Weer niet eten

14 februari 2008

Nou, de opname is gedaan en Lara is weer in een kliniek opgenomen. Jessie is volgens mij nu uit het beeld, omdat ze op de poli werkt, dus krijgen we nu weer met nieuwe mensen te maken, en volgens mij weet alleen jij hoe moeilijk ik het daarmee heb, mijn maskertje past weer goed als ik voor vreemden sta, maar prettig voel ik mij bij lange na niet.

Dan ook weer alle andere jonge meiden met stoornissen, zo triest, als ik om me heen kijk dan voel ik al die ellende gewoon in de lucht hangen, iedereen staart elkaar aan, maar er is alleen communicatie over en weer tussen de families en/of vrienden en de kids.

Maar de meewarigheid en de vraagtekens in de gezichten van de andere ouders zie ik ook, waarom delen wij deze/onze ellende niet met elkaar? Net of er een taboe op heerst en is het schuld- en schaamtegevoel van de ouders zo groot dat ze zich schamen, misschien?

Net een telefoontje van een van de nieuwe socio´s gehad, Lara heeft weer niet gegeten, en Lara kwam weer met dezelfde argumenten als een anderhalf jaar geleden, ik eet geen brood, ik moet dit niet, ik wil niks, bovendien heeft ze nog altijd een gezond gewicht, 47kg, nu, en ze is hiermee direkt geconfronteerd bij de opname. D

at gegeven en de maanden van niet eten braken Lara volledig, ze is nu helemaal de weg kwijt, niet eten en toch op haar streefgewicht? Toch denk ik dat ze door het gewicht van Lara een vertekend beeld hebben van haar situatie, maar ook hier in deze kliniek geldt, we kunnen haar niet dwingen tot eten, letterlijk afwachten dus.

Thuis nam ze nog wat honing, dronk ze stiekem nog slokjes sap, vervolgens nog wat likken uit de pindakaaspot. Ik neem aan dat het nu wat sneller gaat tot ze erbij neervalt, in de kliniek is stiekem eten niet mogelijk! Ik ben het overal mee eens, ik ben blij dat ze nu eindelijk weet wat haar gewicht is! Maar ja, dat heeft meteen effect op haar stoornis.

De socio legde me uit dat ze eerst het een en ander gaan uitproberen, Lara blijft in ieder geval een halfuur zitten tijdens het eten, bij de avondmaaltijd daarna nog eens 45 minuten, aan de eetkamertafel, deze staat in het midden dus ze zit niet volledig alleen. Vanochtend dus weer niet gegeten en daarmee heeft ze alles wat er op plan stond vanochtend verspeeld, ipv op school is ze nu op haar kamer, en ze mag er pas weer uit als het tussendoortje komt, geen probleem voor Lara, maar ik vind het ook wel goed zo, ze wil graag naar school en het beperken van haar vrijheid zal haar wel aan het denken zetten, ik hoop dat ze zich niet nog zieliger voelt maar dat ze kiest voor zichzelf.

Ik heb wel druk gelegd op het feit dat ik uiteindelijk toch meer wil weten over de behandeling en de mensen die hierbij betrokken zijn, en de socio gevraagd snel contact voor mij te maken met de systeembegeleider, ik wil nog steeds niet met Lara in therapie als ze daar zelf niet om heeft gevraagd, maar ik wil wel weten hoe het gaat en wat er allemaal gebeurd..

Met de vader heb ik eergisteren kort telefonisch contact gehad, ik hoorde de emoties in zijn stem en wenste dat wij dit verdriet met elkaar konden delen, volgens mij is onze machteloosheid even groot, maar ja, het is niet anders, en ook daar leg ik me bij neer...