Dooddoener

21 januari 2008

Lara kwam gisteren bij mij, na 2,5 week, en Marjolein op visite. Het liep allemaal wat stroef, ze hoefde niets te drinken of te eten. Mijn dochters waren erg blij om elkaar te zien en ze kwebbelden en knuffelden met elkaar.

Lara wilde niet echt uitbreiden over de kennismaking dinsdag in de kliniek, dat moest ik haar vader maar vragen, zei ze. Ik vind dit wel positief, vroeger schroomde ze niet om mij alle gruwelijke details te vertellen, nu bleef het stil, en ik hield me stil.

Mezelf meteen voorgenomen vandaag (maandag) gelijk even de kliniek te bellen om navraag te doen. Waar ik dus een beetje moeite mee heb hier neer te zetten is het volgende gesprek wat ik had met Lara. Ik lokte dit wel een beetje uit, vroeg voorzichtig naar haar eetgedrag en ze zei mij nog altijd praktisch niets te eten.

Wat haar dus vooral verbaasde, mij ook trouwens, dat de kliniek, en nu dan paps ook, constant dreigen met opname, haar wekelijks wegen en in de gaten houden, maar er gebeurd niets! Ook haar gewicht zakt heel erg langzaam.

Ik zie ook niet echt aan Lara dat ze praktisch niets eet. Ze ziet er mooi uit, niet te mager, gewoon, snappen jullie dit nou? Dit maakt het voor Lara eigenlijk nog zoveel moeilijker om de draad van het eten weer op te pakken, ze zei dit ook letterlijk, waarom eten als het lijkt of ze zonder kan? Waarom luisteren naar al die hulpverlening en ouders, die alleen maar roepen dat ze moet gaan eten omdat ze anders opgenomen wordt, meer wordt er niet gedaan?

Ik vind de hulpverlening trouwens ernstig frustrerend, het moet allemaal levensbedreigend zijn eer er ingegrepen wordt. Lara is doodziek, dat heeft de therapeute mij de vorige keer nog gezegd, maar meer komt er niet uit.

Ja, er wordt aan Lara van alles gevraagd en aangeboden qua hulp, maar ze zegt domweg overal nee op! De langer dit duurt, hoe dieper ze erin zakt. De hele wereld weet; Lara is ziek, ze heeft ‘anorexia', maar that is it! Niks meer, aldoor maar wachten, wachten, wachten, tot ze op een zo laag gewicht terechtkomt, bijna coma oid, pas dan kan ik haar met spoed in het ziekenhuis laten opnemen, dan weer wachten tot ze haar op een gewicht hebben zodat ze wat zouden kunnen gaan doen aan haar mentale toestand.

Die gaat hier niet op vooruit kan ik je wel zeggen. Dat was steeds de dooddoener in de kliniek, niet op gewicht, dan is mentale hulp niet aan de orde.