Kleding die je dunner maakt. Die titel klinkt wellicht idioot in je oren, wetende dat je je op een website voor mensen met een eetstoornis bevindt. Dat is toch niet helpend? Klopt. Ik ga hier dan ook geen tips geven over kleding die je er mogelijk dunner uit doet zien. Sterker nog, ik denk dat ik jullie ook helemaal niet van deze info hoef te voorzien omdat de meesten prima op de hoogte zijn van welke kleding afkleedt en welke kleding niet. In deze blog wil ik het graag hebben over de keuze voor kleding die je maakt als je lijdt aan een eetstoornis en in het bijzonder anorexia. Nee, ik vergeet de mensen met een andere eetstoornis niet, ik zal over een tijdje ook een blog wijden aan de keuze van kleding bij andere eetstoornissen zoals boulimia en eetstoornis NAO.

'Ik ben dik! Ik zie eruit als een varken. Ik hoor helemaal niet thuis in een eetstoorniskliniek. Ik heb geen anorexia. Ik zie overal vet' riep het magere meisje die ochtend in de groep. Ik was haar tegengekomen op het terrein van de kliniek en had me verbaasd over het feit dat dit meisje nog in staat was om te lopen. Haar benen waren zo intens mager, dat ik het gevoel had dat ze ieder moment in tweeen konden breken. Toch had het meisje ervoor gekozen om die dag een maillot te dragen. Een zwarte maillot. Deze zat strak om haar benen heen en liet extra goed zien hoe dun ze waren. Je zag de botjes bij haar knieën er als het ware doorheen steken.

Waarom had dit meisje gekozen voor een zwarte maillot? Wat me direct opviel is dat ze samenliep met drie andere meisjes. Zij droegen allen een skinny jeans. Deze broeken leken van de kinderafdeling te komen, want stuk voor stuk hadden ze het figuur van een kind van 13.

Mensen die zichzelf dik vinden kiezen toch meestal voor wat loszittende, niets verhullende kleding? waarom kozen deze meisjes voor enorm strak zittende kleding? Waarom droegen zij skinny jeans en maillots? Was dit om hun magerte te benadrukken? Maar waarom zeiden ze dan in de groep dat ze zichzelf dik vonden? Waarom durfden ze dan niet in gewicht aan te komen? Waarom schaamden ze zich voor hun lichaam, terwijl ze het met deze kleding zo overduidelijk aan de wereld lieten zien? Allemaal vragen gingen door mijn hoofd. Hoe was dit eigenlijk bij mij vroeger, toen ik nog leed aan een eetstoornis?

Toen ik anorexia had, was ik me niet zo bewust van hoe dun ik werkelijk was. Ik wist best dat ik dun was, maar niet dat ik lelijk dun was. Ik zag mezelf daarentegen zeker niet als een varken. Ik voelde mezelf soms weleens dik, maar verstandelijk wist ik dat ik niet dik was. Ik had in die tijd één favoriete broek, eentje die ik jaren geleden - toen tot mijn spijt - heb moeten wegggooien. Het was een grijze skinny jeans die superstrak zat. Hij zat geweldig en ik vond dat hij de slankheid van mijn lichaam mooi benadrukte. Over dit laatste denk ik nu gelukkig anders.

Ik zag toen niet dat deze broek me er ziek uit liet zien, iets wat ik niet wilde. Ik wilde me knap en dun voelen, niet ziek en minderwaardig. Ik wilde serieus genomen worden, maar kan me achteraf voorstellen dat mensen mij meer zagen als zielig, jong, iel meisje, dan als volwaardige volwassen vrouw. Toch koos ik voor dit type kleding omdat ik trots was op mijn figuur. Ik was trots op het feit dat het me gelukt was om zo weinig te eten, om zo gedisciplineerd te eten. Dit voelde als een prestatie die maar weinig mensen konden behalen. Om mij heen zag ik voornamelijk mensen die dikker dan ik waren. Dat voelde goed. Ik was dan in ieder geval in 1 ding beter dan die andere mensen: afvallen en dun zijn.

