Gezond zijn vs anorexia
Gepost op Maandag 20 december 2010 15:31 door Milou in Dagboek van Milou van der Horst.
Mijn moeder zegt vaak: 'Ik ben zo gelukkig dat ik gezond ben!' Ik denk dat het ook inderdaad een geluk is als je een gezond lijf hebt. Geen kanker (dat je tegenwoordig zo vaak hoort/ ziet), geen andere enge lichamelijke ziekte. En toch schaam ik me soms. Wie weet wat je je lichaam allemaal aandoet of aan hebt gedaan met het eten, niet-eten, afvallen, aankomen, automutileren, overgeven, extreem sporten en weet ik wat. Misschien dat je wel helemaal vanbinnen alles kapot aan het maken bent, of hebt gemaakt, of natuurlijke processen hebt verstoord of verstoort. Ik voel me soms wel schuldig daarover. Ook al weet ik dat ik er ook niks/ bijna niks aan kan doen.
Ik voel me schuldig tegenover mensen die nog een week hebben te leven. Of die op een ander manier ernstig ziek zijn. Dat jij, als in feite een gezond iemand, jezelf misschien wel niet gezond maakt. Oké, ik doe het niet moedwillig, zo van: Ha, laat ik mijn lijf maar lekker tegenwerken. Nee, want het zit niet helemaal gezond in je hoofd. En toch vind ik dat soms wel moeilijk. In feite ben je gezond, maar door het afvallen en niet-eten maak je jezelf niet gezond. Blauwe handen/ voeten, haar dat uitvalt, menstruatie dat niet op gang komt of uitblijft, flauwvallen en weet ik wat. Soms tot de dood.
Kijk naar wat je je lichaam allemaal aandoet/ hebt gedaan. In feite zo'n mooi apparaat vernielt. Kijk hoe alles werkt, alle kleine stofjes, alle spieren, alles. Hoe mooi alles op elkaar inspeelt, zichzelf op gang houdt, alles regelt zodat jij zowat alles kan doen wat je wilt doen. Het is zo'n wonder!
En dan zeik ik over drie ons meer op de weegschaal. Dan zeik ik over mijn dikke lijf. Dan walg ik van mezelf. Maar waarom kijk ik niet naar hoe alles werkt? Hoe mooi alles in elkaar zit? Waarom focus ik me alleen maar op het vet- dat relatief kleine onderdeel van het gehele menselijk lichaam?
Ik zou me moeten schamen tegenover de mensen die morgen dood gaan aan bijvoorbeeld kanker. Ik moet blij zijn dat alles nog in mijn lichaam werkt (nou ja, bijna alles) en ik moet dat behouden. Goed ervoor zorgen. Het koesteren. Kan jij dat? Kan jij ook zo denken? Zie jij je lichaam als iets waar je goed voor moet zorgen, moet koesteren, voorzichtig mee moet zijn? Of kijk jij ook alleen maar naar het vet en niet naar het geheel?
Reacties
cafeaulait - Maandag 20 december 2010 16:07
Ik geef toe dat ik alleen naar het vet kijk. Ik doe verder ook weinig om goed voor m'n lijf te zorgen; ik rook, drink, eet slecht en sport niet. Wel een verhelderend blog, alhoewel... we weten dit allemaal zo goed, maar ja, het moet maar net tot je koppie doordringen he?
Roselie - Maandag 20 december 2010 16:12
Ik kéék naar het geheel; het was de reden van mijn 'dieet' in eerste plaats; ik wou gezonder gaan eten. En ik denk er vaak aan, hoe ik het misschien wel verniel(t heb) met laxeermiddel enzo.
itsme - Maandag 20 december 2010 16:21
sorry hoor maar ik lees hier tussen de regels door het bekende cliche, ik kijk niet alleen naar het ''vet''!
dat relatief kleine onderdeel van mn lichaam... laat ik hierop mn mond maar dichthouden.
