Verhuizen naar paps

15 november 2007

Ik ben nogal aan het einde van mijn Latijn, moe, onwillig, geen fut meer om te knokken. Lara heeft nu, zoals de therapeute het noemt, wonderlijk eetgedrag. Ze eet niet waar wij, de ouders of familie bijzijn, maar ze is niet afgevallen, juist aangekomen.

Nou ja, ik heb me teruggetrokken van het eetritme, het enige wat ik daarvoor kreeg was drie maal op een dag echt ernstige aanvaringen, het initiatief aldoor door mijn dochter of de eetstoornis genomen. Ik als alleenstaande ouder zonder back up kan dat niet aan. Ik laat haar dus begaan, geen ernstig gewichtsverlies, dus ook geen angst van mij uit...

Met veel moeite heb ik haar in een eetgroep gekregen met lotgenoten, maar mijn dochter heeft al voor zichzelf besloten dat dat niets voor haar is, dus daar gaat ze niet meer heen. Wel naar de kinderarts, diëtiste en onze nieuwe therapeute, maar met de meiden uit de groep kon ze het niet vinden dus dat was reden genoeg voor haar om ermee te stoppen.

Het gaat wel heel goed met haar op school, ze is sociaal actief geworden, ligt nogal goed in de nieuwe groep en ook nog in haar vorige groep, ze haalt alleen maar goede cijfers. Een nieuwe look, genaamd alto, dikke kohl randen om de ogen en zwarte kleding, dat vind ik overigens wel héél erg leuk, het staat haar mooi!

Ik wilde al veel langer dat ze een tijdje bij de vader zou gaan wonen, puur om balans te krijgen in de situatie, en eerlijk gezegd vind ik het wel even lekker van de verantwoordelijkheid af te zijn, zo kan ik weer leuke dingen met mijn meiden ondernemen, als mijn dochter hier in het weekend verblijft. Geen gezeur meer, alleen maar werken aan onze band, die zo gehavend is geraakt het afgelopen jaar.