"Het tellen begon 's morgensvroeg of misschien 's nachts al. Wat ga ik vandaag eten, hoeveel kcal bevat het allemaal en hoeveel eet ik dan die dag in totaal? Hoeveel kcal zou dat broodbeleg zijn? Er staat xxx kcal per 100 gram, maar hoeveel gram zou ik dan op mijn brood doen? Ik gok wat en probeer er niet verder over na te denken. Gisteren heb ik meer kcal gegeten dan ik wilde. Ik kon me wéér niet inhouden, zwakkeling die ik ben. Daarom moet ik vandaag minder eten, minder kcal dan ik gister eigenlijk mocht."

Eerst speelde het tellen van de kcal zich vooral in mijn hoofd af, later ging ik het ook opschrijven in dagboekjes. Ik maakte dan rekensommen en schreef per dag op hoeveel kcal ik in totaal at. Ik nam me iedere ochtend voor niet meer dan een bepaald aantal kcal te eten. Het opschrijven hield ik nooit lang vol. Simpelweg omdat ik me nooit lang aan het door mijzelf opgelegde aantal kcal kon houden.

Bron

Eigenlijk dacht ik dat ik niet zo overdreven deed vroeger, met het tellen van kcal. Ik dacht dat ik er wel een béétje op lette, maar niet zo erg als veel meiden hier op het forum. Totdat ik een paar weken geleden ineens een schrijfboekje van mezelf terugvond. Er stonden teksten in en aantallen kcal die werkelijk nergens op sloegen. Het aantal kcal dat ik van mezelf op een dag mocht eten was belachelijk én heel ongezond. En waarom? Was ik écht te dik? Vond ik mezelf écht te dik? Nee, helemaal niet.

Ik had in die tijd ook helemaal niet door, dat door zo weinig te eten, ik eetbuien riskeerde. Hoe meer ik mezelf beperkte in hoeveel ik mocht eten, hoe meer ik ging letten op kcal. In het begin had ik geen benul van de aantallen kcal in produkten. Ik weet nog dat ik rond mijn 16de probeerde af te vallen door overdag weinig te eten en enkel avond te eten. Na het avondeten had ik echter zoveel trek dat ik nog nootjes ging eten. Ik had gehoord dat er "zowat niets" zat in Japanse Mix nootjes en at daar iedere avond zo twee zakjes van op.

Eénmaal begonnen met kcal tellen, kon ik niet meer stoppen. Ik wilde van ieder produkt weten hoeveel er in zat en zocht per produkt de variant die het minste bevatte. Zo raakte ook ik bijna verslaafd aan Optimel vla, yoghurt, yoghurtdrink. Ik durfde na een tijdje geen normale zuivelprodukten meer te eten. Alles moest 0% vet en 0 gram suiker.

Bij de meest basale produkten ging ik onderzoeken hoeveel kcal ze bevatten. Ik wilde weten welke pot doperwtjes & worteltjes het minst aantal kcal bevatte. Ookal was die pot minstens 50 cent duurder dan een andere pot, het maakte me niets uit.

Ergens vond ik het soms ook wel fijn als ik er niet achter kon komen hoeveel kcal een produkt bevatte, simpelweg omdat het niet op de verpakking stond. Ik kon het dan niet meetellen of telde een aantal kcal mee, dat mij uitkwam.

Het lukte me regelmatig niet om me te houden aan het door mezelf opgelegde maximale aantal kcal. Ik durfde dan nauwelijks meer verder te tellen en stopte veelal mijn rekensom. Ik voelde me een mislukkeling, ik had immers weer gefaald. Waarom kon ik mezelf niet beheersen, waarom moest ik zoveel meer eten? Ik las soms in boeken verhalen van meiden die nog veel minder kcal op een dag aten als ik. Bizar, ik kon het me nauwelijks voorstellen. Ik voelde me daardoor ook extra dom, extra mislukt. Waarom konden zij dat wel en ik niet? Ik was ook nergens écht goed in.

