Bij welk gewicht word je opgenomen?
Wanneer word je opgenomen? Ik wil graag opgenomen worden, maar weet niet wanneer ik daarvoor in aanmerking kom. Bij welk gewicht, als ik lijd aan anorexia, word ik opgenomen? Ik moet waarschijnlijk nog erg veel afvallen willen mensen me serieus nemen en het nodig vinden om me op te nemen. Zijn er ook andere redenen waarom ik opgenomen zou kunnen worden? Wat als ik bijvoorbeeld heel depressief ben of zeg dat ik zelfmoord wil plegen? Zouden mensen me dan serieus nemen, zouden ze me dan opnemen? Ik wil zo graag opgenomen worden, want ik wil zo graag rust. Wie wil mij redden?
Bovenstaande vragen zijn een aantal van de gedachtes die in mijn hoofd speelden in de periode dat ik leed aan een eetstoornis en depressie. Mijn verlangen om gered te worden was groot. Iemand moest toch door me heen willen prikken en zien dat het echt niet goed met me ging? Iemand moest toch door hebben dat het zo niet langer verder kon? Ik verlangde naar steun, warmte en liefde van iemand die mijn leven beter zou maken, die mijn problemen zou oplossen en er even voor zou zorgen dat de rust in mijn hoofd terug zou keren.
Tegelijkertijd schaamde ik me vreselijk voor de gedachte dat ik opgenomen wilde worden. Het is toch gestoord dat een meisje vrijwillig naar een gekkenhuis wil? Wil ik het allemaal voor de aandacht of waarom wilde ik het? Die gedachtes verwarden me enorm. Ik begreep niets meer van mezelf. Wat was er met me aan de hand, waarom kon ik niet gewoon zo zijn zoals veel andere meiden bij mij op school: normaal, vrolijk en positief? Waarom moest ik zo raar en anders zijn? Ik had het idee dat ik me aanstelde en mijn problemen fake'te. Wie kon mij helpen met die enorme warboel in mijn hoofd?
Toen ik lange tijd erna dan uiteindelijk ergens opgenomen werd, was het flink anders dan ik had verwacht. Ik had gehoopt ergens in een soort 'warm bad' terecht te komen waar mensen me steun, warmte en aandacht gaven. Ik kwam echter terecht in een lelijke kille slaapkamer waar weinig spontane steun of warmte was. Het verliep allemaal 'volgens de regels' en ik had op gezette tijden - en ook geen minuut langer - afspraken met therapeuten. Zij deden waar ze voor betaald kregen - luisteren, knikken en af en toe feedback geven - en ook niet meer dan dat. Ik voelde me vreselijk eenzaam en gedesillusioneerd. Ik had me dit alles zo anders voorgesteld.
Toen ik eenmaal een aantal weken opgenomen was werd het wel anders. Ik ging me meer 'thuis' voelen en de therapeuten en betrokken groepsgenoten meer waarderen. Toch kreeg ik nooit dat waar ik zo naar verlangde: geborgenheid, veiligheid, warmte en.....gered worden. Ik was volwassen, dus de verantwoordelijkheid lag bij mij. Ik moest mezelf redden met behulp van de instantie waar ik opgenomen was. Keer op keer liep ik hier tegenaan. Mijn hoop toch gered te worden heeft lang geduurd. Ik probeerde steeds maar direct of indirect te laten zien aan de mensen daar dat het echt niet goed met mij ging en dat ik het echt niet alleen kon en dat zij mijn problemen echt moesten oplossen. Ik wilde zo graag gered worden, waarom deed niemand dat?!
Opgenomen zijn voelde na een tijd veilig. Het was een soort andere wereld geworden. Binnen de opname was het veilig en hoefde ik niets. Er waren geen echte verplichtingen, ik kon immers bijna overal onderuit met de smoes 'het gaat even niet goed met me' en ik hoefde nauwelijks na te denken over de toekomst. Presteren was hier niet noodzakelijk en ik hoefde me nooit vrolijker of anders voor te doen dan ik me voelde, want alles werd geaccepteerd, hoe gek ook.
Maar wat ik ook deed, er was niemand die mij redde. Het heeft jaren geduurd voordat ik mijn verlangen naar en gemis aan warmte en liefde ging verwerken en me bewust werd van het feit dat ik mezelf moest gaan redden. Ik was degene die mijzelf liefde en warmte moest geven. Niet langer moest ik wachten op mensen in mijn omgeving om dat te doen, ik moest er zelf mee beginnen. Maar de stap van opgenomen naar de echte wereld kan dan ineens erg groot zijn. Ik voelde me inmiddels helemaal thuis waar ik opgenomen was. Ik wilde niet 'het huis uit' en deed er dus alles aan om me hiertegen te verzetten. Zo ging het, toen het einde van mijn opname in zicht kwam, ineens een stuk slechter met me. 'Zien jullie het dan niet, ik heb verlenging van mijn opname/ behandeling nodig!'. Ik moest me losmaken van iets waar ik me stevig aan gehecht had en dat was niet eenvoudig.
