Verbod op te magere modellen slecht?
Het volgende opiniestuk werd ingezonden door fashion Model Angela Willemse: 'De mode-industrie verlangt van ons, modellen, dat we een lage BMI-score hebben, maar bant ons tegelijkertijd - met goede intenties - met diezelfde score van de catwalk en sluit ons uit van werk; de zogenoemde ‘skinny model ban'. Dit in een poging grip te kijgen op eetstoornissen onder zowel modellen als het publiek. Het hiervoor hanteren van een BMI-drempelwaarde is als je het mij vraagt echter ineffectief en tevens onrechtvaardig ten overstaande van modellen. Dat terwijl er een effectievere en rechtvaardigere manier is om grip te krijgen op eetstoornissen.
Doel van de BMI-drempel
De BMI-drempel is bedoeld om het aantal eetstoornissen onder modellen omlaag te brengen en door een ‘gezonder' mediabeeld te creeëren de negatieve effecten van de verschijning van ‘dunne' modellen in de media op vrouwen te verminderen.
Een goedbedoeld initiatief: het is waar dat meisjes en vrouwen die werkzaam zijn in een sector waar gewicht en uiterlijk een belangrijke rol spelen een verhoogd risico lopen op het ontwikkelen van een eetstoornis. Daarnaast is een hoger percentage modellen dan niet-modellen ooit gediagnosticeerd met een eetstoornis. Afbeeldingen van deze ‘dunne' modellen in de media hebben vervolgens negatieve effecten op vrouwen en adolescente meisjes tot gevolg; zo worden deze afbeeldingen geassocieerd met extreem lijngedrag en de ontwikkeling van eetstoornissymptomen, die kunnen uitgroeien tot een eetstoornis. Dat hier iets moet gebeuren, moge duidelijk zijn. Gelukkig is de mode-industrie zich hiervan bewust.
BMI-ban door de jaren
De Madrid Fashion Week-organisatie nam het voortouw in het nemen van verantwoordelijkheid door de BMI-drempel te introduceren. Dit gebeurde in 2006; een maand na de dood van het 22-jarige Uruguayaanse model Luisel Ramos, dat stierf aan de gevolgen van anorexia nervosa. Had je als model een BMI-score lager dan 18, dan was je dus de pineut: de Madrileense catwalk was voor jou verboden terrein. Italië volgde dit voorbeeld en bande tijdens de Fashion Week van dat jaar de ‘size zero' van haar catwalks. Zes jaar later gaat Israël een stap verder door een wet aan te nemen die het modellen met een BMI-score lager dan 18,5 belet hun werk uit te voeren. Als ultra-lichtgewicht kun je tot slot op je dunne buik schrijven ooit nog aan het werk te kunnen voor het toonaangevende modeblad Vogue.
Tekortkomingen van een BMI-drempel en een ban voor ‘dunne' modellen
Hoewel ik overtuigd ben van de goede intenties van het hanteren van een BMI-drempel, kleven hieraan mijns inziens een aantal tekortkomingen. Zo geeft de BMI-score slechts het aantal kilogrammen per vierkante meter van een persoon aan en is een eetstoornis een psychische stoornis, waarvan een lage BMI-score enkel een mogelijk gevolg is. Een lage BMI-score betekent daarom niet automatisch dat er sprake is van een eetstoornis. Bovendien bevinden veel modellen zich in hun puberteit, waarin ondergewicht door de groeispurt niet ongewoon of automatisch ongezond is. Daarnaast zijn de meeste modellen van nature dun. Een model met een BMI-score lager dan 19 is derhalve niet per sé ongezond; een model met een BMI -score van **lager dan 17,5** kan daardoor in grotere gezondheid verkeren dan een model met een BMI-score van 19. Een BMI-score kan dus niet op zichzelf gebruikt worden om uit te wijzen of een model lijdt aan een eetstoornis. Daarom lijkt een op de BMI gebaseerde drempelwaarde die bepaalt of een model haar werk al dan niet mag uitvoeren oneerlijk ten overstaande van het model en ineffectief als het gaat om het aantal modellen dat lijdt aan een eetstoornis omlaag brengen.
