Borderline voelt als...
Het is alsof ik twee standen heb: niets of te veel. Er is geen middenweg, er zit niets tussenin. Een dunne huid waardoor onschuldige woorden zonder enige betekenis diepe brandwonden kunnen veroorzaken. Dat is geen bewuste keuze. Geen manipulatie zoals sommigen het noemen. Elk moment van de dag is hard werken om me niet te gedragen naar mijn gevoel. Als ik verdrietig ben, is de hele wereld verdrietig. Als ik blij ben, ben ik intens blij en gelukkig. Alles gaat in extremen en ik weet niet wat erger is: verdrinken in emoties of omkomen van de dorst.
Ik weet niet hoe het is om niets te voelen. Zelfs als ik leeg ben, dan voel ik die leegte volledig en neemt het me in beslag. Ik sta altijd aan. Mezelf constant afvragend of ik te veel ben of juist niet goed genoeg. Vind ze me vervelend als ik een berichtje stuur, of denkt ze dat ik niet betrokken ben als ik niets laat horen? Reageert ze niet omdat ze het nog niet gelezen heeft, of omdat ze druk is en er nog geen tijd voor heeft gehad? Ik reageer zelf ook niet altijd direct, dat zegt niets. Rustig maar, het is ok, rustig maar.
''Hoe is het met je?'' Mijn beste vriendin kijkt me vragend aan. ''Ja prima'' zeg ik. We praten over koetjes en kalfjes. ’s Avonds loop ik naar huis en eenmaal thuis begin ik te huilen. Ik voel me zo alleen terwijl ik dat niet ben. Gevoel en verstand staan mijlenver bij elkaar vandaan. Waarom isoleer ik mezelf en voel ik me vervolgens rot over het feit dat ik me alleen voel? Omdat ik geen last wil zijn… ''maar dat ben je niet'' hoor ik haar zeggen. En toch voelt het zo. De gevoelens verstikken me en slokken me op. Enkel medicatie zorgt ervoor dat ik die avond toch nog rustig in slaap val.
Gevoelens komen, gevoelens gaan, dat weet iedereen. Als ik me slecht voel, dan gaat het nooit meer over. Op dat moment in ieder geval. Het wordt nooit meer beter, het leven heeft geen zin meer. Het is uitzichtloos, ik stel niets voor, ik weet het keer op keer te verpesten. Ik stort een tsunami aan negatieve gedachten en overtuigingen over mezelf uit en versterk daarmee mijn eigen gevoel. Niet bewust, het is gebeurd voordat ik het door heb. Tegelijkertijd is er een gezonde kant die weet dat het weer beter wordt, dat de storm ooit weer gaat liggen en zelfs de zon weer kan gaan schijnen. Het is echter moeilijk om die kant te blijven zien en vertrouwen te houden, als het overschreeuwd wordt door depressieve gedachten.
Wat is immers vertrouwen als je vaak genoeg niet eens weet of je jezelf wel kunt vertrouwen? Hoewel de meeste mensen vaak zeggen dat je je gevoel moet volgen, is het bij mij nog maar de vraag of het wel goed zit met dat gevoel. Welke emoties zijn terecht, welke zijn gekleurd door borderline? Het zorgt ervoor dat ik constant bezig ben met mezelf begrenzen in mijn gevoel en het tevens zo nu en dan voorzichtig toelaten van emoties. Telkens is er echter de angst dat het te veel is en dat ik op anderen overkom als een typische borderliner, waar iedereen zich het liefst van distantieert.
Borderline betekent voor mij nooit écht mezelf durven zijn, uit angst dat als mensen zouden weten hoe ik echt ben, ze net als ik heel hard weg zouden rennen. Er zijn dagen dat ik het liefst mijn eigen lichaam uit was gerend. Het is een masker opzetten, faken, inhouden, onderdrukken en doen alsof. Tegelijkertijd is er ook een kant die moe is en dat niet kan. Die kwetsbare kant laat meer zien en kan niet alles inhouden.
Het is een kant die vergelijkbaar is met een kwetsbaar kind dat intense behoefte heeft aan een veilige thuishaven. Iemand die in haar ouders de personen zocht die de rol van een papa en mama vervulden, maar niet vond. Een eenzaam kind, dat vastgehouden wil worden en tegelijkertijd niet durft te vragen omdat ze altijd geleerd heeft het zelf te moeten doen. Het heeft het sociale leven in het heden er niet makkelijker op gemaakt. Zelf verlaten om maar niet te hechten en eventueel gekwetst te worden of niet los kunnen laten uit angst verlaten te worden. Opnieuw geen middenweg.
