Wat kan ik als ouder zelf al doen?
Gepost op Zondag 8 april 2012 14:46 door Scarlet Hemkes in Artikelen voor ouders.
Regelmatig krijg ik via de mail de vraag wat ouders zelf al kunnen doen wanneer er sprake is van een eetstoornis of een vermoeden van een eetstoornis. Een vraag die lastig is om algemeen te beantwoorden omdat iedere situatie anders is, toch wil ik een poging wagen. Wel een poging voor ouders van (jonge) pubermeiden. Voor oudere meiden en volwassenen heb ik een iets andere visie over de rol van ouders. Deze blog is voor ouders om hun handvaten te geven, ik denk wel dat ik heel veel meiden over me heen ga krijgen, dat is dan maar zo.
''Beste ouders,
Allereerst: schakel de huisarts in en deel uw vermoeden en laat de huisarts meedenken hierin.
Is uw vermoeden bevestigd? Laat u dan goed informeren. Zoek hier op Proud2bme informatie, bij Buro Puur kunt u een ouderhandleiding opvragen, het boek "Ouders als bondgenoot" kan u verder helpen en bij verschillende sites van instellingen en patiëntenverenigingen staat ook veel informatie. Deze informatie biedt u de achtergrond die u nodig heeft om te kunnen begrijpen wat er gaat gebeuren wanneer u onderstaande gaat doen.
Ten tweede gaat u de regie nemen over wegen, eten en bewegen. Dit gaat niet zonder slag of stoot en vraagt dat u zeer consequent gaat handelen en doet wat u zegt en zegt wat u doet. Een eetstoornis is onbetrouwbaar, uw kind verdwijnt hierachter en u zult betrouwbaar moeten blijven.''
Wegen:
Vraag bij de huisarts na wat het gewicht op deze leeftijd met de lengte eigenlijk zou moeten zijn en kijk dan hoeveel uw kind werkelijk weegt. Dan neemt u de weegschaal thuis in beheer en gaat een keer in de week thuis wegen op een vast moment (bijv. maandagmorgen na het plassen, voor het ontbijt). Deze gegevens houdt u bij op een lijst of in een grafiek zodat u kunt zien of ze verder afvalt, stabiel blijft of aankomt.
Eten:
U leest dit omdat u vermoedt dat uw kind een eetstoornis heeft. Dat betekent dat eten voor uw kind niet vanzelfsprekend is. U zult bij de maaltijden erbij moeten zijn en afspreken wat ze moet eten. U bepaalt dat, niet zij. Natuurlijk hoeft u haar niet te "pesten" met overmatig veel boter, slagroom e.d. Maar bijv. wel dat op een boterham boter hoort en dat de boterham volledig belegd hoort te zijn, dat zuivel noodzakelijk is. Om compenseren te voorkomen, zult u ook na de maaltijd nog bij haar moeten blijven. Wij adviseren een uur na de maaltijd geen wc-bezoek.
Valt u dochter af? dan moet er eten bij. U spreekt dit ook zo af met haar en bent daarin betrouwbaar. De eetstoornis van uw kind zal altijd een reden weten te vinden dat het niet nodig is, van buikgriep tot koulijden naar toeval.
Bewegen:
Afhankelijk van de ernst van het ondergewicht (grofweg kunt u het als volgt berekenen: 10% minder dan gezond gewicht = ondergewicht, 20% minder = ernstig ondergewicht, 30% minder = onmiddellijke actie door huisarts, spoedverwijzing kinderarts noodzakelijk).
In principe mag uw kind bij ondergewicht gewoon bewegen (sport, gym, fietsen), mits ze eet wat ze moet eten van u. Bij ernstig ondergewicht mag zij niet meer bewegen en moeten activiteiten gestopt worden om het lichaam kans te geven om aan te sterken. Vraag de huisarts om haar lichamelijke conditie in de gaten te houden, hoe meer richting 20%, hoe vaker.
Daarnaast moet u alert zijn op overmatig bewegen, zoals springen in haar kamer, buikspieroefeningen. Als zij afvalt kunt u dat dus ook inperken.
Een en ander gaat niet zonder slag of stoot. U zult dus ook moeten kiezen wat u wel aangaat en wat niet. Uw kind kan op dit moment niet voor zichzelf zorgen hierin, u zult het moeten doen. En wanneer het u allemaal lukt om haar niet verder te laten afvallen, heeft u een ongelooflijk winst behaald!
Wanneer op grond van uw vermoeden en uit consultatie van de huisarts blijkt dat uw vermoeden waarschijnlijk gegrond is, is mijn laatste advies in deze: zoek hulp zodat u ondersteuning krijgt en uw dochter ook hulp krijgt. Want een ding weet ik zeker: als u deze adviezen opvolgt, gaat de spanning stijgen en krijgt u dochter het moeilijker dan ooit. En om dat te begrijpen en er begrip voor te hebben, is nodig dat u zich goed informeert.
Een eetstoornis is een ernstige psychiatrische stoornis en een specifieke behandeling is vaak nodig. Deze handreiking is niet meer dan dat, een handreiking, een denkrichting voor ouders om tegenwicht te bieden aan het gevoel van machteloosheid dat vaak overheerst.
Ooit zei een dochter het heel erg mooi:
Vertrouw op mij
Maar vertrouw niet op mijn eetstoornis......
Door: Gezinstherapeut
Gerelateerde blogposts
11
Reacties
Charlotte - Zondag 8 april 2012 15:13
Ik ben een dochter (ondertussen een heel eind op weg in het genezen van mijn ES), en ik zal proberen niet gelijk al te hard tegen te stribbelen, haha.
Ik denk dat bovenstaande adviezen voor veel meiden zullen helpen. Mijn ouders hebben het destijds anders aangepakt, en daar ben ik, als individu, heel blij mee.
Mijn ouders hebben uiteraard meteen de huisarts ingeschakeld, dat moet je zeker ook doen. Toen ze het deden was ik woedend, ik kon mijn ouders wel wat aandoen. Maar achteraf gezien heeft die man me ontzettend geholpen, en ben ik dus ook mijn ouders heel erg dankbaar.
Maar erg veel controle had ik thuis verder niet. Toen ik heel slecht at was er wat dat betreft wel controle: drie keer per dag werd ik naar beneden geroepen en moest ik in hun bijzijn een maaltijd naar binnen werken. Purgeren heb ik nooit gedaan, dus daarna nog een uur onder toezicht was voor mij niet nodig. Maar ik durf te wedden dat mijn ouders uiterst alert waren op het geluid van de WC.
