Gouden kooi
Gepost op Zaterdag 22 januari 2011 16:46 door Milou in Dagboek van Milou van der Horst.
Ben jij vrij? Leg jij jezelf geen grenzen op, in wat dan ook? Oké, jezelf een beetje begrenzen kan geen kwaad, denk ik. Maar leg jij jezelf zoveel grenzen op dat je je beklemd voelt? Dat je voelt dat je niet vrij kunt leven? Ik wel. Steeds meer. Ik bots steeds meer tegen mijn eigen grenzen op.
Met het uitkomen van mijn vierde boek, Vrijheid, krijg ik zo af en toe vragen van mensen: 'kun je alles wat je in Spanje op de ranch hebt geleerd vasthouden?' En dan zeg ik 'ja, ik heb veel geleerd en ben veel vooruit gegaan afgelopen jaar'. Maar echt vrij? Nee. Ik ben naar Spanje gegaan voor andere dingen, niet voor het eten. Dus in het gebied van eten ben ik niet heel veel vooruit gegaan. Ik blijf een beetje steken. Het gewicht houdt me nog erg in zijn ban en laat me niet vrij zijn qua eten. Ik zag laatst op school een meisje dat een hele zak bros opat in één les, en ze begon aan een zak drop. Dat kan ik niet. Dat mag ik niet. Toch lijkt me dat steeds meer iets: gewoon vrij zijn in wat je eet. Alles te kunnen eten zonder aan te komen of er bang voor te zijn. Vooral dat laatste. Want doordat ik bang ben om aan te komen, laat ik veel eten. Of ik eet het, maar moet het heel erg compenseren. En als ik aan ben gekomen, al is het maar drie ons, ben ik helemaal in een dip. Dat maakt me nooit vrij. Ik zou willen leven in vrijheid, dat ik niet zo streng ben voor mezelf.
Want ik ben ook in veel andere dingen streng voor mezelf: met sporten (en ander soortig bewegen), school (!), in alles wat ik doe moet ik het beste eruit halen. En dat maakt me soms zo moe. Ik ben het zat om steeds maar zoveel te moeten, maar echt veranderen kan ik het niet. Want als ik bijvoorbeeld een week niet sport, ben ik continu onrustig in mijn hoofd dat ik aankom. En als ik niet leer in een week, ben ik helemaal in paniek dat ik het niet red. Dus ergens koester ik die grenzen ook wel, omdat ik weet dat het zo redelijk goed gaat (met school) en ik weet dat ik het op deze manier onder controle heb. Als je die grenzen los gaat laten, wat gebeurt er dan? Haal ik mijn examen dan niet? Kom ik acht kilo aan? Dus in feite is dat waar ik aan vast hou veilig, maar is dat wel zo goed? Wat denk jij?
Ik wil alles zo graag wat losser kunnen laten. Wat rustiger te leven. Niet zo streng zijn.
Vrij zijn.
Reacties
sofie van gelder - Zaterdag 22 januari 2011 17:18
Lieve Milou,
De kunst is om steeds opnieuw je grenzen te verleggen. Ik denk dat iedereen zichzelf wel in meerdere of mindere mate grenzen oplegt, maar die grenzen mogen niet zo strak zitten dat ze je leven bepalen en verzieken. Grenzen verleggen in jouw geval betekent je gedachten toetsen aan de realiteit. Probeer eens iets te eten waar je denkt drie ons van bij te komen. Sport eens een dagje minder of studeer eens een dag niet. Wat gebeurt er dan? Misschien kom je bij, misschien ook niet... Misschien overvalt het gevoel je dat je als een luie dweil op de bank hebt rondgelummeld? Maar misschien is het wel eens leuk om gewoon op de bank rond te hangen... Misschien krijg je een onverwachte test op school of heb je een onvoldoende. Misschien ook niet... Maar zelfs al komen al je worst case scenario's uit, ze zullen geen onherroepelijke schade aanrichten. Als het resultaat je niet bevalt, ligt het toch in je eigen macht om de dingen weer bij te sturen? Durf je grenzen verleggen, durf risico's nemen. Je zult meer en meer baas worden over je es in plaats van de es over jou. En door grenzen steeds te verleggen, zul je merken dat je grenzen steeds wijdser worden. Het vraagt training en durf, maar je haalt er zo veel uit.