Dit alles uitleggen aan een omgeving lijkt bijna een onmogelijke opgave. Ik weet niet waarom ik de telefoon niet opneem als ik je juist heel hard nodig heb. Ik weet ook niet waarom ik vervolgens boos word als ik niks meer van je hoor en in plaats hulp te vragen, alles afwijs. Tenminste, inmiddels weet ik het wel een beetje, maar ik weet niet waarom het me niet altijd lukt om het anders te doen. Het is zo niet vanzelfsprekend en voelt alsof ik anderen met van alles opzadel.
Lange tijd dacht ik manieren gevonden te hebben om om te kunnen gaan met vervelende emoties en het chronische gevoel van leegte. Het gapende, zwarte gat in mijn lichaam, het bloedende hart waarvan ik niet wist hoe ik het moest stelpen en waarvan ik me iedere dag afvroeg hoelang ik er nog mee door kon blijven lopen. Iedere vorm van destructiviteit is voorbij gekomen. Het gaf heel even de vulling die ik nodig had, maar het was altijd van korte duur. Al snel kwam de leegte terug of staken juist hevige emoties de kop op. Die destructiviteit is gelukkig een stuk minder, al lonkt het nog steeds.
Borderline doet pijn. Ik ben niet zielig en zeker geen slachtoffer van mijn diagnose, maar leven met een hoofd waarin het altijd oorlog is, vergt veel. Het is bijna nooit even stil en als het wel zo is, dan kan zelfs over die stilte nagedacht en gepiekerd worden zodat er zich weer een nieuw probleem voordoet. Het is verlangen naar een simpel leven om moeilijkheden te voorkomen en tegelijkertijd behoefte hebben aan spanning, uitdaging en verdieping.
Borderline is... leefbaar. Het is iets wat ik heel graag zou willen missen, maar het is zeker niet enkel ellende. De extreme gevoeligheid maakt dat ik als geen ander aan kan voelen hoe dingen in elkaar zitten. Het maakt me bang, maar ook dapper. Het leert me veel over mijn verleden, mezelf en over hoe mensen in elkaar zitten. Het is bovendien niet meer zoals het geweest is. Borderline is niet levenslang zoals sommige mensen denken. Ik praat er graag over door met je in een themachat over Borderline op dinsdag 24 oktober. Je bent van harte welkom om 20.00 uur.
Fotografie: MadalynChristine
Gerelateerde blogposts
Reacties
Dit herken ik trouwens heel erg:
"Leven met een hoofd waarin het altijd oorlog is, vergt veel. Het is bijna nooit even stil en als het wel zo is, dan kan zelfs over die stilte nagedacht en gepiekerd worden zodat er zich weer een nieuw probleem voordoet.".
heel herkenbaar.
Respect voor hoe je het hebt weten te omschrijven!!
Gelukkig kan ik inmiddels wat milder naar mezelf kijken: als mijn grootste angst is om in de steek te worden gelaten dan is het begrijpelijk dat een triggers in die richting vanalles oproept en aanzet. In plaats van straffen kan ik nu wat liever voor mezelf zijn :)
Ik vind jouw blogs altijd heel krachtig en gewoon zoals het is. Bedankt hiervoor, Sandra :)
Maar ik heb niet de diagnose borderline. Is ook nog nooit over gesproken...
Ik denk soms dat emotionele verwaarlozing in de kindertijd dezelfde symptomen geeft als borderline, maar dat het niet persé bordeline persoonlijkheidsstoornis is.
But I don't know.
Ik probeer in elk geval bij de chat te zijn.
Heel mooi geschreven en super herkenbaar!!
Ik heb nooit een diagnose borderline gekregen
en kan me ook echt niét vinden in die beschrijving.
Maar wel in deze blog.
't Komt bij mij ook voort uit een gemis aan liefde,
erkenning en bevestiging (vanuit mijn opvoeding).
Ik probeer langzaam mezelf te geven waar ik al die
tijd naar hunkerde. Hopelijk vervult dat de leegte op den duur.
En heel herkenbaar...
Succes en heel veel kracht gewenst voor iedereen die te maken heeft met borderline ♥
Daarnaast is je verhaal heel herkenbaar en bevrijdend voor mij !
