22 juli 2009

Mijn kind 'loslaten' is niet bepaald iets waar ik goed in ben als moeder van een 15 jarige. Ik was vandaag eindelijk bij het beleidsgesprek, of wat ervoor doorging, de jeugdpsychiater was ziek gemeld, dus kreeg ik een doodstille kinderarts van de kliniek zelf erbij, en erger nog, geen Lara.

De conceptbrief wordt aangepast (zorgmelding van XX richting jeugdbescherming) Ik moet alle symptomen die Lara geeft eigenlijk negeren en werken met Lara aan een toekomstperspectief, dat is wat ze zeggen als ik vraag wat ik moet doen. Niet teveel gewicht hangen aan al die 'rare' dingen als bijvoorbeeld het braken. Op mijn vraag of ze denken dat dit vanzelf over gaat, heb ik een wat ontwijkende reactie gehad, volgens mij weten ze het niet.

Ik ben even uitgebabbeld, ik doe maar 'gewoon' wat ze zeggen, Lara luistert niet naar mij, en zegt op haar beurt dat zij, de mensen van de kliniek, hierover niet naar haar luisteren. Zo voelde dat voor mij vanmiddag eerlijk gezegd ook, maar ik ga hun advies opvolgen, aangezien ik Lara niet kan tegenhouden in haar gang naar bijvoorbeeld toilet.

Zout en azijn achter slot en grendel en geen inspraak meer over de boodschappen, al blijf ik wel die verd*mde optimel halen, ik heb geen zin meer in uitermate zinloze discussies met Lara. Kennelijk ben ik een instandhouder.

Ze gaan kijken naar een leefgroep voor Lara, voor overbrugging.Nou dat was het wel, ik blijf van mening dat dit anders had gekund maar ik ga akkoord, wat moet ik? Lara wil weg. Het voelt niet goed, maar wel als ik kijk naar de kleine, we hebben ruimte nodig, van alle fratsen die Lara meebrengt.