Deze negatieve gedachtes over mezelf zorgden ervoor dat ik op dat moment nog meer at, ik was immers toch al mislukt. De volgende dag maakte ik mijn eisen nog strenger voor mezelf. Zo draaide mijn leven, dag in dag uit om kcal, kcal tellen, gefrustreerd zijn en boos zijn op mezelf.

Na een tijd hoefde ik ook niet meer op de produkten te kijken. Ik wist van ieder produkt nagenoeg uit mijn hoofd hoeveel kcal het bevatte. Dit zorgde ervoor dat ik automatisch, zonder nog na te denken of te voelen wat ik écht lekker vond of waar ik écht trek in had, koos voor de meest kcal-arme produkten. Ik at niet meer waar ik trek in had, of naar wat ik lekker vond, ik at wat weinig kcal bevatte en dus "veilig" aanvoelde. Hierdoor werd mijn voedingspatroon steeds minder gevarieerd. Eigenlijk at ik iedere week ongeveer hetzelfde. Ik had standaard "veilige avondmaaltijden" en ik at iedere ochtend hetzelfde ontbijt. Ik kon de route door de supermarkt blind lopen. Ik wist precies wat ik nodig had en raakte zwaar geïrriteerd en lichtelijk in paniek wanneer een produkt op was. Liefst ging ik dan snel door naar een andere supermarkt om het daar te halen.

Waarom vocht ik niet tegen dit eetgestoorde gedrag? Omdat ik nauwelijks door had hoe eetgestoord ik bezig was. Oké, ik wist wel dat het niet normaal was, maar een eetstoornis? Nee, dat had ik niet, ik was immers niet heel mager en het afvallen lukte voor geen meter. Ik sprak met niemand over dit alles en niemand zag of wist hoe ik bezig was met eten en kcal. Het was een stille strijd, een strijd tegen de kcal, maar uiteindelijk nog het meest, tegen mezelf. Maar dat had ik in die tijd nog niet door....

Na maanden, misschien wel jaren, een groot deel van mijn energie steken in het tellen van kcal en het bezig zijn met wat ik wel en niet mocht eten, ging ik inzien dat het zo niet verder kon. Dit kwam vooral door de eetbuien die ik inmiddels had gekregen. Logisch, want door stelselmatig te weinig te eten, hunkert je lichaam naar voeding, brandstof om warm te blijven, om te kunnen blijven functioneren. Ondanks dat ik maar weinig was afgevallen, was mijn menstruatie wel gestopt. Een lichaam blijft niet gezond als het geen vet en suikers binnen krijgt. Mijn haar viel uit, mijn huid was lelijk en ik was regelmatig erg down.

Als ik eetbuien had stopte ik sowieso met het tellen van kcal, dat aantal was immers veel te schaamtevol, veel te veel. Ik wist alleen wel dat ik de volgende dag dan maar een heel miniem aantal kcal mocht eten om het te compenseren. Zo ontstonden de rare kcal arme maaltijden: Gerookte kip met komkommer en tomaat of crackers met gebakken appels. Door therapie én doordat ik de eetbuien zat was en - volgens mij dagboek - "zo graag van dit vreetprobleem af wilde" probeerde ik te stoppen met het tellen van kcal.

Op zich ging me dit best goed af. Ik was redelijk goed in het uitschakelen van mijn gevoel en gedachtes, in vermijden. Daarbij vond ik het knap vermoeiend en vervelend om iedere dag weer de boel bij elkaar op te tellen. Bovendien was het toch nooit goed genoeg naar mijn zin. Ik stopte met het optellen, maar kreeg de kcal die hoorden bij de produkten niet uit mijn hoofd.

