Borderline voelt als...

 

Het is alsof ik twee standen heb: niets of te veel. Er is geen middenweg, er zit niets tussenin. Een dunne huid waardoor onschuldige woorden zonder enige betekenis diepe brandwonden kunnen veroorzaken. Dat is geen bewuste keuze. Geen manipulatie zoals sommigen het noemen. Elk moment van de dag is hard werken om me niet te gedragen naar mijn gevoel. Als ik verdrietig ben, is de hele wereld verdrietig. Als ik blij ben, ben ik intens blij en gelukkig. Alles gaat in extremen en ik weet niet wat erger is: verdrinken in emoties of omkomen van de dorst.

Ik weet niet hoe het is om niets te voelen. Zelfs als ik leeg ben, dan voel ik die leegte volledig en neemt het me in beslag. Ik sta altijd aan. Mezelf constant afvragend of ik te veel ben of juist niet goed genoeg. Vind ze me vervelend als ik een berichtje stuur, of denkt ze dat ik niet betrokken ben als ik niets laat horen? Reageert ze niet omdat ze het nog niet gelezen heeft, of omdat ze druk is en er nog geen tijd voor heeft gehad? Ik reageer zelf ook niet altijd direct, dat zegt niets. Rustig maar, het is ok, rustig maar.

''Hoe is het met je?'' Mijn beste vriendin kijkt me vragend aan. ''Ja prima'' zeg ik. We praten over koetjes en kalfjes. ’s Avonds loop ik naar huis en eenmaal thuis begin ik te huilen. Ik voel me zo alleen terwijl ik dat niet ben. Gevoel en verstand staan mijlenver bij elkaar vandaan. Waarom isoleer ik mezelf en voel ik me vervolgens rot over het feit dat ik me alleen voel? Omdat ik geen last wil zijn… ''maar dat ben je niet'' hoor ik haar zeggen. En toch voelt het zo. De gevoelens verstikken me en slokken me op. Enkel medicatie zorgt ervoor dat ik die avond toch nog rustig in slaap val.

Gevoelens komen, gevoelens gaan, dat weet iedereen. Als ik me slecht voel, dan gaat het nooit meer over. Op dat moment in ieder geval. Het wordt nooit meer beter, het leven heeft geen zin meer. Het is uitzichtloos, ik stel niets voor, ik weet het keer op keer te verpesten. Ik stort een tsunami aan negatieve gedachten en overtuigingen over mezelf uit en versterk daarmee mijn eigen gevoel. Niet bewust, het is gebeurd voordat ik het door heb. Tegelijkertijd is er een gezonde kant die weet dat het weer beter wordt, dat de storm ooit weer gaat liggen en zelfs de zon weer kan gaan schijnen. Het is echter moeilijk om die kant te blijven zien en vertrouwen te houden, als het overschreeuwd wordt door depressieve gedachten.

Wat is immers vertrouwen als je vaak genoeg niet eens weet of je jezelf wel kunt vertrouwen? Hoewel de meeste mensen vaak zeggen dat je je gevoel moet volgen, is het bij mij nog maar de vraag of het wel goed zit met dat gevoel. Welke emoties zijn terecht, welke zijn gekleurd door borderline? Het zorgt ervoor dat ik constant bezig ben met mezelf begrenzen in mijn gevoel en het tevens zo nu en dan voorzichtig toelaten van emoties. Telkens is er echter de angst dat het te veel is en dat ik op anderen overkom als een typische borderliner, waar iedereen zich het liefst van distantieert.

Borderline betekent voor mij nooit écht mezelf durven zijn, uit angst dat als mensen zouden weten hoe ik echt ben, ze net als ik heel hard weg zouden rennen. Er zijn dagen dat ik het liefst mijn eigen lichaam uit was gerend. Het is een masker opzetten, faken, inhouden, onderdrukken en doen alsof. Tegelijkertijd is er ook een kant die moe is en dat niet kan. Die kwetsbare kant laat meer zien en kan niet alles inhouden.

