De ProudFunding is live! We staan aan het begin van een belangrijke ontwikkeling en jouw bijdrage is hard nodig. We spraken al eerder over het wat, hoe en waarom, maar eerlijk? We kunnen er niet over uitgepraat raken. Dit is zo ontzettend belangrijk voor ons, omdat het belangrijk is voor jullie en voor een ieder die ons nog niet gevonden heeft om dit te lezen. Omdat we weten hoe zwaar het is om te leven met een eetstoornis.

Omdat we weten hoe moeilijk het is om hiervan te herstellen. Omdat we weten dat het stom genoeg niet over eten gaat. Omdat we weten hoe gek je kan worden van jezelf, hoe uitzichtloos het kan voelen, hoe eenzaam het kan zijn. Maar ook omdat we weten dat je niet alleen bént en dat een vrijer leven mogelijk is. Daar willen wij aan blijven bijdragen, over blijven praten, mee blijven helpen. En daar hebben we jou voor nodig.

DONEER HIER

...omdat e-health, juist nu, belangrijker is dan ooit.

Waarom Proud? Waarom ga je niet gewoon naar de huisarts, naar de psycholoog? De coronacrisis heeft pijnlijk duidelijk gemaakt waarom e-health zo ontzettend belangrijk is. De mentale gezondheid van veel mensen is achteruitgegaan, maar de zorg kan het niet bijbenen. De gemiddelde wachttijd voor een eetstoornisbehandeling in Nederland was in augustus 2021 bijna 18 weken, met lokale uitschieters van bijna 32 weken!* Als ik dan stilsta bij hoeveel ik per week achteruitging in fysieke en mentale gezondheid toen ik een eetstoornis had, is dat niet te doen. We zien dan ook vaak dat iemand gedurende de wachttijd te ziek wordt voor de behandeling en daarom opgenomen moet worden of weer naar een volgende wachtlijst wordt verplaatst. Dit kan niet.

En waar zit dan de oplossing? De zorg uitbreiden of anders inrichten om de wachtlijsten te verkorten, dat zeker, maar wij geloven en zien ook hoe e-health hier een belangrijke rol in kan spelen. Zoals online behandelingen aanbieden, die je thuis vanuit je eigen omgeving kan inzetten, maar in geval van Proud ook om een ander, gezond geluid te bieden in een snel veranderende online wereld. We zijn nu hier, laten we het constructief maken. Problematiek erkennen, mensen eerder zien, horen, helpen. Een tegengeluid bieden in de harde online wereld, want hard is 'ie en het is schrikbarend om te zien hoe zeer die wereld kan verschillen van 'de echte wereld'. Hoe er andere regels zijn, meer druk is en welke gevaren er op de loer liggen. Uren per dag op sociale media. Zien en gezien worden, maar niemand die jou écht ziet, alleen op je kamer. 

"Door social media kun je jezelf zo makkelijk vergelijken met anderen. Iedereen zit in een andere levensfase; en al zit je in een zelfde levensfase, voor iedereen ziet die levensfase er anders uit. Iedereen is anders en iedereen heeft andere behoeftes. 'Even if we all ate the same and exercised the same, we’d still look different.' Ook kom je op social media heel veel perfecte plaatjes tegen. Onrealistische ideaalbeelden worden er gecreëerd. Veel foto’s zijn zelfs bewerkt. Daarnaast zijn de foto’s die je op social media tegenkomt vaak hoogtepunten van mensen. Jij vergelijkt jouw 24/7 met iemand anders' hoogtepunten. Een oneerlijke vergelijking, kun je wel zeggen. Daarnaast zijn er op social media ook steeds meer accounts te vinden over afvallen en gezond eten. Hierdoor kan je eetstoornis juist versterken. Er zijn zelfs 'pro-ana' accounts die je tips geven over eetstoornis gedrag. Je kunt door middel van social media heel makkelijk op het slechte spoor gezet worden." - Ciska, 'Eetstoornis online: een oneerlijke vergelijking." 

Proud2Bme is twaalf jaar geleden ontstaan als een tegengeluid tegen pro-ana sites. Google op snel gewicht verliezen, zelfopgewekt braken of afvallen door laxeren en je vindt Proud2Bme in de zoekopdrachten. Hier willen we je echt beter laten voelen. We zien echter ook dat pro-ana zich verplaatst naar sociale media en dat is levengevaarlijk. Niemand die met jou meekijkt, in jouw eigen wereldje achter het scherm van je mobiele telefoon. Gemanipuleerd door de ziekte in je hoofd. Zieke mensen die elkaar vinden en elkaar zieker maken, per ongeluk of soms expres... Het gebeurt allemaal.