Het zou voor mijn gevoel in die tijd zonde zijn om mijn lichaamsvorm niet te benadrukken. Ik had er immers had voor gewerkt. Waarom zou ik dit dan verhullen met wijdere kleding? In die tijd erkende ik echter nog niet dat ik anorexia had. Zo erg was het immers nog niet met mij gesteld. Tegelijkertijd ging het helemaal niet goed met me en was ik dag en nacht bezig met eten en niet-eten.

Ik denk dat ik indirect met mijn kledingkeuze ook wel schreeuwde om hulp. Kijk dan, ik ben echt heel dun! Willen jullie me alsjeblieft serieus nemen en helpen? Ik had het idee dat ik gevaarlijk ondergewicht moest krijgen voordat iemand me zou redden. Mensen zouden nooit zien dat ik gevaarlijk ondergewicht had, als ik ruimer vallende kleding zou dragen. Daarentegen zag ik ook weleens meisjes met anorexia die een wat ruime spijkerbroek aan hadden, die dan zo heel baggy bij hun kont zat. Zo baggy dat hij er half afzakte. Ook dat vond ik in die tijd iets om te ambiëren. Als mijn spijkerbroek ook zo zou zitten, zou ik echt een eetstoornis hebben en zouden mensen me serieus nemen.

De enigste die zichzelf in die tijd niet serieus nam was ikzelf. Ik zag niet hoe mager ik was. Natuurlijk had ik nog vele malen magerder kúnnen worden, maar dat zou de problematiek die zich in mijn hoofd afspeelde niet ernstiger gemaakt hebben. Dat was waar de werkelijke problemen zich bevonden. Niet in mijn lichaam, niet in de keuze van mijn kleding, niet in mijn skinny jeans, maar in mijn hoofd. Ik vond mezelf minderwaardig ten opzichte van andere mensen en kon mezelf niet serieus nemen. Dit maakte dat ik andere mensen ook niet de ruimte gaf om mij serieus te nemen of in ieder geval te helpen. Het viel allemaal altijd wel mee, mensen moesten niet zo overdrijven en het kwam allemaal wel goed.

De behoefte om je lichaam te laten zien door het dragen van strakke broeken of maillots, door het plaatsen van full body foto's waarop je dunne benen of je sleutelbeenderen extra opvallen, is iets dat ik regelmatig zie. Het is iets dat andere mensen kan frustreren, het zorgt voor onbegrip, maar tegelijkertijd ook zorg. Wat wil je nou? Ben je trots op je anorexia? Ik vind het pijnlijk om te zien dat veel meiden, net als ik vroeger, zich niet bewust zijn van hoe ziek en ongezond ze eruit zien. Dat ze zich niet bewust zijn van het feit dat dit geen prestatie is, niet iets is om trots op te zijn. Het leidt af van waar het werkelijk om gaat. Het leidt af van dat waar je mee geholpen wilt worden. Mijn lichaam is nooit het werkelijke probleem geweest. De negatieve gedachtes in mijn hoofd, de angst voor veel dingen en de enorme gevoelens van minderwaardigheid, die waren het probleem.

Het is verleidelijk om indirect om hulp te roepen door de keuze van je kleding. Het is verleidelijk om jezelf door de keuze van je kleding - skinny jeans en maillots - een schouderklopje te geven voor de prestatie met betrekking tot afvallen die je hebt geleverd. Is dit waar het werkelijk om gaat? Is dit waar jij aandacht voor wilt hebben? Wil je dat mensen jouw buitenkant zien of wil je leren jouw binnenkant aan hen te laten zien?

Ik maakte mezelf vroeger wijs dat als mensen eenmaal aan de buitenkant zouden zien dat het niet goed ging, ik wel over die binnenkant zou kunnen praten. Onzin. Dat heeft nooit gewerkt. Ik veegde alle zorgen over mijn uiterlijk van tafel, waardoor hier door hulpverleners op door werd gegaan. Aandacht voor mijn binnenkant kwam er niet. Tot het moment waarop ik me besefte dat het hebben van gevaarlijk ondergewicht me geen redder zou opleveren. Niemand ging me redden.

Ik moest mezelf redden en dat deed ik niet door voortdurend de focus te leggen op mijn gewicht. Pas toen ik de aandacht van mijn uiterlijk afhaalde en mijzelf serieus nam, durfde ik aandacht te vragen voor mijn innerlijk, daar waar de problemen zich bevonden.