Verder is de opbouw van het lichaam bepalend voor iemands BMI-score, waardoor twee modellen met een vergelijkbare BMI-score er totaal verschillend uit kunnen zien. Het hanteren van een BMI- drempelwaarde om een ‘gezonder' mediabeeld te creeëren lijkt om die reden tevens ineffectief. Ik pleit daarom voor het zoeken naar een effectieve, ‘modelvriendelijke' oplossing om enerzijds het aantal modellen met eetstoornissen omlaag te brengen en anderzijds de negatieve effecten van afbeeldingen ‘dunne' modellen in de media op het publiek te verminderen.
Een 'model-vriendelijke' oplossing
Uit wetenschappelijke onderzoek blijkt de effectiviteit van labels op deze afbeeldingen om deze negatieve effecten te verminderen. Mijn suggestie is daarom om een voorbeeld te nemen aan de huidige wetgeving in Israël, die er tevens toe dwingt een informatielabel toe te voegen aan een afbeelding wanneer het model hierop technisch is gemanipuleerd om haar er dunner uit te laten zien. Indiceer verder een eetstoornis door middel van observatie, niet enkel door middel van beoordeling van fysiek voorkomen en een kwantitatieve meting. Dit is ten overstaande van modellen een billijker oplossing en tevens een effectievere methode om het aantal eetstoornissen onder modellen terug te dringen en indirect het ontstaan van eetstoornissen onder de massa te beïnvloeden, dan het (enkel) hanteren van een BMI-drempel.'
Vanuit Proud2Bme zijn we het niet helemaal eens met deze tekst. Wij denken dat modellen een groot voorbeeld (kunnen) zijn voor veel jonge meisjes (thinspo bestaat niet voor niets). Een eetstoornis ontstaat niet door te kijken naar magere modellen, maar het kan er zeker aan bijdragen. Een te laag BMI bij modellen kan daarom negatieve gevolgen met zich meebrengen voor een grote groep mensen. Daarom is nodig dat een grens wordt getrokken. Om die groep jonge mensen te beschermen, maar ook om de beroepsgroep van modellen te beschermen.
Gerelateerde blogposts
42
Reacties
Zolang de grote namen in deze wereld er niet in meegaan zal er echt niks gaan veranderen.
Ik ben het ermee eens dat foto's ed van te dunne modellen aanstootgevend kunnen zijn en kunnen triggeren, absoluut. Maar als je je zelf in die wereld bevindt is dat nog vele malen erger. Al helemaal als je als jong meisje, met ondergewicht, te horen krijgt dat je een te dikke kont hebt en moet afvallen als je meer wil werken (ervaring ja).
Natuurlijk wilt een ongezonde BMI niet zeggen dat je wel of geen eetstoornis hebt. Ik ken in mijn omgeving wel wat meiden die van nature een lager bmi hebben dit komt door een hele snelle stofwisseling en hun bouw. De meeste mensen met een eetstoornis hebben een normaal gewicht tot overgewicht en weet ik veel wat. Je krijgt geen eetstoornis door naar een modeshow te kijken. Het kan bij mij (patiënt met normaal gewicht) wel een gevoel op roepen dat ik te dik ben. Terwijl ik dat dus eigenlijk niet ben maar dat is mijn zelfbeeld.
Daar in ben ik het eens met Proud2bme, het kan een gevoel triggeren.
Er wordt van uitgegaan dat een laag bmi mooi is. Er zijn verschillende theorieën over waarom modellen nu een laag bmi hebben, door de haute couture die ze moeten dragen waarvan het goedkoper is om het in size 0 te maken dan een normale confectie maat. Dat veel modeontwerpers homo zijn en daarom niet van vrouwelijke vormen houden en daarom een dunne vrouw verlangen. Androgeen is hip? Ik weet het niet, ik wil het wel weten hoe het precies zit.
