ADHD: Pilletje erin of gedragstherapie?
Kinderen die ADHD-medicatie slikken, het blijft iets dat steeds terugkeert in het nieuws. Is medicatie nu wel een goede oplossing of eigenlijk juist niet? Sommige mensen voelen zich niet fijn bij het slikken van Concerta of Ritalin, waaronder kinderen en ook volwassenen met ADHD. Toch gebruiken veel van hen deze medicatie, soms zelfs in plaats van therapie. Maar is medicatie de meest duurzame oplossing voor deze gedragsproblemen of zit die in landurige gedragstherapie?
Onlangs zag ik in het tv-programma De Monitor een aflevering over ouders die door de school van hun kind overgehaald werden om hun kinderen toch de medicatie te geven. De kinderen hadden alleen ‘last' van hun problemen op school, daar buiten was hun overactiviteit of concentratieprobleem handelbaar of niet storend. De medicatie tegen ADHD is niet niks, en daarom weigerden sommige ouders hun kind dit te geven. ''Kindercoke'' wordt het geven van medicatie soms genoemd door mensen die geen voorstander zijn van ADHD-medicatie bij kinderen, vertelt een moeder van een kind met ernstige ADHD.
Pieter Hoekstra, Hoogleraar Kinder- Jeugdpsychologie in Groningen zegt in De Monitor: ''Het gaat niet alleen op het hebben van de symptomen van ADHD. Op het moment dat iemand prima functioneert, geen last heeft van deze zaken, ook al zijn er wat concentratieproblemen, dan kun je al niet van ADHD spreken. Een van de kerndingen is, dat er sprake moet zijn van een beperking.'' In de aflevering komt verder naar voren dat het kind thuis geen beperking heeft, maar enkel op school.
Toch worden nog steeds veel jonge kinderen direct aan de medicatie gezet, wanneer ze de diagnose krijgen. Zelfs voordat ze goede gedragstherapie hebben geprobeerd. Soms schrijft een huisarts het na de uitslag van het psychologisch onderzoek direct voor en stopt de behandeling van ADHD na een enkele keer bijstellen van de dosering.
The Centers for Disease Control and Prevention (CDC) laat weten dat drie op de vier kinderen die gediagnosticeerd worden met Attention Deficit Hyperactivity Disorder medicatie slikken. Nieuwe informatie uit onderzoek van CDC laat zien dat medicatie nog steeds even vaak wordt voorgeschreven, ondanks dat is aangetoond dat gedragstherapie hetzelfde effect heeft, maar geen klachten oplevert zoals buikpijn, slaapproblemen en andere bijwerkingen.
Waarom dit gebeurt? De zorgverzekeraar dekt niet altijd en in iedere staat van de US (voldoende behandelingen) gedragstherapie en wel medicatie of mensen zijn niet op de hoogte. CDC roept dan ook artsen, psychiaters en familie op om eerst gedragstherapie te proberen voordat je aan behandeling met medicatie begint.
Er is geen bloedtest voor ADHD, het is een diagnose die wordt gesteld aan de hand van vragenlijsten en de DSM. Er is gemerkt dat medicijnen zoals Ritalin zouden helpen bij deze problemen bij oudere kinderen. Het succes van die medicatie heeft ertoe gelijdt dat ze ook jongere kinderen met deze medicatie zijn gaan behandelen, terwijl daar veel minder onderzoek naar is gedaan.
In gedragstherapie trainen therapeuten, -in meer dan acht sessies-, hoe je een kind kunt begeleiden in deze fase van zijn leven met deze gedragsproblemen. Je leert op een duidelijke manier communiceren, routine en discipline aan. Dit kost dus meer tijd en inzet van het kind en de ouders dan een pilletje bij de apotheek halen.
CDC ontdekte ook dat een derde van de kinderen die de diagnose krijgt, slechts zes jaar oud is. 75% van die kinderen slikt medicijnen tegen de symptomen van ADHD. Slechts de helft van de kinderen met ADHD krijgt ook psychische hulp, anderen krijgen voornamelijk medicatie. Vooral kinderen van ouders met een laag inkomen, gebruiken enkel medicatie.
Een eestoornis en ADHD:
‘'Toen ik therapie kreeg voor mijn eetstoornis, werd aan het einde ontdekt dat ik ook een erg druk hoofd had, ik had AD(H)D, en een eetstoornis achter de rug. Dit maakte dat ik het gevoel van controleverlies had, een negatief zelfbeeld kreeg en uiteindelijk een eetstoornis ontwikkelde om zo weer grip te krijgen op mijn gedachten en gedrag. Ik vlakte mezelf af, zodat ik mezelf beter onder controle had. Ik voelde me slap en sloom door mijn lege maag en ondergewicht. De eetstoornis verdoofde me. Ik wist niet dat ik uiteindelijk ADD bleek te hebben.
Door de behandeling voor mijn eetstoornis, waaronder heel veel cognitieve gedragstherapie en structuur, leerde ik hoe ik wel met mezelf om kon gaan. Dat ik niets nodig had om mezelf weg te stoppen, dat ik mocht zijn zoals ik was. Ik heb overwogen medicatie te gebruiken, maar zag ook een uitdaging in acceptatie van minpunten en me richten op pluspunten. Ondertussen werkte ik natuurlijk wel aan mijn concentratieproblemen en blijf ik structuur, rust en duidelijkheid nodig hebben. Ik heb weinig last meer van mijn ADD en heb goed leren omgaan met overprikkeld raken of de chaos in mijn hoofd. Ik kan me dus goed voorstellen dat ADHD-medicatie niet altijd nodig is en zie het bij meer mensen om mij heen met AD(H)D. Als je maar bereid bent om er aan te werken of hulp bij zoekt als dat nodig is. Dat is mijn idee hierover.''
