De laatste tijd zijn er al veel blogs online gekomen met bekentenissen. Het leek mij leuk om erg persoonlijke bekentenissen op te schrijven aan mijn jongere ik. Dingen die ik vroeger deed of dacht, maar waar ik mij bij sommige ook voor schaam. Een groot deel komt ook voort uit de puberteit. Nu ik ouder ben, ben ik mij daar ook bewuster van geworden. Ik heb daar ook met de mensen om mij heen over gesproken en ook mijn excuses voor aangeboden. Ik heb geen erge dingen gedaan, maar heb wel dingen gezegd waar ik nu spijt van heb. In deze blog vind je 7 bekentenissen aan mijn jongere ik.

♥ Het leven draait niet om jou
Tijdens mijn puberteit was ik best wel egoïstisch, wat ontzettend normaal is, maar voor je omgeving wel vervelend. Ik had de hele tijd het idee dat anderen dingen voor mij moesten doen. Als zij dat niet deden vond ik dat ze mij niet waardeerden, want zo veel vroeg ik toch niet? Achteraf gezien vroeg ik ontzettend veel en eiste ik ook veel van mijn omgeving, die er eigenlijk niks voor terugkreeg. Als ik mijzelf nu een advies zou geven, zou het zijn dat je alles in perspectief moet zien en dat een keer nee niet betekent dat jou niks gegund wordt. Jouw ouders, vrienden en leerkrachten hebben ook hun eigen leven en soms komt iets gewoon niet goed uit. Dat heeft niks te maken met jou, maar gewoon met de omstandigheden.

♥ Je ziekte definieert je niet
Vroeger was ik ervan overtuigd dat mijn eetstoornis mij definieerde. Ik was mijn eetstoornis en niet meer dan dat. Ik was dan ook heel bang voor wat er over zou blijven als ik geen eetstoornis meer zou hebben. Ik was er ook van overtuigd dat ik een slecht persoon was en dat de eetstoornis mij leuk maakte. Dat klopt natuurlijk niet. De ziekte zorgde ervoor dat ik mij zo voelde. Als ik er nu op terugkijk, vind ik het heel jammer dat ik niet zag dat ik veel meer was dan die ziekte en dat ik eigenlijk best wel een leuke persoonlijkheid heb.

♥ Jij hebt niet altijd gelijk
Ik wilde vroeger in alles gelijk hebben. Ik kon het dan ook niet hebben als mensen anders dachten dan ik. Ik kon ontzettend boos worden als mensen mijn idee afwezen, want mijn idee was het beste. Zonder de andere opties goed te bekijken, besloot ik dat het troep was en dat het dus echt veel slechter was dan mijn idee. Ik heb zelf ook een best uitgesproken normatief besef. Ik kon daarom ook erg boos worden als mensen het niet met mij eens waren over morele vraagstukken zoals de zwarte pieten discussie. Later ben ik alles in perspectief gaan zien. Er zijn mensen die een andere mening hebben. Dat komt niet doordat zij minder intelligent of ingelezen zijn, maar omdat ze gewoon anders zijn. Daarnaast: wie ben ik om te beslissen wat goed is of wat slecht? Ik ben maar een mens uit de meer dan 7 miljard op de wereld. Mijn mening is helemaal niet zo belangrijk en het zou ook ontzettend saai zijn als iedereen hetzelfde zou denken.

♥ Je hebt domme keuzes gemaakt
Ik vond dat ik alles perfect deed en dat mijn keuzes ook goed waren. Als ik een foute keuze had gemaakt, durfde ik dat niet onder ogen te komen. Ik praatte altijd alles voor mijzelf goed, waar ik wel confronterend was tegenover anderen. In therapie werd dit ook aangestipt en besefte ik dat dit voor mij erg destructief was en accepteerde ik dat ik niet alles goed kan doen. Ik ben toen opgehouden met mijn keuzes goed praten en ben vooral gaan focussen op het leren van mijn fouten. Ik heb verkeerde en domme keuzes gemaakt. Zo ben ik een studie gaan doen waar mijn interesse eigenlijk niet lag. Ik accepteer ze nu en heb er ontzettend veel van geleerd, waardoor ik gegroeid ben.

♥ De sleutel tot herstel ligt bij jezelf en niet bij anderen
In de eerste paar jaar van mijn eetprobleem, voordat het een eetstoornis werd, wachtte ik steeds totdat ik gered werd. Ik vond dat anderen moesten ingrijpen. Ik was niet verantwoordelijk voor wat ik mijzelf aandeed. Pas toen ik erg diep in mijn eetstoornis zat en ik in de spiegel keek, besefte ik dat het niet de schuld van andere mensen was dat ik nog niet was hersteld. Hoe niet-helpend zij zich ook gedragen, ik ben verantwoordelijk voor wat ik doe en niemand anders. Dat besef was voor mij de sleutel tot mijn herstel. Ik moest veranderen en niet de mensen om mij heen, om beter te worden.

♥ Je ouders hebben het beste met je voor
Alles wat mijn ouders vroeger deden, vond ik slecht. Ik had ook het idee dat zij het slechtste met mij voor hadden, want zij deden dingen die ik nooit zou doen. Daarnaast had ik het idee dat ouders van andere mensen vaak veel liever en meer betrokken waren. Dat is echter helemaal niet zo. Nu ik uit huis ben gegaan en ik mijn broertjes in de puberteit zie gaan, besef ik mij hoe veel geduld en liefde mijn ouders voor mij hebben gehad. Ik heb nu soms ook moeite om met mijn broertjes om te gaan, als ze in een puberbui zitten. Dat heeft mij laten zien hoe blij ik ben met mijn ouders en hoeveel zij voor mij hebben gedaan. Ik ben heel blij dat ik de kans heb gehad om mij te verontschuldigen voor mijn gedrag. Ik kan nu met 100 % zekerheid zeggen dat mijn ouders echt het beste met mij voor hebben.

Welke betekenissen heb jij voor jouw jongere ik?

Fotografie: Giuseppe Milo