Ik ken een meisje die zit bij een modellen bureau. Die eet normaal, maar wel extreem gezond, geen friet maar noten en rijst en sporten, zij ziet het als topsport. Ik ken een drummer en die maakte ooit muziek bij de Amsterdam Fashionweek bij de catwalk. Ik vroeg wat hij nou vond van de vrouwen die hij op de catwalk zag en hij zei 'Wat een lelijke grieten, ze kijken chagrijnig uit hun ogen en ze zijn echt heel mager, al zou ik heel die club in mijn bed krijgen dan kies ik liever een strijkplank ik hou van wat heupen en wat borsten en stevige benen niet van een stel botten om me heen'. Ja, dat geluid hoor ik vaak van mannen, maar dat telt niet voor de high fashion. De haute couture maken kunst, je mag de modellen niet lekker vinden je moet hun kunst mooi vinden en die worden gedragen door modellen. Ik denk dat dat ook meespeelt. De vrouw mag niet opvallen de kleren die moeten opvallen.
Daarbij, als je emancipatie wilt in de modellenbranche bereik je dat niet alleen met een gezond gewicht onder de modellen. Er zijn vrouwen in alle soorten en maten. Van cup AA tot cup E en van dijen en billen tot platte kontjes en daar zit een kans. Ik als vrouw met grote borsten wil graag weten hoe mijn borsten uitkomen in een mooie jurk, dat bereik je niet door een vrouw heen en weer te laten lopen die twee ruggen heeft. Dat bereik je met een vrouw waar ik mij mee kan identificeren, dus een vrouw met een flinke boezem. Als kleine vrouw, van 160 cm wil ik ook weten hoe iets mij staat dat bereik je niet door een vrouw heen en weer te laten lopen die bijna 180cm lang is. En dat is wat belangrijk is, dat andere vrouwen zich kunnen identificeren met de vrouwen die heen en weer lopen en we in advertenties zien.
Maat 40/42 is de gemiddelde confectiemaat in het westen, cup B/C de gemiddelde cupmaat. Als die modellen heen en weer lopen, met die maten dan kunnen we weten hoe de kleren staan bij ons. Lijkt me.
En ik zeg het nog en keer, door modellen met een gezonde bmi te laten lopen en fotograferen ben je nog niet klaar met een eetstoornis. Er zijn in Nederland alleen al iets van 160 duizend mensen die lijden aan een eetstoornis en een normaal gewicht hebben. Die vergelijken zich zelf misschien wel met thinspo maar die zien er normaal uit. Als deze patiënten die dagelijks worstelen met hun eetstoornis ook een gezicht geeft en ook laat spreken dan pas kunnen we van het fabeltje afkomen dat kijken naar een model per sé anorexia veroorzaakt en dan kunnen we de massa beïnvloeden dat een eetstoornis veel meer is dan een nummertje op de weegschaal dat heel erg laag is.
En verder hou ik er over op en beantwoord ik louter alleen reacties die op mij worden gegeven.
Groetjes!
Ik weet niet precies waarom nu modellen zo dun zijn maar ik weet wel dat het allemaal begonnen is sinds "Twiggy" (Lesley Lawson) de model. Waardoor het een trend werd om dunne modellen te hebben. Jammer genoeg zijn ze alleen hier nooit meer van af gestapt. Ik ben het er mee eens dat er een minimum BMI grens moet komen maar wat wordt bedoeld met 'skinny model ban' ? Van modellen met een BMI onder de 18.5 ? Dan ben ik het er wel mee eens.
of als het opvallend is dat iemand er niet gezond uitziet, duidelijk geen fut heeft bv, bijna dubbelklapt op de catwalk bij wijze van, want voor even kun je vaak heel veel verbergen, kracht uitstralen, maar als achter de schermen allang duidelijk is dat iemand ongezond bezig is met het vak tav gewicht en eten vind ik het GOED dat iemand een halt wordt toegeroepen.
Evenzo heb je mooi dik en lelijk dik, ik vind dat als je TOPmodel bent het moet kloppen met wat je uitstraalt in de kleding die je showt, dat kan met alle 'normale' BMI waarden, vind ik, afhankelijk van de smaak van de couturier en het publiek evt.
maar ik zou het leuk vinden als we uiteindelijk steeds meer gaan voor diversiteit in maten en uitstraling van bv. dezelfde jurk in verschillende maten door verschilldend modellen geshowt tegelijkertijd en kies jij dan maar bij wie je de jurk het best vindt uitkomen. De éne jurk zal een dunner iemand beter staan, maar ik denk dat het andersom ook zo is. Ik denk ook dat je voor sommige kleding te dun kunt zijn. Dat het mooier staat als je wat voller juist bent.
