Het leek de dame wel goed als ik voor een aantal weken in therapie ging bij een eetstoornis kliniek zodat ik wat kon werken aan mijn gewicht. Ik moest hard lachen toen ze me dat zei. Ze leek wel niet goed wijs. Ik naar een eetstoorniskliniek? Ze zagen me daar aankomen! Ik had die meiden weleens zien lopen die daar opgenomen waren. Dat waren net satéprikkers zo dun. Het woord dun paste er niet eens meer bij. Mager, extreem mager waren ze. Ik voelde me een flinke lomperik ten opzichte van hen. Die meiden zagen mij aankomen. Ze zouden me midden in mijn bolle gezicht uitlachen. 

Rommelen met eten deed ik wel, maar en echte eetstoornis had ik niet. Nou ja, zo dacht ik er zelf over. Toen iemand me confronteerde met de diagnose anorexia vond ik dat zelf hoogst irritant. Laat die vrouw eens fatsoenlijk nadenken, iedereen kan toch zien dat ik geen anorexia heb. Meiden met anorexia eten nauwelijks meer iets en zijn vele malen dunner dan ik. Ik vond het allemaal maar overdreven gezeur. Het kwam geen moment in me op om in therapie te gaan bij een eetstoornis kliniek. Ik zou daar absoluut de dikste zijn én het meeste eten.

bron foto

Pas een flinke tijd later ging ik mijzelf meer realistisch zien. Het was niet zo dat ik mezelf als dik zag in die eerdere periode, maar ik vond mezelf ook niet eng of extreem mager. Ik kon altijd nog wel ergens wat vet vinden en mensen die dunner waren dan ik. Het was eigenlijk zonde dat ik me hier niet eerder bewust van was geworden, want dan had ik ook veel meer aan mijn eetstoornis kunnen werken. Dat lukte eerder echter nauwelijks, omdat ik de ernst van mijn problemen niet in zag. Ik koppelde de ernst van mijn problematiek veel te veel aan mijn gewicht en de hoeveelheid die ik at, terwijl de werkelijke ernst in mijn hoofd zat.

Waarom vond ik het zo belangrijk dat ik niet de dikste zou zijn in therapie? Waarom dacht ik überhaupt de dikste te zijn? Dat zal te maken hebben gehad met een laag zelfbeeld. Altijd dat ik minder goed te zijn en het minder goed te doen dan anderen. Nou kan je in een psychische ziekte natuurlijk niet goed zijn, maar in die periode zag ik dat wel zo. Ik was zelfs slecht in het hebben van een eetstoornis, want ik had zelfs te weinig doorzettingsvermogen om flink ondergewicht te kweken. Zelfs in een eetstoorniskliniek zou ik me dus minderwaardig voelen.

Waarom noemde ik het überhaupt 'dikste'? Hoe kan je nou dik zijn met een normaal gewicht of ondergewicht? Dat kan helemaal niet. Bovendien, iemand die dik is kan ook heel goed een ernstige eetstoornis hebben. Sterker nog: de meeste mensen met een eetstoornis hebben normaal gewicht of overgewicht. Ik wilde dat mijn problemen serieus genomen werden, maar deed dat zelf helemaal niet. Anders had ik immers nooit zo vreemd staan te kijken van het voorstel om daar in therapie te gaan...

Of je nou mager, normaal of dik bent is eigenlijk helemaal niet van belang bij de vraag of je geholpen wilt worden voor je eetstoornis. Wat maakt het nou uit of je 5 kilo meer of minder weegt dan je groepsgenoot? Wat zegt dat over jou en haar als persoon? Wat zegt dat over wat jullie hebben meegemaakt? Wat zegt dat over wat er in jouw hoofd omgaat? Wat zegt dat over jouw herstel? Wat zegt dat over jouw genezing en jouw toekomst? NIETS.

bron foto

Als jij niet wilt dat de ernst van jouw eetstoornis wordt bepaald op basis van wat je weegt, begin hiermee dan eerst eens bij jezelf. Probeer de ernst van jouw problemen eens los te koppelen van je gewicht. Als jij van je problemen af wilt komen, zal je hoe dan ook goed voor jezelf en je lichaam moeten gaan zorgen. Of je nu 1, 10 of 20 kilo ondergewicht hebt. Het einddoel is voor iedereen hetzelfde: een gezond gewicht en een gelukkig leven.

Richt je op jezelf in plaats van op het gewicht van de persoon naast je. Richt je op je eigen problemen in plaats van op je gewicht. Richt je op de toekomst, op een positief en leuk leven waarin jouw gewicht nauwelijks nog een rol zal spelen.

Liefs, Scarlet ♥