Het is alweer drie jaar geleden dat Mijn allerliefste vijand, mijn eerste boek over Femke met een eetstoornis uitkwam. Laatst keek ik in mijn plakboeken van mijn drie uitgegeven boeken. Ik verbaasde me over de omvang van de plakboeken: zeker acht hema-fotoboeken vol! Vooral het plakboek van Mijn allerliefste vijand was omvangrijk...

En dat was op zich ook niet heel gek. Ik was veertien toen ik Mijn allerliefste vijand schreef en vijftien toen het werd uitgegeven. Men beweerde dat ik de jongste schrijfster in Nederland (ooit) was, die bij een bekende uitgeverij was.

De promotie-afdeling van mijn uitgeverij vond dat dat wel een reden was voor veel interviews over mijn debuut, en dat heb ik ook gemerkt. In één week tijd had ik enorm veel interviews: Hart van Nederland, De Telegraaf, GPD, Het Reformatorisch Dagblad, Het Algemeen Dagblad, Leesfeest, Kidsweek, Goedemorgen Nederland. Bizar. Zeker als ik bedenk dat ik daarvoor niks van aandacht wilde en was gewend. De uitgeverij zei bij onze eerste ontmoeting dat ik misschien wel rekening moest houden met wat interviews, mogelijk ook op tv.

Wel ja, dacht ik. Eéntje is misschien wel leuk. Van echt veel aandacht hield ik niet. Ik nam nooit de telefoon op, liet me zelden horen/ zien, had geen vriendinnen, sprak nooit over mijn verleden, nam nooit het woord 'anorexia' in mijn mond maar bleef stug volhouden aan de benaming 'een tweede ik', ging nooit naar feestjes, liet me nooit zien in de pauzes, wilde me het liefste terugtrekken op mijn kamer met de deur dicht. En binnen één week stond ik letterlijk en figuurlijk in de schijnwerpers. Ik werd echt in het diepe gegooid, maar man wat heeft het me veel opgeleverd. 

Ik zou eigenlijk ieder teruggetrokken, verlegen en onzeker meisje (of jongen) het aanraden. Ik werd in het diepe gegooid en het was best eng af en toe, maar het was een enorm goede leerschool.

Tijdens de vele interviews in die week, en de vele interviews die volgden (ik ben de tel kwijtgeraakt bij dertig) heb ik geleerd mezelf te presenteren. Zeker te worden als ik dingen moest vertellen. Te vertrouwen op mezelf. Ja, ik ben zelfverzekerder geworden. Ik durf mezelf te laten zien, ook al was het in eersteinstantie altijd voor de promotie van mijn boeken. 

De mooiste ervaring aan alle interviews vond ik toch wel dat (bijna) alle journalisten zó verschrikkelijk begripvol waren (uitgezonderd de fotograaf die me op de weegschaal wilde fotograferen). Je denkt altijd dat journalisten zo sensatiezoekend zijn. Misschien was dat wel zo, maar toch heb ik nóóit dat idee gekregen.

Behalve dat ze bij Hart van Nederland bij de inleiding een IC-foto van me lieten zien. De journalisten, bijna allemaal vrouwen, waren invoelend en superaardig. Ik heb meerdere malen gezegd dat ik ze begripvoller vond dan alle hulpverleners die ik heb gehad bij elkaar. En ik meen het ook nog. 

En nu komt aanstaande donderdag mijn vierde boek alweer uit: Vrijheid. Het laatste deel van de trilogie over Femke. Wie weet zijn er weer wat mensen die een interview willen afnemen, misschien ook niet. Stiekem hoop ik het wel een beetje.

Om heel eerlijk te zijn vind ik de aandacht best leuk, geniet ik daar wel van. Je praat met een journalist echt over dat wat jou bezig houdt, wat zó belangrijk voor je is, maar wat je met bijna niemand kan delen. En tijdens zo'n interview kan je alles vertellen (nou ja, bijna alles) en krijg je échte diepgaande gesprekken. En daar hou ik van.