Aankomen. Toenemen in gewicht. Een gezond lichaam krijgen. Het klinkt allemaal als een vreselijk horrorverhaal. Althans, voor veel meiden en jongens met een eetstoornis is het een dingetje waar gewoon helemaal niet over gesproken mag worden. Aankomen is een taboe in de eetstoorniswereld, je hebt immers niet voor niets die moeite gedaan om het eraf te krijgen. Dat gevoel dat je kreeg wanneer je het cijfertje op de weegschaal zag dalen, dat gevoel is nergens meer te bekennen wanneer dat cijfertje omhoog gaat. Toch is dit een belangrijk en onmisbaar proces daar je door moet maken tijdens de weg naar een gelukkiger leven.

Het begint bij elke huisarts, kinderarts of behandeling: nummer 1 is aankomen. Aankomen aankomen aankomen. Dat stond bij mij altijd centraal in behandelingen en opnames en dat heeft me vaak dwars gezeten. Wáárom moet ik aankomen? Ik voel me toch oké? Mijn bloedwaarden zijn goed, mijn hartslag is oké en mijn bloeddruk is maar een beetje te laag maar niet zo laag dat het gevaarlijk kan zijn.

Ik opperde bij elke opname of behandeling dat ik per se éérst aan mijn gedachten wilde werken en dáárna pas wat met het gewicht wilde doen. Om me heen hoorde ik dat van iedere patiënt: eerst het hoofd, dan het lichaam. Destijds leek dat voor mij heel logisch. Immers: wanneer het in je hoofd beter gaat, vind je het aankomen waarschijnlijk ook een stuk minder moeilijk. Maar hier zit ‘m meteen de knoop: Zo lang je op flink ondergewicht zit, valt er niets aan je hoofd te sleutelen. Er valt simpelweg niets te bereiken. Je bent totaal afgesloten van de wereld en niets komt binnen, en dat is te wijten aan je te lage gewicht.

Het bovenstaande is zó vaak tegen mij gezegd in behandelingen: ‘Je moet eerst aankomen voor we je mentaal kunnen helpen.' Bullshit, dacht ik dan altijd, én zei ik ook altijd. Het is toch logisch? Laat me er eerst in mijn hoofd aan wennen en kom dan pas met het gewicht. Ik was ervan overtuigd dat dit de beste manier van behandelen was. Nu denk ik daar anders over, maar destijds wist ik iedereen om mij heen te overtuigen dat dit het beste voor mij zou zijn.

Not. Definitly not. Zo vaak is er gezegd dat je mentaal vanzelf vooruit gaat en helder na gaat denken wanneer je gewicht omhoog gaat. En zo vaak heb ik dit keihard ontkend. Simpelweg omdat ik bang was. Bang om toe te geven aan het aankomen. Het was wederom een vorm van uitstellen: Door eerst aan mijn hoofd te werken hoopte ik dat mijn gewicht uiteindelijk vergeten werd, of niet meer belangrijk werd gevonden omdat het in mijn hoofd goed ging. Wist ik veel dat dit niet zo werkte.

Hier ben ik zelf ongeveer een half jaar geleden op terug gekomen. Ik heb jarenlang op hetzelfde gewicht gezeten, veel te laag en veel te ongezond. Ik was 100% eetstoornis en elke onsje of grammetje was voor mijn idee aan mezelf te zien. Ik schoot in paniek bij het aankomen van 2 ons en zette meteen de rem op het eten. Op een bepaald moment, ik denk ergens vorig jaar voor de zomervakantie, kwam ik wat aan. Het was niet veel, een kilo of 2 à 3. Maar die minuscule gewichtsverandering heeft mijn spiegelbeeld op zijn kop gezet, figuurlijk. Om een of andere reden zie ik mezelf veel dunner dan dat ik mezelf 3 kilo geleden (nieuwe vorm van tijdsbepaling, haha) zag.

