Een traan rolt
laat sporen na
Weer een kras in
een verwonde ziel

In elkaar gedoken,
ernstig gewond
door de vuisten die sloegen
de woorden die striemden

Door handen die zich
vergrepen
aan jonge onschuld
die de ziel
vroeg oud maakten

Geknakt in het hart 
voor de bloei kon beginnen 
Vernederd tot op het bot 

Wie redt dit kind 
Wie richt het ooit  
nog op?! 

Wees een bemoediger 
Maak dit verdrietig kleine 
mensje 
tot de held 
die het van binnen 
altijd al was 

Prijs de oneindige moed 
om te leven 
Heb dit geknakte leven 
intens lief 

Liefde alleen 
kan helen en genezen 
Raak deze  
verborgen bloem 
in de kern 
met licht en hoop  

Zodat je die 
prachtige bloem 
ziet ontluiken 
Als je maar 
de moeite neemt 
om die 
bemoediger te zijn.  

Annemarie