Mijn vaders angst
Stel, je bent al jaren thuis na je laatste opname. Jij vindt dat het goed gaat. Oké, nog niet helemaal normaal, maar het gaat in ieder geval al stukken beter dan ongeveer vijf jaar geleden. En wat wil je ook, zoiets dat zó diep zit raak je niet zomaar kwijt. Je hebt vertrouwen nodig, eigen verantwoordelijkheid. Het laatste waar je dan wel op zit te wachten is op een ouder die je iedere keer aanspreekt als je wat minder eten neemt dan normaal, want hij/ zij ziet het weer helemaal voor zich: terugval en het hele riedeltje van voor af aan weer beginnen.
Mijn vader is zo iemand. Hij is bang bij de kleinste mindering dat ik weer helemaal terugval. Oké, ik ben een week alleen op vakantie geweest en twee kilo afgevallen, maar pap doe normaal! Je hoeft echt niet te vragen: 'Wil je dan weer terug naar de ziekenhuizen, klinieken, psychiaters en alles van toen?' Hij heeft ook écht niet in de gaten dat hoe hij doet hij het er alleen maar erger op maakt. Dan ben ik in staat om juist nóg minder te eten. Om me af te sluiten van hem, omdat hij me niet begrijpt en toch geen vertrouwen in me heeft. Hij heeft niet in de gaten dat ik zó hunker naar zijn vertrouwen in mij. Ik heb dat nodig. En ook al zeg ik het hem honderd keer, hij blijft maar hameren op dat éne schepje minder, of wat dan ook. Hij vindt dat ik zijn vertrouwen niet verdien. Dat hij na al die jaren nog op me moet letten 'omdat ik daar aanleiding toe geef', want stel dat het fout gaat...
Ik zit in mijn examenjaar. Ik ben bezig aan mijn vierde boek ("Vrijheid", dat in januari uitkomt). Ik heb vrijheid, geluk, een hondje waar ik zóveel van hou. Dromen, plannen. Ik geef dat écht niet op! Ik weet waar ik vandaan kom en wil daar nóóit meer naar terug.
Ik weet dat het zijn angst is. Dat hij nu het beter gaat alles gaat verwerken waardoor bij hem alles weer terugkomt. Dat zie je ook zo vaak in andere gezinnen (een kindje met kanker, het wordt genezen verklaard, de ouders storten in). Maar dat is van hem, daar mag ik toch geen hinder van ondervinden? Hij zou daar hulp bij moeten zoeken, maar niet zich afreageren op mij.
Herken je het? Hoe ga jij ermee om?
Reacties
Ik herken het helemaal!
Ik heb het met mijn moeder... ik zat vorig jaar heel diep in mijn eetstoornis en was er ernstig aan toe.
Maar nu gaat het zoveel beter als toen.. ik ben zoveel opgekrabbeld!
Mijn moeder is altijd al ontzettend bezorgd om mij en door dat ik in zo'n diep dat heb gezeten, heeft ze nog iedere dag die angst en bezorgheid dat het zo weer de verkeerde kant op kan gaan!
Want zij wil zo graag dat ik beter word en alles normaal word!
En vaak botst dit natuurlijk.. bijv. idd als je met het avond eten net iets minder opschept als dat je normaal deed en wat moet.. of als je minder begint te beleggen op brood enz.
Hierdoor is er vaak discussie en daar kom je gewoon dan niet uit! mijn moeder gaat dat uit wanhoop constant tegen me blijven praten... waarom ik een schep meer moet nemen en wat de cosequenties zijn.
Nu hebben we sinds kort gezinsgesprekken en dat helpt!
zo zoek je samen naar een oplossing.
Nu hebben we afsgesproken dat zij elke keer als ik niet goed mijn verantwoordelijkheid neem, zij mijn motivatiepunten opnoemt en daarna moet stoppen met praten.
Ik snap ontzettend goed dat je vader die angst nog wel heeft, want je komt natuurlijk uit een heel diep dal!
En dat is voor elke ouder ontzettend heftig!
En hoe je zijn vertrouwen kan winnen?
wat ik ook doe om haar vertrouwen te winnen is te luisteren naar haar adviezen.
Want soms kan je zelf niet inzien dat je niet goed bezig bent en dan moet je even wakkergeschud worden!
En hoe kan je dat vertrouwen krijgen... door bijv. niet af te vallen.
