Een paar jaar geleden was ik bij mijn ouders en raakte ik volledig in paniek. Ik was op dat moment bang voor alles. Ik was bang om dood te gaan, dat anderen dood gingen, dat ik ziek werd en dat ik faalde. Dit was niet de eerste keer dat het gebeurde. De weken daarvoor gebeurde het regelmatig. Mijn vriendin had daar met mijn moeder over gesproken en mijn moeder zag het nu voor eerst. Zij herkende het belde de huisarts en wij konden maandag al daar terecht. Dit was het begin van mijn tweede traject in de GGZ.

Bij mijn vorige psycholoog had ik geen intake gehad omdat ik werd doorgestuurd terwijl ik was opgenomen in het ziekenhuis . De psycholoog kreeg mijn dossier in handen gedrukt en zo begon het eerste gesprek, maar dit was anders. Ik moest de huisarts en hoogstwaarschijnlijk de psycholoog alles vertellen over mijn problemen. Ik durfde het mijn moeder en vriendin nauwelijks te vertellen. Hoe zou ik het dan ooit een vreemde kunnen vertellen? Ik zag er dan ook erg tegenop.

De dagen totdat ik het gesprek had, gingen voor mijn gevoel erg langzaam. Ik had ook helemaal geen zin om te gaan. Ik wilde eigenlijk wel beter worden en ik wilde wel de hulpverlening in, maar ik vond dit doodeng. Ik wist daardoor niet zo goed wat ik moest doen. Het enige wat ik wel wist, was dat ik helemaal gek werd van mijzelf. Ik wilde dat die gevoelens stopten en dit was de stap die ik moest zetten. Ik ging met lood in mijn schoenen naar de huisarts samen met mijn moeder en vriendin. Ik stapte het gebouw binnen en ik wilde het liefst wegrennen, maar de twee hulpen aan mijn zijde hielden mij tegen. Ik liep door de wachtkamer in. Ik ging zitten en het zweet stroomde over mijn rug. Ik vroeg mij af waarom ik dit deed en vooral wat ik er mee wilde bereiken. De vorige afspraak liep uit waardoor ik nog langer moest wachten. Ik baadde bijna in het zweet en mijn handen waren klam. Daar zag ik hem aankomen en ik hoorde de huisarts mijn namen roepen.

Ik stond op en liep naar hem toe. Mijn moeder en vriendin volgden mij geruisloos. Ik liep naar zijn kamer en ik ging zitten en toen kwam de bekende maar gevreesde vraag: Waarom kom je hier vandaag Jasmijn? Ik wist niet wat ik moest zeggen en ik staarde maar naar zijn gezicht zonder iets te zeggen. Na een –voor mijn gevoel- lange stilte begon mijn moeder te praten. Zij legde een beetje uit wat er aan de hand was. Daarna gaf ze het woord aan mij en begon ik langzaam mijn verhaal te doen. Daarna begon mijn huisarts allerlei vragen te stellen. Waarom was ik bang dat ik een hersentumor zou hebben? Wat zorgt ervoor dat ik zo bang ben voor de dood? Is er iets wat helpt tegen die angsten? Ik vond al die vragen erg lastig. Ik wist op veel vragen eigenlijk ook niet het antwoord. Nadat ik zo goed als kwaad als het kon alles had beantwoord, zei de huisarts dat die mij ging doorverwijzen naar de GGZ. Hij wist echter geen hulpverlening in de stad waar ik toen woonde en ik kreeg enkel een brief mee. Veel stress en een half uur later was ik eigenlijk nog steeds nergens. 

Ik had geen flauw idee wat ik moest gaan doen. Ik wist dat ik hulp moest gaan zoeken, maar waar zou ik die kunnen vinden. Ik had een verwijsbrief maar nog geen psycholoog. Ik googelde wat af, maar ik kon niks vinden. Daarna ging ik in mijn omgeving rond vragen, maar niemand wist iets. Ik heb toen gemaild naar de psycholoog op de universiteit en ik kreeg van diegene een lijstje met goede psychologen in de omgeving. Ik belde er eentje op en een week later kon ik terecht voor een intake.

De dag van mijn eerste echte intake was aangebroken. Ik besloot om alleen te gaan. Ook daar was ik ontzettend zenuwachtig. Ik had de psycholoog van te voren opgezocht en ik wist dat zij maar een paar jaar ouder was dan ik. Ik vond dat een raar idee. Ik was net begonnen met de studie psychologie en zij was net klaar, maar de opleding duurt maar 4 jaar. Ik vond heel die intake erg raar en onwerkelijk. Ik moest eerst allerlei vragenlijsten maken op de computer en daarna gingen wij nogmaals dezelfde vragenlijst mondeling af. Na het gesprek zei ze dat ik over een paar weken zou horen of ze wat voor mij konden betekenen en zo ja wat het zou inhouden. Die paar weken duurden eindeloos. Mijn angst was natuurlijk niet afgenomen, maar had wel een extra stressbron erbij. Ik was toen ook erg blij toen ze mij belde om te zeggen wat de bedoeling was. Achteraf gezien vond ik die procedure erg raar. Normaal krijg je een adviesgesprek in persoon, maar hier werd ik dus enkel gebeld. Ik hoorde dat zij niet goed wist waar ik nou voor bang was en daardoor uitkwamen op een generalistische angststoornis. Ik zou bij haar in de behandeling komen en een keer langs de psychiater moeten gaan voor eventuele medicijnen.

Ik kwam op een wachtlijst terecht en na enkele weken ging het steeds slechter met mij. Ik besloot om de psycholoog te mailen of ik eerder terecht zou kunnen en dat kon. Ik was ontzettend blij dat ik eerder kon beginnen en keek vol goede moed naar de behandeling. Wat ik echter niet wist was dat ik behandeld werd door een verpleegkundige. Ik ben een jaar daar in behandeling geweest zonder dat ik wist dat zij een verpleegkundige was. Ik ben ook nergens gekomen in die periode. Ik had ook vaak het idee dat ik meer wist dan zij. Op een gegeven moment besloot ik dat ik er klaar mee was en eiste ik een nieuwe psycholoog. Ik kreeg toen na enkele maanden wachten een hele fijne psycholoog die mij heeft geholpen in mijn herstel.

Het zoeken naar hulp kan doodeng zijn. Je weet niet hoe het gesprek eruit gaan zien, maar je weet ook niet wat er gaat gebeuren. Ik vond het heel fijn dat de eerste keer iemand erbij was, zodat ik niet enkel op mijzelf aangewezen was. Het was een heel traject, maar ik ben wel blij dat ik die doorlopen heb. Hoe lastig en moeilijk het ook lijkt jij kan dit ook!

♥

Bron: Brendan Riley