Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Vandaag interviewen we Merle. Merle is 26 jaar oud en woont samen met haar vriend Jamie en haar twee katten Teddy en Bear in de Achterhoek.

Na haar studie Pedagogiek is Merle aan de slag gegaan bj Ixta Noa, waar ze inmiddels werkzaam is al Extern Praktijkhuismedewerker in het Praktijkhuis van Nijmegen. Vanuit Ixta Noa werkt ze ook als ervaringsdeskundige bij Amarum en heeft ze gewerkt bij het Rintveld en de eetstoornisafdelingen van de Bascule. Vlak voor haar 18e verjaardag werd PCOS bij Merle gediagnosticeerd, wat inhoudt dat Merle's eicellen niet rijpen. Ze is slechts enkele keren in haar leven ongesteld geweest.  

Mijn naam is Merle van den Oever, 26 jaar oud. Samen met mijn vriend Jamie en twee katten Teddy en Bear woon ik in de Achterhoek. Na mijn studie Pedagogiek ben ik aan de slag gegaan bij Ixta Noa waar ik inmiddels werkzaam ben als Extern Praktijkhuismedewerker in het Praktijkhuis van Nijmegen. Vanuit Ixta Noa werk ik ook als ervaringsdeskundige bij Amarum en heb ik gewerkt bij het Rintveld en de eetstoornisafdelingen van de Bascule. Vlak voor mijn 18e verjaardag werd bij mij PCOS gediagnosticeerd.

Wat houdt PCOS in?

PCOS houdt in dat mijn eicellen niet rijpen. In mijn eerdere relatie ben ik een traject gestart waarbij middels hormooninjecties rijping van de eicel en een eisprong plaatsvond. Voor mij was dit zowel mentaal als fysiek een erg intensief traject, dat veel impact had op mij en ook op mijn relatie. In 2016 kreeg ik een vroege miskraam. Kort daarna liep de relatie stuk. Mijn huidige vriend heb ik snel verteld over mijn vruchtbaarheidsproblemen. Ondanks mijn grote kinderwens, hadden we besloten voorlopig samen geen traject te starten vanwege de impact die dit traject eerder heeft gehad. We hebben samen besloten om ons te focussen op onze relatie samen, waarbij we genieten van elke dag en samen mooie reizen maken.

Afgelopen mei hebben we samen mooie reis gemaakt naar Bonaire, waar ik genoten heb van de prachtige onderwaterwereld.  In juli kreeg ik last van misselijkheid en buikkrampen. Er heerste een buikgriep, dus ik heb geen seconde aan wat anders gedacht. Tot mijn vriend me naar de huisarts stuurde. Na een bloed- en urineonderzoek hoorde we iets waar we nooit op hadden durven hopen: Het was een zwangerschap! Inmiddels ben ik ruim 33 weken zwanger, en geniet ik ontzettend van elke dag. We zijn nu bezig om alles klaar te maken voor onze zoon. Mijn vriend klust hard aan de babykamer en ik kan naar hartenlust shoppen.

Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?

Ik was een jaar of veertien toen ik mijn eetstoornis ontwikkelde. Ik woonde thuis toen ik een eetstoornis had, samen met mijn ouders en mijn vier jaar jongere jongere broertje. Ik had destijds ook drie huisdieren, konijn Babs, parkiet Bubbles en hond Borre. Ik zat in 3-HAVO een ik had een leuk groepje vriendinnen. Ik ben spontaan en dat was ik destijds ook, alleen destijds gepaard met enorme onzekerheid.

Mijn ouders lagen in die periode in scheiding, maar woonden nog wel allebei in ons ouderlijk huis. Ik kon moeilijk omgaan met de scheiding van mijn ouders en durfde geen ruimte in te nemen, zowel op school als thuis. In mijn eetstoornis vond ik controle, althans, dat dacht ik. Ik merkte dat ik me, door bezig te zijn met mijn eetstoornis, minder focuste op alle andere narigheid in mijn leven destijds. Mijn eetstoornis werd snel heftiger, en nam naarmate de tijd vorderde steeds meer ruimte in in mijn leven.

Vanaf het moment dat ik wakker werd, tot het moment dat ik weer ging slapen en zelfs in mijn slaap: De eetstoornis was er continue. Ik was bezig met het tellen van calorieën, het verzinnen van excuses om onder eetmomenten uit te komen, compenseren en dat dag in dag uit. Mijn eetstoornis maakte ook dat ik het niet meer durfde om te gaan lunchen, uit eten te gaan of naar een verjaardag te gaan, waardoor ik me steeds meer isoleerde en de eetstoornis nog meer terrein won.

Mijn gymdocente merkte dat er wat met me aan de hand was en heeft me in overleg met mijn mentor doorverwezen naar de orthopedagoge. Ondanks dat ik niet wilde praten, ben ik toch naar haar toe gegaan. Langzamerhand won ze mijn vertrouwen. Met haar heb ik een aantal gesprekken gehad, tot zij mijn lichamelijke staat niet meer verantwoord vond. Ze heeft me toen doorverwezen naar de schoolarts en om mijn vertrouwen niet te schaden heeft ze niet over mijn eetstoornis verteld, maar me de gelegenheid gegeven dit zelf te doen.

Dit had ik me ook voorgenomen, maar eenmaal daar merkte ik dat ik haar om de tuin kon leiden en besloot ik dit te doen. De schoolarts heeft niet in de gaten gehad dat het om een eetstoornis ging en heeft me doorverwezen naar kinderartsen in Zevenaar die het op hun beurt ook niet doorhadden en uit onderzoeken kwamen ook geen bijzondere uitslagen. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar een kinderarts in Arnhem, die wel in de gaten had dat het om een eetstoornis ging. Het ging fysiek toen al erg slecht me en enkele weken later ben ik opgenomen. Uiteindelijk heb ik drieënhalve maand in het ziekenhuis gelegen met een refeeding programma. Daarna heb ik nog drieënhalve maand klinische behandeling gevolgd bij het Rintveld.