Of laten zien dat je voor jezelf kan zorgen, door je aan je eetlijst te houden. En ook niet met iets kleins beginnen met minderen... want je vader heeft dan meteen die angst en dat is natuurlijk ook wel een beetje terecht, want voor de anorexia begint het met iets kleins (minderen en het eiding bijna altijd in iets groots)
Ik hoop dat het je allemaal gaat lukken en heel veel succes met je examenjaar! groetjes
En ik moet zeggen dat 2 kilo in een week niet normaal is, tenzij het een vochtschommeling is.
Heel veel sterkte, keep on going!
"Hij heeft er last van dus hoef ik er toch geen last van te ondervinden."
Hij heeft toch ook last gehad van jou anorexia.... logisch dat hij bang is voor een herhaling.
Plus als jij in een week vakantie 2 kilo afvalt. Als je steeds een schep minder gaat eten....
Dat klinkt nou niet echt genezen.
Als ik je ouder was zou ik je ook niet vertrouwen.... zeker niet na dat soort actie's.
Ik vind het moeilijk ermee om te gaan, omdat ik het ergens van haar begrijp, net als van jou vader omdat 2 kilo in een week gewoon erg veel is, maar het helpt me totaal niet. Dus ja wat doe je ermee? Ik heb er nog geen goed antwoord op gevonden, eerlijk gezegd. Ben er wel hard mee bezig. Succes.
Want gelukkig heb je inmiddels allerlei redenen om tegen die rottige ziekte te vechten!
Sorry maar ik vind het niet meer dan logisch dat jouw vader zich zorgen maakt...
Als jij twee kilo in 1 week afvalt, terwijl je al zo weinig weegt, dan is dat toch niet raar?!
Ik begrijp wel wat je bedoeld met je berichtje hoor, en misschien was dit een extremer voorbeeld dan van wat je eigenlijk probeert te zeggen, maar in dit geval zijn de zorgen van je vader echt niet meer dan normaal..
Ik hoop dat je zelf ook inziet dat in dit geval je vaders zorgen terecht zijn, en ik hoop dat het je lukt om de kracht te vinden deze kilo's weer aan te komen..
Liefs
Is het wel niet over me situaties....
dan is het wel weer iets anders...
En maar niet doorhebben dat hoe meer hij erop hamert hoe meer ik neig het tegenovergestelde te doen...
Al weet ik wel dat vaders het vaak goed bedoelen in het algemeen, het komt er alleen soms zo rot of knullig uit...
Ow en herken dat zo erg... dat je gewoon vertrouwen wil, zoals je die van sommige andere vaders ziet... die no mather what happens altijd vol voor hun kids er zijn of in ze blijven geloven...
Ik denk dan ook vaak, wat voor voorbeeld draag je dan uit...
want eigenlijk dragen ze dan uit van ik heb er toch geen vertrouwen in... maar ondertussen verwachten dat soort ouders wel van hun kinderen dat zij wel doorgaan en ervoor blijven gaan of ergens vertrouwen in hebben...
als ze gewoon wel oprecht vertrouwen hebben dan voel je als kind van... of je nu 15 of 20 of 30 bent... gewoon geliefd en goed zoals je bent... in goede en slechte tijden ... en dan merk je dat een ouder achter je staat... belangrijk denk ik
zwaar onderschat hoeveel waarde dat bevat...
En het maakt echt zoveel onnodig kapot
En dat van die 2 kilo waar iedereen over zeurt slaat echt nergens op... want als iemand zonder eetstoornis dat kwijtraakt dan zeurt men daar ook niet over... daarbij zijn er ook hoop mensen die door hormonen of ziekte of andere redenen schommelen met gewicht... Elk mens is anders
En waarschijnlijk heeft milou dit ook niet bewust gedaan...
En komt dit er zo weer aan als zij gewoon gezond eet...
Het gaat niet om die X aantal kilo's
Belangrijkste is voor haar en anderen met eetproblemen of strijd of na ja wat voor problemen dan ook... dat je zelf beter in je vel zit en je goed voelt, goed voor jezelf zorgt en dan gaat vaak de rest ook beter...
hoop dingen beginnen in je gedachten en je hoofd...
En denk dat het aan Milou zelf is of hulpverlening of omstanders... om te weten of zeggen of zij wel of niet genezen is of beter is... wat niet wil zeggen dat aantal dingen soms nog bmoeilijk zijn of ze mis daar nog zwak voor houd...