"Wanneer ik een oproep had geplaatst op één of meerdere pro-ana sites, kreeg ik vaak bizar snel reactie. De gesprekken die ik had liepen hier en daar een beetje uiteen, maar over het algemeen kwamen ze op hetzelfde neer. Er werden dingen van mij gevraagd die ik zonder die 'eetstoornis-trance' nooit zou doen. Binnen de eerste minuten werd al gevraagd om mijn leeftijd, lengte, gewicht en foto’s. Zogenaamde 'body-checks'. Sommige coaches waren daarin makkelijker dan anderen. Zo werd het sturen van die foto’s de ene keer enigszins opgebouwd (doordat foto’s met dagelijkse kleding aan in eerste instantie goedgekeurd werden). Later zouden dat pas ondergoed/blote foto's worden. Terwijl het andere keren meteen foto’s in ondergoed of naaktfoto's moesten zijn. - Anoniem, uit de blog 'https://www.proud2bme.nl/Interviews/Pro-ana_coaches:_mijn_ervaring'. 

...omdat alle misverstanden over eetstoornissen ons ziek houden.

Wanneer ik het in mijn omgeving over eetstoornissen heb, zien mensen al snel een beeld voor zich van een graatmager pubermeisje in een ziekenhuisbed. Dat is heel erg, maar eetstoornissen zijn veel meer dan dat beeld. Eetstoornissen komen veel meer voor dan mensen denken en weten. Ongeveer 5600 mensen lijden in Nederland aan anorexia nervosa, 22.000 mensen aan boulimia nervosa, meer dan 160.000 mensen aan Binge Eating Disorder en er is nog een grote groep mensen met een eetstoornis of eetproblemen die niet in zo'n hokje passen. Ieder jaar komen daar duizenden mensen bij.

"Ik had eerst niet door dat ik een eetstoornis had. Voor mij was het gewoon een gewichtsprobleem en een gebrek aan discipline. De naam Binge Eating Disorder bestond toen nog niet. Mijn ‘eetprobleem’ hield ik geheim. Alleen mijn gezin, mijn ouders en enkele vriendinnen wisten ervan. De rest zag mij jojoën. Ik kreeg dus vaak ongevraagd advies: eet minder, beweeg meer. Als ze eens wisten!" Laurence, uit de blog '30 jaar eetbuien'.

De meeste eetstoornissen zijn niet zichtbaar aan de buitenkant. De meeste mensen met een eetstoornis hebben geen ondergewicht. Toen ik een eetstoornis had, had ik geen ondergewicht. Mijn dagen bestonden uit eetbuien, braken en in het openbaar toch die stralende lach weer op mijn gezicht zetten. Mijn masker. Niemand zou het weten. Niemand wist van de eenzaamheid, de zelfhaat, de onzekerheid, het gevoel nooit goed genoeg te zijn. De nachten huilend in mijn kamer. "Waarom was je niet op school Irene?" Ik kon het opbrengen mezelf te vertonen in het openbaar. De angst om te leven. De schaamte voor mijn eetbuien. Niemand wist het. Het was mijn gevecht. 

"Die volle vrouw, waar we grappend een kwetsende opmerking over maken in de rij bij de drogist, is misschien na een eetbui voor het eerst weer de deur uit gegaan. Of ze heeft zich maanden geleden voor het eerst laten helpen en is nu op een gewicht dat op dit moment goed voor haar is. Goed genoeg voor haar lichaam en gezond genoeg voor haar geest. Ze voelt zich sterk, of juist niet. Je hebt geen idee."- Daphne, uit de blog 'Je hebt geen idee'.

Ik besef dat ik een jonge, witte vrouw ben. Een stereotype voor een eetstoornis, maar overkomt het alleen hen? Een eetstoornis discrimineert niet. Jong, oud, man, vrouw, dik, dun, arm, rijk, welke huidskleur of culturele achtergrond je ook hebt en welk geloof je ook wel of niet aanhangt. Het kan iedereen overkomen. 

"Doordat ik nu al 48 jaar met eet-problematiek kamp, heb ik veel negatieve dingen meegemaakt. Dingen waarvan ik hoop dat anderen ze niet hoeven mee te maken. Door nu naar buiten te treden - onder andere door mijn betrokkenheid bij Stichting JIJ en WEET - wil ik vooral andere jongens en mannen helpen. Ik weet waarover ik praat en ben ervan overtuigd dat ik door mijn verhaal te vertellen mensen kan helpen." - Jaap, uit de blog "De stoere mannenwereld"

En Jaap zegt het goed, erover praten helpt. Dat is iets wat wij op Proud2Bme ook ervaren en waar wij ons voor inzetten. Door onze verhalen te delen op de site, maar ook door met jullie in gesprek te gaan op het forum en in onze chats. Door deze verhalen te delen en te laten ontstaan, merken we dat het ook offline makkelijker wordt om erover te praten. Oefening baart kunst en positieve ervaringen opdoen sterkt. Ook daarom moet Proud2Bme vernieuwen, om dit zo goed mogelijk te kunnen blijven doen. Want als dit verloren zou gaan - in een wereld waarin sociale media steeds groter, maar steeds minder sociaal worden - zou dat heel erg zonde zijn. 

