Steun nodig?
Ben je mal, ik heb niemand nodig en red het prima in mijn eentje! Ik ben niet zielig, ik hoef geen medelijden, zorg of andere vormen van hulp. Ik moet mezelf gewoon een schop onder mijn kont geven en niet zo moeilijk doen. Daar heb ik geen steun voor nodig. Ik kan prima voor mezelf zorgen en als dat niet zo is, dan is dat mijn probleem en mijn eigen schuld. Laat mij mijn eigen gang maar gaan...
Dit was mijn levensmotto tijdens mijn meest hardnekkige eetstoornisperiode. Mensen moesten zich vooral niet met mij bemoeien en op zorg of medelijden zat ik al helemaal niet te wachten. Natuurlijk wilde ik ergens wel begrepen worden, maar hoe kon ik dat van anderen verwachten of vragen als ik mezelf niet eens kon begrijpen?! Nee, laat mij mijn eigen gang maar gaan, dat was het gemakkelijkste.
Ik koos voor de weg van de minste weerstand, de gemakkelijkste weg voor iedereen, althans dat dacht ik tenminste. Pas nu zie ik dat dit vooral de gemakkelijkste weg was voor mezelf en dan met name voor mijn eetstoornis. Hoe moeilijk is het voor een omgeving als zij machteloos moeten toezien hoe jij jezelf de vernieling in werkt? Eigenlijk is het best egoïstisch om mensen die je willen steunen op die manier buitenspel te zetten. En dan te bedenken dat je hier zowel je omgeving als jezelf mee tekort doet!
'Ieder mens heeft steun nodig.'
Denk jij van niet? Dan ontken je eigenlijk je mens-zijn. Ik weet nog goed dat ik er van overtuigd was niemand nodig te hebben en vooral met rust gelaten wilde worden. Maar door mensen van me af te duwen maakte ik het mijn eetstoornis en mijn depressieve gevoelens wel erg gemakkelijk. Zij kregen hiermee alle ruimte. Ik ontkende op dat moment inderdaad mijn menselijke kant en behoefte aan steun van anderen. Mijn ziekte stond op de 1e plaats, ik was mijn ziekte die mijn persoonlijke verlangens zelfs wist te overschaduwen!
Alleen al door steun van anderen te aanvaarden, maak je dus eigenlijk al een 1e stap in je herstel. Je laat mensen toe in je leven met je kwetsbaarheid. Je staat er in je strijd niet meer alleen voor.
Kom vanavond tussen 20:00 en 21:00 uur naar de themachat
& maak samen mee deze 1e stap!
Gerelateerde blogposts
Reacties
Het zijn mensen met wie ik via internet in contact ben gekomen,
Zijn weten alles van me en zij steunen me, omdat zij zelf ook een eetstoornishebben of hebben gehad begrijpen zij mij ook
Maar in het echte leven heb ik niemand van wie ik steun krijg,
Dat mis ik soms wel
Ik heb toch niemand nodig. Ik los het alleen wel op!
Ik heb het zelf ook jarenlang geroepen. Ik had niemand nodig, kon prima mijn eigen boontjes doppen. Door de situatie waarin ik opgroeide, had ik al vroeg geleerd om voor mezelf te zorgen, mezelf te redden. Mensen die dicht(er)bij kwamen, mij wilden steunen, hield ik op een zo groot mogelijke afstand.
Waarom ik dat deed? Het was veilig. Ik kon op die manier niet gekwetst worden. Niemand kon mij raken, want ze kenden me toch niet echt. Ik kon mezelf wel redden. Ik had geen bemoeienis van anderen nodig. Mijn eetstoornis was ook geen eetstoornis. Ik kon immers nog prima functioneren. Met mij was niets aan de hand.
Achteraf gezien was dat een van de meeste eenzame perioden uit mijn leven. Ik kon het dan misschien wel zelf, maar altijd alles alleen doen houdt niemand vol. Steun en/of hulp vragen wil niet zeggen dat je zwak bent of het niet zelf kunt. Je kunt het ook zelf, je hoeft het echter niet alleen te doen.
Zou graag naar de themachat komen, maar hb al plannen voor vnaaf..
en nu kom ik er achter dat ik toch hulp nodig heb
maar kan nu geen woord uitbrengen heb mijn emoties zo vast gemetseld