Een diagnose is niet altijd makkelijk om te krijgen. Natuurlijk kan het wel zorgen dat er veel op z’n plek valt. Je bent dus niet gek, het heeft een naam! Tegelijkertijd is het niet niks, ineens staat vast dat je een stoornis hebt. Iets waar je zelf mee om moet gaan, maar wat je ook weer op een goede manier wilt vertellen aan je omgeving. Waarom is dat eigenlijk zo belangrijk? En hoe pak je dat het beste aan?

Om te beginnen is hier natuurlijk geen goed of fout in. Dit is jouw verhaal, een situatie waar jij nu mee om moet gaan en daarin mag je altijd kijken naar wat goed voelt voor jou. Daar zitten geen regels aan vast, hoe erg je misschien ook het gevoel hebt het alleen maar verkeerd aan te kunnen pakken. Het kan natuurlijk wel lastig zijn om te communiceren over iets wat je zelf misschien nog nauwelijks kent of zelfs een beetje eng vindt. Misschien ging het altijd over die heftige borderliners en nu ben jij er zo één. Zo kan het voelen, alsof je ineens bij een groep hoort waar je helemaal niet bij wilt horen, maar wat je wel vroeg of laat wereldkundig moet maken. Misschien verandert dan alles...

Tegelijkertijd kun je je ook opgelucht voelen. Afkeer, angst en opluchting wisselde. zich af bij mij, want behalve dat ik die stempel niet wilde, viel er ook een heel groot puzzelstukje op zijn plaats. Mijn gevoelens, mijn gedrag, het voelde vaak als een wervelwind waar ik totaal geen controle over had. Ik word vast gek, dacht ik vaak. Nu was ik niet langer gek, maar ik was een 'borderliner'. Niet meteen beter, maar wel duidelijker. Er was nu een verklaring voor mijn gevoel, het had een naam en het was misschien niet alleen maar mijn eigen schuld. 

Deze diagnose was nodig om mijzelf beter te begrijpen en dat was natuurlijk net zo belangrijk voor mij als voor mijn omgeving. Ik wilde mijzelf beter begrijpen en ik wilde dat anderen mij beter zouden begrijpen, maar zonder hen af te schrikken. Ik wilde open zijn, zonder mensen van mij af te duwen. Ik wilde mijn gedrag verklaren, zonder van mijzelf een stereotype te maken. Zonder mijzelf in een hokje te stoppen. Terwijl ik tegelijkertijd bang was allang in dat hokje te zitten. 

Een spannend gesprek

Het is spannend om dat gesprek aan te gaan en de mensen om je heen hierover te vertellen, dat mag je ook best voelen. Het veranderd helemaal niets aan jou, maar tegelijkertijd kan het nu een grote rol spelen in je leven. Iets waar jij nu elke dag mee bezig bent en mee om probeert te gaan, een heftig leerproces. Dat is niet niks en het is ook niet iets wat je zomaar deelt. Dat je hier open over wilt zijn is dapper, stoer en is denk ik het beste om te doen, maar dat kan best een drempel zijn. Niet alleen wordt dit voor jou een leerproces, ook voor de mensen om jou heen. Dat is simpelweg spannend, maar kan wel veel goeds teweeg brengen. 

Vertel voorafgaand aan het gesprek dat je iets belangrijks wilt bespreken, wat je misschien zelfs een beetje spannend vindt. Hierdoor weten anderen meteen dat het iets is waar echt even de tijd voor genomen moet worden en waar aandacht voor mag zijn. Misschien kunnen zij jou ook op je gemak stellen en uitspreken dat je zenuwachtig bent kan soms al een deel van de zenuwen vrij laten. Het mag spannend en eng zijn, maar dat is geen reden om het niet te doen. Misschien gaat het stuntelend, maar dat is nooit verkeerd. 

Bedenk je waar de zenuwen vandaan komen. Ben je bang voor een negatieve reactie vanuit je omgeving? Ga dan eens na of het terecht is dat je die reactie verwacht of dat het meer een grote angst is vanuit jezelf. In beide gevallen mag die angst er zijn, maar soms kan een angst iets groots en ongrijpbaars in jezelf zijn, wat alleen maar weggaat als je de confrontatie ook echt aangaat. Ontzeg jezelf niet de mogelijkheid om hier meer begrip voor te krijgen en hier steeds meer over te kunnen praten. Dat kan voor alle partijen een oefening zijn, maar dat is het waard. Je hoeft dit namelijk niet alleen te doorstaan en je kunt hier allemaal beter in worden. In ieder geval kun jij hier beter in worden en dat zal ook effect hebben op je omgeving. 