Proficiat met je vierde boek trouwens. Zelf ben ik hard aan het werk aan mijn derde boek. Ik heb "Ver weg" als eerste van jou gelezen en denk dat je na je derde boek over Femke de uitdaging moet aangaan om meer boeken als "Ver weg" te schrijven. Ik denk dat dit op zich al een bevrijding voor je zal zijn...
Groetjes,
Sofie x
De kunst is om steeds opnieuw je grenzen te verleggen. Ik denk dat iedereen zichzelf wel in meerdere of mindere mate grenzen oplegt, maar die grenzen mogen niet zo strak zitten dat ze je leven bepalen en verzieken. Grenzen verleggen in jouw geval betekent je gedachten toetsen aan de realiteit. Probeer eens iets te eten waar je denkt drie ons van bij te komen. Sport eens een dagje minder of studeer eens een dag niet. Wat gebeurt er dan? Misschien kom je bij, misschien ook niet... Misschien overvalt het gevoel je dat je als een luie dweil op de bank hebt rondgelummeld? Maar misschien is het wel eens leuk om gewoon op de bank rond te hangen... Misschien krijg je een onverwachte test op school of heb je een onvoldoende. Misschien ook niet... Maar zelfs al komen al je worst case scenario's uit, ze zullen geen onherroepelijke schade aanrichten. Als het resultaat je niet bevalt, ligt het toch in je eigen macht om de dingen weer bij te sturen? Durf je grenzen verleggen, durf risico's nemen. Je zult meer en meer baas worden over je es in plaats van de es over jou. En door grenzen steeds te verleggen, zul je merken dat je grenzen steeds wijdser worden. Het vraagt training en durf, maar je haalt er zo veel uit.
Proficiat met je vierde boek trouwens. Zelf ben ik hard aan het werk aan mijn derde boek. Ik heb "Ver weg" als eerste van jou gelezen en denk dat je na je derde boek over Femke de uitdaging moet aangaan om meer boeken als "Ver weg" te schrijven. Ik denk dat dit op zich al een bevrijding voor je zal zijn...
Groetjes,
Sofie x
Anoniem - Zaterdag 22 januari 2011 18:15
Hoi Milou,
Ik sluit me bij sofie aan. Misschien is de stap nu nog te groot om jezelf een huiswerkvrije dag te geven maar je kunt het ook in hele kleine stapjes doen. Dan plan je bijvoorbeeld een half uurtje muziek luisteren in of iets anders leuk. In het begin voel je je daar misschien rot bij, maar als je blijft doorzetten EN DAT KAN JIJ dan kun je er mischien uiteindelijk WEL van genieten en dan zal je zien dat je ook veel meer dingen los kunt laten en veel meer kan genieten van de dingen. TIP :P Je kunt ook een klein lijstje maken van leuke dingen en elke dag kies je er dan een of twee uit die je dan gaat doen :P
Ik sluit me bij sofie aan. Misschien is de stap nu nog te groot om jezelf een huiswerkvrije dag te geven maar je kunt het ook in hele kleine stapjes doen. Dan plan je bijvoorbeeld een half uurtje muziek luisteren in of iets anders leuk. In het begin voel je je daar misschien rot bij, maar als je blijft doorzetten EN DAT KAN JIJ dan kun je er mischien uiteindelijk WEL van genieten en dan zal je zien dat je ook veel meer dingen los kunt laten en veel meer kan genieten van de dingen. TIP :P Je kunt ook een klein lijstje maken van leuke dingen en elke dag kies je er dan een of twee uit die je dan gaat doen :P
Lot - Zaterdag 22 januari 2011 18:42
Mooi om te lezen wat je schrijft, Sofie!
