Omdat wij op Proud2Bme werken vanuit onze eigen ervaring, vinden wij het belangrijk om ook deze kant van hulpverlening te belichten. Vandaar deze serie: Ervaringskracht. Hierin worden verhalen verteld van mensen die door een ervaringsdeskundige zijn geholpen of die zelf ervaringsdeskundige zijn. Vorige week kon je het verhaal van Carlijn lezen.

Vandaag het verhaal van Becca. Becca is 23 en volgt op dit moment een master Orthopedagogiek. Ze is afgestudeerd aan de Vrijeschool Pabo, maar had de behoefte om verder te studeren voordat zij aan het werk zou gaan. In haar vrije tijd is ze graag in beweging. Ze houdt van yoga en dansen. Daarnaast is ze graag kunstzinnig bezig met verf, krijt of woorden. Ook Netflix en een kopje koffie met vrienden zijn voor haar niet te missen.

Hoe heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld?

"Als ik er nu op terugkijk, dan denk ik dat mijn eetstoornis zich ongeveer vijf jaar geleden is gaan ontwikkelen. Dit was toen ik begon met studeren en op kamers ging. De realisatie dat mijn gedrag niet normaal was en dat er iets moest veranderen omdat het mijn dagelijks leven begon te belemmeren, was echter pas anderhalf jaar geleden.

Het op kamers gaan in Utrecht ging niet helemaal zoals ik had verwacht... Ik had een glamorous studentenleven voor ogen met gezelligheid, een beetje studeren en veel nieuwe vrienden. In werkelijkheid vond ik de ‘grote boze wereld’ en het weg zijn van mijn bekende thuis in het verre Limburg maar niks. Daarbij kwam dat ik binnen drie weken doorhad dat ik de verkeerde studiekeuze had gemaakt - Biomedische Wetenschappen; oei dit paste zó niet bij mij! Als ‘noodoplossing’ nog maar gauw met de Pabo in Utrecht ben begonnen. Ik wilde absoluut geen tussenjaar nemen, dus ik koos voor het onderwijs omdat allebei mijn ouders in het onderwijs werken. Nadat ik mijn P had gehaald en in dat jaar maar al te veel tranen had laten stromen over ‘het alleen zijn’ en mijn ‘verkeerde’ studiekeuze, besloot ik in het tweede jaar van de Vrijeschool Pabo in Leiden in te stromen. Het onderwijs bleek namelijk wel een goede plek voor mij en in Leiden ging ik back to my roots: de Vrijeschool en antroposofie.

In mijn eerste jaar in Utrecht was ik wat eten betreft vooral gefocust op gezond en goedkoop eten, wat ervoor zorgde dat ik niet genoeg voedingsstoffen binnen kreeg. Een vriend van mij maakte hier veel grapjes over destijds, maar er zat eigenlijk wel een kern van waarheid in. Mezelf goed verzorgen vond ik moeilijk en als ik er nu op terugkijk, dan kan ik ook zeggen dat dit destijds niet heel goed ging."

Wat veranderde er toen je van studie wisselde? 

"In mijn tweede studiejaar, het eerste jaar dat ik in Leiden woonde, voelde ik mij veel sneller op mijn plek binnen mijn studie. De heimwee was veel minder en ik vond snel vrienden tijdens de vele danslessen die ik volgde. In de daaropvolgende twee-en-een-half jaar had ik regelmatig periodes waarin ik obsessief met lijnen bezig was en veel wilde sporten. Dit wisselde zich af met zowel subjectieve als ook objectieve eetbuien. De eetbuien hadden hun hoogtepunten tijdens mijn stage in het buitenland en tijdens de stages die ik hier in Nederland liep, omdat deze periodes voor mij erg stressvol waren. Dit waren namelijk tijden waarin ik sterk met mijn eigen prestatiedrang, angst om te falen en angst voor afwijzing geconfronteerd werd. Destijds had ik totaal niet door dat mijn gedrag niet normaal was. Ik dacht dat iedereen dat wel eens deed; (veel) eten en het er vervolgens weer uitgooien of lekker veel sporten. Dat hoorde er toch gewoon bij? Ik wilde ten slotte niet aankomen, dus dan moest ik tegenacties ondernemen.

Halverwege mijn laatste studiejaar besloot ik dat het nu echt eens tijd was om iets aan mijn lichaam te doen. Ik had op dat moment nog steeds niet door dat er iets aan de hand was. Het niet-aan-willen-komen begon langzaam om te slaan in af-willen-vallen. Ik was ervan overtuigd dat ik mij beter zou voelen wanneer ik flink afgetraind zou zijn. Met behulp van een streng eet- en sportschema dat ik speciaal voor mijn behoeftes had laten opstellen door een personal trainer, wilde ik mijn doelen bereiken en (in mijn ogen) daarmee ook een beter leven creëren. Dat deze laatste overtuiging de plank compleet mis slaat, weet ik pas sinds een aantal maanden. Nog steeds heb ik soms moeite om realistisch te blijven op dit vlak.

In het begin had ik helemaal niet door dat ik snel begon af te vallen, totdat ik van mijn omgeving steeds meer complimenten kreeg over mijn oh-zo-strakke lichaam. “Niet dat je eerst dik was, maar je ziet er nu echt heel goed uit”, heb ik maar al te vaak gehoord. Deze bevestiging van buitenaf en de (gevoelde) eenzaamheid tijdens de zomervakantie na mijn afstuderen, zorgden ervoor dat ik steeds meer ging sporten en steeds minder (gevarieerd) ging eten. Ik was bang om de bevestiging kwijt te raken en in mijn ogen was de enige oplossing daarvoor om af te blijven vallen."

