Je begon als een lichte stem in mijn hoofd,
maar al snel had jij mijn hele mind set verdoofd.

Dingen die jij zachtjes tegen mij zei, 
veranderden diep van binnen de eigen mij.

Dagen die leuk hadden moeten zijn, 
nam jij keihard bij mij weg en verving dit door verdriet en pijn.

Een lach die ik miste door de dagen heen,
was iets wat binnen een paar weken helemaal verdween.

Kerst, oud en nieuw, verjaardagen,  waren mij altijd erg veel waard.
Maar het enige waar ik aan dacht en tegenop zag, was dat ene stukje taart.

In plaats van dat ik eens ging sporten flink fanatiek,
kreeg ik 2 keer per week een ritje naar de eetstoorniskliniek.

Mascara hoefde ik voor die uurtjes niet aan te brengen,
mijn tranen zouden dan alleen maar de uitloop daarvan gaan verlengen.

Die jaren dat ik niet heb genoten van de leuke dingen om mij heen,
maakt niet dat jij zomaar even uit mijn hoofd en leven verdween.

Het enige wat ik alleen tegen jou wil zeggen tweede stem in mijn hoofd,
is dat ik mijn eigen terrein weer bijna helemaal terug heb geroofd.

Zo nu en dan mag je je dan nog wel even laten horen,
je zult nooit meer 100% van mijn gedachten gaan scoren.

Anorexia, al die leuke momenten die jij mij hebt ontdaan,
zal ik nu nog harder achteraan voor moeten gaan.

Maar het positieve punt waar jij mij hebt geraakt,
is dat jij mij sterker dan ooit hebt gemaakt.

Nella ♥