Wanneer ik de drang voelde om een eetbui te hebben had ik er bijna alles voor over om van dat gevoel verlost te raken. Onrust, spanning en zelfs paniek overvielen mij en eetbui was voor mij de snelste en makkelijke manier hier vanaf te komen. Kosten wat het kost zou ik die eetbui hebben. Ik verzon smoesjes om sociale gelegenheiden te vermijden, spijbelde van school en spendeerde uren alleen op m'n kamer. Mijn eetstoornis, mijn geheim... maar het ging nog veel verder dan dat.

Ik vind het best lastig om deze blog te schrijven, want ik schaam me er behoorlijk voor. Toch denk ik dat het helpend kan zijn om op te biechten hoe ver ik kon gaan voor een eetbui. Allereerst zodat jullie er wellicht herkenning en erkenning in kunnen vinden, maar ook om de ernst van een eetstoornis aan te tonen. Een (objectieve) eetbui hebben gaat zo veel verder dan trek hebben in een extra koekje of 's avonds een reep chocolade eten. Het gaat niet om willen eten, het gaat om móéten eten. Alles voor die eetbui. In deze blog een aantal bekentenissen van mij die laten zien hoe ver ik kon gaan voor een eetbui.

♥ Ik at bevroren brood
Tijdens mijn eetbuien ging mijn voorkeur uit naar snel, makkelijk en lekker eten. Eten wat ik mezelf niet toestond in het dagelijks leven en tijdens een eetbui als een bevrijding van mijn streng opgelegde regels voelde. Toch bleek dit niet alles te zijn. Als alle koekjes en chips op waren, maar mijn eetbuidrang nog niet was gestild, greep ik naar het volgende, meest makkelijke om te eten. Dit kon bevroren brood zijn, maar bijvoorbeeld ook ongekookte noodles, kale pasta, slappe kaassouflés uit de magnetron, cup-a-soup zonder water of zelfs enkel boter met suiker gemengd.

Dit zijn helemaal geen dingen die lekker zijn om te eten, dat vind ik ook echt niet, maar niks was te gek, als ik het maar kon eten en als het maar snel was. Misschien waren er best ingrediënten in huis waarmee ik een simpel gerecht kon klaarmaken, maar tijdens een eetbui had ik altijd haast. Koken duurde me te lang, het zou het ongerustige gevoel te lang laten duren.

Een eetbui kostte me meestal maar een half uur, als het er geen 3 achter elkaar waren. Ik propte het al voedsel naar binnen wat ik maar kon vinden, haast zonder het te proeven. Natuurlijk ging mijn voorkeur uit naar een zak chips, maar als ik die niet tot mijn beschikking had moest ik wel iets anders kiezen. De eetbui, die moest en zou gebeuren, wat het ook was. 

♥ Ik at wat niet van mij was
In die tijd woonde ik samen met een huisgenootje waarmee ik een keuken en dus een koelkast deelde. Daarnaast pastte ik wel eens op de kat van een vriendinnetje van mij, waardoor ik alleen in haar huis was. Op deze manier was ik tot beschikking van voedsel wat niet van mij was. Ook op die momenten had ik wel eens eetbuidrang. Ik at stiekem overal een hapje van of maakte hele producten op.

Niemand mocht dat door hebben, ik haastte me naar de supermarkt om precies dezelfde producten te kopen die ik had gegeten, om ze weer terug in de kast te zetten. Als iets dan bijvoorbeeld al half leeg was zorgde ik er voor dat ik het potje eerst weer half leeg maakte. Zo zou niemand er ooit achter komen dat ik had gegeten. Het was altijd een hoop gedoe en gestress, m'n huisgenootje moest niet ineens thuiskomen en het mocht absoluut niet opvallen dat ik maar het kleinste beetje van iemand anders z'n eten had gegeten. Waarschijnlijk zouden ze dat niet eens echt erg vinden, ik vond van wel. Het wees op mijn eetbui. 

Toch kon wanneer ik de drang voelde gewoon niet verder denken dan de korte opluchting die ik na een eetbui zou voelen. Die rust was me alles waard op dat korte moment, tot ik daarna te maken kreeg met wat ik mezelf en mijn omgeving had aangericht. De rommel na een eten opruimen, het schuldgevoel naar mezelf en mijn omgeving, het geheimhouden, dat kostte me ook nog onwijs veel tijd en energie.

♥ Ik at uit de prullenbak
Soms lukte het me wel eens de eetbuidrang te weerstaan. Had ik toch al eetbuivoedsel gekocht? Dan gooide ik het in de prullenbak. Het kon maar weg zijn. Ik wist dat het te triggerend zou zijn om gewoon in de kast te laten liggen. Wat is nou een paar euro waard in tegenstelling tot het niet hebben van een eetbui? Nee, het was echt beter zo. 

Op die momenten voelde ik me sterk. Aan de ene kant verlangde ik naar een eetbui, maar aan de andere kant wenste ik vurig het tegenovergestelde te doen. Eetbuien zorgden voor een korte opluchting, maar meteen daarna voelde ik me tien keer zo slecht, om nog maar te zwijgen over de gevolgen lange termijn. 