De rest van de controle hebben mijn ouders aan de professionals over gelaten. Aan de huisarts, en mijn psycholoog. Nu was ik tegen hen ook eerlijk, dus is het in mijn geval goed gegaan, maar ik ben ze er heel dankbaar voor.
Ik heb mijn ouders tijdens mijn ES ervaren als vrienden, vertrouwelingen. Ik weet 100% zeker dat wanneer ze alle regie hadden overgenomen wat wegen, eten en bewegen betreft ik ze als vijanden had gezien. Natuurlijk moesten die dingen wel gecontroleerd worden, maar door dat niet zelf te doen maar het aan professionals over te laten hoefde ik niet tegen hun aan te gaan schoppen. Mijn ouders konden mijn ouders blijven en hoefde geen politieagent te spelen.
Ik wil bovenstaand bericht dus absoluut NIET afvallen. Zoals er al staat: iedere situatie is anders. Voor een grote groep zullen bovenstaande tips zeker helpen, maar voor de groep bij wie dat niet geweldig gaat (misschien wel wat oudere meiden), is mijn tip:
Overleg ook met de huisarts in hoeverre anderen (psycholoog, kinderarts, huisarts) de regie die moet worden overgenomen over kunnen nemen. Hoe meer anderen dat kunnen doen, hoe minder vijandig je dochter je zal gaan zien. Ik voelde me al zo alleen in mijn eetgestoorde wereldje, ik had me nog zoveel meer alleen gevoeld als mijn ouders al die dingen hadden moeten controleren.
Hoop dat het Proudteam het hier een beetje mee eens is!
Liefs,
Charlotte
Ik denk dat bovenstaande adviezen voor veel meiden zullen helpen. Mijn ouders hebben het destijds anders aangepakt, en daar ben ik, als individu, heel blij mee.
Mijn ouders hebben uiteraard meteen de huisarts ingeschakeld, dat moet je zeker ook doen. Toen ze het deden was ik woedend, ik kon mijn ouders wel wat aandoen. Maar achteraf gezien heeft die man me ontzettend geholpen, en ben ik dus ook mijn ouders heel erg dankbaar.
Maar erg veel controle had ik thuis verder niet. Toen ik heel slecht at was er wat dat betreft wel controle: drie keer per dag werd ik naar beneden geroepen en moest ik in hun bijzijn een maaltijd naar binnen werken. Purgeren heb ik nooit gedaan, dus daarna nog een uur onder toezicht was voor mij niet nodig. Maar ik durf te wedden dat mijn ouders uiterst alert waren op het geluid van de WC.
De rest van de controle hebben mijn ouders aan de professionals over gelaten. Aan de huisarts, en mijn psycholoog. Nu was ik tegen hen ook eerlijk, dus is het in mijn geval goed gegaan, maar ik ben ze er heel dankbaar voor.
Ik heb mijn ouders tijdens mijn ES ervaren als vrienden, vertrouwelingen. Ik weet 100% zeker dat wanneer ze alle regie hadden overgenomen wat wegen, eten en bewegen betreft ik ze als vijanden had gezien. Natuurlijk moesten die dingen wel gecontroleerd worden, maar door dat niet zelf te doen maar het aan professionals over te laten hoefde ik niet tegen hun aan te gaan schoppen. Mijn ouders konden mijn ouders blijven en hoefde geen politieagent te spelen.
Ik wil bovenstaand bericht dus absoluut NIET afvallen. Zoals er al staat: iedere situatie is anders. Voor een grote groep zullen bovenstaande tips zeker helpen, maar voor de groep bij wie dat niet geweldig gaat (misschien wel wat oudere meiden), is mijn tip:
Overleg ook met de huisarts in hoeverre anderen (psycholoog, kinderarts, huisarts) de regie die moet worden overgenomen over kunnen nemen. Hoe meer anderen dat kunnen doen, hoe minder vijandig je dochter je zal gaan zien. Ik voelde me al zo alleen in mijn eetgestoorde wereldje, ik had me nog zoveel meer alleen gevoeld als mijn ouders al die dingen hadden moeten controleren.
Hoop dat het Proudteam het hier een beetje mee eens is!
Liefs,
Charlotte
lil - Zondag 8 april 2012 15:31
helemaal eens met charlotte!!!!!
Scared - Zondag 8 april 2012 15:43
Zijn er geen tips voor meiden/jongens die eetbuien hebben? Hoe je daar mee kan omgaan?
x
x
m - Zondag 8 april 2012 16:42
bij mij waren 'ze' ook streng (14 jaar en AN)en nu heb ik BED
ik had niet streng aangepakt willen worden,
ik kon daar absoluut niet tegen,
ik was nooit ziek, had nooit wat, zeurde niet,
het was voor mij een DRAMA dat mensen in mijn omgeving inclusief de huisarts ineens BOOS op mij werden en me streng behandelden.
ik had op een normale manier/toon als (jong)volwassene toegesproken gewenst te worden..:(
gewoon praten en in eerste instantie bv. te horen krijgen:
je mag blijven zoals je nu bent, maar echt niet lichter, want dan moeten we je wel verplichten meer te gaan eten,
ik wil daarom ook dat je iedere week komt zodat we kunnen bespreken hoe het gaat.
kunnen we in de komende tijd er uit komen, waarom je nu doet wat je doet en wat er evt. zo moeilijk of lastig is in je leven en hoe en waarom jouw eetgedrag van nu zo is ontstaan,
want zo gaat het niet zo goed, jij ziet zelf er misschien geen probleem in, of je wilt het ontkennen,
maar waarschijnlijk voel je je niet optimaal en ben je moe, heb je geen energie, heb je het vaak of meestal koud en nog zoveel meer klachten waaraan je inmiddels misschien gewend bent, misschien heb je angst voor dingen,
door je (nieuwe) school of omdat je groter wordt, volwassen wordt, zit je met dingen in je maag, misschien over toekomst of volwassen worden, vrienden of vriendinnen, of gaat het thuis niet zo ok of is er eigenlijk helemaal geen reden in jouw beleving, kun je niet eten, wil je niet eten omdat je dat zo voelt, of omdat je jezelf echt te dik wilt, dat niet wilt, dunner wilt zijn.
het is echter niet gezond, als je ondergewicht hebt
en dat heb je, dit en dit kan oa. allemaal het gevolg zijn,
je zult je steeds minder prettig voelen ook geestelijk,
dat is echt niet fijn, ik wil je daar voor behoeden, want ik denk dat je anorexia hebt en dat kan echt ernstige gevolgen hebben op den duur voor je lichaam en ook hoe je je geestelijk voelt, het loopt uit op een heel nare ziekte waarin je verstrikt kunt raken voor heel lange tijd, heel veel jaren van je leven, dat wil ik echt niet voor jou.
ik hoop echt dat je dat snel inziet en dat we de komende tijd wat dingen hierover helder krijgen.
