Lief dagboek,

Gisteravond ging het helemaal mis. Ik kreeg een paniekaanval, deed mezelf pijn en bleef huilen. School lukt me echt niet meer en bovendien heb ik echt dagbehandeling nodig. Die keuze was zo moeilijk, maar uiteindelijk had ik besloten dat ik aan mijn gezondheid moet denken. Toen mijn moeder thuis kwam kreeg ik helaas iets te horen waar ik helemaal niet aan gedacht had....

Al stop je met school en ga je dagbehandeling volgen, dat kan niet zomaar. Er zijn hele lange wachtlijsten! Maar natuurlijk, dacht ik... Hoe had ik het kunnen vergeten.. Overal die lange wachtlijsten, het is toch vreselijk?! Er zijn zoveel mensen die zo verschrikkelijk lijden en gauw hulp nodig hebben, maar overal zijn die wachtlijsten! De hoop zakte me toen echt in de schoenen. Naar school gaan lukt niet meer, maar voor dagbehandeling zijn er wachtlijsten. Dus.. Wat nu? Ik weet het echt niet meer...

Morgen is er wel iets leuks, want dan heb ik mijn eerste afspraakje! Mijn eerste echte date! xD Misschien een beetje laat, aangezien ik al zestien ben? :P Ik weet het niet, maar maakt niet uit. Alleen ik denk dat ik bindingsangst heb, kan dat komen door de scheiding van mijn ouders? Het lukt me maar niet een relatie te beginnen, want het maakt me angstig en als ik probeer er niet aan te denken en het gewoon te doen, het te erg probeer, verdwijnen de gevoelens die ik voor de jongen heb zelfs! Ik weet niet wat ik daar aan moet doen, want ik wil echt graag een relatie... Ik wil alleen niet gekwetst worden.

Mijn moeder is eraan gewend dat ik slecht eet en doet er niks meer aan. Dat geeft wel een raar gevoel. Het is fijn dat ik van haar gezeur af ben, maar sinds ze er niks meer over zegt begint het tot me door te dringen hoe slecht ik eigenlijk eet en drink. En het maakt me best bang.

Groetjes,

June