Mateloos Moedig: de eetstoornis werd mijn identiteit

 

Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven...

Vorige keer kon je het verhaal van Nynke lezen. Vandaag interviewen we Annelie, een 20-jarige studente psychologie. Ze studeert en woont in Groningen. Naast haar studie geeft ze les aan tweedejaars-psychologiestudenten over gespreksvaardigheden. Als ze niet op de universiteit is, is ze bij het dispuut van haar studentenvereniging, aan het sporten of liters thee aan het drinken met vriendinnen. Om bij te komen van het drukke studentenleven in Groningen gaat ze regelmatig naar de boerderij van haar ouders, waar ze uitgebreid met haar hondje kan knuffelen en geniet van haar moeders kookkunsten.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Mijn tienerjaren bestonden voor het grootste gedeelte uit therapieën, leugens, veel gesprekken met mijn moeder en heel erg veel eenzaamheid. Het rommelen met eten begon toen ik een jaar of elf was. Een jaar later werd ik volledig gevangengenomen door mijn eetstoornis; ik had het toen alleen nog niet door. Pas toen ik al meer dan een jaar in therapie zat voor mijn anorexia kon ik pas geloven dat ik een probleem had. Ik was immers niet dun genoeg voor iemand met een eetstoornis.

Aangezien ik tot mijn zeventiende in behandeling zat - en dus volop in mijn puberteit op zoek hoorde te zijn naar mijn identiteit - werd mijn eetstoornis mijn identiteit. Veel van de dingen die ik deed, stonden in het teken van het pleasen van mijn eetstoornis. Niet alleen omdat ik bang was om dit stukje identiteit los te laten (want wat blijft er van mij over als ik geen eetstoornis meer heb?), maar ook omdat ik niet anders wist. Ik wilde geen hoge cijfers halen, ik móést hoge cijfers halen. Ik wilde niet bezig zijn met vergelijken, ik móést vergelijken. Ik zat volledig klem in deze drang om dingen te doen, omdat ik niet wist hoe het anders moest. Ik voelde me anders dan anderen omdat mijn identiteit verweven was met mijn eetstoornis. Ik moest weer opnieuw ontdekken wie Annelie was."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Ik dacht voorheen dat mijn eetstoornis meer een karaktertrek was. Ik dacht dat ik 'nou eenmaal geboren was' met een flinke dosis perfectionisme en faalangst, een scheut hooggevoeligheid en een vleugje impulsiviteit. Na een terugval kwam ik erachter dat het veel complexer was dan dat. Achter de eetstoornis zat vooral een temperamentvol en gevoelig meisje dat zich heel erg eenzaam voelde en niet wist hoe om te gaan met emoties. Daarnaast was het een meisje dat hunkerde naar spontaniteit en autonomie, om op haar eigen koppige manier de wereld te leren kennen – iets waar in mijn veilige omgeving minder ruimte voor was dan wat ik nodig had. Ik denk nog steeds dat een combinatie van verschillende factoren hiertoe hebben geleid en ben nog steeds aan het ontdekken waarom."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Bij mij is er nooit een knop omgegaan. In mijn volledige herstel heb ik getwijfeld over of ik de eetstoornis wel los wilde laten. Ik hoorde om mij heen vaak dat er op een bepaald moment de knop omging. Ik kon dan ook heel jaloers zijn om mensen die dit dus hadden meegemaakt. Bij mij ging het echter meer geleidelijk. Hoe meer ik ervoer van hoe het 'vrije' leven zonder anorexia eruit zag, hoe meer stapjes ik ging zetten. Uiteindelijk zijn de eetstoornis en ik zo uit elkaar gegroeid. Uiteindelijk vind ik het helemaal oké dat het zo is gelopen. Ik had immers die tijd nodig om het vertrouwen in de eetstoornis los te kunnen laten en te vertrouwen in mijn eigen kracht om met negatieve emoties en eenzaamheid om te gaan."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Ik vond het heel lastig om te accepteren dat ik het waard ben om voor te vechten. Ik vond dat mijn leven in het teken stond van andere mensen dienen en hen hoger zetten dan jezelf. Als ik dit niet deed, moest ik van mijzelf afgestraft worden. Ik vond het daarom ook heel lastig om mijn grenzen aan te geven en me niet aan te passen aan de verwachtingen van anderen. Dit ervoer ik ook tijdens mijn herstel. Mijn hele herstel deed ik om anderen niet tot last te zijn, geen zorg meer te zijn voor familie en vrienden. Uiteindelijk leerde ik stukje bij beetje mijn positieve en negatieve kanten te accepteren en te ervaren dat ik, net als ieder ander, het waard ben om grenzen aan te geven en mijzelf vaker voorop te zetten."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Wat mij vooral heel veel heeft geholpen, is de behandeling waarin ík als persoon werd gezien. Niet mijn diagnose of symptomen van mijn eetstoornis, maar Annelie. Dit hielp mij enorm omdat ik dus nog erg op zoek was naar mijn eigen identiteit. Ik vond deze aanpak bij Human Concern, waar er niet alleen ruimte voor mij was, maar ook waar mijn therapeuten het levende bewijs waren dat herstel mogelijk was. Vooral omdat ik me zo eenzaam voelde, hielp het enorm om van anderen te horen. Zij waren natuurlijk niet precies hetzelfde als ik, maar wisten wel waar ik mee aan het vechten was. Het voelen dat ik niet alleen ben, liet de eenzaamheid enorm afnemen."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Ik heb mezelf jarenlang afgestraft voor het feit dat ik een eetstoornis had/heb gehad. Dit niet alleen vanuit schuldgevoel naar mijn familie en vrienden, maar ook naar mijzelf toe. Ik had 'zoveel jaren verspild aan onzin'. Nu zie ik dat totaal niet meer zo. Ik zie het als een heel zware periode in mijn leven, waarin ik mijzelf op jonge leeftijd al heel erg heb ontwikkeld. Ik weet door mijn eetstoornis wat ik graag wil in het leven, wat ik belangrijk vind. Zo weet ik bijvoorbeeld hoe belangrijk het is om grenzen aan te geven en te onderscheiden wat jij wil en wat een ander wil. Ik denk dat ik nu beter weet wie ik ben en wat ik om mij heen moet 'verzamelen' om mentaal gezond te zijn."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Het heeft me enorm veel gebracht. Het heeft me heel veel geleerd over mijzelf en over hoe mensen om mij heen werken. Door herstel kan ik eindelijk weer genieten van de kleine dingen die altijd moeilijk waren om te doen tijdens mijn eetstoornis. Dingen als in bikini op het strand lopen, het in staat zijn om te praten over emoties, het meer kunnen accepteren als ik iets fout doe en mijzelf niet hoeven te straffen hiervoor. Dit zijn maar een paar voorbeelden van wat er veranderd is van hoe ik tijdens mijn eetstoornis was, naar nu. Herstel leerde mij te relativeren en reflecteren op mijn eigen gedachteprocessen en gedrag. Zo kan ik nu, als ik bijvoorbeeld gestrest ben of me verdrietig voel, kijken naar wat de oorzaak zou kunnen zijn en wat ik op dat moment nodig heb. Heb ik het nodig om even de emoties er te laten zijn of heb ik het nodig om afstand te nemen van een bepaalde situatie? Dit zijn dingen die ik voor de rest van mijn leven meeneem."