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

Ik was destijds ontzettend onzeker. Ik veroordeelde mezelf veel. Ik vond het heel moeilijk om met mijn emoties om te gaan. Daarbij durfde ik geen ruimte in te nemen. Thuis niet, omdat ik vond dat mijn ouders al voldoende aan hun hoofd hadden zonder mijn problemen, en op school evengoed niet. Daarnaast gaf de eetstoornis me controle, althans, dat is wat ik dacht.

Waar lag jouw sleutel naar jouw herstel?

Mijn sleutel naar herstel lag vooral in het durven innemen van ruimte en het goed zorgen voor mezelf. In therapie vond ik dit evengoed erg lastig. Ik had het idee dat er altijd iemand was die de hulp meer nodig had dan ikzelf. Een van mijn therapeuten in het Rintveld gaf me destijds het voorbeeld van de vallende zuurstofmaskers in een vliegtuig: Als je niet eerst jezelf voorziet, kan je er ook niet voor anderen zijn. Dit ben ik steeds meer ter harte gaan nemen.

Ik leerde dat de controle die mijn eetstoornis had schijncontrole was en de eetstoornis vooral controle had over mij. Ik heb geleerd om de touwtjes uit handen te geven aan mijn therapeuten en later ook mijn ouders en mijn vriendinnen, wanneer ik het zelf even niet meer wist. Ik herstelde steeds meer in gewicht en leerde steeds meer producten opnieuw te eten, met vallen en opstaan. Na mijn behandeling bij het Rintveld heb ik ambulante behandeling gehad op de jeugdafdeling van Pro Persona. Daarnaast heb ik ook nog emotieregulatietherapie en cognitieve gedragstherapie gevolgd. Ik leerde mijn emoties te (h)erkennen, en ik leerde dat ik me niet altijd hoefde te identificeren met mijn gedachten.

Jouw grootste uitdaging in herstel?

Ik denk dat mijn grootste uitdaging was om het vertrouwen terug te krijgen in mijn lichaam. Ik vond het aankomen in gewicht ontzettend moeilijk en durfde er niet op te vertrouwen dat het aankomen zou stoppen. De eetstoornis kostte me uiteindelijk veel meer dan dat het me opleverde, maar ik wilde absoluut niet meer wegen dan noodzakelijk. Ik hield me jaren krampachtig vast aan het eetschema dat ik gekregen had op het Rintveld, en durfde af en toe te variëren met een bepaald product, maar afwijken van dit schema stond voor mij gelijk aan aankomen.

Op een gegeven moment merkte ik dat ik hierdoor alsnog niet de vrijheid had die ik graag wilde, en mijn eetstoornis eigenlijk nog steeds grote invloed had. Ik ben mijn eetlijst een week los gaan laten als experiment, en ondanks alle gedachten die ik daarbij had merkte ik dat ik me in die week zoveel vrijer en flexibeler voelde, dat ik het steeds meer los durfde te laten. Uiteindelijk merkte ik ook dat het nauwelijks invloed had op mijn gewicht als ik at naar mijn behoefte.

De beste hulpverlening?

Ik denk niet dat er zoiets bestaat als de beste hulpverlening. Voor mij heeft een combinatie van meerdere behandelingen en meerdere therapeuten geholpen. Ik denk dat het belangrijk is dat je jezelf prettig voelt bij de mensen die je behandelen. Bij een therapeut had ik dit minder, ik durfde mezelf niet open te stellen en uiteindelijk merkte ik dat ik hierdoor zelf niet verder kwam. Ik heb het jammer genoeg nooit durven zeggen. Waar ik eerst vooral in behandeling ging voor iedereen om me heen, deed ik het uiteindelijk voor mezelf omdat de eetstoornis te zwaar ging wegen. Dit is de belangrijkste ommekeer geweest voor mij.

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

De periode waarin ik een eetstoornis had was naar. Desondanks heeft de eetstoornis heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik ben trots op wie ik nu ben en waar ik nu sta en het feit dat ik een eetstoornis heb gehad zal altijd onderdeel zijn en blijven van mijn leven. Ik heb deze nare periode kunnen ombuigen tot iets positiefs. Ik heb van mijn klacht mijn kracht kunnen maken en zelfs mijn baan. Ik zie iedere dag wat ervaringsdeskundigheid kan betekenen en kan me geen mooiere baan wensen.

Te weinig eten eten?

Ik kan uit ervaring zeggen dat het sterk voelt. Inmiddels weet ik dat het niet sterk is: Je hebt eten nodig om jezelf en je lichaam te voeden.

Herstellen eenvoudig?

Herstel vergt ongelofelijk veel van je. Ik vind het heel dapper van iedereen die het, gedwongen of ongedwongen, aangaat om te vechten voor herstel. Ik kan uit ervaring zeggen dat het leven zoveel mooier is zonder eetstoornis.

Jouw belangrijkste levensles?

Ik grijp terug op de uitspraak van mijn therapeut destijds. Ondanks dat ik geen eetstoornis meer heb, maakte en maak ik soms keuzes omdat ik van mezelf vind dat ik die verplichting heb naar anderen in plaats van echt te kiezen voor mezelf. Bijvoorbeeld door op visite te gaan terwijl ik me eigenlijk dooedmoe voel…  Als ik echter kies voor mezelf levert dat me zoveel meer op. Een levensles die het waard blijf om na te streven.

Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl