''Mijn eetstoornis was helemaal niet zo erg, het viel allemaal best wel mee. Het was erg lastig op dat moment, maar nu ik erop terugkijk valt het eigenlijk best mee. Ik heb er maar een paar maanden last van gehad hoor, het stelde niet veel voor, word maar niet bang.'' Dit zijn allemaal dingen die ik in de afgelopen jaren heb gezegd over mijn eetstoornis, maar eigenlijk is dit bullshit. Mijn eetstoornis was wél ernstig, het was een ontzettend verschrikkelijke tijd waarin de eetstoornis me jarenlang in bedwang heeft gehouden. Als ik al die dingen wel weet, hoe komt het dan dat ik er vaak zo luchtig over doe tegen andere mensen?

Ik ben nu al enkele jaren hersteld van mijn eetstoornis. Maar hoe langer het geleden lijkt, hoe minder ernstig de eetstoornis in mijn hoofd wordt. Ik zie mijn eetstoornis steeds meer als een kleine hobbel die even overwonnen moest worden dan iets gevaarlijks en overheersends. Soms zie ik het zeker niet meer als iets wat mij jarenlang in bedwang heeft gehouden. Het is niet dat ik mijn eetstoornis wil vergeten, maar misschien wil ik wel de impact vergeten die de eetstoornis heeft gehad op mijn leven. Hieronder staan redenenen die ik heb gehad of nog steeds heb om mijn eetstoornis te bagatelliseren sinds ik hersteld ben.

Bron foto 

♥ Je bent bang dat mensen schrikken
Wanneer er een nieuw iemand in mijn leven komt, wil ik hem of haar op een gegeven moment vaak vertellen over mijn verleden met een eetstoornis. Hoe goed ik die persoon ook ken, ik ben wel vaak bang dat ik degene laat schrikken met mijn verhaal. Dat is ook vaak de reden waarom ik mensen een afgezwakte versie van mijn eetstoornis vertel. Het is normaal om dat te doen, je hoeft niet in een keer al je details over je eetstoornis te vertellen. Dat kan je later, wanneer je je er wel prettig bij voelt altijd nog doen. Het is vooral belangrijk om je niet tegen te laten houden door de angst om andere mensen te laten schrikken.

♥ De tijd laat je details vergeten
Hoe langer iets geleden is hoe meer je de details van je eetstoornis vergeet. Als je nagaat wat je nog weet van een uitje 5 jaar geleden, dan weet je hoogstwaarschijnlijk wel waar je naartoe bent geweest of je algehele gevoel over die dag. De kans is echter erg klein dat je nog weet hoe jij je voelde om één uur 's middags. Dat zelfde kan gebeuren met je eetstoornis. Je weet dat het geen fijne tijd was, dat je wereld erg klein was, maar je weet niet meer precies hoe jij je per dag voelde. Dat kan er voor zorgen dat je eetstoornis minder erg wordt in je hoofd, dan dat deze ooit is geweest en je dat ook zo overbrengt naar andere mensen.

♥ Je wilt niet alles vertellen
Tijdens mijn studie heb ik veelvuldig de opdracht gekregen om over je eigen psychische problemen te praten met medestudenten. Ik vond het vaak erg ongemakkelijk om een medestudent veel te vertellen over mijn eetstoornis. Daardoor heb ik veelvuldig mijn eetstoornis gebagatelliseerd tijdens dat soort gesprekken. Soms vind je het niet nodig om iemand veel te vertellen. Daar is ook helemaal niks mis mee, het is een onderdeel van jouw verleden. Jij bent dus ook degene die bepaalt wat iedereen van je mag weten!

♥ Je eetstoornisverleden wordt minder belangrijk voor je
Toen ik net genezen was, was mijn eetstoornis nog een groot gedeelte van wie ik was. De eetstoornis had mij tenslotte jarenlang in bedwang gehouden. Hoe meer tijd er echter overheen ging, hoe minder groot deel de eetstoornis voor mij werd. Het is een tijd geweest die erg rot en vervelend was, maar het heeft me wel gebracht tot waar ik nu ben. Doordat ik er nu op een andere manier naar kijk, praat ik er ook anders over. De omschrijving van mijn eetstoornis is daardoor minder heftig geworden en met meer ruimte voor de leermomenten en de levenslessen die ik van mijn eetstoornis heb geleerd.

Bron foto

♥ Je schaamt je voor je eetstoornis
Je kan je ook schamen voor het feit dat je ooit een eetstoornis hebt gehad. Het kan ook zijn dat jij je schaamt voor het feit dat jij het idee hebt gehad dat je erg aan de eetstoornis onderdoor bent gegaan. Je kan jezelf ook zwak vinden en je wilt niet dat andere mensen je ook zo gaan zien. In mijn ervaring vinden mensen je vaak erg sterk als je een eetstoornis hebt overwonnen. Er zijn jammer genoeg nog altijd mensen die niet begrijpen dat je psychisch in de knoop kan zitten. Ik probeer dat soort type mensen zo min mogelijk aandacht te geven. Als ik het gevoel heb dat iemand er negatief op gaat reageren, vertel ik vaak de afgezwakte vorm van mijn eetstoornis en als ik het niet zo belangrijk vind dat diegene het weet, vertel ik het vaak niet.

♥ Je wilt niet dat mensen je anders gaan behandelen
Wanneer je mensen vertelt dat je een eetstoornis hebt, kan het zijn dat je bang bent dat mensen je gaan controleren of anders gaan behandelen. Sommige mensen kunnen gaan controleren of zij vinden dat je genoeg eet of zij durven niet meer met je te praten over bijvoorbeeld afvallen. Dit was voor mij zeker in het begin een reden om niet over mijn eetstoornis te praten of het te bagatelliseren. Voor mij heeft het erg goed gewerkt om er tijdens het vertellen duidelijk over te zijn dat dit niet nodig is en ik al lange tijd genezen ben. Sindsdien is dit voor mij nauwelijks meer een reden om mijn eetstoornis te bagatelliseren.

Ik heb al deze redenen op verschillende punten in mijn herstel gebruikt. Het is niet per se iets slechts of goeds. Je eetstoornis is of was een belangrijk deel van jou en hoe jij erover praat bepaal je zelf, het gaat tenslotte over jouw levensverhaal en jij hebt daar de regie over.

Herken jij je hierin?