Wat wat zou je anderen mee willen geven?

"Het is oké, jij bent oké. Je hoeft jezelf niet mooi te vinden, je hoeft niet de hoogste cijfers van de klas te halen, je hoeft niet je emoties in te houden omdat anderen anders raar over je denken. Ik denk dat het heel belangrijk is om, in welke staat je ook bent, jezelf oké te vinden. Je hoeft niet alles goed te doen om oké te zijn. En ook als je een fout maakt, ben jij als persoon nog steeds oké. Zelfs je negatieve kanten zijn helemaal oké, want zij maken jou jou. En zelfs als iemand beter dan jou is in iets specifieks, maakt dat jou niet minder oké. Net als jij, is de andere persoon oké, niet meer, niet minder. Deze acceptatie kost veel tijd en gaat met babysteps. Het helpt soms om naar jezelf te kijken als een vriend(in) en aan jezelf te vragen: zou ik er ook zo naar kijken als mijn vriend(in) in deze situatie zat? Op het moment dat je meer accepteert, kan je dingen die niet perfect zijn ook beter aan."

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Femke - Vrijdag 29 mei 2020 17:22
Prachtig wat je hebt geleerd en bereikt. Voor mij is jouw verhaal heel herkenbaar. Bedankt voor je stukje hier met heel goede inhoud. Liefs!
Annelie - Zondag 31 mei 2020 07:34
Wat lief, dankjewel!
Anoniem - Zaterdag 30 mei 2020 09:38
Bedankt voor dit verhaal en de mooie inspiratie!
Annelie - Zondag 31 mei 2020 07:34
Dankjewel! ♥
Mascha - Zondag 5 juli 2020 09:07
Oh Annelie,
Wat mooi hoe jij je heling hebt omschreven..
Ik herken me in veel van jouw verhaal.
Ik heb geen eetproblemen maar veel andere problemen en ik knok al 17 jaar...
Er is dus nog hoop, ik kan het leren..♡
Liefs, Mascha