Misschien denk je er nu nuchter over dat het allemaal geen kwaad kan wat je doet, maar ik hoop echt dat we in gesprek blijven en je zelf tot de conclusie komt dat je hier beter mee kunt stoppen!
Kunnen we afspreken dat je in ieder geval niet lichter gaat wegen dan nu en dat we
elkaar vanaf nu wekelijks zien om te kijken hoe je wat lekkerder in je vel kunt komen te zitten,
want misschien voel je het nu nog niet zo, maar het gaat echt de verkeerde kant op zo!
zoiets had wel binnengekomen denk ik, bij mij.
streng werkte bij mij dus echt super.....averechts :(
maar bij een ander misschien niet,
iedereen is anders?
een eetstoornis lijkt voor iedereen weer een andere betekenis te hebben, ondanks de vele overeenkomsten.
het is iets persoonlijks,
misschien ook een roep om je te zien staan zoals je bent?
ook of vooral m�t je eetstoornis,
dus waarom daar zo streng op zijn,
we gooien niet bewust een 'bom', dus er hoeft niet meteen een attack terug plaats te vinden.
het heeft mij ook niet gered, ok, ik ben er nog...maar wel met BED,
als het op een 'normale' manier had gegaan,
had ik anorexia, misschien (ik zal het nooit weten..) op mijn manier kunnen loslaten,
omdat ik er dan zelf achter zou hebben gestaan,
ingezien zou hebben dat het niet handig was om door te gaan met waar ik mee bezig was...
als mij een tijdsoverbrugging 'gegund' had geworden waarin ik op het gewicht van dat moment had mogen blijven, was ik daardoor misschien alleen al,
in een andere, gezondere mood gekomen, want om op gewicht te blijven, had ik miss. al weer heel iets meer gegeten.
door praten en denken over mijn leven met de juiste persoon,
door werkelijke zorg te voelen over mijn leven en hoe ik daarin sta, wat ik tegenkom, wat moeilijk is,
had ik misschien na verloop van tijd gaan denken:
ik stop maar met lichter willen zijn,
ik kan het leven weer aan,weet hoe ik verder moet,
voel me gesteund in wat ik moeilijk vond,
ik dacht dat ik geen probleem had, maar had ze toch,
nu wil ik weer verder en
wil net als hen die mij helpen, gewoon weer lekker leven,
ik ga daarom maar weer meer eten,
wel nog steeds op MIJN manier,
dat mag heb ik begrepen, want ik ben nu volwassen,
en ik mag eten opnieuw leren ontdekken,
ik mag uittesten waar ik mij GOED bijvoel,
weet inmiddels wat meer over wat echt gezond is en minder gezond, zodat ik goede keuzes kan maken.
en er zijn mensen die me steunen en me een happy gevoel geven over mijn leven, dingen op poot hebben gezet voor mij,
dingen helpen veranderen die nodig waren in mijn leven.
hopelijk had ik snel tot de conclusie gekomen:
geen energie hebben IS ook niet fijn!
waar was ik mee bezig eigenlijk!
hopelijk had ik de oorzaak aanvaard en had ik ernaar durven kijken door hulp van anderen, zodat ik wist wat er nou eigenlijk aan schortte in mijn leven en de durf het te veranderen/te aanvaarden.
vroeger had ik wel energie en was ik eigenlijk gewoon veel vrolijker, dat wil ik weer terug!
ik ga weer ZIJN, net zoals voorheen en verder met mijn leven, dat is eigenlijk best okay!
door werkelijke aandacht en zorg zou ik dan tot ommekeer gebracht zijn...denk ik, zo had het gemoeten.
...dank u
ik had niet streng aangepakt willen worden,
ik kon daar absoluut niet tegen,
ik was nooit ziek, had nooit wat, zeurde niet,
het was voor mij een DRAMA dat mensen in mijn omgeving inclusief de huisarts ineens BOOS op mij werden en me streng behandelden.
ik had op een normale manier/toon als (jong)volwassene toegesproken gewenst te worden..:(
gewoon praten en in eerste instantie bv. te horen krijgen:
je mag blijven zoals je nu bent, maar echt niet lichter, want dan moeten we je wel verplichten meer te gaan eten,
ik wil daarom ook dat je iedere week komt zodat we kunnen bespreken hoe het gaat.
kunnen we in de komende tijd er uit komen, waarom je nu doet wat je doet en wat er evt. zo moeilijk of lastig is in je leven en hoe en waarom jouw eetgedrag van nu zo is ontstaan,
want zo gaat het niet zo goed, jij ziet zelf er misschien geen probleem in, of je wilt het ontkennen,
maar waarschijnlijk voel je je niet optimaal en ben je moe, heb je geen energie, heb je het vaak of meestal koud en nog zoveel meer klachten waaraan je inmiddels misschien gewend bent, misschien heb je angst voor dingen,
door je (nieuwe) school of omdat je groter wordt, volwassen wordt, zit je met dingen in je maag, misschien over toekomst of volwassen worden, vrienden of vriendinnen, of gaat het thuis niet zo ok of is er eigenlijk helemaal geen reden in jouw beleving, kun je niet eten, wil je niet eten omdat je dat zo voelt, of omdat je jezelf echt te dik wilt, dat niet wilt, dunner wilt zijn.
het is echter niet gezond, als je ondergewicht hebt
en dat heb je, dit en dit kan oa. allemaal het gevolg zijn,
je zult je steeds minder prettig voelen ook geestelijk,
dat is echt niet fijn, ik wil je daar voor behoeden, want ik denk dat je anorexia hebt en dat kan echt ernstige gevolgen hebben op den duur voor je lichaam en ook hoe je je geestelijk voelt, het loopt uit op een heel nare ziekte waarin je verstrikt kunt raken voor heel lange tijd, heel veel jaren van je leven, dat wil ik echt niet voor jou.
ik hoop echt dat je dat snel inziet en dat we de komende tijd wat dingen hierover helder krijgen.
Misschien denk je er nu nuchter over dat het allemaal geen kwaad kan wat je doet, maar ik hoop echt dat we in gesprek blijven en je zelf tot de conclusie komt dat je hier beter mee kunt stoppen!
