische problemen heeft en ik al vroeg een moederrol op me moest nemen. Mijn zorgen en angsten kon ik als kind niet aan en ik zocht mijn toevlucht in een dwangstoornis en eetstoornis. Ik maakte het mezelf dus niet echt makkelijk. Door de angsten voor mijn eigen chronische ziekte en de zorgen om mijn moeder ontwikkelde ik nog meer angsten voor eten, mijn lichaam en het leven in het algemeen. Praten was voor mij enorm moeilijk en met mijn masker op kon niemand zien hoeveel onzichtbare wonden ik als jong meisje al had. De wonden hadden ook geen tijd om zich volledig te helen, want telkens volgde er weer een ingrijpende gebeurtenis. IC opnames voor mijn chronische ziekte, dwangopnames voor mijn eetstoornis, drie keer een opname van mijn moeder in een relatief kort tijdsbestek en daarnaast het eeuwig durende gevecht met mezelf.

Ik ben geen prater, althans niet over moeilijke onderwerpen, maar het is ook nooit in mijn gezin gestimuleerd. Ik kreeg flashbacks van mijn opnames voor mijn eetstoornis. Ik ontwikkelde een angststoornis na één van mijn IC opnames. Ik was overgeleverd aan mijn angsten, maar niemand die het zag en niemand die vroeg of ik al deze gebeurtenissen nog aankon.

Gelukkig ging het na vele jaren vechten en behandelingen zowel beter met mijn chronische ziekte als met mijn eetstoornis. Ik kreeg behoefte om erover te gaan praten met mensen uit mijn omgeving. Ik wilde mijn wonden helen. Het praten en het delen over mijn angsten en levensgebeurtenissen hebben op sommige momenten heel veel opgeleverd. Sommige vriendinnen zijn de liefste en belangrijkste personen in mijn leven, maar sommige mensen hebben voor nieuwe littekens gezorgd. Beloftes werden niet nagekomen en het wantrouwen naar mensen groeide in mij. Vroeger heb ik geleerd om niet te praten en meerdere keren werd me bewezen waarom je dit ook niet moet doen. Toch probeer ik ook de mensen die deze beloftes hebben gemaakt en nooit zijn nagekomen te vergeven. Op die manier groeien mijn wonden dicht en blijft er enkel en alleen een dun streepje over. Daarbij probeer ik mijn vertrouwen in mensen te laten groeien. Elke dag opnieuw. Maar hoe krijg ik dat voor elkaar?

Bron: Edgar Hernandez 

Wees eerlijk

Een grote les die ik heb geleerd, is om eerlijk te zijn naar andere mensen. Naar mensen die dicht bij me staan, maar ook naar mensen die ik eerder op afstand hield. In de periode dat ik vastgeklampt zat aan mijn eetstoornis, was ik tegen niemand eerlijk. Hoe kan ik dan verlangen dat mensen wel eerlijk naar mij zijn? Ik bedroog mijn ouders, hield een groot masker op naar de hulpverlening en verzweeg mijn problemen voor mijn vriendinnen. Niemand wilde me helpen, dacht ik altijd. Ik besefte niet dat ik dit voor het grootste gedeelte zelf in de hand had. Jaren verstreken en langzaam ben ik eerlijk geworden naar een aantal vriendinnen. Vervolgens kreeg ik, na jaren zoeken, de beste psycholoog in heel mijn leven. Daar brak het ijs helemaal en zijn we eigenlijk terug naar het begin gegaan om te zoeken. Het vertrouwen in haar groeide met elke therapiesessie meer én meer en ik durfde meer en meer met haar te delen. Het vertrouwen was diep, maar dat kwam ook doordat ik eerlijk was. Geen leugens meer!

Richt je op positieve en eerlijke mensen

Doordat ik een enorme drang heb door iedereen aardig gevonden te worden, kan ik me ook laten beïnvloeden door mensen die helemaal niet bij me passen. Mensen hebben me meerdere keren gebruikt en dingen laten doen die zij liever zelf niet wilden doen. Ik had het door, maar had niet de kracht om me hier tegen te verzetten. Doordat ik mezelf ging ontwikkelen en door therapie heb ik mezelf beloofd me te proberen te richten op de positieve en lieve mensen in mijn leven. Ik heb een onwijs lief stel vriendinnen, heb uiteindelijk de juiste hulpverleners gezocht en heb een fantastisch team aan collega’s. Ik sport nu in een sportschool waar het niet draait om uiterlijk, gewicht en prestaties, maar om plezier en sportiviteit. De mensen om me heen brengen me positieve energie en ik geef deze positieve energie nu graag door!

Staar jezelf niet blind

Vanwege mijn hechtingsproblematiek kan ik me echt vastklampen aan bepaalde mensen. Meestal waren dit volwassen vrouwen die voor mij op een moederfiguur leken. Ik had intense verlangens bij hen; wilde zo graag dat zij voor me zouden zorgen. Dat we veel leuke dingen samen gingen doen en dat zij een deel van mijn leven zouden uitmaken. Natuurlijk kan dit niet en heb je maar één echte moeder. Ik staarde mezelf blind op hen. Droomde over ze en dacht elke dag aan ze. Het ideaalbeeld voor mij. Het plaatje klopte in mijn ogen. Ik hield mezelf echter alleen maar voor de gek. Mensen kunnen er voor je zijn en je helpen, maar ze kunnen niet dit verlangen stillen.

Volg je hart

Misschien wel het allerbelangrijkste; volg je hart. De mensen die me negatieve energie gaven, waren niet lief voor me en dat voelde ik diep van binnen ook. De mensen waarbij ik enorme overdrachtsgevoelens ervoer, kon ik niet voor mezelf krijgen. Dat besefte ik langzaam ook. Maar de mensen die altijd voor me klaar staan en me door lief en leed steunen, ken ik ook. Deze band voelt intens, maar tegelijkertijd gelijkwaardig. Tegen hen kan ik eerlijk zijn en al mijn gedachtes en gevoelens delen. Maar ik kan ook enorm met ze lachen. Dit prachtige gevoel vind ik terug in mijn hart. Dit gevoel heelt de wonden in mij.

Bron: A.L.

Wonden helen, herinneringen blijven

De weg die ik tot nu heb bewandeld in mijn leven, heeft al veel bochten en kronkels gekend. Vrienden en vriendinnen van de basisschool die zijn gekomen en gebleven, maar ook zijn gegaan. Vriendinnen van de middelbare school, waarvan enkele zijn overgebleven. Hulpverleners die mijn leven hebben gered, maar waarbij ook een afscheid plaatsvond en ik werd overgedragen naar iemand anders. Personen die me hebben vastgehouden, hebben getroost en vervolgens uit mijn leven verdwenen. Opnames van pijn, verdriet, jaloezie, maar ook opnames waarbij ik elke keer als persoon sterker werd. Honderden mensen, tientallen wonden en duizenden herinneringen. De wonden die tot een litteken zijn gevormd en de herinneringen die zijn blijven bestaan. Laat echter nooit de mooie herinneringen door het verdriet in je hart verjagen!

♥