nee ik zorg nu niet goed voor m'n lichaam, en koesteren kan ik niet. maar voor nu vind ik dat prima, waarom? omdat ik niet anders kan, en het me helpt door te gaan
en nee ik voel me niet schuldig, hoe ik voor mijn lijf zorg heeft geen invloed op die persoon die morgen dood gaan, dat gebeurd toch.
ik snap de insteek hoor daar niet van, maar ik geloof niet dat schuldgevoel mij verder zou kunnen helpen.
dat relatief kleine onderdeel van mn lichaam... laat ik hierop mn mond maar dichthouden.
nee ik zorg nu niet goed voor m'n lichaam, en koesteren kan ik niet. maar voor nu vind ik dat prima, waarom? omdat ik niet anders kan, en het me helpt door te gaan
en nee ik voel me niet schuldig, hoe ik voor mijn lijf zorg heeft geen invloed op die persoon die morgen dood gaan, dat gebeurd toch.
ik snap de insteek hoor daar niet van, maar ik geloof niet dat schuldgevoel mij verder zou kunnen helpen.
Janne94 - Maandag 20 december 2010 16:31
Heel mooi geschreven!
Het zet me echt aan het denken.
Het zet me echt aan het denken.
Ik - Maandag 20 december 2010 16:46
Het is eigenlijk ontzettend egoistisch wat wij, als eetstoornispatiënten doen. Wij zijn langzaam zelfmoord aan het plegen, terwijl een ander een moord zou doen om uberhaupt te kunnen blijven leven. Wij hebben de keuze om beter te worden en mensen met kanker niet
BeautyLover92 - Maandag 20 december 2010 16:57
ik herken dit zo erg! Ik voel me ook zo ontzettend schuldig!
De vader van een van mijn beste vriendinnen is een paar weken geleden overleden aan slokdarmkanker, de laatste paar maanden voor hij stierf kon hij dus niet meer eten, alleen nog enigszins vloeibaar. En ik....ik eet gewoon express niet (naja in hoeverre je dat express kan noemen) maar ik honger mezelf uit, terwijl hij gewoon niet meer kon eten!
Hoe egoistisch is dat!
Hetzelfde betrefd laxeren, ik maakte mijn darmen gewoon kapot door te veel laxeerpillen te nemen terwijl een collega van mij de ziekte van Crohn heeft en er dus alles voor over zou hebben om gezonde darmen te hebben. Ze zei ook een keer tegen mij: liever te dik en gezonde darmen dan ongezonde darmen zoals nu. Ik voelde me daardoor zo schuldig, waarom maak ik mijn lichaam bewust kapot?
Dat is toch gestoord?
De vader van een van mijn beste vriendinnen is een paar weken geleden overleden aan slokdarmkanker, de laatste paar maanden voor hij stierf kon hij dus niet meer eten, alleen nog enigszins vloeibaar. En ik....ik eet gewoon express niet (naja in hoeverre je dat express kan noemen) maar ik honger mezelf uit, terwijl hij gewoon niet meer kon eten!
Hoe egoistisch is dat!
Hetzelfde betrefd laxeren, ik maakte mijn darmen gewoon kapot door te veel laxeerpillen te nemen terwijl een collega van mij de ziekte van Crohn heeft en er dus alles voor over zou hebben om gezonde darmen te hebben. Ze zei ook een keer tegen mij: liever te dik en gezonde darmen dan ongezonde darmen zoals nu. Ik voelde me daardoor zo schuldig, waarom maak ik mijn lichaam bewust kapot?
Dat is toch gestoord?
anoniem - Maandag 20 december 2010 16:57
Nou, ze mogen me lichaam zo hebben hoor, maar ja, zo werkt het niet ;).
anoniem - Maandag 20 december 2010 17:31
Het is eigenlijk best kortzichtig om te zeggen dat een lichamelijk ziekte erger is dan een psychische.
Ik heb er ook niet voor gekozen om mijn psychische problemen te hebben, net zo min als iemand anders ervoor kiest om kanker te hebben.
