Lange tijd was het allemaal goed, 
tot het moment dat niet alleen jij als persoon
maar ook lichaam en gewicht ertoe doet.

De ene is hier mee bezig, de ander niet
Ik deed judo moest er al jaren op letten, 
maar of het nu xx of xx kg was dat boeide mij nog niet.

Als ik maar op gewicht was. Dan kon ik met een gerust hart op de weegschaal staan.
Wist toen nog niet dat dit later in een ziekte over zou gaan.
Eentje die ook nog eens zo hardnekkig is,
dat ik na 2,5 jaar nog steeds vooral de groente en kip uit mijn eten vis.

Je zou het een beetje kunnen zien als een lastige liefde.
Het heeft jou, jij wil het ook maar toch ook weer niet.
Het is net alsof je door deze ziekte ook alles door een roze bril ziet.
Dat je alleen denkt de goede dingen te zien, alle mooie dingen die het je zal geven.

Gevoelens van verdriet en uitputtendheid op dat moment even vergeten.
Want dat zijn dingen die deze ziekte met je doet.
In plaats van lachen, dansen en gezellig leuke dingen doen
is ineens heel veel sporten en zo weinig mogelijk eten alles wat je moet.

En dan het moment van wegen.
Het kan je dag maken of breken. Je hele stemming door dat getal in de ban.
Shit 100 gram meer dan gister,
tranen in je ogen en maar malen waar deze 100 gram vandaan kwam.

Nog zo’n haat-liefde verhouding krijg je ineens ook met de weegschaal cadeau.
Toch wat lichter dan de dag ervoor?
Meid wat goed met dit gewicht steel jij voor jezelf echt de show.

Hoe gaat een dagje shoppen met vriendinnen?
De hele dag lopen door de stad, alleen wat magere kwark ontbeten,
in de middag bijna onderuit maar nee ik hoef echt niet meer te eten.

Iedere spiegel, ieder raam. Overal in gekeken, overal hetzelfde beeld
Een dun en vermoeid lichaam.
Altijd vergelijken. Met iedereen. Hoe hard mensen zeggen dat je dun bent.
Dat kan niet, jij bent immers degene die zijn lichaam het allerbeste kent.

Jij hebt altijd gelijk. Wat goed voor je is weet jij zelf het best.
Anderen zijn gewoon jaloers en hopen dat je je slanke figuur verpest.
Een eetstoornis. Wat een simpel woord.
Zo klinkt het veel lichter. Minder complex.

Je gaat weer eten en dan is het over toch?
Nee het is veel meer dan dat. Alles moet weer gezond worden.
Je lichaam, je geest, je gedachten.
Het gaat om zoveel meer dan mensen om je heen verwachten.

Zij zien niet dat het iets is wat je bij je draagt.
Het is een stukje van jou. De hele dag elke dag. Elke dag van de week.
Ze zien je masker niet dat je draagt,
op dagen dat het voor hen allemaal wel prima leek.

Pfff, wat vermoeiend is dat ook.
Leuk meedoen, lachen met de rest.
Terwijl je je in je hoofd vast voelt zitten aan die rottige eetstoornis.
MET dubbele knoop.

Wanneer je deze knoop door gaat hakken is aan jou.
Mensen kunnen hoog of laag springen, als je het nog niet wilt of kan gebeurt het niet.
Maar ik weet dat jij het kan en wil. Want ook jij bent een sterke vrouw.

Het is steeds weer omhoog klimmen, vallen en verdergaan.
Als je verder komt, sterker wordt, erin gaat geloven dat je het kan,
Zal iedere nieuwe stap die je omhoog zet je makkelijker afgaan.

De gedachten, het checken, het wegen,
de dwang het kan niet allemaal weg zijn in 1 keer.
Verwacht dit ook niet van jezelf.
Anders voelt het opnieuw als falen en dat doet ook zeer.
Zie het eten, aankomen, rust nemen niet als falen zoals je dat altijd hebt gedaan.
Het weer minderen met eten, dwangmatige sporten, afvallen maak dat alsjeblieft ongedaan.

Zie dat als de kant die je niet weer op moet.
Luisteren naar de gezonde jij. Dat is pas goed!
Ga er tegenin. Iedere keer. Hoe moeilijk het vaak voor je zal zijn.
Ga door tot je zonder eetstoornis wilt en kunt leven.
Want dat is leven. In plaats van overleven. Dat is pas echt fijn.

Heb duidelijk voor ogen, waarom je wilt herstellen.
Gezond worden. Dat is voor mij het allerbelangrijkste.

Zie duidelijk in wat je allemaal kunt met een gezond lichaam en gezonde gedachten
en hoe een eetstoornis deze dingen beperkt.

Geloof in jezelf. Ook jij kunt het.

Nanda