- Maxine (23 jr.)
Een pilletje erin, gedragstherapie of beiden? Wat denk jij?
Gerelateerde blogposts
5
Reacties
Bij mij werd na 2 mislukte eetstoornisbehandelingen en een weer falende persoonlijkheidsstoornisbehandeling de diagnose adhd gesteld. Ik heb medicatie geprobeerd maar het werkte niet. Dus maar gestopt.
Bij één van mijn kinderen werd geen eens de diagnose adhd gesteld maar toch is ritalin geprobeerd. Voor ons was het heerlijk. Een vrolijker, vrijer, rustiger kind. Zelf vond ze de bijwerkingen vervelend (laat kunnen slapen, in de avond druk zijn). Door haar autisme is ze al erg gevoelig voor prikkels dus die vermijden we zo veel mogelijk en heeft ze al veel structuur. Daar is geen winst meer in te behalen. We zijn op haar verzoek gestopt met de pillen. Wij en mensen om ons heen zagen zoveel verandering alleen zij vond het vreselijk en voelde zich niet meer haarzelf. Het blijft er om gaan hoe het kind zich voelt met de pillen.
"De kinderen hadden alleen ‘last' van hun problemen op school, daar buiten was hun overactiviteit of concentratieprobleem handelbaar of niet storend."
ADHD-medicatie bestrijdt de symptomen van ADHD, niet de oorzaak. Je kunt het vergelijken met paracetamol voor de bestrijding van hoofdpijn. Het neemt de oorzaak van hoofdpijn/ADHD niet weg, maar het helpt wel. Als jij op je werk hoofdpijn hebt maar thuis niet, dan zeg je toch ook niet tegen jezelf dat je geen paracetamol mag nemen op je werk?
"Toch worden nog steeds veel jonge kinderen direct aan de medicatie gezet, wanneer ze de diagnose krijgen. Zelfs voordat ze goede gedragstherapie hebben geprobeerd."
In de richtlijnen voor de behandeling van ADHD (NHS, 2008) wordt voor kinderen onder de 6 jaar medicatie afgeraden. Bij kinderen in de schoolleeftijd wordt geadviseerd te starten met gedragstherapie en/of oudertraining, en pas bij onvoldoende effect medicatie. Hoe de richtlijnen worden uitgevoerd is natuurlijk een andere vraag.
"Nieuwe informatie uit onderzoek van CDC laat zien dat medicatie nog steeds even vaak wordt voorgeschreven, ondanks dat is aangetoond dat gedragstherapie hetzelfde effect heeft, maar geen klachten oplevert zoals buikpijn, slaapproblemen en andere bijwerkingen."
Dit is echt niet waar. Er is geen gedragstherapie voor ADHD die even effectief is als medicatie. Uit het grootste onderzoek naar de effectiviteit van gedragsbehandeling en medicatie is gebleken dat medicatie beter is dan gedragstherapie alleen. Sterker nog, een gecombineerde behandeling van medicatie en gedragstherapie was niet beter dan medicatie alleen. Daarnaast geeft ADHD-medicatie in de meeste kinderen geen bijwerkingen.
"CDC ontdekte ook dat een derde van de kinderen die de diagnose krijgt, slechts zes jaar oud is. 75% van die kinderen slikt medicijnen tegen de symptomen van ADHD."
Die 75% geldt voor ALLE kinderen met ADHD, dus kinderen van alle leeftijden. BIj kinderen met ADHD die pas 6 jaar zijn ligt het percentage aanzienlijk lager.
Wat ik soms erg irritant vind, is dat je regelmatig berichten leest of opmerkingen hoort als: adhd is een hype, een mode diagnose, een epidemie, iedereen is wel eens druk of dan heeft iedereen adhd als jij het hebt.
Wat mensen vergeten is dat adhd niet alleen bestaat uit druk zijn, hyperactief of druk in je hoofd zijn. Er zijn veel meer criteria en het hangt ook af of je er zelf last van hebt of niet. Adhd is net als andere stoornissen/beperkingen een spectrum van milde klachten tot ernstige klachten. Als het je niet belemmert in je dagelijks leven, werk, relaties, dan is het geen probleem. Mensen hebben naar mijn mening wel heel snel hun oordeel klaar terwijl ze meestal helemaal niet weten wat adhd precies inhoudt. Dan denk ik 'verdiep je je er eerst eens in en kom dan met je mening'. Maar op de een of andere manier is het beeld dat mensen van adhd hebben nogal hardnekkig.
Bovendien zijn er ook mensen die door een (te) late diagnose vele mislukkingen in hun leven hebben ervaren en hierdoor een heel laag zelfbeeld hebben. Als je constant hoort dat je te druk bent, onhandig bent, je lui bent (terwijl je je niet kunt concentreren/je aandacht bij iets kan houden), enz dan doet dat iets met je. Wat andere mensen hier ook aangeven we leven in een wereld met veel prikkels daar wordt iedereen druk van alleen is dat iets anders als je het met adhd vergelijkt. Trouwens ik ben het er mee eens dat teveel prikkels de adhd-klachten wel kunnen verergeren en dat het oude gezegde: rust, reinheid en regelmaat goed is. (klinkt niet hip, maar werkt wel :-)
Al is het maar om door een bepaalde periode te komen, de gedragstherapie te volgen bijv.
Maar ik zou altijd eerst therapie proberen
Volgens mij is adhd ook wat anders dan alleen maar druk. Wat ik merkte dat er toch wat anders in de communicatie is bij zo iemand.