Daarnaast ben ik minder bang voor eten en calorieën en sla ik niet meer op hol wanneer ik 3 onsjes ben aangekomen. Ik moet dus, met enigszins wat schaamrood op mijn wangen, toegeven dat behandelaren er helemaal niet zo ver naast zaten wanneer ze zeiden dat het aankomen in gewicht mentaal al zo veel verschil maakt. Ik heb zelf ervaren dat, hoe lichter je weegt, hoe minder rationeel je kunt nadenken. Voor mij is dit een van de motivaties om niet weer in dat diepe gat te belanden. Ik ben momenteel immers zo veel meer tevreden met mijn spiegelbeeld dan toen ik 10 kilo minder woog. Ik zie mezelf nu dunner dan toen.

Aankomen is dus zo slecht nog niet, althans, het is in ieder geval geen bullshit. Het is niet onnodig. Misschien is er niets mis met je lichaam (althans, op dat moment. Schade kan altijd later komen!) maar op mentaal gebied heeft ondergewicht ook een flinke impact. Ik heb het al zó vaak om me heen gezien, niet alleen bij mezelf. Ik heb groepsgenootjes zien veranderen van een dood vogeltje dat overal om ging schreeuwen tot een zelfverzekerd meisje met levenskracht. Ik heb het dan nog niet eens over het uiterlijk, want dat is denk ik de kleinste verandering die je maakt wanneer je aankomt, hoewel dat voor jou waarschijnlijk niet zo voelt. Van buiten blijf je jezelf, van binnen verander je van een ongelukkige zombie in een vrolijke vlinder.

Om nog maar even helder te zijn, heb ik hier een lijstje opgesteld met redenen om aan te komen, motivaties:

♥ Je kunt helderder (is dat een woord?) nadenken. Leren gaat stukken beter en angsten worden minder groot omdat je ze rationeler kunt benaderen.

♥ Je herstelt je lichaam van binnen. Je weet niet wat je allemaal stuk maakt van binnen. Ook al lijkt er niets aan de hand te zijn, ondergewicht is zó slecht voor je. Ik heb het ook altijd maar onzin gevonden. Bij mij was alles lichamelijk altijd in orde, tot ik vorig jaar te horen kreeg dat ik last heb van botontkalking door jarenlang ondergewicht. BAM. Daar zit je dan, jezelf achter je oren te krabben met de gedachten: ‘Huh? Als ik dát had geweten..'

♥ Je herstelt je lichaam van buiten. Je haren gaan weer glanzen, groeien, minder uitvallen. Je huidskleur veranderd van viezig grijs naar een gezonde kleur met rode wangetjes.

♥ Je hebt veel meer energie.

♥ Sociale contacten gaan veel makkelijker wanneer je weer mee kunt doen met het normale leven. Wanneer je altijd maar 2 uurtjes naar school kunt, of helemaal niet meer naar school kunt door je ondergewicht, word je een vreemdeling in je eigen klas, waardoor contact maken moeilijk gaat. Je ondergewicht vangt je in een sociaal isolement, aangezien je nergens meer zin en energie voor hebt.

♥ Je angst voor eten wordt een stuk minder en je vindt het stukje bij beetje makkelijker om te genieten van eten.

♥ Je lichaam reageert niet meer als een debiel op alles wat je binnenkrijgt. Wanneer je op ondergewicht zit, grijpt je lichaam vaak alles vast wat ‘ie pakken kan, waardoor je van 1 boterham al aan kunt komen. Op gezond gewicht hoeft je lichaam dit niet meer vast te houden en kun je veel meer en veel gevariëerder eten zonder dat het iets met je lichaam doet.

♥ Je wordt niet meer nagekeken op straat of er wordt niet meer achter je rug om gepraat over ‘enge meisje dat zichzelf uithongert.'

♥ Je stemming gaat van een cijfer 3 naar minimaal een 7 gemiddeld. Je lacht veel vaker en hebt veel meer emoties. Soms niet altijd fijn, maar veel fijner dan dat dode gevoel dat je hebt met 10 kilo ondergewicht.

