Eenzaam

 

eenzaamEr zit een meisje in de gymzaal in elkaar gedoken en voor zicht uit te staren. Ze is duidelijk verdrietig. Somber. Iedereen om haar heen lacht en praat. De wereld om haar heen gaat door, en zij zit vast. Ik heb niet zo heel veel met haar, maar toch ga ik naar haar toe. Vraag of het wel gaat, of ze iets wil vertellen of zo. 

Ik zag mezelf zitten. Alleen. Voor me uit starend en een hoofd vol gedachten, terwijl de wereld om me heen verder gaat zonder mij. En niemand die het opmerkt. Dat is nog het meest erge, dat vond ik ook bj dat meisje. Men lijkt het niet eens op te merken. Men is zó met andere dingen bezig (met lachen, praten, sporten etc), dat ze het gewoonweg niet doorhebben als iemand op het punt van breken staat.

En dat vind ik zo erg. Dat maakt mij, en ook dat meisje (en met ons nog vele anderen) zo alleen. Pas als je jankend de klas uitloopt (wat gebeurde bij het meisje één lesuur later), dán pas heeft iedereen het door...

Dus je moet huilen om men te laten zien dat er iets met je is? Nee, je kan het ook vertellen. Maar dat kan ik niet. Zelfs niet aan mijn eigen vader of zus als het slecht met me gaat. Ik wil niet opscheppen, ik wil mijn zwakte niet tonen, ik wil het niet vertellen omdat ze het toch niet begrijpen, of omdat ze het verkeerde zeggen en het alleen maar erger maken, ik kan het niet. De drempel is zó hoog. Alleen aan mijn moeder kan ik het vertellen. En vaak doe ik het zelfs niet. Ze ziet het vaak al aan me. Dat maakt me vaak best alleen. Dat ik verder niet echt iemand heb bij wie ik zomaar, zonder angst, drempels of horten en stoten mijn verhaal kan doen. Kan vertellen waar ik mee zit, wat me bezig houdt, wat me verdrietig of boos maakt. Alleen dus bij mijn moeder. En in deze tijd van overal verliefde stelletjes op bankjes, drommen vrienden en vriendinnen arm in arm zie je wat je mist, zeker als het niet zo goed gaat. Dat steekt soms best wel. 

Ben jij iemand die zijn gevoelens zomaar op tafel gooit? Of ben je ook iemand dat afwacht of het maar niet vertelt?

 

Reacties

S. - Vrijdag 25 maart 2011 20:37
Ik wacht meestal af, ik durf echt niet uit mezelf te zeggen hoe het met me gaat.
Al laat ik het wél merken, dan ga ik expres stiller doen en kortaf en dan hoop ik dat mensen vragen hoe het met me gaat, maar als ze dat eenmaal vragen dan zeg ik toch:'Het gaat goed hoor!' omdat ik het gewoon niet durf... Best stom eigenlijk!
Someone - Vrijdag 25 maart 2011 20:59
Ik wacht ook meestal af.. Maar meestal als het gewoon even niet meer gaat, krijg ik vaker van zo'n meisje te horen van oh ja je bent weer chagarijnig, terwijl ze dan niet eens weet wat er aan de hand is.. Als ik laat merken dat er wat is.. tjah, dan zou ik denk wel hulp krijgen. Maarja.. 't valt niet mee om de eerste stap te zetten om te vertellen dat het niet gaat.
Marieke - Vrijdag 25 maart 2011 22:35
Ik herken dit wel. Ik zag laatst ook een meisje dat heel alleen was, maar ik durfde het niet te vragen omdat ik dat stom vond. Als mensen aan mij vragen of alles wel goed gaat zeg ik meestal: ja, gaat wel. Terwijl het aardig bedoelt is durf ik het niet te zeggen omdat ik bang ben dat mensen het niet snappen of me uitlachen.
E - Vrijdag 25 maart 2011 23:32
gelukkig dan maar dat je dit tenminste wél bij je moeder kwijt kan! Dat maakt je al een stukje minder eenzaam, het lijkt mij erg fijn om een (goede) band met je moeder te hebben. Waarom heb je geen vrienden?
xx
M. - Zaterdag 26 maart 2011 07:52
Ik zag laatst een vrouw die ik alleen kende van wel eens zien. Ze was duidelijk van streek. Ik moet ook de drempel over, maar ik zag ook mezelf en alle keren dat niemand iets zei of vroeg. We hadden een goed gesprek en op het eind bedankte ze me voor het luisteren.

