Onlangs heb je mij voorbij kunnen zien komen met een interview voor de rubriek Mateloos Moedig, over mijn herstel. Hierin vertelde ik dat onder andere schrijven één van de dingen is die ik graag doe. Schrijven heeft mij zeker ook geholpen tijdens lastige periodes. Ik schreef ook wel eens een gedichtje. Dat kwam dan echt zo in mijn hoofd op, het moest er gewoon uit. Het leek mij mooi deze met jullie te delen. Ik hoop dat je er steun uit kunt halen, maar wie weet ook kracht of motivatie.

Je staat niet alleen, maar je hebt zelf wel ergens nog iemand in jou zitten die een verandering aan kan brengen in wat je nu dagelijks doet. Zelf kwam ik hier tijdens mijn herstel pas heel laat achter, maar ik vond het wel. Hoe mooi is het als je, net als ik, misschien ook wel dit stukje als motivatie kan gaan zien? En wie weet schrijf jij ook nog wel een stukje voor jezelf.

De echte jij

Hallo daar, ik weet dat je er bent, de echt echte jij
die je altijd bent geweest en die je graag zou willen zijn
En niet de ziekte, die je overneemt
net als de laatste jaren, dat doet toch alleen maar pijn?

Luister, je hoort me wel, en denk dan na, even heel erg goed
Wat de jij in jou echt willen zou, en start dan vol moed
Wat vind jij belangrijk? En nee niet jij, de stem van toen
Want al die andere keren, kon de jij die jij zou willen zijn, niks anders meer doen

Jezelf niet mogen zijn, iedereen verliezen en de echte jij verdween
Is dat wat je echt wilt? Niks meer kunnen, somber, leeg, zwak en helemaal alleen?
Luister naar de jij, de persoon die je was en die je ook echt nog wel bent en zou willen zijn
Zodat je straks kan doen wat je wilt, namelijk leven, genieten, en vooral weer jezelf zijn, dat is toch fijn?

Stel doelen, vecht, ontdek, leer, maar rusten mag ook jij
Stapje voor stapje, dan komt de jij van binnen, weer helemaal vrij

Want gewicht omlaag, dat is wat de ziekte graag ziet
Maar beter voelen, gaat de jij in jou zich dan echt niet
De stem belooft je rust en een leven dat beter zou moeten zijn
Maar denk goed aan al die jaren, leven met die ziekte is helemaal niet fijn

Jezelf dingen moeten opleggen, straffen, tot je ogen niet meer stralen
Geen energie en de stem vindt dat je alleen nog maar kan falen

Je maakt jezelf alleen maar kapot, de stem is gewoon bang, dat is er aan de hand
Durf er tegenin te gaan, en kies voor je eigen gezonde kant

Door de ziekte zie je het niet, als je in de spiegel kijkt
Want je kan relativeren, als je later weer op de weegschaal kijkt
Toch komen gedachtes, een naar gevoel en haat naar jezelf weer vanzelf omhoog
Maar denk dan eens goed terug aan hoe vaak de ziekte je altijd voorloog

Wil je dat weer? Vind je dat mooi? Voelde je je toen goed?
Precies, nee, je bent zoveel meer dan je lichaam, dus verzorg het dan goed
Het getal op de weegschaal, zegt niets over jou als persoon
Geen streefgewicht, maar een leefgewicht dat bij jou past en verval niet in een oud patroon

Je ziet jezelf anders, en al zou het echt zo zijn, wat dan nog?
Weer mee kunnen doen, contact met je omgeving, plezier, leven, dat is wat je wilt toch?
Of wil je liever dagenvol stress, nachten lang wakker?
Je word wel dunner, gaat minder wegen, maar je word alleen nog maar zwakker

Nee het moet klaar zijn, kies voor de jij die jij wilt zijn en die nog in jou zit en op jou wacht
En ga er dan voor, je bent sterker dan die ziekte, je wilt leven en je bezit heel wat kracht!

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.