Loslaten

21 september 2008

Het gaat afwisselend. Ik heb van de kliniek en alles wat daar mee te maken heeft, de onafhankelijke psych, de RM enzovoorts, niets meer gehoord.

Lara kwam donderdag spontaan bij mij thuis langs, breedlachend op een ponywagen, samen met haar vriendin. Ze gaf me een dikke knuffel, keek blij, bedankte me grondig voor het kaartje dat ik had gestuurd, en daar ging ze weer, in draf, zittend op de ponywagen.

Mijn hart groeide heel hard, ik werd warm van mijn kind, en moest alweer bijna huilen, ditmaal van opluchting. Ze lijkt op zo'n moment zo niet ziek. Vanuit de wereld van de psychiatrie en andere zogenaamde volwassenen heb ik niets meer gehoord, maar van Lara gelukkig wel, niet over eetstoornissen enzo gehad, lekker luchtig gelaten, dat werkte het beste, ik merk het allemaal wel... Ik kan er niet aan denken.

Ik word bang als ik denk aan gedwongen opname voor mijn 'baby' dat wil ik niet. Dat red ik niet en dan gaat het inderdaad allemaal over mij. Loslaten is een leerproces, ik heb er altijd moeite mee gehad, en nu nog, zeker als je spreekt over mijn kindje, welke ik 9 maanden lang onder mijn hart gedragen heb.