Nam ik mezelf aan het begin van een nieuwe week voor gezond te gaan eten, dan kwam ik toch al snel weer uit bij de veilige, standaard maaltijden. Mijn wandeling door de supermarkt was lastig te wijzigen. Het kiezen van minder kcal-arme produkten voelde ook heel slecht. "Waarom zou ik een produkt nemen waar meer kcal inzitten dan nodig?" ging er dan door mijn hoofd. "Waarom normaal nemen als er light bestaat? Dat zijn toch allemaal zinloze kcal en dus te veel kcal?" En als ik dan per sé aan moet komen, dan neem ik liever twee bakjes Optimel vla, dan 1 bakje normale vla. Ik kon immers erg genieten van eten en genoot dan liever wat meer door een bakje extra te kunnen nemen.

Bron

Door de maanden heen kwam ik er wel achter dat, wilde ik van dit eetgestoorde gedrag en deze foute gedachtes afkomen, ik weer moest gaan "oefenen" met het eten van normale produkten. Ik moest stoppen met die Optimel, stoppen met alles maar Light, weer boter op mijn brood smeren en ga zo maar door. Mijn lichaam had vet nodig en had geen aspartaam nodig. Heel langzaam veranderde hierdoor mijn stemming ook wat in de positieve richting.

Ik deed mijn best om andere produkten te kopen, om andere maaltijden voor mezelf te bereiden. Ik probeerde niet te denken aan het aantal kcal dat produkten bevatten. Ik werd hierin niet echt geholpen door de fabrikanten van de meeste voedingsprodukten: op ieder produkt staat - liefst nog groot op de voorkant - vermeld hoeveel kcal het bevat per 100 gram/ per portie. Dit schrok zo enorm af. Hierdoor kon mijn hele eetplan voor die dag weer in de war lopen. "OMG... bevat dat zoveel kcal??? Nee, dat kan ik dan écht niet eten hoor...." en zo belandde ik weer bij de bekende kcal arme maaltijden.

Heel lang heeft het geduurd voordat ik alles weer wilde en durfde te eten. Hoe normaler ik at, hoe minder eetbuien ik had, hoe beter mijn stemming werd en.... mijn menstruatie kwam weer terug. Dat iets waar je als vrouw heel dankbaar voor mag zijn. Want ookal denk je nú nog niet aan kinderen, over 10 jaar misschien wel... en dan kan je jezelf voor je kop slaan als je je eigen lichaam hebt kapot gemaakt.

Vertel maar eens tegen de persoon van wie je houdt, dat het je spijt, maar dat je geen kinderen kan krijgen, door je eigen toedoen. Dat wil je niet.

Het is lastig om te stoppen met het tellen van kcal of het bezig zijn met kcal, als op ieder produkt vermeld staat hoeveel er in zit. In het begin vond ik het erg moeilijk om er bewust niet naar te kijken. Ik stond dan voor het koekjes-schap in de supermarkt en dacht "ik wil wel chocoladekoekjes, maar misschien bevat dat pak wat ik wil onnodig veel kcal en bevat het pak wat ernaast ligt veel minder kcal" Ik móest dan gewoonweg wel kijken en koos uiteindelijk tóch weer voor de chocoladekoekjes met het minste aantal kcal.

Het door anderen laten kopen van boodschappen heeft me erg geholpen. Ik at dan gewoon produkten, zonder te weten of er van dat produkt een kcal-armere variant was of niet. Gewoon doen, gewoon eten... dat heeft geholpen. want nu koop ik de spullen zelf zonder me voortdurend bezig te houden met wat minder kcal bevat en wat meer. Ik koop wat ik lekker vind, waar ik trek in heb.

Hoe beter het met me ging, hoe beter ik voor mijn lichaam en voor mijzelf wilde zorgen. Ik wilde weer genieten en ik wilde mijn lichaam niet meer - wat ik jaren heb gedaan - tekort doen. Ik eet nu waar ik zin in heb, wat ik lekker vind en wat goed voor me is. Soms valt mijn oog nog wel op "xxx kcal per portie" en dan irriteer ik me een beetje. Ik laat mijn eetlust en kostbare tijd er echter niet meer door bederven.