Nou goed, het eten lag in de prullenbak. Goed gedaan, niks aan het handje zou je denken. Toch kwam het voor dat ik me een half uur of een uur later weer bedacht. Ik aarselde kort, maar viste uiteindelijk mijn een uur geleden weggegooide voedsel uit de prullenbak om het alsnog op te eten.

♥ Overgeven in plastic zakken
Zoals je al hebt gelezen woonde ik op dat moment samen met een huisgenootje. Ik kende hem niet goed, maar kwam hem af en toe tegen op de gang. We deelden de keuken, badkamer en het toilet. Je kan je voorstellen dat dat voor iemand met boulimia een heel lastige situatie was. Toen ik er net kwam wonen hoopte ik dat het me juist zou helpen minder vaak aan die eetbuien toe te geven. Het toilet bevond zich ook nog eens tegenover de kamerdeur van mijn huisgenootje. Het was een gehorig huis, dus ik had geen schijn van kans. Tenminste, dat zou je denken, ik verzon de gekste manieren om toch te kunnen compenseren. 

Ik gaf over in plastic tasjes die ik dan buiten in een vuilnisbak op straat weggooide. Het is misschien een beetje een vies verhaal, maar het was altijd een gedoe en geklungel met die tassen. Ik moest ze goed rechtop houden en deed er een paar over elkaar zodat ze niet zouden gaan lekken. Soms stond m'n huisgenootje in de keuken die op de gang uit keek en dan durfde ik niet meteen met een volle tas naar buiten te lopen. Ik hield hem dan eventjes op mijn kamer voor dat ik ermee naar buiten ging. Niet een heel fris idee. 

Eenmaal buiten was het 20 meter lopen naar de prullenbak. Ik had het gevoel dat alle ogen op mij gericht waren als ik daar weer liep met m'n plastic tasje. Ik probeerde zo normaal mogelijk er uit te zien, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, maar van binnen raasde er een wirwar aan gedachtes door mijn hoofd. Wat nou als iemand me nu aanspreekt? Wat als iemand me herkent? Wat nou als een zwerver in de prullenbak naar eten zou zoeken en mijn tas vind? Of wat nou als het tasje er uit zou vallen wanneer de prullenbakken geleegd werden? Ik kon me hier heel erg druk over maken, logisch, maar toch voelde het voor mij als de enige optie.

♥ Geld op straat zoeken
Omdat ik telkens eetbuivoedsel kocht van het geld dat ik had, hadden mijn moeder en een vriendin van mij mijn geld in bewaring genomen. Als ik iets wilde kopen moest ik eerst vertellen wat dat was en dan het precieze bedrag aangeven. Daarna moest ik een foto van het bonnetje opsturen via Whatsapp om te laten zitten dat het bedrag klopte. Het klinkt heel idioot en kinderachtig, maar het heeft me wel geholpen. 

Ik kon wellicht geen eetbui hebben, maar de drang was daarmee niet meteen weg. Om toch maar die eetbui te kunnen hebben kon je mij af en toe op straat vinden met mijn ogen richting de grond. Ik was op zoek, op zoek naar geld. Al was het maar een euro of 50 cent, dan kon ik misschien iets goedkoops kopen om toch een soort eetbui mee te hebben. Dit slaat natuurlijk helemaal nergens op en het ik had er meestal ook geen succes in. Toch liet mijn eetstoornis mij dit doen. Die gedachte vind ik best ver gaan.

Als ik het nu allemaal teruglees vind ik alles wat ik hier heb getypt best wel ver gaan. Een eetstoornis gaat ook ver, een eetstoornis heeft er alles voor over maar aan zijn trekken te komen. Ik schaam me terwijl ik het terug lees. Ga ik anderen mensen dit ook echt laten lezen? Aan de ene kant denk ik 'nee', mijn eetbuien zijn zo'n groot, schaamtevol geheim voor mij. Het is nogsteeds niet iets waar ik graag in detail over praat. Het is gewoon een te heftige tijd voor mij geweest. Dat hoeft niemand te weten, straks zullen ze me voor altijd raar blijven aankijken.

Aan de andere kant denk ik 'ja'. Ja, omdat ik het belangrijk vind dat mensen weten wat een eetbui nou precies inhoudt. Dat het niet te maken heeft met een vreetzak zijn of van lekker eten houden. Ja, omdat eetstoornissen als boulimia, eetstoornis NAO en BED het verdienen serieus genomen te worden, omdat deze nog te vaak niet gezien worden. Ja, omdat elke eetstoornis, wel of niet zichtbaar, even verschrikkelijk is. Ja, omdat je niet de enige bent, het goed is om er over te praten en de schaamte voorbij te gaan. Ja, omdat ik weet hoe het is en omdat ik weet dat het anders kan. Dat ik me beter voel nu en dat ik weet dat hoe ver je ook bent gegaan, je altijd terug kan.

Alles tegen een eetbui.

Fotografie door Katie Tegtmeyer