Het is een kant die vergelijkbaar is met een kwetsbaar kind dat intense behoefte heeft aan een veilige thuishaven. Iemand die in haar ouders de personen zocht die de rol van een papa en mama vervulden, maar niet vond. Een eenzaam kind, dat vastgehouden wil worden en tegelijkertijd niet durft te vragen omdat ze altijd geleerd heeft het zelf te moeten doen. Het heeft het sociale leven in het heden er niet makkelijker op gemaakt. Zelf verlaten om maar niet te hechten en eventueel gekwetst te worden of niet los kunnen laten uit angst verlaten te worden. Opnieuw geen middenweg. 

Dit alles uitleggen aan een omgeving lijkt bijna een onmogelijke opgave. Ik weet niet waarom ik de telefoon niet opneem als ik je juist heel hard nodig heb. Ik weet ook niet waarom ik vervolgens boos word als ik niks meer van je hoor en in plaats hulp te vragen, alles afwijs. Tenminste, inmiddels weet ik het wel een beetje, maar ik weet niet waarom het me niet altijd lukt om het anders te doen. Het is zo niet vanzelfsprekend en voelt alsof ik anderen met van alles opzadel. 

Lange tijd dacht ik manieren gevonden te hebben om om te kunnen gaan met vervelende emoties en het chronische gevoel van leegte. Het gapende, zwarte gat in mijn lichaam, het bloedende hart waarvan ik niet wist hoe ik het moest stelpen en waarvan ik me iedere dag afvroeg hoelang ik er nog mee door kon blijven lopen. Iedere vorm van destructiviteit is voorbij gekomen. Het gaf heel even de vulling die ik nodig had, maar het was altijd van korte duur. Al snel kwam de leegte terug of staken juist hevige emoties de kop op. Die destructiviteit is gelukkig een stuk minder, al lonkt het nog steeds. 

Borderline doet pijn. Ik ben niet zielig en zeker geen slachtoffer van mijn diagnose, maar leven met een hoofd waarin het altijd oorlog is, vergt veel. Het is bijna nooit even stil en als het wel zo is, dan kan zelfs over die stilte nagedacht en gepiekerd worden zodat er zich weer een nieuw probleem voordoet. Het is verlangen naar een simpel leven om moeilijkheden te voorkomen en tegelijkertijd behoefte hebben aan spanning, uitdaging en verdieping. 

Borderline is... leefbaar. Het is iets wat ik heel graag zou willen missen, maar het is zeker niet enkel ellende. De extreme gevoeligheid maakt dat ik als geen ander aan kan voelen hoe dingen in elkaar zitten. Het maakt me bang, maar ook dapper. Het leert me veel over mijn verleden, mezelf en over hoe mensen in elkaar zitten. Het is bovendien niet meer zoals het geweest is. Borderline is niet levenslang zoals sommige mensen denken. Ik praat er graag over door met je in een themachat over Borderline op dinsdag 24 oktober. Je bent van harte welkom om 20.00 uur.

Fotografie: MadalynChristine

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Janneke - Dinsdag 24 oktober 2017 10:06
Heel dapper en krachtig verhaal Sandra! Ik heb veel respect voor je❤❤
Janey - Dinsdag 24 oktober 2017 10:32
Dit is echt.. alsof het door mjj geschreven is. Zo ontzettend herkenbaar. En typisch ook dat mijn eerste ingeving was om dit door te sturen naar mijn beste vriendin, maar ik alle mogelijke scenario's waarbij dat mis kan gaan, ze me een aanstelster vind en me in de steek laat in mijn hoofd alweer ben langs gelopen..
Ann - Woensdag 25 oktober 2017 22:19
Was de blog al heel erg herkenbaar, alsof k in m'n eigen hoofd keek. Jou reactie is zeker zo herkenbaar. Ik bedacht ook dat k deze "wel even" door kon sturen, en tegelijkertijd *scenario 1, 2, 3 ect*
AnaMan - Dinsdag 24 oktober 2017 11:17
Wat goed dat jij ondanks zulke enorme moeilijkheden altijd maar weer doorzet, Sandra!!!