Terugkijkend op deze jaren besef ik me heel goed dat mijn verlangen om opgenomen te worden, een verlangen naar veiligheid, aandacht en liefde was. Bovendien was het een vlucht uit de, op dat moment, nare werkelijkheid. Ik voelde me zo ongelukkig en eenzaam en wilde wegvluchten voor mijn leven. Ik dacht dat een opname uitkomst zou bieden. Achteraf gezien heeft juist een dagtherapie (overdag erheen en in de avond weer naar huis) me het meest opgeleverd.
Daar heb ik mezelf echt leren kennen, stappen durven zetten en me kwetsbaar durven opstellen met behoud van mijn eigen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid. Hier kreeg ik stukje bij beetje mijn eigenwaarde, dat gedurende de opname tot de grod toe was afgebrokkeld, weer terug. Het zorgde er daarnaast voor dat ik met 1 been in de gezonde wereld, de maatschappij bleef staan, wat de terugkeer naar het echte leven een stuk makkelijker maakt als je behandeling eenmaal is afgelopen.
Een (korte!) opname kan prettig zijn om even tot rust te komen als je het leven echt niet meer aan kunt (of als je een gevaar voor jezelf bent). Al is het dan natuurlijk wel afhankelijk van waar die opname is, want op een gesloten opname kan je zoveel heftigs meemaken dat de 'echte wereld' misschien minder overhoop had zullen halen.
Zou ik, als ik het over kon doen, me opnieuw laten opnemen als het slecht met me zou gaan? Nee, ik denk het niet. Natuurlijk is het een veilige keuze en ben ik even van alles en iedereen af, maar op de lange termijn helpt het me niet vooruit.
Verlang jij naar een opname, onderzoek dan waar je werkelijk naar verlangt en of je dat door middel van een opname zal krijgen en of een opname je op de lange termijn ook zal helpen.
Om ten slotte nog even terug te komen op de eerste vraag: Bij welke gewicht word je opgenomen? Er is geen bepaald gewicht of BMI waarbij je wordt opgenomen. Er zal gekozen worden voor een opname in een eetstoorniskliniek wanneer je fysiek niet sterk genoeg bent om in dagbehandeling te zijn of wanneer er andere dingen spelen waardoor een opname te verkiezen valt boven een dagbehandeling.
Verlang jij wel eens naar een opname?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Maar heb er wel eentje nodig, om verschillende redenen.
Ik kan niet overdag hele heftige therapie hebben en dan weer gewoon 'thuis' komen. Hoe graag ik dat ook wil, hoe graag ik ook maar al te graag alles wil behouden wat ik nu heb (werk, school, vrienden, sport.)
Ik ben maar al te bang om me te gaan hechten aan een opnameplek.
Eigenlijk het tegenovergesteld xd
Maar toch bedankt voor dit artikel.
Nu heb ik het gevoel dat het niks uit maakt hoe je ertegen vecht, of je nou opgenomen wordt of niet, je moet het uiteindelijk toch zelf doen idd. Dit stuk geeft me wel een goed gevoel dat het 'ideale idee' wat ik had over een kliniek dus niet op gaat en dat ik het op mijn manier ook gewoon goed heb gedaan.
Super mooi geschreven!
Hier heb ik heel veel aan!
Bedankt!
Ik woog 1 kg te weinig om opgenomen te worden bij het ggz in oost Brabant, en dit is mij ook zo verteld door de behandelaars. Hier baalde ik toen der tijd van, want ik wou echt geholpen worden.
Interessant stukje, bedankt!
Aan de andere kant zijn er ook zat mensen die eeuwig op een bmi net-niet-dood blijven hangen en daarmee heel veel aandacht krijgen en die door velen gezien worden als hulpeloos en 'heel erg ziek'. Ze zijn ook heel erg ziek, maar door ze maar te blijven opnemen en verzorgen en ze alle verantwoordelijkheid af te nemen worden ze meestal niet beter. Dat is het vervelende bij anorexia, iedereen roept wel dat het niet om gewicht gaat, maar als puntje bij paaltje komt worden de uberdunne mensen wel iedere keer weer opgenomen. Je kunt ze ook niet laten rondlopen tot ze er dood bij neervallen. Maar ik zou zeggen doe dat dan in een ziekenhuis totdat iemand daadwerkelijk meewerkt en houd de kliniek vrij voor mensen die wel mee willen werken, ongeacht hoe hoog of laag het gewicht is. (Voor kinderen werkt het wel anders, die werken in eerste instantie meestal niet mee, maar die hebben ook minder eigen verantwoordelijkheid).