♥ Je zelfbeeld wordt realistischer. Hoe onrealistisch dat nu ook voor je klinkt, geloof me, het wordt echt beter. Je zult je veel lekkerder in je vel voelen met een gezond gewicht.

♥ Ben je bang dat aankomen betekent dat je je eetstoornis kwijtraakt? Dat is onzin. Ook met een paar kilo erbij heb je nog een eetstoornis, sterker nog, misschien kom je er nooit meer vanaf. Maar je hebt er wel meer controle over.

♥ Pizza
♥ Chocola
♥ Frietjes
♥ Pannenkoeken
♥ Cake
♥ ALLE LEKKERE DINGEN ETEN DIE JE LICHAAM VERDIENT.

♥ Geen standaard vriezer-stand. Je hoeft je niet meer in te pakken in 6 lagen kleding om het enigszins een beetje warm te hebben. De winter is geen helperiode meer en je handen en voeten zijn niet meer 24/7 ijsblokjes.

♥ Je ogen gaan stralen.

♥ Je omgeving gaat je zo veel mooier vinden. Je wordt sowieso gewoon véél mooier. Niemand vind een zakje botten leuk, sterker nog, je schrikt er mensen mee af.

♥ Je omgeving zal enorm trots op je zijn en je dat mensen om je heen ultiem gelukkig worden door jouw inzet richting een goede toekomst.

♥ Je zult die trots uiteindelijk ook zélf voelen.

Ik kan niets anders dan jullie mijn ervaring met aankomen vertellen. Natuurlijk vind ik aankomen nu nog steeds vreselijk moeilijk. Maar dat zul je blijven houden. Ik kan het momenteel beter accepteren wanneer ik wat aan ben gekomen. Dan let ik een beetje op wat ik eet en zorg ik ervoor dat het niet verder omhoog gaat of weer een beetje terugzakt. (hoewel dat nog wel een stukje moet..) En natuurlijk ben ik niet altijd tevreden met hoe ik eruit zie. Ik kijk nog vaak genoeg in de spiegel met de gedachte: ‘Hier mag nog wel wat af, en hier en daar en oh ik heb zo'n dikke kont.' Maar ik kan nu wel rationeel bedenken dat ik onmogelijk dik kán zijn aangezien ik nog niet eens op een minimaal gezond gewicht zit. Dit kon ik me een paar kilo terug niet eens bedenken. Dan zag ik het dikke horrorbeeld in de spiegel en kon ik alleen maar heel erg huilen en al het eten weigeren.

Kortom, ik verlang nog vaak genoeg naar afvallen en ik ben niet opeens 100% tevreden met hoe ik eruit zie. Maar ik ben al lang blij dat ik mijn verstand terug heb, zélf de controle over mijn leven heb, pizza en chocola durf te eten zonder dat er iets gebeurt met mijn gewicht. Ik kijk nog vaak genoeg naar lotgenootjes die nog wel op zwaar ondergewicht zitten en dan barst ik van de jaloezie. Dan bedenk ik me: was ik maar weer zo dun, dat was zo fijn. Nee. Dat was helemaal niet fijn. Want ik vond mezelf toen niet dun en dat ga ik ook nooit vinden. Ik moet accepteren dat mijn zelfbeeld niet klopt en dat de spiegel niet laat zien aan mij wat er werkelijk is, ook niet wanneer ik 10 kilo afval.

Dus wat schiet ik ermee op? Ik verlies waarschijnlijk nóg een schooljaar, waardoor ik van school af moet, mijn diploma op een andere manier binnen moet zien te halen en ik kom waarschijnlijk ook weer in een sociaal isolement waardoor ik me weer extreem eenzaam ga voelen. Wil ik dat? Wil ik weer sondevoeding? Wil ik me weer schamen door met een rugzakje en een slangetje door mijn neus door school te lopen terwijl iedereen me aankijkt en achter mijn rug om praat? Nee. Nooit meer. Ik ben er nog lang niet, maar ik ben jaren niet zo gelukkig geweest als nu, en dat koester ik met heel mijn hart.

Nu jij nog.