Gluren in een schemerwereld

17 januari 2008

Lara is erg zwijgzaam of bruut door de telefoon, dat heeft mij de lust eigenlijk een beetje ontnomen om te bellen. Ik weet dondersgoed hoe moeilijk Lara het heeft, maar ik ben aan het einde van mijn Latijn, ik zou zoveel willen doen voor haar, maar wat valt er te doen, ze wil mijn hulp niet!

Ja, ze praat wel over haar angsten, en wat het allemaal doet, dan stuur ik het toch altijd weer aan op dat ze zichzelf moet herpakken, dat maakt haar boos en mij machteloos.

Voorlopig is het nu het gevecht voor haar vader en Lara samen. Ik heb bij therapie ook aangegeven pas mee te werken aan therapie als Lara daar specifiek om vraagt. Dit alleen maar om nutteloze bezoekjes van mij aan de kliniek te voorkomen. Ik heb alles gedaan, ik zal erover nadenken om te bellen, maar ik beloof nu niets.

Ik heb het gevoel vooruit te gaan op de zaken, de vader krijgt nu pas door wat voor een effect de eetstoornis op zijn kind heeft en staat meer aan het begin van de behandeling heb ik het gevoel. Als hij mij inhaalt, kunnen we misschien samen weer sterk ertegen aan.

Misschien een eyeopener voor meiden hier die wachten op hun vader of moeder, laat ons erin, we houden van onze kinderen, ECHT WAAR!, alle ruzies en confrontaties zijn zo zinloos en worden veroorzaakt door iets...

Dit heeft niets te maken met onszelf of onze relatie met elkaar. Ik zal mezelf ergens overheen moeten zetten om het contact met Lara te herstellen, maar ze moet ook echt willen, anders wordt het niks, zo voelt dat!

Als het je, als dochter, ook maar een beetje lukt, bijt op je lippen tijdens zinloze discussies/ruzies vooral over eten, hoe moeilijk dit ook is, weet dat je ouders van je houden, natuurlijk zijn er helaas vele uitzonderingen, maar als je ook maar een beetje kunt, stel je open voor hen, dat zijn weer tools om elkaar te helpen in deze rot situatie, hoop/denk ik.

Nou ja, elke situatie is natuurlijk totaal uniek, soms duurt een strijd al veel te lang en is de weg naar elkaar toe zo belemmert, ik weet het niet... mijn hersenen draaien vaak overuren, ik denk dat ik mijn 'an' nu van binnen en van buiten heb leren kennen, het heeft mijn gevecht dan wel ietsje makkelijker gemaakt, maar Lara is nog altijd dolende in haar schemerwereld, helemaal alleen, en 'mevrouwtje anorexia' verkneutert zich vast om de kinken in de kabel en de eenzaamheid die zij heeft veroorzaakt in onze band met elkaar.

Soms mag ik gluren, met mijn hoofd om de hoek, in die schemerwereld waar Lara in leeft, maar ik word vaak met geweld weer naar buiten gewerkt.

Met Marjolein gaat het iig wel erg goed, met het verhuizen van Lara is er een hoop rust in huis gekomen en dat merk ik sterk aan Marjolein. Ze is vrolijk, lief, gezellig, grappig, bijdehand, sociaal, vriendelijk en ze is gek op vlees, met recht een zonnetje in huis. Dat houdt mij nu op de been, en laat mij geregeld lachen op een dag, eigenlijk gaat alles verder wel redelijk hoor met mijzelf dan.

De hele toestand met Lara had me flink getriggerd, ik heb al mijn valkuilen in vogelvlucht voorbij zien komen, vooral rond de feestdagen, vanaf de dag dat het broertje van Lara stierf in september. Die maanden waren verschrikkelijk zwaar en ik ben blij dat die periode afgesloten is, het voorjaar hangt al in mijn hoofd, ondanks het k**weer, fiets ik al hele einden, met Marjolein in het voorzitje, in mijn hoofd door de polders en ik zie het weiland opbloeien, ik kan niet wachten