Een ander punt waardoor het voor mij wel werkte was dat ik me vertrouwd ging voelen bij mijn groepsgenootjes omdat we dag en nacht met elkaar omgingen. Ik was voorheen een heel gesloten persoon en vond het vreemd om met anderen te delen hoe ik me voelde of hoe ik over bepaalde dingen dacht. Maar doordat je elkaar leert vertrouwen en door en door leert kennen, leerde ik dat langzaam aan om wel te doen. Zij hielpen me erbij en zij zagen ook het verschil bij mij tijdens en buiten therapieen, omdat ik bijvoorbeeld ´s avonds ineens heel druk en melig kon zijn en veel kon praten terwijl ik dat in therapieen niet durfde. Dus door dat erbij te betrekken tijdens de therapie leerde ik dat ik ook open mocht zijn als het over negatieve dingen of gedachten ging.
Uiteindelijk heb ik 9 maanden in een kliniek gezeten voor jongvolwassenen met persoonlijkheidsproblematiek, en daarna heb ik nog 3 maanden afgebouwd zodat ik er alleen overdag was. Negen maanden is enorm lang, maar het heeft mij ZO erg geholpen. Ja, ik vond er de veiligheid, de steun, het warme bad. Maar tegelijkertijd gaf al die steun mij de mogelijkheid om echt in therapie te gaan.
Nog steeds mis ik af en toe de veiligheid van de kliniek, maar toch - nu ik ruim 10 maanden weg ben, wordt het minder en ben ik alleen maar heel dankbaar voor alles wat ik daar heb mogen ervaren, hoe heftig en zwaar het soms ook was.
Dus... Mijn ervaring met eetstoornis-dingen is niet zo positief, omdat ik een gezond gewicht had en daarom niet de kliniek in mocht (zo werkte dat bij mij: ik heb andere mensen met een gezond gewicht gezien die wel langer de kliniek in mochten op rintveld), maar ik b en heel positief over de andere, lange, opname die ik heb gehad!
Door de rust en aandacht die de kliniek mij kon bieden kon ik aan mezelf werken zonder al mijn tijd kwijt te zijn aan eetbuien. Ik kon in een veilige omgeving met situaties oefenen. Ik heb geleerd hoe mooi het leven is zonder boulimia en daardoor kon ik het na de opname zelf volhouden, dat was ontzettend moeilijk en zwaar maar ik wist waar ik het voor deed.
Staar je niet blind op je gewicht. Als jij een goede reden hebt om opgenomen te willen worden probeer daar dan over te praten met je behandelaren. Hetzelfde geld voor als je ernstig ondergewicht hebt en vind dat ambulant voor je beter is, praat erover en kom samen tot een oplossing. Klinisch is echt lang niet altijd beter.
Ik begrijp hier het onbegrip naar klinieken betreft het hanteren van een gewichtseis. Anderzijds denk ik ook dat het belangrijk is het ook vanuit hun oogpunt te proberen begrijpen. De klinieken zitten stampvol. Als team zijnde heb je een aantal plekken te verdelen. Hoe oneerlijk soms ook; iemand met een zeer laag gewicht gaat in dat geval vaak voor. Ik kan me voorstellen dat als je een enorme wachtlijst weg te werken hebt, dat je wel 2x nadenkt of je iemand met een gezond gewicht echt op moet nemen of of er wellicht toch nog andere mogelijkheden zijn. Het gaat soms om leven of dood. En eerlijk; iemand met een gezond gewicht (tenzij zeer afwijkende bloedwaarden of andere aandoeningen door es) heeft gewoon meer kans om in leven te blijven dan iemand met extreem ondergewicht. De keuze is dan soms snel gemaakt, hoe oneerlijk dat ook kan zijn.
Er wordt echt niet alleen gekeken naar gewicht. Het speelt alleen mee in de afweging die wordt gemaakt. En dan heeft het niets te maken met 'niet serieus nemen', maar met 1 van de componenten die (helaas) moet worden meegenomen in de overweging bij een vaak (te) lange wachtlijst. Het is de combinatie van die helaas noodzakelijk is.....
