Heb jij soms ook het gevoel dat je alles zó zat bent? Dat je gek wordt van je hood dat blijft denken over van alles? Dat je gestoord wordt van de wereld en alles daaromheen? Ik wel. En dan wil ik niets liever dan een dier zijn.

Oké, dat klinkt best gestoord: dat je een dier wilt zijn. Maar dat heb ik echt, soms. Dan zie ik een serie eendjes zo gezellig op één poot in elkaar gedoken aan de rand van de sloot staan slapen en dan wens ik ook één van hen te zijn. Of als ik mijn hondje zo onbezorgd opgekruld in zijn mandje zie liggen. Als ik hem dan uitlaat in het park, dat hij schijnbaar zonder na te denken achter me aan waggelt en alleen maar zijn neus laat prikkelen door lekkere luchtjes. Hier en daar een plasje en even spelen met een ander hondje. En niet hoeft na te denken over allerlei toetsen, gedragsregels, toekomst en nog meer denkstof.

Soms ben ik alles zó zat. Altijd maar van alles moeten, allerlei verwachtingen van jezelf of van anderen waarmaken, 'normaal' meedraaien in de maatschappij, nadenken over dit, dat, zus, zo. En als dan alles ook nog eens niet lukt ben ik geneigd om te zeggen: 'wat wil ik graag een dier zijn!'

Een dier hoeft niets. Nou ja, hooguit een steunpilaar zijn voor als zijn baasje weer eens een zenuwinzinking heeft en getroost moet worden. Je hebt natuurlijk ook wel uitzonderingen qua dieren, zoals blindegeleidehonden en zo. Maar over het algemeen mag een dier gewoon dier zijn. Ze hoeven niet op ons niveau te denken, laat staan dat ze het kunnen. Slapen, eten, plassen, poepen, spelen. Punt. Wat hebben zij het makkelijk. En wat maken wij het onszelf moeilijk.