Kunnen we afspreken dat je in ieder geval niet lichter gaat wegen dan nu en dat we
elkaar vanaf nu wekelijks zien om te kijken hoe je wat lekkerder in je vel kunt komen te zitten,
want misschien voel je het nu nog niet zo, maar het gaat echt de verkeerde kant op zo!
zoiets had wel binnengekomen denk ik, bij mij.
streng werkte bij mij dus echt super.....averechts :(
maar bij een ander misschien niet,
iedereen is anders?
een eetstoornis lijkt voor iedereen weer een andere betekenis te hebben, ondanks de vele overeenkomsten.
het is iets persoonlijks,
misschien ook een roep om je te zien staan zoals je bent?
ook of vooral m�t je eetstoornis,
dus waarom daar zo streng op zijn,
we gooien niet bewust een 'bom', dus er hoeft niet meteen een attack terug plaats te vinden.
het heeft mij ook niet gered, ok, ik ben er nog...maar wel met BED,
als het op een 'normale' manier had gegaan,
had ik anorexia, misschien (ik zal het nooit weten..) op mijn manier kunnen loslaten,
omdat ik er dan zelf achter zou hebben gestaan,
ingezien zou hebben dat het niet handig was om door te gaan met waar ik mee bezig was...
als mij een tijdsoverbrugging 'gegund' had geworden waarin ik op het gewicht van dat moment had mogen blijven, was ik daardoor misschien alleen al,
in een andere, gezondere mood gekomen, want om op gewicht te blijven, had ik miss. al weer heel iets meer gegeten.
door praten en denken over mijn leven met de juiste persoon,
door werkelijke zorg te voelen over mijn leven en hoe ik daarin sta, wat ik tegenkom, wat moeilijk is,
had ik misschien na verloop van tijd gaan denken:
ik stop maar met lichter willen zijn,
ik kan het leven weer aan,weet hoe ik verder moet,
voel me gesteund in wat ik moeilijk vond,
ik dacht dat ik geen probleem had, maar had ze toch,
nu wil ik weer verder en
wil net als hen die mij helpen, gewoon weer lekker leven,
ik ga daarom maar weer meer eten,
wel nog steeds op MIJN manier,
dat mag heb ik begrepen, want ik ben nu volwassen,
en ik mag eten opnieuw leren ontdekken,
ik mag uittesten waar ik mij GOED bijvoel,
weet inmiddels wat meer over wat echt gezond is en minder gezond, zodat ik goede keuzes kan maken.
en er zijn mensen die me steunen en me een happy gevoel geven over mijn leven, dingen op poot hebben gezet voor mij,
dingen helpen veranderen die nodig waren in mijn leven.
hopelijk had ik snel tot de conclusie gekomen:
geen energie hebben IS ook niet fijn!
waar was ik mee bezig eigenlijk!
hopelijk had ik de oorzaak aanvaard en had ik ernaar durven kijken door hulp van anderen, zodat ik wist wat er nou eigenlijk aan schortte in mijn leven en de durf het te veranderen/te aanvaarden.
vroeger had ik wel energie en was ik eigenlijk gewoon veel vrolijker, dat wil ik weer terug!
ik ga weer ZIJN, net zoals voorheen en verder met mijn leven, dat is eigenlijk best okay!
door werkelijke aandacht en zorg zou ik dan tot ommekeer gebracht zijn...denk ik, zo had het gemoeten.
...dank u
m - Zondag 8 april 2012 16:50
ook eens met Charlotte, mooi en duidelijk gezegd!
isle - Zondag 8 april 2012 17:37
ik vraag me hetzelfde af als scared..
Anoniem - Zondag 8 april 2012 17:39
Veel mensen met een ES vallen niet nonstop af.
Daardoor kan een ES ook zo lang ongezien doorgaan.
Dus het is belangrijk niet te richten op 'het afvallen stoppen'.
Mijn ouders zagen niet dat er nog een grote ES was, op het moment dat ik stabiel bleef.
Er kwam steeds minder lichamelijke controle, tijdens wegen of eettijden..... en ik bleef stabiel.
Maar toch heb ik nog een ES en moeti k over elke hap 20x nadenken, sporten, rituelen uitvoeren en vasten.
Daardoor kan een ES ook zo lang ongezien doorgaan.
Dus het is belangrijk niet te richten op 'het afvallen stoppen'.
Mijn ouders zagen niet dat er nog een grote ES was, op het moment dat ik stabiel bleef.
Er kwam steeds minder lichamelijke controle, tijdens wegen of eettijden..... en ik bleef stabiel.
Maar toch heb ik nog een ES en moeti k over elke hap 20x nadenken, sporten, rituelen uitvoeren en vasten.
m - Zondag 8 april 2012 21:30
mee eens ook anoniem,
een arts moet door ervaring, kennis, bij een 1ste consult, inzien dat iemands leven beheerst wordt door een es, door wat iemand verteld plus evt. door bloedtest
houd iemand er vervolgens bij, maar op een zo vriendelijk mogelijk manier, vertel de feiten, de gevolgen, consequenties van de es, maar verwacht niet meteen actie,
gun het een tijd(voor iedereen ook weer verschillend) van bezinken, heb respect voor iemands keuze hoe te leven, hoe desastreus ook,
dus niet meteen op een strenge manier het 'oplossen' en jouw wil die ander opleggen, zolang er nog geen direct levensgevaar is, maar vind samen uit hoe het het best werkt op een zo gelijkwaardige mogelijke manier.
een arts moet door ervaring, kennis, bij een 1ste consult, inzien dat iemands leven beheerst wordt door een es, door wat iemand verteld plus evt. door bloedtest
houd iemand er vervolgens bij, maar op een zo vriendelijk mogelijk manier, vertel de feiten, de gevolgen, consequenties van de es, maar verwacht niet meteen actie,
gun het een tijd(voor iedereen ook weer verschillend) van bezinken, heb respect voor iemands keuze hoe te leven, hoe desastreus ook,
dus niet meteen op een strenge manier het 'oplossen' en jouw wil die ander opleggen, zolang er nog geen direct levensgevaar is, maar vind samen uit hoe het het best werkt op een zo gelijkwaardige mogelijke manier.
Charlotte - Zondag 8 april 2012 21:49
@m,
Ik moet wel zeggen dat ik denk dat bij een meisje van 12, je als ouder niet hoeft te accepteren dat ze nooit meer wil eten. Dus dat je dan geen respect hoeft op te brengen voor haar keuze hoe te leven. Bij iemand van 20 ligt dat natuurlijk anders...