Ik zelf ga al me leven lang gebukt onder al deze gevoelens en tegenstrijdigheden, die mij overkomen telkens weer! In mijn hoofd is het een warboel van gemengde gevoelens en heftige reacties, die zich uiten door depressieve klachten,vervolgens vermijdingsgedrag, en verschrikkelijke emotionele huilbuien ! Ik loop al jaren in de hulpverlening en zonder meer zorgt dat ervoor dat ik enigzins greep heb op mijn leven!,
Toch moet ik zeggen dat het bij tijd en wijle een ondraaglijk lijden is,en ik er soms zo vreselijk genoeg van heb, dat ik de UITKNOP zou willen aanzetten al was het maar voor 24 uur! Ook ik heb verschillende soorten medicijnen gebruikt, en dan lijkt het te helpen maar niet voor lange duur! Mijn ervaring is dat Borderline overal doorheen beukt!,
Ik heb niet de intensie om hier een misère verhaal te vertellen, maar dit is wel mijn beleving, mijn leven als borderlinepatient. Ik ben begonnen aan de herfst van mijn leven, en hoop met heel mijn hart dat ik ooit de winter inga met "Gedoofde"klachten.
Ik heb dit in een inplusievie bui geschreven,nooit eerder gedaan! Maar het verhaal trof me en ............... zie het gevolg!
Voor ieder die dit leest; Blijf je beseffen dat ieder mens uniek is en waardevol.
En dat een ieder doet wat in haar/zijn vermogen ligt.
Daarnaast is je verhaal heel herkenbaar en bevrijdend voor mij !
Ik zelf ga al me leven lang gebukt onder al deze gevoelens en tegenstrijdigheden, die mij overkomen telkens weer! In mijn hoofd is het een warboel van gemengde gevoelens en heftige reacties, die zich uiten door depressieve klachten,vervolgens vermijdingsgedrag, en verschrikkelijke emotionele huilbuien ! Ik loop al jaren in de hulpverlening en zonder meer zorgt dat ervoor dat ik enigzins greep heb op mijn leven!,
Toch moet ik zeggen dat het bij tijd en wijle een ondraaglijk lijden is,en ik er soms zo vreselijk genoeg van heb, dat ik de UITKNOP zou willen aanzetten al was het maar voor 24 uur! Ook ik heb verschillende soorten medicijnen gebruikt, en dan lijkt het te helpen maar niet voor lange duur! Mijn ervaring is dat Borderline overal doorheen beukt!,
Ik heb niet de intensie om hier een misère verhaal te vertellen, maar dit is wel mijn beleving, mijn leven als borderlinepatient. Ik ben begonnen aan de herfst van mijn leven, en hoop met heel mijn hart dat ik ooit de winter inga met "Gedoofde"klachten.
Ik heb dit in een inplusievie bui geschreven,nooit eerder gedaan! Maar het verhaal trof me en ............... zie het gevolg!
Voor ieder die dit leest; Blijf je beseffen dat ieder mens uniek is en waardevol.
En dat een ieder doet wat in haar/zijn vermogen ligt.
Nog een paar maandjes overleven voordat ik kan beginnen met therapie... 35 jaar en nu pas een idee over waarom dingen in mijn leven waarschijnlijk zo zijn gelopen.
Dat gemis en die zoektocht en alles of vol of niet.
Intens is het. Zelfs niks wat leeg is is intens leeg.
Ik hoop op mn Heer en op schematherapie
Heel herkenbaar. Het is idd overleven in je eigen hoofd.
Een visje in een aquarium wat nog in het plastic zit om nog te wennen aan de andere vissen.
We zien alles maar er zit altijd iets tussen.
Onzekerheid over alles...
En eenzaam en onbegrepen....
Terwijl we ook juist lief zijn en het zo goed willen doen.
Dank voor je openheid dit te willen delen.
Bedankt om dit te delen. Op momenten dat het leven moeilijk is, gaat een mens op zoek naar gelijkgestemden. Dit vond ik zonet terug in je bericht. Ik voel me begrepen. En voel me ook iets minder alleen, door te lezen dat er mensen zijn die hetzelfde meemaken.
Ik wil zo graag genezen hiervan. Heb je aub een advies? Ik ben radeloos, en bang.
Dankjewel en een fijne dag voor jou.
Eveline
Wat kan begrip en herkenning toch goed doen, hè? Via de tag borderline vind je nog veel meer blogs hierover, die misschien ook steun kunnen bieden: https://www.proud2bme.nl/tag/borderline
Ook ben je altijd welkom op ons forum en in de chat, als je rechtsbovenaan deze website op 'forum' klikt kun je daar een gratis en anoniem account voor aanmaken.
Sterkte en weet dat je niet alleen bent.