Dit herken ik trouwens heel erg:
"Leven met een hoofd waarin het altijd oorlog is, vergt veel. Het is bijna nooit even stil en als het wel zo is, dan kan zelfs over die stilte nagedacht en gepiekerd worden zodat er zich weer een nieuw probleem voordoet.".
blackrainbow - Dinsdag 24 oktober 2017 11:33
Zo deze is echt heel herkenbaar, dit is precies wat er in mij gebeurd. Dankjewel voor het schrijven Sandra.
Fayee - Dinsdag 24 oktober 2017 11:42
Wow. je haalt me de woorden uit mn mond..
heel herkenbaar.
its-like-an-avalanche - Dinsdag 24 oktober 2017 11:42
Wow.. :(
A. - Dinsdag 24 oktober 2017 11:51
Wat een waardevolle, treffende blog, Sandra. Wat moet het soms ongelooflijk vermoeiend zijn om altijd 'aan te staan', zoals je het zelf noemt. Maar wat ben ik blij dat je er tegenwoordig een stuk beter mee om kan gaan dan vroeger. Daar heb je hard voor moeten werken en daar mag je trots op zijn. Ik heb zelf geen (borderline) persoonlijkheidsstoornis, maar met betrekking tot mijn eetstoornis herken ik me zo erg in het zinnetje: "Een eenzaam kind, dat vastgehouden wil worden en tegelijkertijd niet durft te vragen omdat ze altijd geleerd heeft het zelf te moeten doen." Die constante strijd tussen "Help mij, houd me vast!" en "Laat me met rust, ik kan het wel zelf, ik heb het altijd zelf gedaan." Ik mocht van mezelf geen hulp van anderen toelaten, hoe zeer ik dat eigenlijk ook nodig had en ernaar verlangde. Dat onderdrukte verlangen heeft zich uiteindelijk gemanifesteerd in een eetstoornis, die nu gelukkig grotendeels onder controle is sinds ik mezelf toesta om die verlangens te hebben; om menselijk te zijn.
Birdy - Dinsdag 24 oktober 2017 11:59
Wat een prachtige blog. Ik heb geen borderline, maar door deze blog zie ik wel wat voor strijd het is. Ik herken ook wel dingen vanuit mijn CPTSS.
Respect voor hoe je het hebt weten te omschrijven!!
Marije - Dinsdag 24 oktober 2017 12:09
Wauw, ontroerend, prachtig en vooral heel heel herkenbaar! Ik sprak gisteren nog bijna exact dezelfde woorden uit ; bang zijn om of teveel ruimte in te nemen of niet goed genoeg / attent genoeg zijn. Ontzettend vermoeiend..!!

Gelukkig kan ik inmiddels wat milder naar mezelf kijken: als mijn grootste angst is om in de steek te worden gelaten dan is het begrijpelijk dat een triggers in die richting vanalles oproept en aanzet. In plaats van straffen kan ik nu wat liever voor mezelf zijn :)

Ik vind jouw blogs altijd heel krachtig en gewoon zoals het is. Bedankt hiervoor, Sandra :)
Sunny - Dinsdag 24 oktober 2017 14:10
Wauw.. Dankjewel voor je openheid Sandra! Heel mooi en begrijpbaar (voor iemand die er weinig vanaf weet, zoals ik) geschreven.
Hoi - Dinsdag 24 oktober 2017 17:29
Ik ben me de laatste tijd ook aan het inlezen over hoog sensitieve personen. Ik vind dat toch bijzonder veel overlap met elkaar hebben. Het klinkt mij ook een stuk positiever dan persoonlijkheidproblematiek of borderline. Zie mezelf ook liever als hsper dan borderliner.
Jillie - Dinsdag 24 oktober 2017 19:02
100% herkenning.
Maar ik heb niet de diagnose borderline. Is ook nog nooit over gesproken...
Ik denk soms dat emotionele verwaarlozing in de kindertijd dezelfde symptomen geeft als borderline, maar dat het niet persé bordeline persoonlijkheidsstoornis is.
But I don't know.
Ik probeer in elk geval bij de chat te zijn.
merel - Dinsdag 24 oktober 2017 23:42
Wauw! Echt ALLES herken ik!
Heel mooi geschreven en super herkenbaar!!
Ik heb nooit een diagnose borderline gekregen
en kan me ook echt niét vinden in die beschrijving.
Maar wel in deze blog.