Zo'n meisje heeft geen idee van wat ze zichzelf aandoet (had ik zelf ook niet op mijn 14e, al beweerde ik nog zo hard dat ik dat wel wist). Volgens mij mag je haar dan dus best 'dwingen' te eten/gezond te leven. Maar ik denk dat het beter is om dat aan bijv. de huisarts over te laten en als ouder niet meer te doen dan strikt noodzakelijk.
Ik moet wel zeggen dat ik denk dat bij een meisje van 12, je als ouder niet hoeft te accepteren dat ze nooit meer wil eten. Dus dat je dan geen respect hoeft op te brengen voor haar keuze hoe te leven. Bij iemand van 20 ligt dat natuurlijk anders...
Zo'n meisje heeft geen idee van wat ze zichzelf aandoet (had ik zelf ook niet op mijn 14e, al beweerde ik nog zo hard dat ik dat wel wist). Volgens mij mag je haar dan dus best 'dwingen' te eten/gezond te leven. Maar ik denk dat het beter is om dat aan bijv. de huisarts over te laten en als ouder niet meer te doen dan strikt noodzakelijk.
m - Zondag 8 april 2012 22:40
ja idd. Charlotte, mooi hoe je uitlegt over je ouders,
je ouders heb je nodig, wil je (blijven)voelen als vertrouwelingen, als je je es op gaat lossen,
therapeuten kunnen beter idd. evt. strikte regels opleggen en uiteindelijk ook de verantwoording daar over dragen.
ook als je 12 bent en mensen in je omgeving, ouders, er op tijd bij zijn, hoeft het hopelijk niet over te gaan op dwingen hopelijk, hoe jong je ook bent.
als je er op tijd bij bent heb je nog tijd van overleggen ed...praten, bespreken, vragen..ieder heeft een stem, ook iemand van 12, leeftijd maakt niet uit,
met een tijdje praten en overleg,
is er een aanloop, mocht het evt. toch..tot regels opleggen overgaan,
heb je verteld, uitgelegd, onderbouwd, waarom je die regels oplegt,
wanneer er wat gebeurd als jij verder wegzakt in je es, welke es dan ook.
wel heel erg dan natuurlijk als je idd. toch tot dwingende maatregelen over moet gaan, dat je die grens toch moet overgaan, dat je er dus niet in overleg uitkomt,
maar het voelt dan hopelijk voor het meisje of de jongen echt alleen als reden dat het fysiek nog langer onverantwoord is om door te gaan op de manier zoals hij/ zij bezig is
hopelijk voelt de opgelegde maatregel(en) vervolgens niet als persoonlijke straf voor dat meisje of die jongen,
hij/zij voelt het dan hopelijk als zorg, als lichamelijke noodzaak,
dat mensen voor jou dit nu bepalen,
wat het ook is dan op dat moment wat er voor jou besloten wordt,
het is bovendien in overleg gegaan met jou,
als dit en dit zo verder gaat, dan moeten we helaas tot die en die maatregel overgaan, dat doen we uit zorg voor jou,
daarin moet je ons echt vertrouwen.
je hoeft er dan geestelijk niet onnodig onder te lijden,
maar als het te gehaast en met teveel strengheid gebeurd, kun je er wel onder lijden, interpreteer je de zorg niet als zorg, maar als een aanval op jouw leven, jouw zijn,
wat je misschien niet eens kunt uitleggen...op je 12de zo jong als je nog bent, maar het kan wel dan als zeer bedreigend voelen, dusdanig dat je het niet meer te boven komt, je het vertrouwen verliest in mensen omdat ze een grens overgaan die jij op dat moment niet aankunt,
hoe je ook je stem verheef, mensen bleven doorgaan met wat jij niet wilde...
hopelijk hoeft een es in de nabije toekomst voor niemand meer onnodig lang te duren!
je ouders heb je nodig, wil je (blijven)voelen als vertrouwelingen, als je je es op gaat lossen,
therapeuten kunnen beter idd. evt. strikte regels opleggen en uiteindelijk ook de verantwoording daar over dragen.
ook als je 12 bent en mensen in je omgeving, ouders, er op tijd bij zijn, hoeft het hopelijk niet over te gaan op dwingen hopelijk, hoe jong je ook bent.
als je er op tijd bij bent heb je nog tijd van overleggen ed...praten, bespreken, vragen..ieder heeft een stem, ook iemand van 12, leeftijd maakt niet uit,
met een tijdje praten en overleg,
is er een aanloop, mocht het evt. toch..tot regels opleggen overgaan,
heb je verteld, uitgelegd, onderbouwd, waarom je die regels oplegt,
wanneer er wat gebeurd als jij verder wegzakt in je es, welke es dan ook.
wel heel erg dan natuurlijk als je idd. toch tot dwingende maatregelen over moet gaan, dat je die grens toch moet overgaan, dat je er dus niet in overleg uitkomt,
maar het voelt dan hopelijk voor het meisje of de jongen echt alleen als reden dat het fysiek nog langer onverantwoord is om door te gaan op de manier zoals hij/ zij bezig is
hopelijk voelt de opgelegde maatregel(en) vervolgens niet als persoonlijke straf voor dat meisje of die jongen,
hij/zij voelt het dan hopelijk als zorg, als lichamelijke noodzaak,
dat mensen voor jou dit nu bepalen,
wat het ook is dan op dat moment wat er voor jou besloten wordt,
het is bovendien in overleg gegaan met jou,
als dit en dit zo verder gaat, dan moeten we helaas tot die en die maatregel overgaan, dat doen we uit zorg voor jou,
daarin moet je ons echt vertrouwen.
je hoeft er dan geestelijk niet onnodig onder te lijden,
maar als het te gehaast en met teveel strengheid gebeurd, kun je er wel onder lijden, interpreteer je de zorg niet als zorg, maar als een aanval op jouw leven, jouw zijn,
wat je misschien niet eens kunt uitleggen...op je 12de zo jong als je nog bent, maar het kan wel dan als zeer bedreigend voelen, dusdanig dat je het niet meer te boven komt, je het vertrouwen verliest in mensen omdat ze een grens overgaan die jij op dat moment niet aankunt,
hoe je ook je stem verheef, mensen bleven doorgaan met wat jij niet wilde...
hopelijk hoeft een es in de nabije toekomst voor niemand meer onnodig lang te duren!