"Ik groeide op in een conservatief gezin waarin mijn ouders mij vaak vertelden hoeveel last zij hadden gehad van de oorlog. Hoe zij hun lief en leed hebben achtergelaten om mij en het gezin een goed leven te geven. Ik kon heel erg meeleven met alle tragedie die zich voordeed in hun leven, maar tegelijkertijd rustte er daardoor een last op mijn schouders. Ik moest het gaan maken in deze maatschappij. Ik moest mijn ouders trots gaan maken en laten zien waar ze het voor deden. Nu - vele jaren later - kan ik terugkijken en medelijden krijgen met het feit dat ik op mijn achtste moest huilen toen ik een ‘matig’ had voor woordenschat. Ik was slechts een kind. En bovendien is een matig op woordenschat niet gek als je niks anders dan Afghaans spreekt thuis. Hoe vaak ik mijn moedertaal ook sprak, ik kon ‘eetstoornis’ niet vertalen." - Farah, uit de blog 'Hoe vertaal ik een eetstoornis?'

...omdat het over zo veel meer gaat dan eten.

"Ga gewoon normaal eten!", zeiden ze vaak. "Neem gewoon een boterham mee naar school." Of: "Haal die chocolade gewoon niet in huis." "Waarom heb je zulke eetbuien? Heb je soms geen ruggengraat? Ben je dan zo'n veelvraat?" En: "Waarom wil je niet meer eten? Je bent al dun genoeg. Het is helemaal niet mooi." Een eetstoornis gaat uiteindelijk niet over eten. Het gaat niet over mooi willen zijn of in de dunste kledingmaat willen passen.

Een eetstoornis gaat om wat er in je hoofd omgaat, wat er in je lijf borrelt, wat je zo intens voelt. Het gaat over je zwak voelen en wanhopig op zoek zijn naar kracht, controle en houvast. Het gaat over het verdoven van gevoelens door jezelf uit te hongeren of vol te proppen. Het gaat over het wegstoppen van trauma's, onzekerheid, angst. Angst voor het leven. Het gaat over leven. Overleven. 

...omdat wij weten hoe het is.

Je bent niet alleen. Ik weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk het is om erover te praten. Om die eerste stap te zetten naar hulp. Of het te vertellen aan je ouders of partner. En zelfs als ze het weten, blijft het een strijd om te blijven praten, om je open te stellen. Het duurt immers al zo lang. Weet ik het nou nog niet? Kan er echt nóg meer bij? Ze zullen me wel zat zijn. Als je een eetstoornis hebt voel je je constant te veel, bezwaard. Het is niet makkelijk om om hulp te vragen. Ook niet zonder wachtlijsten, ook niet zonder coronacrisis.

Een eetstoornis is vaak niet zichtbaar, wil ook niet gevonden worden. Eetstoornissen groeien in geheimhouding. Een eetstoornis is coping, er gaat zo veel meer achter schuil. En daarin willen wij een veilige haven bieden. Een plek waar je niet stil hoeft te zijn, maar waar je kan kiezen hoeveel je wel of niet van jezelf laat zien. Laagdrempelig, gratis, anoniem. Vertrouwen kweken en uiteindelijk toch dat stapje naar de buitenwereld durven zetten. Ervaren dat je niet alleen bent. Als degene met een eetstoornis, maar ook als omstander. Dat herstel mogelijk is. Omdat wij weten hoe het is. 

Doneer voor onze ProudFunding

Alle bedragen zijn welkom, we hebben een lange weg te gaan. Daarom hebben we voor een aantal hogere bedragen mooie tegenprestaties bedacht. Maar ook als je maar een euro kan doneren, hebben we daar veel aan. Misschien voelt een euro als iets kleins, maar als duizenden mensen één euro kunnen doneren, is dat hartstikke veel. Als je zelf financieel geen ruimte hebt, help je ons ook enorm door het bericht door te sturen naar vrienden of familie. Elke euro telt. Het is niet alleen voor onze site van levensbelang, maar juist voor alle mensen die daar gebruik van maken.

Doneer hier

 *bron: vektis