Als ik mezelf al vergeleek met mensen btw. deed ik dat niet door foto's of modellen uit bladen, maar dichterbij; met de directe mensen om me heen.
Daar geloof ik dus helemaal niets van...ik ben natuurlijk geen arts, maar ik geloof nooit dat je lichaam (organen, hormonen, enz., enz.) nog fatsoenlijk kunnen functioneren op een bmi lager dan 17,5. Zo'n laag gewicht doet zóveel slechts met je lichaam.
Ik moet trouwens wel zeggen dat ik het een goed geschreven artikel vind, los van of je het eens bent met de inhoud of niet. Neemt wel wat van mijn vooroordeel weg dat modellen 'oppervlakkige' meisjes zijn! ;)
Het klopt wel. De een is nu eenmaal dikker dan de ander.
Ik zou nooit een bmi van xx hebben (ik noem uiteraard geen getallen). Maar voor een ander is dat véééél te weinig.
Iedereen functioneert op een ander 'bmi' het beste.
Dus vind het zelf echt onzin dat ze zeggen dat een bmi van 18.5 moet.
Genoeg meiden die een prachtig lichaam hebben om als model te werken en misschien niet volgens de normen genoeg wegen. Maar voor HUN wel. Ze zijn niet voor niks model, denk ik dan :).
Sowieso, als een model met een bmi van 18.5 niet mag, mag dat ook niet als iemand een bmi van 30 ofzo heeft (vanaf dat je overgewicht hebt). Ernstig overgewicht is net zo erg als erntig ondergewicht (dik onder de 18.5).
Ach, mensen moeten zich niet zo gaan vergelijken met anderen vind ik..
Schiet je niks mee op!
maar ik vind dit echt een kansloos stuk.
Ik ben het ermee eens dat er een minimum BMI moet zijn, ondanks de verschillende soorten bouw en het feit dat je vaak wel kunt zien wanneer iemand (on)gezond (bezig) is. Modellen worden door ons toch vaak als voorbeeld gezien - en ze zijn het óók: een voorbeeld van hoe de kleding zit en hoe het gedragen kan worden. Er zal al veel pijn verdwijnen als kleding bij een model net zo zit als bij een gemidddelde vrouw.
Ik heb eens iemand horen zeggen: als men zich niet meer kan druk maken over de lichamelijke veschijning van een model, gaan ze zich wel op het haar focussen. Maar dat vond ik wel erg ver gezocht...
Ik denk dat de Skinny Model Ban wel een idee is, maar dan moeten ze de kleding er ook op aanpassen. Maat 36 is goed als sample size, die arme modellen hoeven niet in maat 32 te passen. Die maat wordt geeneens verkocht nota bene!
Ze schrijft dat als je een laag BMI hebt je niet persé een eetstoornis hebt. Nee dit klopt, maar daar gáát het ook niet om. Zo'n laag BMI als waar we over spreken is heel erg ongezond, dus eetstoornis of niet, het is sowieso beter voor het model om haar BMI op te krikken, en bovendien gaat de ban vóóral om het zieke beeld dat de mode-industrie geeft. Dit is het idee erachter: Hoger BMI dan 18 > minder magere modellen, dit zal meer richting 'normaal' zijn en minder onrealistisch dun > verbeterd ideaalbeeld onder meisjes en vrouwen. En daar gaat het het meeste om als je het mij vraagt, want inderdaad, simpelweg een BMI verhoging lost het probleem van de vele eetstoornissen in de modellenwereld niet op. Maar dat is ook totaal niet het doel, want ik denk dat iedereen hier wel weer dat je door een hoger BMI niet van je eetstoornis af bent.
Bovendien moet je ergens een grens stellen.