Lise - Zondag 8 april 2012 23:58
Ik denk dat het voor iedereen anders is.
Natuurlijk is er altijd ruimte voor overleg en wanneer dingen te snel gaan was dat bij mijn therapeut ook wel bespreekbaar met mijn ouders.
Toen het echt slechy ging was het goed dat mijn ouders voor mij besloten. Maar toen het beter ging was dat niet fijn. Toen moest ik leren die veratwoordelikheid zelf weer te dragen.
Half mee eens dus.
Natuurlijk is er altijd ruimte voor overleg en wanneer dingen te snel gaan was dat bij mijn therapeut ook wel bespreekbaar met mijn ouders.
Toen het echt slechy ging was het goed dat mijn ouders voor mij besloten. Maar toen het beter ging was dat niet fijn. Toen moest ik leren die veratwoordelikheid zelf weer te dragen.
Half mee eens dus.
belle - Maandag 9 april 2012 07:47
ik lees hier de vele tips en ik probeer dit op een aangeame manier vvor mijn dochter te doen. Maar ze komt helemaal niet bij. Mijn man vind dat ik het helemaal fout doe. En hij wordt telkens boos omdat hij vindt dat ze maar doet waar ze zin in heeft. Ik ben nu al maanden bezig en ze gaat geen stap voorruit. Dus ik vrees dat ze uiteindelijk toch opgenomen zal worden. Ik ga ze vreselijk missen mijn meisje
maar wat ik doe is blijkbaar zinloos.
maar wat ik doe is blijkbaar zinloos.
Proud Team - Maandag 9 april 2012 09:40
Over eetbuien: https://www.proud2bparents.nl/Artikelen_en_media/Mijn_dochter_heeft_eetbuien,_wat_nu?
M. - Maandag 9 april 2012 14:23
@m,
Mijn ouders hebben mij lange tijd vrij gelaten. Ze zagen dat ik afviel, ze zagen dat het niet goed ging, maar we bleven in overleg. Zij vertelden mij wat de consequenties zouden zijn van het blijven afvallen en probeerden afspraken met mij te maken.
Toen ik twaalf, dertien jaar was, kwam ik voor het eerst bij een psychiater en psychologe. Ook zij hebben het een geruime periode in overleg geprobeerd. Week in, week uit ging ik naar de polikliniek en week in, week uit viel ik af. Soms een beetje, soms heel veel.
Uiteindelijk belandde ik op mijn dertiende op een gesloten afdeling. Ik mocht niet meer zelf eten, niet meer naar buiten, eigenlijk helemaal niets meer. Van een eigen wil was geen sprake meer, ik zat daar 'gedwongen vrijwillig'. Ik had geen andere keuze daar te blijven en mee te werken, want iedere tegenwerking zou resulteren in een rechterlijke gedwongen opname.
Deze opname heeft in totaal ruim zeven maanden geduurd en er volgden daarna nog vier (vari�rend van twee weken (crisis) tot een reguliere opname van ruim vier / vijf maanden).
Inmiddels gaat het vrij goed en ben ik blij dat ik toentertijd 'gedwongen vrijwillig' mijn behandelingen heb afgemaakt. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik, als ik niet zo lang zo vrij gelaten was, heel wat minder tijd aan mijn eetstoornis gespendeerd zou hebben.
Overleggen en een kind vrij laten is niet altijd goed. Veelal spreekt de eetstoornis in dat zogenaamde overleg. Zoals er in het artikel al stond: Vertrouw op mij, maar vertrouw niet op mijn eetstoornis.
Mijn ouders hebben mij lange tijd vrij gelaten. Ze zagen dat ik afviel, ze zagen dat het niet goed ging, maar we bleven in overleg. Zij vertelden mij wat de consequenties zouden zijn van het blijven afvallen en probeerden afspraken met mij te maken.
Toen ik twaalf, dertien jaar was, kwam ik voor het eerst bij een psychiater en psychologe. Ook zij hebben het een geruime periode in overleg geprobeerd. Week in, week uit ging ik naar de polikliniek en week in, week uit viel ik af. Soms een beetje, soms heel veel.
Uiteindelijk belandde ik op mijn dertiende op een gesloten afdeling. Ik mocht niet meer zelf eten, niet meer naar buiten, eigenlijk helemaal niets meer. Van een eigen wil was geen sprake meer, ik zat daar 'gedwongen vrijwillig'. Ik had geen andere keuze daar te blijven en mee te werken, want iedere tegenwerking zou resulteren in een rechterlijke gedwongen opname.
Deze opname heeft in totaal ruim zeven maanden geduurd en er volgden daarna nog vier (vari�rend van twee weken (crisis) tot een reguliere opname van ruim vier / vijf maanden).
Inmiddels gaat het vrij goed en ben ik blij dat ik toentertijd 'gedwongen vrijwillig' mijn behandelingen heb afgemaakt. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik, als ik niet zo lang zo vrij gelaten was, heel wat minder tijd aan mijn eetstoornis gespendeerd zou hebben.
Overleggen en een kind vrij laten is niet altijd goed. Veelal spreekt de eetstoornis in dat zogenaamde overleg. Zoals er in het artikel al stond: Vertrouw op mij, maar vertrouw niet op mijn eetstoornis.
Charlotte - Maandag 9 april 2012 17:57
@Belle,
Ben je al naar de huisarts geweest? Zeker als jullie er als gezin niet uitkomen, kan hij/zij jullie helpen in wat wijsheid is. Als je dochter al in behandeling is, kans je misschien aan haar therapeut vragen wat jij als ouder nu het beste kan doen. Het is heel begrijpelijk dat het voor jullie ook ontzettend lastig is, en jullie overtuigingen daarin botsen.
Ben je al naar de huisarts geweest? Zeker als jullie er als gezin niet uitkomen, kan hij/zij jullie helpen in wat wijsheid is. Als je dochter al in behandeling is, kans je misschien aan haar therapeut vragen wat jij als ouder nu het beste kan doen. Het is heel begrijpelijk dat het voor jullie ook ontzettend lastig is, en jullie overtuigingen daarin botsen.
belle - Dinsdag 10 april 2012 06:25
ja hoor charlotte we gaan elke week naar de huisarts, al maanden gaat ze naar een psycholoog en ze ging ook naar een dietiste maar omdat ze bleef afvallen wil de dietiste haar niet meer ontvangen. Vandaag moet ik naar het uz in gent. Ik heb geen oog dicht gedaan vannacht. Ik ben zo boos op mezelf dat ik haar niet kan helpen. En ergens hoop ik wel dat er nu eindelijk eens iets zal gebeuren zodat ze weer gelukkig kan worden maar ik vind het ook vreselijk moeilijk.
