Veel kinderen doen wanneer ze klein zijn enorm hun best voor hun ouders. Misschien zag je vroeger je ouders wel als echte voorbeelden, mensen waarvan je vond dat zij jou leuk, lief en aardig moesten vinden. Je wilt je ouders blij maken, want hun mening trek je je aan. De mening van je ouders zweeft als een donkere wolk boven je hoofd. Je wilt dol graag dat ze trots op je zijn, je wilt de dochter zijn die jij denkt dat zij willen dat je bent. 

''Mijn broertje was erg onzeker waardoor mijn vader hem regelmatig vertelde dat hij een ruggengraat moest tonen. Hij moest voor zichzelf opkomen als hij gepest werd, maar vond dit heel moeilijk. Ik voelde mij ook onzeker, maar om de frustratie rondom mijn broertje een beetje ''goed te maken'' deed ik heel stoer. Ik toonde een ruggengraat, wel een gespeelde, maar het was een ruggegraat. Ik wilde mijn vader trots maken, maar ondertussen voelde ik mij nog steeds onzeker.'' anoniem

Soms hebben we veel voor onze ouders over. Onbewust plaats je jezelf in een rol waarvan je denkt dat je ouders willen dat je inneemt. Maar is dat ook zo? Is het soms niet ook het probleem van de ouder dat hij of zij deze eisen stelt. Natuurlijk is het lastig om je emoties te tonen, wanneer je hoort dat je stoer moet zijn. Wanneer je je echter bewust bent van het masker dat je draagt, kun je gaan kijken hoe je eens eerlijk kunt gaan zijn over wat er zich binnen in jou afspeelt. Praat erover in therapie, met vriendinnen en ook vooral met je ouders. 

In veel gezinnen waar te weinig over emoties wordt gepraat, wordt veel gekeken naar prestaties. School, werk en hobby's worden dan enorm belangrijk. Als het daar heel goed mee gaat, zal het wel prima met jou gaan. Eigenlijk wordt er op die manier heel erg gekeken naar de oppervlakte. 

''Mijn moeder was erg ouderwets ingesteld. In de tijd dat zij opgroeide was het belangrijk dat je een goede opleiding had, een partner en een baan. Dat was het doel in je leven wel zo'n beetje. Ik voelde echter dat er meer was. Ik had emoties waarmee ik niet kon omgaan, ik had onzekerheden waarover ik daardoor niet durfde te praten. Mijn cijfers waren gemiddeld en dat voelde als falen. Als ik mijn moeder blij zou willen maken en haar het idee wilde geven dat zij de opvoeding goed had gedaan zou ik minimaal Havo moeten hebben en alleen maar voldoendes! Ik voelde mezelf een mislukte dochter, omdat dat mij niet lukte.'' anoniem

Misschien heb je wel het idee dat je je ouders niet teleur mag stellen. Zij staan iedere week weer aan de zijlijn op het hockeyveld te juichen en je aan te moedigen. De druk ligt daarom extra hoog. Je moet winnen en het liefst ook nog persoonlijk een doelpunt scoren. Eigenlijk staat de hele wedstrijd alleen nog maar in het teken van jouw trotse ouders. Het doel van de wedstrijd is niet het plezier dat je hebt met het team en ook niet de score. Het doel is voorkomen dat je ouders niet teleurgesteld worden.

Is het echt zo dat je je ouders teleur stelt wanneer je de wedstrijd niet wint? En is het zo dat jij op die ene sport moet blijven omdat je ouders het zo leuk vinden? Volgens mij niet.

Wees eerlijk en oprecht over wat jij van jouw hobby vindt en waarom je het spel ook alweer zo leuk vond. Je bent geen betere dochter als je keurig doet wat je ouders willen, terwijl je er zelf ongelukkig van wordt. 

''Mijn ouders hebben een hoop nare sitauties meegemaakt. Na hun scheiding heb ik het gevoel dat ik beiden blij moet maken. Ze zijn er alweer aardig bovenop. Ik doe er alles aan om een dochter te zijn die zij nodig hebben. Zo troost ik mijn moeder als ze verdriet heeft over haar verleden. Ze heeft niet echt vriendinnen en dus ben ik haar steun. Voor mijn vader doe ik extra mijn best op school. Ik wil geen 7 halen, maar minimaal een 9. Hij hoeft zich niet schuldig te voelen over de scheiding tegenover mij. Door goed mijn best te doen voor school, zelfs ook al zie ik daardoor mijn vriendinnen amper, laat ik hem zien dat het goed met me gaat.'' anoniem

Door bepaalde gebeurtenissen verschuiven de rol van ouders en kinderen soms. Veel kinderen willen van jongs af aan hun ouders blij maken. Door dingen te doen die de ouders willen lukt dat vaak aardig. Wanneer ouders verdriet hebben voelen veel kinderen zich dan ook erg verantwoordelijk. Misschien ben jij ook wel zo'n kind. Je probeert je ouders op te vrolijken en je best voor hen te doen. Maar wie is er voor jou?

Natuurlijk is het mooi dat jij als kind je ouders weer wat op kunt vrolijken en hen blij kunt maken met wat je doet. Maar hou ondertussen in de gaten dat er ook ruimte voor jou overblijft. Wie zorgt er voor? Waar mag jij uithuilen en wie is jouw steun en toeverlaat? 

Vind je het moeilijk hier met je ouders over in gesprek te gaan, dan kun je hen misschien een brief sturen. Je hoeft hen dan nergens van de beschuldigen, want vaak zijn deze rollen onbewust ontstaan. Leg uit dat je het fijn vindt dat je er voor hen kunt zijn, maar dat je het soms ook wel erg moeilijk vindt of dat je zelf een schouder mist. Daarnaast kun je ook gaan kijken waar jij die schouder kunt vinden. Trek aan de bel op therapie, laat je tranen drogen door je beste vriendin of zoek een tante of oma op. Ook voor jou is er een plekje. 

De perfecte dochter bestaat niet, ook al zouden we hem natuurlijk allemaal ontzettend graag cadeau geven aan onze ouders. Wat zou het fijn voor hen zijn. Ondertussen mag je jezelf gerust af vragen of jouw ouders verwachten dat jij perfect bent. Voor veel ouders is het nog mooier te weten dat hun dochter zichzelf durft te zijn, eigen keuzes gaat maken en haar emoties durft te tonen bij haar ouders. 

Denk eens na wat jij als een perfecte dochter ziet. Is dit eigenlijk wel een haalbare eis en helpt het jou persoonlijk om gelukkig te worden? Probeer het idee van die perfecte dochter te laten varen. Want is een perfecte dochter een meisje dat zichzelf te kort doet? Leer jezelf zijn en op te komen voor wie jij bent als individu. Je ouders zullen nog veel trotser op je zijn als jij uitgroeit tot een gezonde, eerlijke vrouw!

Hoe speelt dit thema bij jou?