Een eetstoornis heb je niet alleen. Herstellen doe je zelf, maar niet alleen. Mijn omgeving, mijn sociale vangnet, speelde een belangrijke rol in mijn herstel. Toen ik nog thuis woonde en anorexia had, viel die rol in het bijzonder op mijn ouders. Dit is voor hen een zware tijd geweest, waarin ze niet altijd wisten hoe ze het aan moesten pakken. Hoe kan je als ouders en omstanders het beste zorgen voor iemand met een eetstoornis? Rik en Saskia, beide ouders van kinderen die een eetstoornis hebben gehad, sloten de handen ineen. Samen ontwikkelden ze een film en een zorgkaart, om andere ouders erkenning, herkenning en steun te bieden. 

De noodzaak om een film en bijbehorende zorgkaart te maken, kwam voort uit de wanhoop die Rik en Saskia hebben gevoeld toen hun dochters op een lange wachtlijst kwamen te staan voor (jeugd)zorg bij de GGZ. Je kind is ziek en je hebt nú hulp nodig, maar de vraag is groot en het aanbod te klein. Aan de pijnlijk lange wachttijden kan je helaas niet zo veel doen. Maar wat kan je dan wel? Het voelt zo machteloos als je kind zich volledig van je afsluit. Als intense angst zich uit in extreme woede en de connectie met je kind totaal verloren lijkt. Je wilt helpen, maar je kan er niet bij... 

Toen ik anorexia had, vond ik het ook heel lastig om met mijn ouders te communiceren. Mijn ouders wilden me helpen. Ze wilden mij beter maken. Ik vond het heel lastig om het zelf zo te zien. Ik had juist het idee dat de eetstoornis mij beter maakte. Mijn eetstoornis voelde als iets veiligs, een bepaalde houvast. Het idee dat iemand dat van me af zou pakken - want zo voelde dat - beangstigde mij enorm. En een kat in het nauw maakt rare sprongen. Scheldwoorden en servies vlogen door de lucht. Ik was mezelf niet meer, opgeslokt door mijn eetstoornis. De frustratie die mijn ouders gevoeld moeten hebben, begrijp ik goed. Maar destijds voelde die woede vooral op mij gericht in plaats van op mijn eetstoornis.

Ik was mezelf niet meer... Maar ik ben niet iemand anders. Het is belangrijk om niet te vergeten dat een eetstoornis een (psychische) ziekte is.  Er was iets in mijn hoofd gaan groeien, wat een enorme invloed op mij uitoefende. Ergens was ik er nog wel. Dat merkte ik op de momenten dat het niet over eten ging. Al was die 'ik' behoorlijk gedempt door de zware last die op mij ruste en de energie die het mij kostte. Het was belangrijk voor mij dat dat stukje niet uit het oog verloren werd. Ja, ik heb een eetstoornis, maar ik bén geen eetstoornis. Het was belangrijk voor mij dat die twee zaken uit elkaar werden gehouden. Al was ik ook degene die dat achteraf pas echt kon zien. 

In deze film worden voorbeelden gegeven van hoe het kan zijn om een kind met anorexia nervosa te hebben. Er worden voorbeelden gegeven van hoe je daar mee om zou kunnen gaan. Helaas zijn dit geen kant-en-klare oplossingen. Zo simpel is het niet. Herstellen kost tijd en aandacht. Maar hopelijk helpt dit ouders een stukje op weg. In de film komen een vader, een moeder, een herstelde patiënte en een kinder- en jeugdpsychiater aan het woord. Daarnaast worden fragmenten van situaties rondom eetmomenten nagespeeld door acteurs. Ter illustratie.

De film laat zien hoe anorexia nervosa in elkaar steekt. Wie is je kind en wat is de eetstoornis? Hoe benader je je kind en deze ziekte? Het geeft een beeld van hoe je je als ouders echt kan in zetten voor je kind. Maar ook hoe je goed voor jezelf kan zorgen in dit intensieve traject. Herstellen van een eetstoornis moet iemand zelf doen, maar het hoeft niet alleen. Als ouder kan je wel degelijk een groot verschil maken. Daarom is deze blog voor ouders van kinderen met een eetstoornis, maar ook voor degene die zelf worstelen met een eetstoornis, om aan hun ouders te laten zien. Samen staan we sterk. 

Naast de video is er ook een zorgkaart ontwikkeld voor Eerste Hulp bij Anorexia Nervosa. Deze zorgkaart vind je via deze link.