Meer openheid, meer begrip

Hoe uit het zich bij jou? Heb je momenten, voorbeelden van situaties waarin jij het moeilijk hebt en hier het hardste mee worstelt? Waar loop jij tegenaan en wat gebeurt er dan in jouw hoofd?

Dit is voor jou en voor jouw omgeving denk ik het belangrijkste. Het gaat over jou, dus je mag dichtbij jezelf blijven. Dat maakt het misschien ook het makkelijkste om uit te leggen. Het gaat niet om een ziekte die je hebt en die je verkondigt aan de rest van de wereld, het gaat om hoe het zich bij jou uit en waar jij het moeilijk mee hebt. Dit is ook het deel wat jouw omgeving mee maakt en waarbij zij niet altijd in jouw hoofd kunnen kijken. Uitleggen wat deze diagnose betekent werkt het beste als je dit vanuit jezelf doet. Wat jij hierbij voelt is belangrijk en dat doet ertoe. Dat is niet afstotelijk, dat is juist heel erg menselijk. 

Praten over je diagnose gaat misschien veel meer over een brug slaan tussen jouw gedrag en het onbegrip van anderen. Hoe meer jij open kunt zijn over wat er in jouw gebeurt op die momenten, hoe meer anderen dat kunnen begrijpen en hier rekening mee kunnen houden. Er is een reden voor het gedrag dat hierbij komt kijken en die reden is misschien wel het belangrijkste om te bespreken. Zo kun je steun krijgen voor wat er op dat moment écht aan de hand is, over de oorlog die jij misschien voert en die zij misschien samen met jou wat rustiger kunnen maken.

Zo heb je het niet over een standaard diagnose, waar iedereen een bepaalde associatie bij heeft, maar heb je het echt over jou. Jij bent belangrijk, voor jezelf en voor jouw omgeving. Daar mag dus ook de aandacht naartoe gaan, want jij bent niet eng.

Je blijft jezelf

Dit verhaal gaat niet over een borderliner, het gaat niet over het standaard rijtje met kenmerken wat je op moet noemen. Dit gaat over jou, over iets waar jij mee worstelt en waar jij hulp bij wilt. Een naampje kan heel eng en definitief zijn, maar er is niets veranderd aan jou sinds je de uitslag van de diagnose hebt gekregen. Het is een persoonlijkheidsstoornis die verbonden kan zijn met jou en wat veel invloed kan hebben, maar het definieert niet wie jij bent als persoon. Jij hebt vooralsnog je eigen karakter, je eigen gekke en leuke trekjes, je irritante gewoontes en alles wat jou jou maakt, los van de borderline.

Niet makkelijk om je dat altijd te blijven realiseren, zeker niet tijdens de momenten dat het niet goed gaat en het voelt alsof je erdoor geleefd wordt. Toch kan het helpen om jezelf soms even los te koppelen, ook als je dat even niet zo voelt. Ik voel het even niet zo, maar ondertussen ben ik nog altijd mijn eigen persoon. Ook als ik dit niet voelde probeerde ik dit wel tegen mijzelf te zeggen, je bent namelijk niet een ziekte of een stoornis. Dat is niet jouw identiteit. Hoe meer je dat zelf kunt beseffen en steeds meer kunt gaan voelen, hoe meer je dat ook uitdraagt naar de buitenwereld.

Ik merkte dat ik er baat bij had om het erover te hebben, om er open over te zijn. Om het te hebben over de dingen die mij soms in de weg zaten, zonder dat het altijd een probleem was. Hoe meer ik hier mee om leerde gaan, hoe minder ik het voelde als een last of een probleem. Het was wel lastig, maar niet iets wat altijd in de weg hoefde te zitten. Als het mij minder in de weg zit, zit het anderen ook niet in de weg. Geef jezelf de tijd om daar te komen, maar herinner jezelf hier genoeg aan. Jij bent namelijk geen probleem.

Nogmaals, er is geen goed of fout en er zijn geen regels. Dit is hoe ik het probeer aan te pakken, hoe ik ermee omga. Deze aanpak heeft mij heel erg geholpen, maar er zijn ongetwijfeld nog honderd manieren die ook kunnen werken. Kijk wat bij jou past en wat het voor jou makkelijker maakt. Ik probeer het zo normaal mogelijk te maken, voor mijzelf en voor anderen. Persoonlijkheidsproblematiek, mentale ziektes en stoornissen horen bij het leven en iedereen zal er iets van herkennen of op een bepaalde manier mee te maken hebben. Er zit niets onmenselijks bij en hoe fijn is het om het daar gewoon over te kunnen hebben?

 Hoe ga jij om met je diagnose?

Herken jij je in dit verhaal? Of heb jij een andere vraag omtrent de diagnose Borderline? Vanavond van 20.00 tot 21.00 is er een themachat. Kom gerust langs!