Ken milou een klein beetje, maar hoe ze op mij over komt
Is ze een sterke jonge vrouw... die zeker wel weet wat ze doet! En zoals ze zegt ZIJ WIL NIET MEER TERUG !
Onderschat een ander niet! Onderschat Milou niet!
& zoals sophie zegt... zij is er ook gekomen! en vele andere met es of problemen ook...
Milou keep fighting... proud of ya
@Lara: ik lees altijd álle reacties, maar ik had geen zin om op dit soort reacties te reageren zoals van jou. Waarom zou ik moeten reageren op jullie reacties? Is de weet van dat ik ze lees niet al genoeg? Ik vraag dingen in mijn blogs aan mijn lezers, voor mezelf. Ik lees de reacties voor mezelf en wil anderen inspireren. Maar als mensen alleen maar reageren omdat ze dan een reactie van mij terug moeten krijgen hoeft het niet.
Soms zijn het juist de reacties waar je niet op zit te wachten waar je uiteindelijk het meest aan hebt.
xxx
Sorry, niemand heeft hier verstand van???? Het is egoďstisch om te denken dat jij de enige bent die verstand heeft van een eetstoornis of problemen daarover met je ouders! Ik heb die problemen ook heus met mijn ouders maar ik probeer je te vertellen dat je vertrouwen moet winnen. door te laten zien dat je het kunt, alleen. naar mijn idee past 2 kilo afvallen na een vakantie in je eentje daar niet bij. maar als jij denkt van wel, moet je dat zelf weten. als je maar wel noteert dat veel mensen, inclusief je vader, daar dus blijkbaar anders over denken..
En je moet ook tegen kritiek kunnen als je schrijft, dus wees zo dapper om ook op minder leuke reacties te reageren!
my
@ andere... & dat doe jij of anderen bij mij ook niet altijd, vind dat echt nie erg... Juist mooier als dingen spontaan gaan...
@ mandy met je eerste deel wel eens... en begrijp je eindzin wel... maar misschien had milou aan deze blog ... of de reacties erop... meer aan de reacties... van herkenning of mensen die ook soortgelijke dingen meegemaakt hebben ... laten we niet vergeten dat ook zij gewoon mens is... en na ja sommige dingen zijn gewoon moeilijk... ook als je mis al hulp voor iets gehad hebt of opname of wat dan ook...
na ja ik hoop dat ik het duideijk verwoord heb
Weet dat ik ook nie alles weet:) ben ook maar mens
Maar ik vind wel mooi hoe zij haar blog schrijft...
Als jij vertrouwen in jezelf hebt dat het goed komt, dan heb ik dat ook.
Ik hoop dat je open staat voor kritiek/ feedback. Je lijkt nu enkel open te staan voor complimenten en mensen die het met je eens staan en dat is zonde.
Liefs,
Mry
Toch heb ik zelf al 15 jaar een eetstoornis (met ups (waarin het bijna weg is) en downs (opname's, etc). Wantrouwen van de omgeving ken ik maar al te goed.
Toch blijf ik achter mijn eerste berichtje staan.
Anorexia is een ziekte die je niet alleen hebt. Andere hebben daar last van, anderen maken zich daar zorgen over. Anorexia is een ziekte die samen gaat met liegen en bedriegen.
Ik vertrouw mijzelf niet. En ik lach om iedereen die mij wel vertrouwd. Jij moet dat vertrouwen verdienen, en dat doe je niet op deze manier. Dat doe je niet door mooie woorden... Dat doe je door te laten zien dat je het kan, dat jij ook eindelijk de kant 'tegen' je eetstoornis hebt gekozen.
En tuurlijk mag je vader zijn zorgen uiten. Je zou je heel eenzaam voelen als hij dat niet zou doen.
(geloof me)
dat is wat ik denk, maar ik ben ook maar gewoon iemand ^^
Als je vader zeker zou weten dat het een tijdelijke dip is reageerde hij anders. Dan kan ie dat ook. Mag ik concluderen dat je na je 4e boek nog niet ES vrij bent?
Ook eens met Kim. Zoals Deb reageert is lief en aardig maar een beetje spiegel is ook niet verkeerd. Niet leuk, maar met een log als dit komen ook dergelijke reacties.
Waar ik benieuwd naar ben is of de achterliggende problematiek bij jou is opgelost.
Tot slot: veel sterkte!