Wanneer had je door dat er iets niet goed zat?

"Op een gegeven moment begonnen vriendinnen te uiten dat zij zich zorgen maakten en besloot ik, na lang tegenstribbelen omdat ik zelf het probleem niet zag, naar de huisarts te gaan. Deze verwees mij door naar de GZ-psycholoog en ik koos een praktijk waar ze geen ervaring hadden met eetstoornissen. Na nog langer tegenstribbelen heb ik daar een eerste afspraak mee gemaakt. Hier ben ik ongeveer twee maanden in behandeling geweest, maar ik heb me zeer onbegrepen gevoeld. Ik vond het destijds bovendien nog onwijs lastig om over mijn gedrag en gedachten te praten, wat tot gevolg had dat ik vooral stil was tijdens de sessies en ik mijn psycholoog alle informatie uit me liet trekken."

Wanneer en waarom heb je gekozen voor hulp door ervaringsprofessionals?

"Mijn gedrag en gedachten namen alsmaar meer ruimte in beslag en ik merkte dat ik dieper de eetstoornis in zakte. Ik begon me te realiseren dat ik geen controle meer had. Ik wist dat ik een andere plek moest en wilde vinden waar men mij beter zou kunnen helpen. Ergens waar ik mijn gedachten en gekke gedragingen zou durven uitspreken. Via internet kwam ik bij Human Concern terecht, een behandelcentrum voor eetstoornissen waar ervaringsdeskundigen werken. Ik meldde mij aan. Dit werd door mijn omgeving erg toegejuicht, want ze zagen steeds minder van mij en steeds meer van de eetstoornis."

Wat bevalt jou aan de hulp door ervaringsdeskundigen?

"Al gauw voelde ik mij hier gehoord. Eerst in de start-groep, waar ik kennis maakte met andere mensen met eetstoornissen. Vervolgens bij mijn therapeute en het team (arts, diëtist etc.). Ik ben hier nu bijna een jaar in behandeling en in deze tijd heb ik vele ups en downs gehad. Maar hierin heb ik mij altijd zó gehoord gevoeld. De meest gekke gedachtes, die ik met niemand in mijn omgeving durfde te delen, kan ik daar wél uitspreken. Door de herkenning die ik krijg van de ervaringsprofessionals denk ik dat ik mij makkelijker open heb kunnen stellen en daardoor mijn proces sneller met hen heb durven delen. Niks is raar. Veel van de dingen die ik tijdens de eetstoornis en mijn herstel ervaar, hebben zij ook gehad. Hierdoor ontstaat er voor mijn gevoel een soort 'oordeelloosheid'. Hiermee bedoel ik niet te zeggen dat zij altijd alles goedkeuren of goedpraten, of nergens tegenin gaan. Meer dat zij herkennen wat ik ervaar en voel, dat zij zien of herkennen wat de reden van mijn denken en handelen is. Zij gaan vanuit dit begrip en met een diepere compassie samen met mij op zoek naar oplossingen. Naar manieren om met mijn emoties, gedachtes en dagelijks leven om te gaan op een manier die constructief is in plaats van destructief.

Bovendien gaat het tijdens therapie niet alleen maar over mijn eetgestoorde handelen of denken, maar ook (en vooral) over de onderliggende en in stand houdende problematiek. De combinatie van de praktische hulp bij het omgaan met de eetstoornis als ook het op zoek gaan naar de onderliggende en in stand houdende factoren is voor mij heel belangrijk. Hiermee kan de wond van binnenuit genezen, in plaats van dat er een pleistertje op wordt geplakt.

Ik ben er nog niet, maar met de hulp die ik krijg en de dingen die ik leer, ziet de toekomst er in ieder geval al een stuk rooskleuriger uit dan toen ik nog geen professionele ervaringsdeskundige hulp kreeg."

Wat is het belang van ervaringsprofessionals?

"Ik heb tijdens mijn eetstoornis en herstel ervaren dat het voor mij van groot belang was om behandeld te worden door ervaringsdeskundigen. Het heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mij gehoord voelde en mij steeds vaker kwetsbaar op durfde te stellen. De kwetsbaarheid werd hier namelijk niet alleen maar gezien en gehoord, maar ook op een bepaalde manier gevoeld. Herkend. Vanuit deze herkenning en dit meevoelen is er een veilige plek gecreëerd waar ik langzaam maar zeker steeds meer in contact met mijzelf heb kunnen komen.

Ik ben van mening dat met de herkenning, compassie en warmte die ervaringsdeskundigen met zich meedragen vanuit hun eigen ervaringen, een persoonlijkere en veiligere plek gecreëerd kan worden voor mensen met psychische stoornissen." 

Zijn er ook nadelen aan een behandeling door een ervaringsdeskundige?

"Ik heb lang over de ‘maar’ - het nadeel van behandeling door ervaringsdeskundigen - na zitten denken. Eerlijk gezegd weet ik het eigenlijk niet. Er zullen vast haken en ogen aan zitten en het zal vast niet voor ieder persoon fijn zijn om in behandeling te zijn bij iemand die ervaringsprofessional is. Tijdens mijn behandeling tot nu toe heb ik echter geen negatieve ervaringen gehad en kan ik dan ook van harte aanbevelen om het een kans te geven!"

Is er nog iets dat je de lezers zou willen meegeven?

"Je moet het zelf doen, maar niet alleen!"