Sterker nog; het is waarschijnlijk gemakkelijker om tegen zo een lichamelijke ziekte te vechten met een 'gezonde geest', dan tegen een psychisch iets te vechten wat je ergens ook nog koestert en nodig hebt.
Ik heb er ook niet voor gekozen om mijn psychische problemen te hebben, net zo min als iemand anders ervoor kiest om kanker te hebben.
Sterker nog; het is waarschijnlijk gemakkelijker om tegen zo een lichamelijke ziekte te vechten met een 'gezonde geest', dan tegen een psychisch iets te vechten wat je ergens ook nog koestert en nodig hebt.
... - Maandag 20 december 2010 18:08
Sterker nog; het is waarschijnlijk gemakkelijker om tegen zo een lichamelijke ziekte te vechten met een 'gezonde geest', dan tegen een psychisch iets te vechten wat je ergens ook nog koestert en nodig hebt.
Ik vindt het erg- hoe zeg je dat- oneerbiedig om zo'n vergelijking te maken
Ik vindt het erg- hoe zeg je dat- oneerbiedig om zo'n vergelijking te maken
sindy - Maandag 20 december 2010 18:38
Ja ook ik voel me vaak schuldig. Een klasgenoot zei een keer tegen me; Kinderen in Afrika hebben niet te eten en jij spuugt het uit omdat je zo bang bent aan te komen. Wat jij hierboven beschrijft Milou is een zelfde beredenering. Het feit is dat je gewoon geen appels en peren kunt vergelijken zeg ik altijd maar, waarmee ik bedoel dat je ziektes niet met elkaar moet gaan vergelijken; want vergelijken met andere mensen is iets wat veel mensen met es ook te vaak doen; gevolg schuldgevoel en minderwaardig voelen. Iedereen is een individu die zijn/haar eigen levensweg bewandeld en is onmogelijk te vergelijken met een ander. Ik kan het nog verder door trekken om maar effe gek te doen. Wilskracht/disicipline kun je leren maar is ook voor een deel wel genetisch bepaald. Dus daarom kun je alleen al niet ieder individu vergelijken. bijv die vecht harder dan die. Nee, iedereen volgt het eigen pad!
anoniem - Maandag 20 december 2010 20:30
Wat is daar oneerbiedig aan?
Ben jij vrijwillig ziek geworden?
Ook een psychische iets is een ziekte.
Ik heb daar niet voor gekozen.
En ik ken mensen met kanker, ook mensen die eraan zijn overleden.
Ik ga daar liever aan dood, dan de lijdensweg die ik heb met mijn psychische dingen.
Het is oneerbiedig tegenover mensen die het echt psychisch zeer zwaar hebben om te zeggen 'dat het wel meevalt en we het er zelf naar maken'.
Ben jij vrijwillig ziek geworden?
Ook een psychische iets is een ziekte.
Ik heb daar niet voor gekozen.
En ik ken mensen met kanker, ook mensen die eraan zijn overleden.
Ik ga daar liever aan dood, dan de lijdensweg die ik heb met mijn psychische dingen.
Het is oneerbiedig tegenover mensen die het echt psychisch zeer zwaar hebben om te zeggen 'dat het wel meevalt en we het er zelf naar maken'.
Scarlet - Maandag 20 december 2010 20:51
Hai anoniem,
je schrijfstijl is een beetje vijandig, terwijl Milou het niet verkeerd bedoelt in deze blog. Ik denk niet dat je het direct als kortzichtig kan bestempelen. Daarbij zegt Milou helemaal niet "dat het wel meevalt en dat we het er zelf naar maken".
Tegen een ongeneeslijke vorm van kanker kan je weinig doen. Tegen anorexia kan je wél iets doen. Je hebt altijd een keuze hoe zwaar en moeilijk ook. Dit is bij mensen die ongeneeslijk ziek zijn niet het geval.
Nee, mensen met anorexia zijn zeker niet vrijwillig ziek geworden, maar of je vervolgens vecht tegen de eetstoornis en je laat helpen is wel degelijk een keuze die je kan maken.