Ik had het liefst nog gezien dat die grens gewoon precies op het gezonde lag (uit mijn hoofd 19, maar dat kan ook fout zijn). Maar dat is dan natuurlijk wel weer erg lullig, omdat, zoals je zegt: veel modellen natuurlijk dun (of mager, hoe je het noemen wilt) zijn. Bovendien denk ik dat de regel dan totaal niet meer nageleeft gaat worden, want dan zijn er denk ik gewoon geen modellen meer die je nog in kunt huren wil je je er aan houden.
Ik vind het ook totaal niet on-effectief, deze BMI-drempel. Zwak argument ook om te zeggen dat modellen er verschillend uitzien met eenzelfde BMI van 18. Ook al zien ze er niet hetzelfde uit, duh!, dan nog zien ze er veel gevallen 'normaler' en 'gezonder' en 'dikker dan eerst' uit. Want ook meiden met beide een BMI van 16 zien er verschillend uit, maar ze zien er beide sowieso dunner uit met dat BMI dan met een BMI van 18! Wat een onzin beredenatie is dit zeg van de schrijfster. Het doel is niet elk model hetzelfde lichaam te laten hebben, maar simpelweg het beeld wat realistischer en gezonder te maken. En ja, ik vind dat een BMI drempel daarbij gaat helpen, en liever nog met een BMI van 19, maargoed, dat kan om andere redenen weer niet.
Ook jammer dat de schrijfster het puur en alleen vanuit haar eigen oogpunt bekijkt. Ze is model, en zij en haar collega's ervaren nadelen van deze regel omdat sommigen (of juist velen) nu niet meer overal aan mee kunnen doen. Ik denk dat er een simpele en voor deze modellen gezonde oplossing is: aankomen. Dit is een stuk makkelijker, beter, gezonder en nog veel meer dan het lekker zo te houden en vooral niets te doen aan het ideaalplaatje wat heerst onder vrouwen en meisjes. Als je kiest om model te zijn kies je voor een zwaar leven, minder dun moeten zijn is lijkt me voor veel modellen juist een verlichting van de baan. Gezonder voor jullie lichaam, beter voor onze geest. Waarom het omdraaien? Waarom het inniminnie deel, de modellen, lekker zo laten, en het grote deel, de vrouwen en meisjes die last hebben van dit plaatje, lekker dit plaatje laten behouden? Waarom niet dat kleine inniminnie deel wat kleine aanpassingen laten maken zodat het grote deel er voordelen van heeft, én zelfs het inniminnie deel!
Vind dit een baggerartikel van de schrijfster, slechte argumenten, vanuit één oogpunt en ook gewoon verkeerde insteek van de hele regel vind ik. Goed dat Proud eronder zet dat ze het er niet mee eens zijn!
Aan de andere kant, misschien moet er ook gewoon meer reclame komen voor andere dingen dan alleen maar mode, als jonge meiden ook andere rolmodellen voorgeschoteld krijgen die net zoveel aandacht krijgen als modellen, dan zien zij in dat het niet alleen maar draait om dun zijn.
Dus meer aandacht ook voor sport, wetenschap, creatievelingen, vrouwelijk rolmodellen, dat is waar jonge meiden behoefte aan hebben en als fotomodellen de enige vrouwen zijn die zichzelf zo open en bloot aan de wereld tonen, dan krijgen die meiden de indruk dat je daar mee voor de dag kan komen. Het gaat niet alleen maar om het een wegnemen, het gaat ook om een ander voorbeeld geven.
En niet alleen op uiterlijk, vooral ook op wat mensen allemaal doen, wat voor mogelijkheden er zijn voor meiden, mooi zijn is niet het enige waar vrouwen talent voor hebben of waar vrouwen om gewaardeerd worden. Of wel soms ?
Dus al die bescheiden vrouwen die heel goed werk leveren in deze wereld, die mogen zichzelf wel wat meer tonen, laten zien aan die jonge onzekere meiden wat er allemaal te beleven valt in de wereld. Het draait niet alleen maar om schoonheid heh.
Of zoiets.
(moet ik nodig zeggen natuurlijk :p)
Bedankt voor dit goede artikel!