Ik herken erg wat je zegt, Milou! Naast eten heb ik vooral bij het studeren hier erg last van. Het moet allemaal eigenlijk perfect wat resulteert in dat ik altijd teleurgesteld ben in mezelf. Objectief gezien doe ik het goed, maar ik ben er continu mee bezig in mijn hoofd. Die onrust en het constante piekeren maken vaak het studeren een stuk moeilijker. Ipv goed onder stress presteren, ga ik uitstellen, piekeren en word ik nog banger dat ik het niet red. Niet echt een fijne combi ;-) Maar zal de wereld echt vergaan als ik het niet haal?
Weetje, de controle (lijken te) hebben geeft uiteindelijk zo weinig ademruimte en veroorzaakt zoveel paniek (bij mij) dat ik me afvraag of het 't waard is. Natuurlijk wil ik goede cijfers en die heb ik ook nodig voor het verder studeren, maar ik wil ook kunnen leven, me vrij kunnen voelen zonder alle druk die ik mezelf opleg. In een studieperiode is dat mijn enige focus. Ik kan geen boek ter ontspanning lezen, geen film kijken, niets zonder te piekeren over "ik zou nu moeten studeren, maar ik verpest het door dit of dat te doen." Het is zo zonde.
Ik hoop dat iedereen die zoiets herkent op een bepaald moment ook vrij durft te zijn. De controle wat los durft te laten.
Ik herken erg wat je zegt, Milou! Naast eten heb ik vooral bij het studeren hier erg last van. Het moet allemaal eigenlijk perfect wat resulteert in dat ik altijd teleurgesteld ben in mezelf. Objectief gezien doe ik het goed, maar ik ben er continu mee bezig in mijn hoofd. Die onrust en het constante piekeren maken vaak het studeren een stuk moeilijker. Ipv goed onder stress presteren, ga ik uitstellen, piekeren en word ik nog banger dat ik het niet red. Niet echt een fijne combi ;-) Maar zal de wereld echt vergaan als ik het niet haal?
Weetje, de controle (lijken te) hebben geeft uiteindelijk zo weinig ademruimte en veroorzaakt zoveel paniek (bij mij) dat ik me afvraag of het 't waard is. Natuurlijk wil ik goede cijfers en die heb ik ook nodig voor het verder studeren, maar ik wil ook kunnen leven, me vrij kunnen voelen zonder alle druk die ik mezelf opleg. In een studieperiode is dat mijn enige focus. Ik kan geen boek ter ontspanning lezen, geen film kijken, niets zonder te piekeren over "ik zou nu moeten studeren, maar ik verpest het door dit of dat te doen." Het is zo zonde.
Ik hoop dat iedereen die zoiets herkent op een bepaald moment ook vrij durft te zijn. De controle wat los durft te laten.
Lotte - Zaterdag 22 januari 2011 19:24
Hey lieve milou,
Jouw verhaal is zo herkenbaar. Ik kan ook gewoon volledig in een dip raken als ik ook maar 2 of 3 onsjes ben aangekomen. En ook met schoolwerk. Als het leren niet zo lekker gaat, is ook mijn hele week verpest. Omdat ik dan heel onzeker word over mijn resultaten.
Ik heb zo vaak dat als ik die meiden uit mijn klas zo veel zie eten, dat ik dan jaloers word. Ik wil dat ook kunnen! Zonder aan te komen, en dan ook zonder die gedachtes die je dan belemmeren door te zeggen dat je meteen 1 kilo aankomt als je ietsje meer eet dan normaal. Ik wil daar zo graag vanaf. Maar aan de andere kant ben ik bang dat als ik dat loslaat, dat ik dan de controle verlies. En dat wil ik ook niet. het is allemaal zo dubbel en als je eenmaal bezig ben met grenzen stellen voor jezelf, dan worden het er steeds meer en meer. En toch moet je maar door blijven gaan. Toch moet je de dagen maar doorkomen en proberen er zoveel mogelijk uit te halen. It's not easy...