Groetjes,
Scarlet
je schrijfstijl is een beetje vijandig, terwijl Milou het niet verkeerd bedoelt in deze blog. Ik denk niet dat je het direct als kortzichtig kan bestempelen. Daarbij zegt Milou helemaal niet "dat het wel meevalt en dat we het er zelf naar maken".
Tegen een ongeneeslijke vorm van kanker kan je weinig doen. Tegen anorexia kan je wél iets doen. Je hebt altijd een keuze hoe zwaar en moeilijk ook. Dit is bij mensen die ongeneeslijk ziek zijn niet het geval.
Nee, mensen met anorexia zijn zeker niet vrijwillig ziek geworden, maar of je vervolgens vecht tegen de eetstoornis en je laat helpen is wel degelijk een keuze die je kan maken.
Groetjes,
Scarlet
Estrium - Maandag 20 december 2010 21:04
(Scarlet: goede reactie!)
Ik heb een tijdje terug een brief geschreven aan 'lief lichaam'... toen voelde ik me schuldig naar mezelf toe, dat ik mezelf zolang tekort heb gedaan/pijn heb gedaan. En dat terwijl mijn lichaam altijd voor mij klaar probeerde te staan... In de brief heb ik afgesproken dat ik goed voor m'n lichaam wilde gaan zorgen en die belofte wil ik heel graag nakomen!
Je kunt het zien als egoïstisch naar anderen toe, maar daarnaast is het vooral jezelf tekort doen, denk ik...
Ik heb een tijdje terug een brief geschreven aan 'lief lichaam'... toen voelde ik me schuldig naar mezelf toe, dat ik mezelf zolang tekort heb gedaan/pijn heb gedaan. En dat terwijl mijn lichaam altijd voor mij klaar probeerde te staan... In de brief heb ik afgesproken dat ik goed voor m'n lichaam wilde gaan zorgen en die belofte wil ik heel graag nakomen!
Je kunt het zien als egoïstisch naar anderen toe, maar daarnaast is het vooral jezelf tekort doen, denk ik...
Esther - Maandag 20 december 2010 22:28
Goede reactie Scarlet, je hebt helemaal gelijk!
Mooie blog die mensen aan het nadenken zet! :-)
Mooie blog die mensen aan het nadenken zet! :-)
Marieke - Maandag 20 december 2010 23:03
Ons lichaam zit inderdaad ongelofelijk knap in elkaar en bestaat uit heel veel meer dan alleen vet.
Ik denk dat we ook niet moeten vergeten dat een eetstoornis een functie heeft, dat het bijna niet om het eten en gewicht gaat maar om wat erachter ligt... Dat het vooral een uitingsvorm is van iets van eronder ligt. Het helpt mij dan ook eigenlijk niet om me schuldig te voelen naar anderen met lichamelijke klachten/ziekten, bij het vechten tegen mijn eetstoornis.
Ik denk dat we ook niet moeten vergeten dat een eetstoornis een functie heeft, dat het bijna niet om het eten en gewicht gaat maar om wat erachter ligt... Dat het vooral een uitingsvorm is van iets van eronder ligt. Het helpt mij dan ook eigenlijk niet om me schuldig te voelen naar anderen met lichamelijke klachten/ziekten, bij het vechten tegen mijn eetstoornis.
Roosje - Maandag 20 december 2010 23:05
Ik vind dat je absoluut gelijk hebt.
Als je aan het denken gaat is het zo krom. Mijn tante, waar ik een heel goede band mee heb is 2maand geleden geopereerd.. haar borst is verwijderd. (ook) kanker, rotziekte. En ik denk vaak genoeg, ik heb wel een gezond lijf waarom zorg ik daar neit voor, waarom ben ik daar niet wat zuiniger op? Ik heb een keus, mijn tante niet.
Waarom geniet ik niet wat meer van het leven, nu het nog kan.
