Op 10 juli ben ik het Novarum avontuur gestart, een tocht waarvan ik niet wist waar die zou eindigen. Het enige wat ik wist, is dat ik mezelf wilde zijn, sterk en vrij. Dit wilde ik niet voor een dag bereiken, maar voor de rest van mijn leven.

In de afgelopen periode heb ik gevochten, gestreden en gegeten als een 'bootwerker'. Je gewichtslijn moet je bijhouden in het grafiek en in het begin dreigde die de vorm aan te nemen van het Himalaya gebergte. Maar na een aantal weken, ben ik in een rechte lijn vooruit gegaan. Eerlijk is eerlijk, ik werd er niet altijd even vrolijk van. De rem wist ik zo nu en dan te vinden, maar uiteindelijk heb ik iedere keer weer gas gegeven.

Hoe moeilijk ik het ook vond, ik wilde mijn streefgewicht behalen. Vanaf dat moment zou ik kunnen stabiliseren, stond het weekoverleg met mijn behandelkoppel niet geheel in het teken van het aankomen en zou het 'eeuwige' geëmmer over het ophogen van het menu van de baan zijn. Toen het moment daar was, voelde ik me opgelucht. Maar in de loop van de ochtend, was mijn jubelstemming foetsie. Bij het behalen van je streefgewicht ben je er niet, sterker nog dan begint het pas. Dat was ik even 'vergeten'. Maar al snel was ik terug in de realiteit.

Het klinkt niet hoopgevend, maar het is wel zoals het is. Ik heb mijn streefgewicht behaald, maar de angsten en gedachten zijn er nog steeds. De meest duidelijke omschrijving is 'Ik heb anorexia maar nu met een gezonder gewicht'. Zo simpel en zo ingewikkeld is het. Na een jarenlange 'eetstoornis carrière' en verschillende behandelingen heb ik het in de afgelopen maanden voor elkaar gekregen om een basis op te bouwen. Het voelt kwetsbaar om te zeggen, maar ik ben er klaar voor om te leven en het leven aan te gaan zonder anorexia. Ik heb veel meer rust in mijn hoofd en weet angsten/gedachten veel sneller te relativeren. Dat maakt, dat moeilijke momenten altijd te overwinnen zijn.

Wat men nog wel eens onderschat, inclusief ikzelf, is wat het met een mens doet om opgenomen te zijn in een kliniek. Hoe gezellig en fijn het ook kan zijn met groepsgenoten, het blijft een klinische setting en dat is heftig. Het is goed om hier bij stil te staan en het een plek te geven. Ik 'moet' mezelf straks echt de tijd en ruimte geven om hier van bij te komen en ook deze opname te verwerken. Iedereen doet dat op zijn/haar eigen manier. Wat voor mij werkt, is alle lieve kaartjes, brieven en foto's in een album bundelen.

Het voelt onwerkelijk dat ik na een intense periode de deur van de kliniek achter me dicht ga trekken. Ik kan terug kijken op een heftige, maar vooral hele waardevolle periode. Met een goed gevoel en opgeheven hoofd, ga ik het leven aan.

Niemand kan je vertellen hoe mooi het leven is en hoeveel vrijheid je gaat ervaren wanneer je eetstoornis op de achtergrond komt te staan. Dat 'moet' je zelf gaan ontdekken. Ga die zoektocht aan, geef jezelf de kans en zie moeilijke momenten niet direct als een terugval maar als onderdeel van je herstelproces!