Jouw verhaal is zo herkenbaar. Ik kan ook gewoon volledig in een dip raken als ik ook maar 2 of 3 onsjes ben aangekomen. En ook met schoolwerk. Als het leren niet zo lekker gaat, is ook mijn hele week verpest. Omdat ik dan heel onzeker word over mijn resultaten.
Ik heb zo vaak dat als ik die meiden uit mijn klas zo veel zie eten, dat ik dan jaloers word. Ik wil dat ook kunnen! Zonder aan te komen, en dan ook zonder die gedachtes die je dan belemmeren door te zeggen dat je meteen 1 kilo aankomt als je ietsje meer eet dan normaal. Ik wil daar zo graag vanaf. Maar aan de andere kant ben ik bang dat als ik dat loslaat, dat ik dan de controle verlies. En dat wil ik ook niet. het is allemaal zo dubbel en als je eenmaal bezig ben met grenzen stellen voor jezelf, dan worden het er steeds meer en meer. En toch moet je maar door blijven gaan. Toch moet je de dagen maar doorkomen en proberen er zoveel mogelijk uit te halen. It's not easy...
JustMeXx - Zaterdag 22 januari 2011 19:34
Wat herken ik me ontzettend in jou Lot! Ik ben ook heel perfectionistisch wat schoolwerk betreft en toch stel ik het geregeld uit met al het piekeren als gevolg...
sindy - Zaterdag 22 januari 2011 22:10
Hoi Milou,
Wat vervelend dat je jezelf zo veel regels oplegt. Maar een ding: Een hele zak bros leeg eten in een lesuur is niet normaal en wees blij dat je dat niet kan! Maar een paar brosjes moet kunnen. Misschien had dat meisje wel een eetbui en voelde zij zich doodongelukkig dat weet je niet, of wel? Anyway, juist door los te laten ga je beter presteren. Er zijn in de psychologie heel veel onderzoeken naar prestaties en het blijkt dat juist door regelmatig effe niks te doen, effe de accu op te laden dat mensen juist beter en creatiever qua werk en ook qua sport worden. Dus als jij goed wil presteren ben je verplicht om de accu op te laden. Dus als je niks doet, denk dan dat je het doet om uiteindelijk beter te gaan presteren.
Wat vervelend dat je jezelf zo veel regels oplegt. Maar een ding: Een hele zak bros leeg eten in een lesuur is niet normaal en wees blij dat je dat niet kan! Maar een paar brosjes moet kunnen. Misschien had dat meisje wel een eetbui en voelde zij zich doodongelukkig dat weet je niet, of wel? Anyway, juist door los te laten ga je beter presteren. Er zijn in de psychologie heel veel onderzoeken naar prestaties en het blijkt dat juist door regelmatig effe niks te doen, effe de accu op te laden dat mensen juist beter en creatiever qua werk en ook qua sport worden. Dus als jij goed wil presteren ben je verplicht om de accu op te laden. Dus als je niks doet, denk dan dat je het doet om uiteindelijk beter te gaan presteren.
saar - Zaterdag 22 januari 2011 23:33
Ken je het begrip self fulfilling prophecy?
"maar echt veranderen kan ik niet." zeg je...
Denk je echt? Als je bekijkt hoe veel je al veranderd bent, als ik Femke als maatstaf mag nemen? Ook qua verandering stel je blijkbaar hoge eisen aan jezelf, maar dat is nou iets wat in kleine stapjes gaat en wat je zelf waarschijnlijk als laatste uit je hele omgeving merkt...
Voor een hoog cijfer kun je 'een aanloop nemen' door hard te leren, 'de sprong wagen' op de toets en dan afwachten wat het resultaat is. Voor verandering is die aanloop veel langer en lastiger, en de sprong wagen ook. En misschien land je 3cm verderop in plaats van de geplande 2meter. En dan? Ben je toch een stukje vooruit gekomen...