Wil ik het wel of niet?
Iets in mij zegt dat ik het wil. Tegelijkertijd vind ik super stom dat ik deze gedachte heb. Er is toch niemand die daar graag heen wilt?
Het enige wat ik daar graag zou willen leren, is dat ik voorgeschoteld krijg wat ik moet eten en zo de dingen die ik niet durf te eten, wel weer leer eten. Het gevolg waar ik ban g voor ben, is dat ik 'veel' ga aankomen..
Nu vecht ik voor geen opname. Misschien moet ik het thuis ook gewoon gaan doen; eten wat ik voorgeschoteld krijg en GENIETEN.
maarja dan moet ik het eerst aan me ouders vertellen dat ik niet eet..
ik weet niet wat ik moet doen :S
xx carleennnxx
Bmi Is normaal dus is niet altijd een criteria al zit ik wel op de ondergrens.
Ik denk echt moet dit wel, doe ik er wel goed aan? Ben ik echt gek geworden. Hebben ze me ondanks een goed bmi nog aangenomen omdat ze zien dat het niet goed gaat. Zie ik er misschien zo vreemd uit dan???
Pffff niet alleen het eten houd mij de hele dag bezig maar ook deze gedachtes.
Wat mij helpt Is je kan altijd weg, altijd kun je weer stoppen het Is niet een gesloten opname. Maar wat wil je dan?
Ik ga dit proberen en het Is nu of nooit voor mij. Maar wat Is het eng....
Wees blij dat je niet word opgenomen! Het is echt niet leuk hoor.
Jij moet gewoon opgenomen worden in een psychiatrische inrichting! Wees blij dat je elke avond lekker in je eigen bed slaapt! En dat mensen om je heen je niet zielig vinden!
Triest persoon! Denk even aan mensen die al 4 maanden in het ziekenhuis liggen ( zoals ik ) en graag naar huis willen maar dat niet mag!
gaat het wel erg slecht met mij door mijn add (aandachtsstoornis)
Vind ik mijzelf niet groef geboren en zag ik het leven niet meer
Zitten voor mijn add moet ik ook pillen slikken die vele bijwerkingen
Hebben zoals bloedneuzen, flauwvallen, opeens overgeven en
Verminderde eetlust dus ben ik nu bang dat ik anorexia heb omdat
Ik een bmi heb van X
Ik begon een tijd geleden met afvallen maar dat sloeg door en toen viel ik heel veel af in korte tijd ... ik was op het randje van ondergewicht .., ik kreeg een psycholoog en moest ook naar het ziekenhuis voor lichamelijk onderzoek... ook ging ik naar de diëtist en die vertelde me dat ik het eetschema dat ik van haar kreeg het beste kon aanhouden.... en dat probeerde ik keer op keer maar ik kreeg eetbuien en compenseerde die en daarna kreeg ik weer eetbuien en zo ging het cirkeltje rond tot op het moment dat ik op vakantie ging ... ik probeerde gewoon met iedereen mee te eten en was dus aan het einde van de vakantie twee kilo aangekomen ik voelde me zo rot en begon met emotie eten en ik kon niet stoppen tot op de dag van vandaag... ik ben 9 kilo aangekomen in korte tijd ik voel me depressief en ik wil niks meer dan alleen in bed liggen op m'n telefoon en eten... er is nu ook thuishulp twee keer langsgeweest en dan moet je praten maar voor mij heeft dat tot nu tor geen zin want ik blijf in die cirkel ... mijn wens is om opgenomen te worden want ik kan het echt niet zelf .... ook heb ik vaak gedachtes dat ik niet meer wil leven maar aan de andere kant wil ik zo graag leven maar het lukt me gewoon niet.... nu op dit moment is opname nog niet mogelijk.... wat moet ik doen ??? Iedereen zegt trouwens dat ik mezelf moet helpen maar voor mijn gevoel heb ik alles al geprobeerd en is m'n hoop gewoon op.
Gr. Anno
De regelmaat op zich was voor mij erg belangrijk want die was ik helemaal kwijt. Gaf rust en heeft me wel gered maar beter op een menselijker manier en beter bewust leren omgaan dan alleen als onmondig wezen je eten opgeschept krijgen.
Als ik vroeger op tijd de juiste hulp had gehad, was een opname waarschijnlijk ook niet nodig geweest. De eerste jaren dat ik hulp had namelijk niemand die zich afvroeg wat het probleem was en toen steeds verder in problemen geraakt. Ook binnen de hulpverlening mijn eetstoornis doorontwikkeld.