Met elke nare gebeurtenis in mijn leven werd de eetstoornis wat heftiger, telkens weer. Totdat ik in de zomer van 2021 aan alles in mijn lijf en hoofd voelde dat ik op deze manier niet meer door kon gaan. Ik kreeg steeds meer moeite om te functioneren. Ga er maar aan staan: drukke baan, druk gezinsleven, een sociaal leven, mantelzorger van mijn man. En dan ook nog overal in willen uitblinken. Elke minuut van de dag voerde ik een strijd met mezelf. Met een stemmetje in m'n hoofd dat maar door blijft ratelen. Hoe graag ik dat ook wil stoppen, er komt geen einde aan. Ik voelde me op, uitgestreden en bovenal: wanhopig.

Shirley blogt sinds 2022 voor Proud2Bme over haar ervaring met BED - binge eating disorder, in het Nederlands ook wel de eetbuistoornis genoemd. Dit is haar eerste blog. Haar volgende blogs kan je hierna vinden via de tag 'Shirley blogt'.

Wat veel mensen om mij heen niet weten, is dat ik een eet(bui)stoornis heb, ook wel Binge Eating Disorder genoemd. 'Een ernstige, anders was je niet onder behandeling in de GGZ' - aldus mijn psycholoog. Eigenlijk is het bijzonder dat velen in mijn omgeving dit niet weten, terwijl het werkelijk mijn leven domineert.

Deze eetstoornis heb ik niet door één trauma of door één persoon ontwikkeld. Het heeft zich ontwikkeld in de loop van mijn leven. Een copingmechanisme om alles te kunnen behappen. Het zorgde ervoor dat ik veel emoties kon onderdrukken en me veilig en geborgen kon voelen.

Bron foto

Waar het meer dan tien jaar lang 'mijn geheimpje' was, snakte ik nu naar het krijgen van hulp. Ik nam mijn beste vriendin in vertrouwen en gaf een klein deel bloot van waarmee ik struggelde. Zij gaf mij het zetje dat ik nodig had om bij m'n huisarts aan de bel te trekken. Deze afspraak verzette ik twee keer voordat ik daadwerkelijk ging. Het gevoel van schaamte was en is nog steeds enorm groot. Ik was enorm bang voor de reactie van de huisarts, maar het was zo'n fijn gesprek. Ze nam mij direct serieus, en meldde mij bij meerdere GGZ-afdelingen aan, om zo snel mogelijk ergens terecht te kunnen. Na een halfjaar kon ik deelnemen aan groepstherapie, waar ik momenteel twee keer per week naartoe ga.

Een eetstoornis gaat zoveel verder dan wel of niet eten. Voor mij is het een manier om met welke emotie dan ook om te gaan. Overdag vergeet ik voor mezelf te zorgen, en dus te eten en drinken. In de avond wil ik ontspannen, zoek ik naar troost en geborgenheid - wat resulteert in een eetbui. En ik hoor het mensen al zeggen: maar we hebben allemaal toch weleens last van snaaien?
Dat is echt niet te vergelijken. Ik voel een drang opkomen die ik niet kan stoppen. Het maakt ook niet uit wat ik ga eten. Ik wil dat die drang stopt en het stemmetje weer stil is. Door het voedsel dat ik naar binnen stop voel ik een soort high. Mijn emoties doven uit.

Naast de eetbuien zijn er nog zoveel andere aspecten aan de eetstoornis. Zo sta ik tientallen keren per dag op de weegschaal. Wil ik mezelf constant opmeten, mijn buik, armen, benen en heupen. Mag ik bepaalde voeding niet eten van mezelf. Sta ik meerdere keren per dag voor de spiegel te body-checken. Ben ik nachtenlang aan het googelen over diëten en maagverkleiningen. Wil ik alles perfect doen, waarmee ik mezelf helemaal uitput. Maar wat ik het ergste vind: door de eetstoornis lieg ik tegen mijn naasten, terwijl ik zoveel van ze hou. Ik ben een prof geworden in alles stiekem doen.

Toen ik de diagnose Binge Eating Disorder kreeg, merkte ik dat hier weinig ervaringsverhalen over te vinden zijn. Ook films en documentaires zijn amper te vinden. Daardoor was het ook moeilijk aan mijn omgeving uit te leggen wat deze eetstoornis inhoudt. Ik wil dit graag doorbreken, en mijn proces gaan delen met jullie.

We're in this together!

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.