't Komt bij mij ook voort uit een gemis aan liefde,
erkenning en bevestiging (vanuit mijn opvoeding).

Ik probeer langzaam mezelf te geven waar ik al die
tijd naar hunkerde. Hopelijk vervult dat de leegte op den duur.
Joy - Woensdag 25 oktober 2017 06:47
Wauw, zoals jij het hier hebt kunnen verwoorden zou mij nooit lukken. Zo ontzettend veel herkenning dat het me enorm raakt. Zelf kan ik nooit goed uitleggen wat er allemaal omgaat in de grote chaos van mijn gevoel en gedachten. En het voelt alsof jij dat nu indirect voor mij hebt gedaan en daarom is dit voor mij een hele waardevolle blog. Dankjewel.
EE. - Woensdag 25 oktober 2017 13:29
Ontzettend goed beschreven!
En heel herkenbaar...
X0X - Donderdag 26 oktober 2017 20:53
Wauw, dit had ik kunnen schrijven. Wat herkenbaar. Heel mooi omschreven!
Tomaatje - Donderdag 26 oktober 2017 23:26
Excuses als dit niet de plek is om hiernaar te vragen, maar misschien zouden jullie een artikel over persoonlijkheidsstoornissen in het algemeen kunnen schrijven, en ook over andere soorten dan borderline? Ik zie dat er relatief veel artikelen over borderline zijn en dat is natuurlijk heel waardevol, maar persoonlijk zou ik heel veel hebben aan een artikel over cluster C persoonlijkheidsstoornissen of iets in die richting.
Ingrid - Vrijdag 27 oktober 2017 05:26
Lieve Sandra, dank je wel voor deze blog geweldig geschreven! Ik vind hier veel herkenning in, vooral dat stukje heel erg mijn best doen zodat mensen niet merken at ik "anders" ben. Een masker, faken, doen alsof, onderdrukken en aanpassen. Het is hard werken elke dag en soms heel zwart, gelukkig leer ik steeds beter dat er ook een grijs gebied is. xxx
Mitte - Vrijdag 27 oktober 2017 21:16
Ik kreeg de diagnose borderline niet maar heb er wel kenmerken van en krijg nu DGT wat me echt enorm helpt. Ik herken heel veel van wat je hierboven schrijft en het zinnetje "ik sta altijd aan" komt zo hard binnen. Dankjewel om dit te schrijven ❤️ .
Dagmar - Dinsdag 7 november 2017 09:20
Wat ontzettend mooi omschreven hoe die wisselwerking is tussen je gevoelens en gedrag, dat dit tegelijk het moeilijke Is. En idd wel van te herstellen door gedrag te veranderen en dat Is een mega opgave en strijd. Maar, het kan, ervaringsdeskundige hier en nu aan de slag met mijn eetstoornis, de laatste stap, een kast die ik nu niet meer wil.
Arelieja - Dinsdag 7 november 2017 20:51
Heel herkenbaar. Dank je! ♥
Nadia - Woensdag 8 november 2017 14:05
Heeeeel herkenbaar :( maar dankzij intensieve therapieen en medicatie geen obstakel meer in mijn leven!de medicatie zorgt ervoor dat ik niet van het ene uiterste naar het andere uiterste ga, het ligt nu allemaal een beetje op 1 niveau...de momenten van helemaal gelukkig en blij (en stuiterig :p ) mis ik wel een beetje, maar liever ern beetje constant als dat ik van enorm happy naar enorm down ga. Na jaren komt er geen borderline meer uit de testen. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor, en trots op mezelf dat ik het nooit heb opgegeven.
Succes en heel veel kracht gewenst voor iedereen die te maken heeft met borderline ♥
Marrie - Dinsdag 14 november 2017 01:48
Ik vind je verhaal erg openhartig, en dapper ! Dank je wel daarvoor.
Daarnaast is je verhaal heel herkenbaar en bevrijdend voor mij !
Ik zelf ga al me leven lang gebukt onder al deze gevoelens en tegenstrijdigheden, die mij overkomen telkens weer! In mijn hoofd is het een warboel van gemengde gevoelens en heftige reacties, die zich uiten door depressieve klachten,vervolgens vermijdingsgedrag, en verschrikkelijke emotionele huilbuien ! Ik loop al jaren in de hulpverlening en zonder meer zorgt dat ervoor dat ik enigzins greep heb op mijn leven!,