Het is hartstikke lastig om te veranderen naar jouw eigen maatstaf, al helemaal als je bedenkt dat je iemand bent die de lat hoog legt. En wellicht kan je niet op tien gebieden tegelijk veranderen, moet eerst het ene klaar zijn voor je ruimte hebt voor het volgende. Misschien lukt het eten loslaten beter wanneer je klaar bent met school? Of uit huis bent?
Nou ja, eigenlijk maakt dit ook allemaal weinig uit. Als jij voor jezelf het gevoel hebt dat het niet genoeg lukt, is dat super vervelend, frustrerend. Besef je gewoon goed dat elk stapje een stapje is, en leg je grens niet steeds verder om tot tevredenheid te komen...
(Jakkes ik voel me alsof ik 'the word' aan het 'spreaden' ben, sorry hoor...)
"maar echt veranderen kan ik niet." zeg je...
Denk je echt? Als je bekijkt hoe veel je al veranderd bent, als ik Femke als maatstaf mag nemen? Ook qua verandering stel je blijkbaar hoge eisen aan jezelf, maar dat is nou iets wat in kleine stapjes gaat en wat je zelf waarschijnlijk als laatste uit je hele omgeving merkt...
Voor een hoog cijfer kun je 'een aanloop nemen' door hard te leren, 'de sprong wagen' op de toets en dan afwachten wat het resultaat is. Voor verandering is die aanloop veel langer en lastiger, en de sprong wagen ook. En misschien land je 3cm verderop in plaats van de geplande 2meter. En dan? Ben je toch een stukje vooruit gekomen...
Het is hartstikke lastig om te veranderen naar jouw eigen maatstaf, al helemaal als je bedenkt dat je iemand bent die de lat hoog legt. En wellicht kan je niet op tien gebieden tegelijk veranderen, moet eerst het ene klaar zijn voor je ruimte hebt voor het volgende. Misschien lukt het eten loslaten beter wanneer je klaar bent met school? Of uit huis bent?
Nou ja, eigenlijk maakt dit ook allemaal weinig uit. Als jij voor jezelf het gevoel hebt dat het niet genoeg lukt, is dat super vervelend, frustrerend. Besef je gewoon goed dat elk stapje een stapje is, en leg je grens niet steeds verder om tot tevredenheid te komen...
(Jakkes ik voel me alsof ik 'the word' aan het 'spreaden' ben, sorry hoor...)
Melissa - Zondag 23 januari 2011 09:37
Sindy, maakt het uit of het normaal is om een zal Brosjes leeg te eten? Wie bepaalt wat normaal is? Ik denk dat het in het verhaal van Milou meer draaide om het feit dat dat meisje het wel kon én dus vrij was daarin en dat Milou dat nog niet kan. En waarom meteen een eetbui eraan linken? Niet iedereen op deze wereld heeft een eetstoornis.
Milou - Zondag 23 januari 2011 11:50
@ Saar: Ha ha, je bent helemaal niet 'the word' aan het verspreiden hoor! ;) Ik vind het gaaf dat mensen meedenken, echt heel gaaf. Dit geeft me weer een beetje kracht! bedankt, iedereen! Je schrijft dat als ik misschien uit huis ben dat ik die stapjes durf te nemen, en dat is ook waar ik me heel erg aan vast houd. Maar toch overspoeld me soms zo'n gevoel van: stel dat ik het niet kan? Ik moet meteen goed beginnen en ik vraag me af of ik die kracht op dat moment bezit... Ik wil het zó graag, ik heb genoeg motivatie, maar soms is dat stemmetje in je hoofd zó sterk...
@ Iedereen: bedankt voor de mooie reacties. Het is echt heel fijn als er mensen zijn die je hierin begrijpen, want om je heen is dat niet heel veel. Bedankt!
@ Iedereen: bedankt voor de mooie reacties. Het is echt heel fijn als er mensen zijn die je hierin begrijpen, want om je heen is dat niet heel veel. Bedankt!
Janne - Zondag 23 januari 2011 12:23
Wat jij schrijft is zó herkenbaar voor mij.
Ik merk hierin jouw verlangen!
