Ik zal meteen met de deur in huis vallen: het is niet mogelijk om volledig van een eetstoornis te herstellen als je vast wilt houden aan een bepaald gewicht. Destijds was dat wel mijn doel. Ik wilde af van de eetgestoorde gedragingen en verplichtingen, maar ik weigerde om aan te komen in gewicht. Het ging toch niet over het eten en gewicht? Waarom moet ik dit dan veranderen? Nee, het ging daar ook niet over. Maar het ging wél over de manier waarop ik mezelf hiertegen bleef verzetten. Waarom ik niet wilde aankomen. Waarom het niet over gewicht mocht gaan en waarom ik, juist hierdoor, het gewicht nog veel prominenter maakte. 

Tijdens mijn herstel moest ik wat aankomen in gewicht. Deze blog is dan ook vanuit deze insteek geschreven. 

Bron foto

Het gewicht zegt niet alles. Die getallen op de weegschaal vertellen niet of je tekorten hebt, wat je favoriete gerecht is en of je überhaupt een eetstoornis hebt. Het gewicht laat slechts een fractie zien. Een stijging of daling hierin kan een indicatie zijn dat er iets ernstigs aan de hand is, maar zelfs dit hoeft niet zo te zijn. Het meten van het gewicht is dus vooral praktisch bedoeld. Toch hangen wij, als mens en maatschappij, hier veel meer waarde dan nodig aan. Dat kan het lastig maken om, wanneer je een eetstoornis hebt of hebt gehad, een gezonde relatie op te bouwen met je lichaam en de focus rondom het gewicht hierin los te laten.

Het gewicht als maatstaf

Vlak voordat ik een diagnose kreeg, praatte ik mezelf het idee aan dat ik dunner moest zijn. Zieker moest zijn. Pas dán kon je een eetstoornis hebben. Inmiddels ben ik hier flink op teruggekomen, maar deze gedachtegang kom ik, nu ik voor Proud2Bme werk, ook tegen op ons forum en in de chats. Juist omdat er een misplaatst beeld heerst over eetstoornissen was ik destijds geneigd me ook zo te gedragen. Pas dan zou ik gezien worden, begrepen worden, geholpen worden. 

Mijn uiterlijk kwam niet overeen met hoe ik me voelde. Ik zag er 'hersteld' uit, maar mijn eetstoornis was meer aanwezig dan ooit. De compensatiedrang was sterk, evenals de focus op het eten, de paniek en de haat voor mijn lichaam. Ik zag er gezond uit en juist hierdoor hadden anderen het idee dat ik geen eetstoornis meer had. Juist door dit soort ervaringen leerde ik dat het gewicht er dus wel degelijk toe deed.

Terwijl ik dit typ, besef ik hoe eetgestoord dit is. Maar ik denk dat velen van jullie dit zullen herkennen en begrijpen. Het gaat niet om het gewicht, maar soms wel even over het gewicht. Want het gaat om het gebrek aan erkenning, dat stukje aandacht waar je behoefte aan hebt. Vermomd in de strijd om (weer) vast te houden aan het gewicht.

De maatschappij is eetgestoord. Zo zie ik het soms wel eens. Niet letterlijk eetgestoord, maar het kan eetgestoord gedrag zeker in de hand houden. Door het aanprijzen van de nieuwste afslankmethodes, maar ook door de gephotoshopte reclamefoto's, het categoriseren van lichamen en eten als 'lelijk' en 'mooi' en 'goed' en 'fout'. Gewicht is niet iets dat je kunt vergelijken. Het doet er niet toe, althans, het zou er niet toe moeten doen. En toch sijpelt het door alles heen. 

Vasthouden aan een streefgewicht

Tijdens een behandeling kan het voorkomen dat je een bepaald gewicht moet bereiken. Misschien dat je overgewicht hebt of ondergewicht. Ik moest tijdens mijn behandeling iets aankomen. Ik werd elke week gewogen en ik moest voldoen aan een bepaalde groei hierin. Het is begrijpelijk dat er in een behandeling naar een bepaald gewicht toe wordt gewerkt, maar dit proces is tijdelijk. Het is niet gezond om je hele leven naar een bepaald gewicht toe te willen bewegen. Juist omdat ik gewichten en doelen niet los van elkaar kon zien, werd mijn gewicht een obsessie. Ik had last van prestatiedrang en perfectionisme. Elk 'doel' móest gehaald worden in no time. Hierdoor kreeg ik ook het gevoel dat dit 'gezonde' gewicht de oplossing zou zijn. Als ik dat heb bereikt, dan heb ik geen eetstoornis meer.

Helaas is dit niet het geval. Een gezond gewicht betekent niet dat je hoofd ook direct eetstoornisvrij is. Net als dat het voor jouw gewenste gewicht ook niet betekent dat je daarmee gelijk gelukkig bent. De druk die ik hierbij ervoer, had ik mezelf grotendeels aangepraat. Ik maakte dit gewicht zelf zo belangrijk. Ik vond het ontzettend eng om mijn eetstoornis los te laten. Het gewicht stond voor veel meer symbool dan ik aanvankelijk dacht. Ik wilde niet volwassen worden, geen vrouw zijn. Ik wilde niet leven maar ik wilde vooral niet loslaten. Het kan helpend zijn om uit te zoeken wat het voor jou zo belangrijk maakt. Waarom je dat gewicht niet los kunt laten. Wat het eigenlijk betekent.

Ben jij ondertussen uitbehandeld en leef jij nog steeds toe naar een bepaald gewicht? Of dat nu vanuit gezonde of eetgestoorde gedachtes voortkomt: je gewicht hoeft en hoort geen doel te zijn. Mocht je hier, zeker nadat je een behandeling hebt gehad, (nog) mee zitten; probeer dit echt te bespreken. Met mensen om je heen, eventuele nazorg of hier bij Proud2Bme op het forum. 

Jij als doel

Het is ontzettend lastig om, ik denk zelfs al zonder eetstoornisverleden, je gewicht als iets 'praktisch' te zien. En toch is dit iets wat mij vaak wel helpt. Om het hierdoor te erkennen, maar niet de focus te geven. Je bent immers meer dan hoeveel je weegt. Jij mag jouw eigen doel zijn. Zonder eetstoornis, gewoon wie jij bent. De persoon die je altijd zal zijn, op welk gewicht dan ook. Je mag een manier vinden om goed in je vel te zitten, zonder dit vel te willen veranderen. En ik denk dat als je dit kunt aangaan, je jezelf kunt weren van de invloeden van buitenaf waar mogelijk, het gewicht niet meer de hoofdrol hoeft te spelen.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.