Toch moet ik zeggen dat het bij tijd en wijle een ondraaglijk lijden is,en ik er soms zo vreselijk genoeg van heb, dat ik de UITKNOP zou willen aanzetten al was het maar voor 24 uur! Ook ik heb verschillende soorten medicijnen gebruikt, en dan lijkt het te helpen maar niet voor lange duur! Mijn ervaring is dat Borderline overal doorheen beukt!,
Ik heb niet de intensie om hier een misère verhaal te vertellen, maar dit is wel mijn beleving, mijn leven als borderlinepatient. Ik ben begonnen aan de herfst van mijn leven, en hoop met heel mijn hart dat ik ooit de winter inga met "Gedoofde"klachten.
Ik heb dit in een inplusievie bui geschreven,nooit eerder gedaan! Maar het verhaal trof me en ............... zie het gevolg!
Voor ieder die dit leest; Blijf je beseffen dat ieder mens uniek is en waardevol.
En dat een ieder doet wat in haar/zijn vermogen ligt.
Marrie - Dinsdag 14 november 2017 01:50
Ik vind je verhaal erg openhartig, en dapper ! Dank je wel daarvoor.
Daarnaast is je verhaal heel herkenbaar en bevrijdend voor mij !
Ik zelf ga al me leven lang gebukt onder al deze gevoelens en tegenstrijdigheden, die mij overkomen telkens weer! In mijn hoofd is het een warboel van gemengde gevoelens en heftige reacties, die zich uiten door depressieve klachten,vervolgens vermijdingsgedrag, en verschrikkelijke emotionele huilbuien ! Ik loop al jaren in de hulpverlening en zonder meer zorgt dat ervoor dat ik enigzins greep heb op mijn leven!,
Toch moet ik zeggen dat het bij tijd en wijle een ondraaglijk lijden is,en ik er soms zo vreselijk genoeg van heb, dat ik de UITKNOP zou willen aanzetten al was het maar voor 24 uur! Ook ik heb verschillende soorten medicijnen gebruikt, en dan lijkt het te helpen maar niet voor lange duur! Mijn ervaring is dat Borderline overal doorheen beukt!,
Ik heb niet de intensie om hier een misère verhaal te vertellen, maar dit is wel mijn beleving, mijn leven als borderlinepatient. Ik ben begonnen aan de herfst van mijn leven, en hoop met heel mijn hart dat ik ooit de winter inga met "Gedoofde"klachten.
Ik heb dit in een inplusievie bui geschreven,nooit eerder gedaan! Maar het verhaal trof me en ............... zie het gevolg!
Voor ieder die dit leest; Blijf je beseffen dat ieder mens uniek is en waardevol.
En dat een ieder doet wat in haar/zijn vermogen ligt.
Liesl - Dinsdag 14 november 2017 06:09
Bedankt hiervoor. Hierin veel herkenning gevonden...!
maria - Donderdag 16 november 2017 09:10
Mooi en goed artikel. Ieder mens is bijzonder.
Siske - Woensdag 27 juni 2018 19:56
Hallo. Heb jouw tekst pas gelezen, heb identiek dezelfde problemen. Altijd zwijgen en alles in mijn hoofd proberen uitvechten met mezelf. Zot komen van de stress omdat ik niet durf te spreken en dan uitbarsten omdat het teveel wordt. Verschrikkelijk veel van iemand houden en wegjagen omdat ik te bang ben hem pijn te doen. Dan blijft hij uit mijn buurt en begin ik mezelf te snijden. Het is niet altijd gemakkelijk. Gelukkig zijn er toch mensen die hetzelfde probleem hebben. Ik dacht altijd dat dit enkel bij mij voorkwam. Voel me daardoor toch een iets normaler mens nu. En heb ook een vertrouwenspersoon gevonden die er altijd voor me is. Bedankt voor je verhaal Sandra, je hebt me enorm geholpen.
Niels - Maandag 5 november 2018 16:19
Wat fijn om dit te lezen! Ik heb alle lijstjes met symptomen e.d. al gelezen maar in jouw verhaal vind ik pas echt de herkenning die ik zocht. Dankjewel voor je dappere daad om je gedachten en ervaring te delen.
Nog een paar maandjes overleven voordat ik kan beginnen met therapie... 35 jaar en nu pas een idee over waarom dingen in mijn leven waarschijnlijk zo zijn gelopen.
Vlien - Dinsdag 4 december 2018 22:03
Die herkenning in je verhaal maakt me verdrietig.
Maus - Zondag 29 september 2019 20:43
Wat een herkenning. Het aan staan. En ik dacht dat iedereen dat had en het aan mij lg, dat het niet uit kan.