Maar toch is iets in mij nog veel sterker dan mijn gezonde verstand.
Als je aan het denken gaat is het zo krom. Mijn tante, waar ik een heel goede band mee heb is 2maand geleden geopereerd.. haar borst is verwijderd. (ook) kanker, rotziekte. En ik denk vaak genoeg, ik heb wel een gezond lijf waarom zorg ik daar neit voor, waarom ben ik daar niet wat zuiniger op? Ik heb een keus, mijn tante niet.
Waarom geniet ik niet wat meer van het leven, nu het nog kan.
Maar toch is iets in mij nog veel sterker dan mijn gezonde verstand.
... - Dinsdag 21 december 2010 00:48
Ik sluit me aan bij Scarlet anoniem, veel meer heb ik er niet over te zeggen,
Overigens heb ik ook nooit de woorden 'dat het wel meevalt en zij het er zelf naar maken' in de mond genomen. Dan zou ik het namelijk ook over mezelf hebben ;)
Je kunt de lijdensweg van een eetstoornis niet vergelijken met dat van iemand die ongeneeslijk ziek is of andersom.
Overigens heb ik ook nooit de woorden 'dat het wel meevalt en zij het er zelf naar maken' in de mond genomen. Dan zou ik het namelijk ook over mezelf hebben ;)
Je kunt de lijdensweg van een eetstoornis niet vergelijken met dat van iemand die ongeneeslijk ziek is of andersom.
Milou - Dinsdag 21 december 2010 15:03
@ anoniem: Met deze blog heb ik niet een vergelijking gemaakt met een psychische ziekte/ een lichamelijke ziekte. Ik wilde alleen maar 'gezondheid' benadrukken en dat vanuit het 'lichamelijke deel' bekijken. Hoe het voor hun moet zijn om ons zo bezig te zien. net zoals beautylover schreef over de ziekte van Crohn. Het laatste wat ik wilde duidelijk maken was wel dat wij het expres doen, onszelf ziekmaken want dat is juist waar ik ook kwaad om kan worden, want wij kunnen er evenmin iets aan doen als de mensen met een lichamelijke ziekte. Maar wat Scarlet ook schreef: wij hebben een keuze en er is enigszins iets aan te doen. Toch?
Julya - Zondag 2 januari 2011 10:26
Ik wilde eerst ook anorexia, ik ben ook op pro-ana site's geweest maar ben daar niet toegelaten. Toen ben ik hier gaan snuffelen, ik wil het niet meer! Ik vind het dood ENG!
Lengang - Dinsdag 11 januari 2011 09:59
Leef mensen leef !!!
Een lach krijgt een lach terug.
Tevredenheid straal je uit... en weerkaatst in de zon van ieders ziel.
(En mocht je denken dat ik een dromer ben, dat ben ik niet)
Een lach krijgt een lach terug.
Tevredenheid straal je uit... en weerkaatst in de zon van ieders ziel.
(En mocht je denken dat ik een dromer ben, dat ben ik niet)
Hannah. - Dinsdag 18 januari 2011 20:59
hm, ja inderdaad, het zet me aan het denken.
yuki - Vrijdag 25 maart 2011 14:43
ik voel me heel tegenstrijdig daar tegenover.
ik vind het menselijk lichaam wonderlijk en prijs mezelf gelukkig met een goed werkend lichaam. Ik weet heel goed wat gezond eten is en wil dat ook graag voor mijn lichaam doen. maar ik eet nogsteeds te weinig omdat ik zo bang ben dat ik mijn metabolisme dusdanig heb verstoord dat als ik normaal eet, ik veel aan zal komen.
ik vind het menselijk lichaam wonderlijk en prijs mezelf gelukkig met een goed werkend lichaam. Ik weet heel goed wat gezond eten is en wil dat ook graag voor mijn lichaam doen. maar ik eet nogsteeds te weinig omdat ik zo bang ben dat ik mijn metabolisme dusdanig heb verstoord dat als ik normaal eet, ik veel aan zal komen.