Je beschrijft het mooi!
Ik merk hierin jouw verlangen!
Je beschrijft het mooi!
Lot - Zondag 23 januari 2011 17:57
@Milou, vind het inderdaad ook fijn om te lezen dat er (veel) meer mensen zijn die hiermee worstelen. Had het er heel toevallig vorige week echt net bij therapie over gehad ;)
Heb soms echt het gevoel alsof ik de enige ben die zichzelf gek maakt met dit soort gedachten (al weet ik heel goed dat er meer mensen zijn).
Heb soms echt het gevoel alsof ik de enige ben die zichzelf gek maakt met dit soort gedachten (al weet ik heel goed dat er meer mensen zijn).
saar - Zondag 23 januari 2011 20:53
@Milou. Tuurlijk kun je het! Als je alles kan wat Femke heeft overleefd, je verhaal op zo'n manier op papier kan zetten, zo graag wilt.. Op jezelf gaat de 'druk' van je ouders er misschien wat meer af, hoef je je niet meer steeds te bewijzen voor hun vertrouwen. Dan kun je ook een keer wat minder eten als het het echt niet lukt, zonder dat je dat de hele tijd te horen krijgt. Dan ga je vast voor jezelf bewijzen dat je het kunt door de dag erna weer iets extra's of iets anders te nemen.. Jij bent immers zelf degene voor wie je het gaat doen..
saar - Zondag 23 januari 2011 20:55
gaat doen, al doet.. je weet wel wat ik bedoel ;-)
Debbie - Dinsdag 25 januari 2011 22:33
Moooie blog milou
En gefelie met je boek
nog nie gelezen maar erg benieuwd...
Denk ook veel na laatste weken en dagen over die dingen...
En herken die strijd in gedachtens wel erg sterk, met aantal dingen heb ik ook de motivatie wel en dat ik ergens weet dat ik die dingen best kan... maar om een of andere reden achtervolgd stukje onzekerheid me en somsis het zo gemeen en grijpt dat je naar de keel... soort vvan dan:) haha en eigenlijk zijn eht leugentjes die nergens op slaan...:)
WEl helpt het mij de laatste tijd om minder de druk van andere als maatstaf te laten zijn, maar dat ik nu dingen op mijn weg,tijd, manier doe en weet van ik mag zelf keuzes maken of grenzen stellen en ook fouten mag maken...maar ook ik vind dat nog wel is lastig... fijn te lezen dat meer mensen dat soms hebben
Het komt vast ok met jou, en ik hoop met een ieder die daarin deels of geheel dingen herkent...
keep on going!
Doorgaan kost moed!
moed is ook vorm van LEF !
Lef hebben geeft stukje vrijheid
Vrijheid is onderweg!
Liefs Debbie :) :) :) (denk ik hehe:))
En gefelie met je boek
nog nie gelezen maar erg benieuwd...
Denk ook veel na laatste weken en dagen over die dingen...
En herken die strijd in gedachtens wel erg sterk, met aantal dingen heb ik ook de motivatie wel en dat ik ergens weet dat ik die dingen best kan... maar om een of andere reden achtervolgd stukje onzekerheid me en somsis het zo gemeen en grijpt dat je naar de keel... soort vvan dan:) haha en eigenlijk zijn eht leugentjes die nergens op slaan...:)
WEl helpt het mij de laatste tijd om minder de druk van andere als maatstaf te laten zijn, maar dat ik nu dingen op mijn weg,tijd, manier doe en weet van ik mag zelf keuzes maken of grenzen stellen en ook fouten mag maken...maar ook ik vind dat nog wel is lastig... fijn te lezen dat meer mensen dat soms hebben
Het komt vast ok met jou, en ik hoop met een ieder die daarin deels of geheel dingen herkent...
keep on going!
Doorgaan kost moed!
moed is ook vorm van LEF !
Lef hebben geeft stukje vrijheid
Vrijheid is onderweg!
Liefs Debbie :) :) :) (denk ik hehe:))