Dat gemis en die zoektocht en alles of vol of niet.
Intens is het. Zelfs niks wat leeg is is intens leeg.

Ik hoop op mn Heer en op schematherapie
Christine - Donderdag 3 december 2020 23:29
Wat ontzettend mooi en intens geschreven.
Heel herkenbaar. Het is idd overleven in je eigen hoofd.
Een visje in een aquarium wat nog in het plastic zit om nog te wennen aan de andere vissen.
We zien alles maar er zit altijd iets tussen.
Onzekerheid over alles...
En eenzaam en onbegrepen....
Terwijl we ook juist lief zijn en het zo goed willen doen.
Dank voor je openheid dit te willen delen.
Bas - Vrijdag 17 september 2021 10:29
Ik heb zelf geen borderline, maar heb een pleegdochter met borderline. Zo ontzettend knap dat je dit hebt opgeschreven. Ik vind het zo heftig voor jullie. Borderline wordt zo enorm onderschat door niet borderliners. Jullie zijn mijn helden! Jullie zijn strijders. Hou vol, jullie zijn prachtig!
Danny - Zaterdag 13 november 2021 17:41
Ik heb de diagnose nu vijf jaar. Verborgen borderline. In het begin ontkende ik de diagnose: ik wilde geen label. Nu liever nog niet, maar ik herken me zo in dit verhaal. Vandaag heb ik het heel moeilijk en dan is het fijn zoiets herkenbaars te lezen. Elke keer weer opnieuw beginnen. Op sommige momenten er niet meer willen zijn en daarna de immense diepe pijn voelen. Een scheur die weer opengaat. Dat het even oplucht en weer doodvermoeid door moet gaan.
Eveline Taelman - Woensdag 27 juli 2022 10:30
Beste Sandra,

Bedankt om dit te delen. Op momenten dat het leven moeilijk is, gaat een mens op zoek naar gelijkgestemden. Dit vond ik zonet terug in je bericht. Ik voel me begrepen. En voel me ook iets minder alleen, door te lezen dat er mensen zijn die hetzelfde meemaken.

Ik wil zo graag genezen hiervan. Heb je aub een advies? Ik ben radeloos, en bang.

Dankjewel en een fijne dag voor jou.
Eveline

Daniel -hoofdredacteur Proud2Bme - Vrijdag 29 juli 2022 10:27
Beste Eveline.

Wat kan begrip en herkenning toch goed doen, hè? Via de tag borderline vind je nog veel meer blogs hierover, die misschien ook steun kunnen bieden: https://www.proud2bme.nl/tag/borderline

Ook ben je altijd welkom op ons forum en in de chat, als je rechtsbovenaan deze website op 'forum' klikt kun je daar een gratis en anoniem account voor aanmaken.

Sterkte en weet dat je niet alleen bent.