Ik wil gewoon mijn meisje terug. Al maanden zoek ik hulp maar niemand wou me helpen , het was niet kritisch genoeg tot ze op heel korte tijd heel veel afviel.Jammer genoeg zijn er lange wachtlijsten en bestaat er zo een domme wet in Belgie waar je pas geholpen wordt als je 16 bent en mijn dochter is pas 14. Gelukkig vind ik hier veel info van meisjes en ouders met hetzelfde probleem. Het is nu 6u en ik wacht met een bang hart tot het 10u is. En hoop dat ik ooit de glinsters in haar ogen terug zie.
Ik wil gewoon mijn meisje terug. Al maanden zoek ik hulp maar niemand wou me helpen , het was niet kritisch genoeg tot ze op heel korte tijd heel veel afviel.Jammer genoeg zijn er lange wachtlijsten en bestaat er zo een domme wet in Belgie waar je pas geholpen wordt als je 16 bent en mijn dochter is pas 14. Gelukkig vind ik hier veel info van meisjes en ouders met hetzelfde probleem. Het is nu 6u en ik wacht met een bang hart tot het 10u is. En hoop dat ik ooit de glinsters in haar ogen terug zie.
belle - Dinsdag 10 april 2012 13:07
morgen worden onderzoeken gedaan om te kijken hoe zwak haar lichaampje is. En dan zal er beslist worden of ze onmiddelijk moet opgenomen worden. Ondertussen staat ze op een wachtlijst voor Antwerpen. Daar heeft ze zelf om gevraagd. Hopelijk valt de uitslag niet te hard tegen morgen.
gezinstherapeut - Dinsdag 10 april 2012 14:12
Ik wil iedereen bedanken die gereageerd heeft met eigen ervaringen hierover. Hierdoor staat een heel genuanceerd beeld en wordt het duidelijk hoe belangrijk anderen zijn in het verslaan van een eetstoornis. Charlotte, je verwoord het heel mooi en M. wat geef je een mooie woorden aan ouders die stoeien hoe ze hun dochter kunnen helpen!
Belle, sterkte met alle hulp zoeken, ik hoop dat je gehoord wordt en er hulp voor jullie allemaal komt.
Belle, sterkte met alle hulp zoeken, ik hoop dat je gehoord wordt en er hulp voor jullie allemaal komt.
belle - Donderdag 12 april 2012 22:50
Vandaag is mijn dochter opgenomen omdat haar chloor te laag is en bicarbonaat te hoog. De dokter zei dat dit een duidelijk teken is op braken. ze blijft bij hoog en laag beweren dat ze dit niet doet. Dus momenteel krijgt ze glucose toegediend en wacht op een plaats in een ziekenhuis voor eetstoornissen. Ze zei mama ik ga hen bewijzen dat ze fout zijn. Er is een andere oorzaak en ik ga ook bewijzen dat ik weer meer zal eten want ik wil echt weer gezond worden. Ik ben zo fier dat ze zo moedig is. En hoop dat ze veel zorg gaan dragen voor mijn meisje.
madelief - Donderdag 5 juli 2012 10:30
Mijn dochter heeft een eetstoornis, we weten het nog maar kort .Ze wil er met ons niet erg over praten. Heeft wel online hulp maar ik vind dat niet erg prettig aangezien wij zo helemaal niet op de hoogte zijn hoe het werkelijk met haar gaat . ik heb altijd een goede band met haar gehad en het lijkt nu wel of ze mij vooral irritant vind en me ontwijkt, bang dat ik vrage ga stellen. Maar als ze mij zelf niks verteld, is toch de enige manier om te weten hoe het gaat , haar dat te vragen ??
Ik zit met mn handen in het haar . Wil er voor haar zijn, wil niet betuttelen, wil niet te streng zijn, wil haar niet de complete controle geven maar ook niet de controle uit handen nemen. Ik vertrouw haar wel maar idd ; de eetstoornis vertrouw ik niet . Ze wil geen huisarts , wil alleen maar online geholpen worden. En dat betekent dus dat mijn man en ik volledig buitengesloten staan omdat zowel de behandelaar als zijzelf ons niets vertellen.
Ik heb daar geen goed gevoel bij.
Ze komt alleen zo kwetsbaar over dat ik het gesprek "huisarts " niet durf aan te snijden omdat ik bang ben dat ze zich nog meer voor me afsluit ...
Ik zit met mn handen in het haar . Wil er voor haar zijn, wil niet betuttelen, wil niet te streng zijn, wil haar niet de complete controle geven maar ook niet de controle uit handen nemen. Ik vertrouw haar wel maar idd ; de eetstoornis vertrouw ik niet . Ze wil geen huisarts , wil alleen maar online geholpen worden. En dat betekent dus dat mijn man en ik volledig buitengesloten staan omdat zowel de behandelaar als zijzelf ons niets vertellen.
Ik heb daar geen goed gevoel bij.
Ze komt alleen zo kwetsbaar over dat ik het gesprek "huisarts " niet durf aan te snijden omdat ik bang ben dat ze zich nog meer voor me afsluit ...
Francisca1994 - Donderdag 2 augustus 2012 00:24
@madelief
Ik herken het wel een beetje, alleen ben ik dan degene met de eetstoornis en geen ouder. Ik heb hulp via de huisarts, dus dat is dan wel anders, maar verder weten mijn ouders niets. Ze weten van mijn eetstoornis, maar ik sluit ze compleet buiten. Ik doe dat, omdat ik niet weet wat ik wil van mijn ouders, ik vind het zo moeilijk om het te delen met mijn ouders, het onder woorden te brengen, ze te kwetsen. En ik weet dat ze zich hierdoor eigenlijk alleen maar rotter voelen. Maar ik durf het gewoon niet.
Als mijn ouders me steun geven, me dingen vragen, me proberen te begrijpen, is het niet goed. maar als ze zich afzijdig houden, niets vragen omdat ik dat niet wil, is het ook niet goed, dan voel ik me niet gehoord. Ik denk dat mijn eetstoornis het niet goed vind als mijn ouders dingen vragen, dat ik het daarom niet wil, maar dat ikzelf ondertussen hoop dat mijn ouders zien dat ik het juist wel wil hoe moeilijk ik het ook vind.
