Eenzaam
Er zit een meisje in de gymzaal in elkaar gedoken en voor zicht uit te staren. Ze is duidelijk verdrietig. Somber. Iedereen om haar heen lacht en praat. De wereld om haar heen gaat door, en zij zit vast. Ik heb niet zo heel veel met haar, maar toch ga ik naar haar toe. Vraag of het wel gaat, of ze iets wil vertellen of zo.
Ik zag mezelf zitten. Alleen. Voor me uit starend en een hoofd vol gedachten, terwijl de wereld om me heen verder gaat zonder mij. En niemand die het opmerkt. Dat is nog het meest erge, dat vond ik ook bj dat meisje. Men lijkt het niet eens op te merken. Men is zó met andere dingen bezig (met lachen, praten, sporten etc), dat ze het gewoonweg niet doorhebben als iemand op het punt van breken staat.
En dat vind ik zo erg. Dat maakt mij, en ook dat meisje (en met ons nog vele anderen) zo alleen. Pas als je jankend de klas uitloopt (wat gebeurde bij het meisje één lesuur later), dán pas heeft iedereen het door...
Dus je moet huilen om men te laten zien dat er iets met je is? Nee, je kan het ook vertellen. Maar dat kan ik niet. Zelfs niet aan mijn eigen vader of zus als het slecht met me gaat. Ik wil niet opscheppen, ik wil mijn zwakte niet tonen, ik wil het niet vertellen omdat ze het toch niet begrijpen, of omdat ze het verkeerde zeggen en het alleen maar erger maken, ik kan het niet. De drempel is zó hoog. Alleen aan mijn moeder kan ik het vertellen. En vaak doe ik het zelfs niet. Ze ziet het vaak al aan me. Dat maakt me vaak best alleen. Dat ik verder niet echt iemand heb bij wie ik zomaar, zonder angst, drempels of horten en stoten mijn verhaal kan doen. Kan vertellen waar ik mee zit, wat me bezig houdt, wat me verdrietig of boos maakt. Alleen dus bij mijn moeder. En in deze tijd van overal verliefde stelletjes op bankjes, drommen vrienden en vriendinnen arm in arm zie je wat je mist, zeker als het niet zo goed gaat. Dat steekt soms best wel.
Ben jij iemand die zijn gevoelens zomaar op tafel gooit? Of ben je ook iemand dat afwacht of het maar niet vertelt?
Reacties
Al laat ik het wél merken, dan ga ik expres stiller doen en kortaf en dan hoop ik dat mensen vragen hoe het met me gaat, maar als ze dat eenmaal vragen dan zeg ik toch:'Het gaat goed hoor!' omdat ik het gewoon niet durf... Best stom eigenlijk!
xx
Doe zoals je zelf wilt dat een ander bij jou zou doen.
Als mijn vader, broer of andere mensen doorvragen vertel ik het sowieso nooit.
Ik vertel het alleen af en toe aan mijn moeder, maar dan moet ze wel echt heel lang doorvragen.
Als iemand vraagt: Hoe gaat het?, vind ik het echt vervelend om dan te zeggen Niet zo goed. Iedereen heeft al genoeg eigen problemen, denk ik dan, daar hoeven ze mijn gedoe niet ook nog bij... Maar dat zal wel weer een verkeerd beeld zijn...
Jou verhalen zijn altijd zo herkenbaar. Deze herken ik ook weer zo goed. Ik zit ook vaak alleen, vooral toen ik net op deze school zat begin dit jaar. Dan zei mijn moeder: 'Je moet je er proberen overheen te zetten en in de groep te voegen, ga mee praten.' Maar dat is zo lastig als je van binnen gewoon extreem diep in de put zit, dan kàn je niet vrolijk en gezellig meedoen. Nu mijn klasgenootjes mij er wat meer bij betrekken, ga ik me ook wat beter voelen en lukt het me ook meer om me wat minder eenzaam te voelen. Maar toch heb ik niet het gevoel dat ik een echte vriend(in) heb ofzo. Bijna iedereen heeft wel iemand bij wie hij/zij altijd aan kan kloppen en altijd een soort duo vormt, maar ik heb dat totaal niet. Dat maakt mij ook vaak heel eenzaam en ook een beetje jaloers op de meiden die dat wel hebben. Dan vraag ik me af: Wat doe ik fout, wat zij wel goed doen om een vriendin te hebben?
Ik zorg nu dat er niet meer mensen in mijn klas zijn die dat hoeven te doen maar ga naar ze toe en help ze.
Jouw verhalen zijn zo herkenbaar en echt heel mooi geschreven.
geekjuuh
n ook heel herkenbaar.
Ik wacht ook meestal af.
En ik heb ook niet echt iemand met wie ik kan bespreken als ik ergens mee zit.
Succes meid!
Ik kan (durf) m'n verhaal niet overal te vertellen. Thuis al helemaal niet. Nu had ik een meisje (huisgenootje) waar ik veel bij kwijt kon en durfde, maar die ging verhuizen. En dan wordt het contact al snel veel minder. De keren dat we elkaar zien, kunnen we goed praten hoor, daar niet van. Maar ik kan niet wanneer ik dat wil of als het me hoog zit zo even naar haar toelopen.
Maar ja, ik moet gewoon leren om wat opener te worden richting anderen denk ik.
Maar wat jij schrijft is ook herkenbaar, dat je het bij een ander opmerkt en dan graag wilt helpen. Alleen doe ik dat dan nog niet zo snel, omdat ik me dan ook zo'n bemoeial voel ofzo.
Goed dat jij het wel gedaan hebt!! Hoe reageerde ze eigenlijk? Want dat kan ik uit je verhaal niet opmaken en daar ben ik wel benieuwd naar. Niet dat ik details wil weten, maar gewoon of ze het fijn vond enzo?
Ik herken wel wat je schrijft over je huisgenootje: als er iemand thuis is is de drempel vaak al minder hoog dan dat ze ergens anders woont en je vaak ook nóg een telefoon/ e-mail whatever moet trotseren om iets te vertellen. Heb je nu wel iemand anders?
ik maakte gisteren hetzelfde mee, mr in den studiezaal, ik kon er niet mr tegne, en ben gz-wn in huilen uitgebarsten..
..klinkt nu zo ontzettend kinderachtig
Ik heb eigenlijk niemand meer, en ik heb al helemaal niemand die weet hoe slecht het soms met me gaat.
Laat staan iemand om mijn hart bij te luchten.
En dan merk je het steeds meer als je om je heen kijkt, ik ben eenzaam.