Doe zoals je zelf wilt dat een ander bij jou zou doen.
Roos - Zaterdag 26 maart 2011 08:17
Ik vertel nooit uit mezelf hoe het met me gaat.
Als mijn vader, broer of andere mensen doorvragen vertel ik het sowieso nooit.
Ik vertel het alleen af en toe aan mijn moeder, maar dan moet ze wel echt heel lang doorvragen.
Als iemand vraagt: Hoe gaat het?, vind ik het echt vervelend om dan te zeggen Niet zo goed. Iedereen heeft al genoeg eigen problemen, denk ik dan, daar hoeven ze mijn gedoe niet ook nog bij... Maar dat zal wel weer een verkeerd beeld zijn...
Lotte - Zaterdag 26 maart 2011 09:06
Hee milou,
Jou verhalen zijn altijd zo herkenbaar. Deze herken ik ook weer zo goed. Ik zit ook vaak alleen, vooral toen ik net op deze school zat begin dit jaar. Dan zei mijn moeder: 'Je moet je er proberen overheen te zetten en in de groep te voegen, ga mee praten.' Maar dat is zo lastig als je van binnen gewoon extreem diep in de put zit, dan kàn je niet vrolijk en gezellig meedoen. Nu mijn klasgenootjes mij er wat meer bij betrekken, ga ik me ook wat beter voelen en lukt het me ook meer om me wat minder eenzaam te voelen. Maar toch heb ik niet het gevoel dat ik een echte vriend(in) heb ofzo. Bijna iedereen heeft wel iemand bij wie hij/zij altijd aan kan kloppen en altijd een soort duo vormt, maar ik heb dat totaal niet. Dat maakt mij ook vaak heel eenzaam en ook een beetje jaloers op de meiden die dat wel hebben. Dan vraag ik me af: Wat doe ik fout, wat zij wel goed doen om een vriendin te hebben?
geekjuuh - Zaterdag 26 maart 2011 09:57
Ik vertel het meestal niet. Ben ook zo'n meisje in de gymzaal die een uur later huilend de klas uit loopt.
Ik zorg nu dat er niet meer mensen in mijn klas zijn die dat hoeven te doen maar ga naar ze toe en help ze.

Jouw verhalen zijn zo herkenbaar en echt heel mooi geschreven.

geekjuuh
i - Zaterdag 26 maart 2011 11:09
Je verhalen zijn altijd zo mooi geschreven!
n ook heel herkenbaar.
Ik wacht ook meestal af.
En ik heb ook niet echt iemand met wie ik kan bespreken als ik ergens mee zit.
Succes meid!
Jillie - Zaterdag 26 maart 2011 13:52
Heel herkenbaar!
Ik kan (durf) m'n verhaal niet overal te vertellen. Thuis al helemaal niet. Nu had ik een meisje (huisgenootje) waar ik veel bij kwijt kon en durfde, maar die ging verhuizen. En dan wordt het contact al snel veel minder. De keren dat we elkaar zien, kunnen we goed praten hoor, daar niet van. Maar ik kan niet wanneer ik dat wil of als het me hoog zit zo even naar haar toelopen.
Maar ja, ik moet gewoon leren om wat opener te worden richting anderen denk ik.
Maar wat jij schrijft is ook herkenbaar, dat je het bij een ander opmerkt en dan graag wilt helpen. Alleen doe ik dat dan nog niet zo snel, omdat ik me dan ook zo'n bemoeial voel ofzo.
Goed dat jij het wel gedaan hebt!! Hoe reageerde ze eigenlijk? Want dat kan ik uit je verhaal niet opmaken en daar ben ik wel benieuwd naar. Niet dat ik details wil weten, maar gewoon of ze het fijn vond enzo?
Milou - Zaterdag 26 maart 2011 15:43
@ Jillie: Ze antwoordde afwijkend: 'o, gaat wel hoor.' Not. Ik vroeg of ik wat voor haar kon doen en dat wanneer ze iets kwijt wilde dat ze dan naar me toe kon komen. Ik kon niks voor haar doen, ze wilde het niet vertellen wat er was. Ik wil me ook niet té erg bemoeien met zaken die niet van mezelf zijn. Vaak helpt het alleen al als er één iemand is die ernaar vraagt, soms zelfs zonder dat je het wil vertellen kan je je beter voelen.
Ik herken wel wat je schrijft over je huisgenootje: als er iemand thuis is is de drempel vaak al minder hoog dan dat ze ergens anders woont en je vaak ook nóg een telefoon/ e-mail whatever moet trotseren om iets te vertellen. Heb je nu wel iemand anders?
manoniempje - Zaterdag 26 maart 2011 16:06
mooi geschreven en heel herkenbaar!!ik vertel nooit iets ik houd alles voor mezelf..kan het gewoonweg niet..en er word idd ok niet naar gevraagd als het met je gaat..ookal zit je huilend in de klas niemand loopt even naar je toe en vraagt hoe gaat het..en als je zegt goed met tranende ogen geloven ze je ook nog..ik denk altijd waarom vragen ze niet door??!!en dwingen ze het me te vertellen want eigenlijk wil ik dat soms wel..
k - Zaterdag 26 maart 2011 18:00
zeer herkenbaar!
ik maakte gisteren hetzelfde mee, mr in den studiezaal, ik kon er niet mr tegne, en ben gz-wn in huilen uitgebarsten..
..klinkt nu zo ontzettend kinderachtig
Roosje - Zaterdag 26 maart 2011 22:11
herkenbaar, helaas.
Ik heb eigenlijk niemand meer, en ik heb al helemaal niemand die weet hoe slecht het soms met me gaat.
Laat staan iemand om mijn hart bij te luchten.
En dan merk je het steeds meer als je om je heen kijkt, ik ben eenzaam.
... - Zondag 27 maart 2011 16:02
Maar ergens is dit een vorm van eenzaamheid die je zelf creëert. En dat betekent niet dat het je eigen schuld is, er zijn zat goede verklaringen voor, en zat moeilijke dingen die het in stand houden. Maar het betekent wel dat je dit uiteindelijk zelf op kunt lossen. Je kunt de stap nemen en op iemand afstappen als dat nodig is. Je zult zien dat het meestal veel positiever uitpakt dan je verwacht had...