Ik zou je dan ook het advies geven om toch vragen te stellen en dat te blijven doen. Hoe hard je dochter ook ertegenin gaat. Ik zou het fijn vinden als mijn ouders het blijven vragen, maar dan op een rustige manier.
En over de huisarts. Zijn jullie als ouders zelf al eens naar de huisarts gegaan met deze situatie? Hij/zij kan ook al adviezen geven over de dingen die jullie als ouders kunnen doen.
Ik herken het wel een beetje, alleen ben ik dan degene met de eetstoornis en geen ouder. Ik heb hulp via de huisarts, dus dat is dan wel anders, maar verder weten mijn ouders niets. Ze weten van mijn eetstoornis, maar ik sluit ze compleet buiten. Ik doe dat, omdat ik niet weet wat ik wil van mijn ouders, ik vind het zo moeilijk om het te delen met mijn ouders, het onder woorden te brengen, ze te kwetsen. En ik weet dat ze zich hierdoor eigenlijk alleen maar rotter voelen. Maar ik durf het gewoon niet.
Als mijn ouders me steun geven, me dingen vragen, me proberen te begrijpen, is het niet goed. maar als ze zich afzijdig houden, niets vragen omdat ik dat niet wil, is het ook niet goed, dan voel ik me niet gehoord. Ik denk dat mijn eetstoornis het niet goed vind als mijn ouders dingen vragen, dat ik het daarom niet wil, maar dat ikzelf ondertussen hoop dat mijn ouders zien dat ik het juist wel wil hoe moeilijk ik het ook vind.
Ik zou je dan ook het advies geven om toch vragen te stellen en dat te blijven doen. Hoe hard je dochter ook ertegenin gaat. Ik zou het fijn vinden als mijn ouders het blijven vragen, maar dan op een rustige manier.
En over de huisarts. Zijn jullie als ouders zelf al eens naar de huisarts gegaan met deze situatie? Hij/zij kan ook al adviezen geven over de dingen die jullie als ouders kunnen doen.
madelief - Dinsdag 4 juni 2013 10:15
Dankje francisca1994 voor jouw bovenstaande reaktie waar ik nog niet op had gereageerd .
Christine - Zondag 6 oktober 2013 15:00
Zelf heb ik steeds onderhandeld met mijn dochter, als zij zei: 'ik durf dit niet te eten', dan vroeg ik: 'wat lukt je wel?'. Zo gingen we samen steeds een stapje verder zonder machtsstrijd. Bijvoorbeeld: eerst een halve slavink zonder spek, de week erna drie kwart slavink zonder spek, et cetera. Voortdurend heb ik gesproken over haar angst, haar angst voor voeding, haar angst om dik te worden. Begrip voor haar angst en het verwoorden van weer leren eten als overwinnen van die angst, hielp.Ook het noteren van gewicht en het geven van beloningen bij aankomen hielp.
Alle ouders heel veel sterkte gewenst! Ook therapeuten begrijpen niet altijd hoe het is om 24/7 bezig te zijn met de eetstoornis.
Alle ouders heel veel sterkte gewenst! Ook therapeuten begrijpen niet altijd hoe het is om 24/7 bezig te zijn met de eetstoornis.
bellefleur - Donderdag 25 juni 2015 22:10
Met mijn ouders praten vind ik ook lastig, maar als ze niets vragen is het inderdaad ook niet goed.
Een vriend vraagt meestal hoe het gaat, en als hij vermoedt dat ik te snel antwoord in de zin van 'goed hoor! ' zegt hij nee ik vraag hoe het nu echt met je is. Dat accepteer ik wel. Het kan zijn omdat hij mijn ouders niet is maar ik denk dat het wel helpt dat hij zich niet opdringt. Het gevoel van informatie moeten geven vind ik niet fijn, dat is als een ondervraging dus dan zeg ik niets.
Wanneer er wordt gevraagd hoe het echt is en ik kan er niet over praten, is er een uitweg; of zeggen dat het echt goed gaat, of half ontkennend gaat wel, en ook blijft er een opening dat ik kan zeggen dat het niet goed gaat maar verder niets kwijt wil. Bij een gerichte vraag voel ik me meer in een hoek gedrukt: die informatie wil ik hebben en als je me het niet wil zeggen voel ik mij gekwetst, dat idee..
Het probleem is bij mij overigens burn-out met misschien (niet gediagnosticeerd) tekenen van depressie en 'flirts' met ES. Dus niet direct een eetstoornis, maar hopelijk wel een tip waar we wat mee kunnen..
sterkte iedereen,
with love Bellefleur
Een vriend vraagt meestal hoe het gaat, en als hij vermoedt dat ik te snel antwoord in de zin van 'goed hoor! ' zegt hij nee ik vraag hoe het nu echt met je is. Dat accepteer ik wel. Het kan zijn omdat hij mijn ouders niet is maar ik denk dat het wel helpt dat hij zich niet opdringt. Het gevoel van informatie moeten geven vind ik niet fijn, dat is als een ondervraging dus dan zeg ik niets.
Wanneer er wordt gevraagd hoe het echt is en ik kan er niet over praten, is er een uitweg; of zeggen dat het echt goed gaat, of half ontkennend gaat wel, en ook blijft er een opening dat ik kan zeggen dat het niet goed gaat maar verder niets kwijt wil. Bij een gerichte vraag voel ik me meer in een hoek gedrukt: die informatie wil ik hebben en als je me het niet wil zeggen voel ik mij gekwetst, dat idee..
Het probleem is bij mij overigens burn-out met misschien (niet gediagnosticeerd) tekenen van depressie en 'flirts' met ES. Dus niet direct een eetstoornis, maar hopelijk wel een tip waar we wat mee kunnen..
sterkte iedereen,
with love Bellefleur
bellefleur - Donderdag 25 juni 2015 22:12
@christine jouw aanpak lijkt me wel 'fijn'. Als het mogelijk is zijn kleine stapjes toch minder bedreigend.
Martina - Maandag 31 augustus 2020 12:16
Ik ben een ouder van een kind van 12 met AN; zij erkent naar ons nog niet dat zij een probleem heeft. Ik heb moeite met het "dwingen", ook omdat ik zelf merk dat het ons niet lukt. Ik vind "dwingen" in combinatie met liefde ingewikkeld. Zij wil niet eten en ik kan haar niet dwingen; ik probeer liefde en begrip te tonen, maar hoe harder ik dwing, hoe harder zij zich afsluit. Dus ik zou het fijn vinden als iemand mij uitlegt hoe ik dat dan moet doen....