Heel erg herkenbaar, ik sta zelf ook 4x per dag op de weegschaal! Doordat ik nu een eetstoornis heb, moet de weegschaal weg uit de badkamer van de behandelaren.

Ik weeg mezelf zo'n 6x per dag denk ik.. Verschilt per dag ook een beetje, maar raak in paniek als ik niet kan wegen, best wel erg!

Herkenbaar..
Begon met paar keer per week wegen, maar nu constant in mn hoofd met (niet) eten bezig, depressief, braken, nog vaker op de weegschaal enz.

ik durf niet eens op de weegschaal te gaan staan, ik weet toch dat ik het veel te veel vind..

Is oorzaak en gevolg niet een beetje door elkaar geraakt? Het lijkt mij logisch dat je je pas veel gaat wegen nadat je al obsessief bezig bent met je gewicht en/of onzeker bent. Uiteraard zullen deze twee dingen elkaar wel versterken, maar ik denk niet dat de weegschaal een directe aanleiding kan zijn voor psychische problemen.

Ik weeg mij 1 keer in de week. Vaste dag, vast tijdstip. En dat vind ik genoeg. Tuurlijk schrik ik als het de ene week meer is als de week ervoor, maar dan heb ik weer 1 week de tijd om er aan te werken ;) Elke dag meerdere malen op de weegschaal staan vind ik erg overdreven. Je maakt jezelf op die manier alleen maar gek.

Ik ben al een paar weken bezig om me maar 1 keer in de week te mogen wegen, maar tot nu toe lukt het me nog niet.
Sta nog min. 4 keer per week op de weegschaal.

Jezelf meerdere keren per dag wegen is absurd. Over de dag heen verzwaar je altijd wat dus je kunt je helemaal nergens op baseren.

Ik durf al een jaar niet meer op de weegschaal te staan, ik weet zeker dat als ik dat doe het weer verkeerd gaat. Best wel moeilijk, maar aan de andere kant ook wel een soort van veilig.

In mijn eetstoornistijd stond ik er ook meerdere keren per dag op, omdat ik voor mijn gevoel móest checken wat eten, drinken en bewegen met mijn gewicht deed zodat ik er 'invloed' op uit kon oefenen, dacht ik. Ik verzon er zelfs rekensommen voor: 'Als ik om 20:00 XX weeg, dan weeg ik om 0:00 XX en als ik 's avonds zoveel drink moet ik er XX bijtellen en als ik zoveel beweeg er XX aftrekken'. Dat was mijn invulling van bijna elke avond...

Toen ik beter ging eten vermeed ik de weegschaal juist omdat ik niet wilde schrikken van het getal, totdat ik van mijn psycholoog verplicht elke week moest wegen. Na therapie ben ik hier onmiddellijk mee gestopt. In december 2010 heb ik mezelf nog een keer gewogen voor de zelfhulpgroep waar ik toen in zat (was toen mijn doel), maar ik was zo geschrokken van het getal dat ik het vervolgens weer 1 1/3 jaar vermeed. Ik kon realistischer naar mezelf kijken en kon mijn lichaam ook beter accepteren als ik dat getal niet wist.

Tot vorige week maandag, toe ik bij een één of andere test op de weegschaal moest staan... Ik zei nog tegen diegene die de test afnam dat ik het cijfer niet wilde weten, maar toen ze het noteerde fluisterde ze het zachtjes waardoor ik het toch hoorde. Ik schrok me opnieuw rot omdat het veel hoger was dan ik geschat had en ik over een 'magische grens' heengegaan was... (Eigenlijk ook wel logisch dat het hoger was, doe sinds oktober 3x per week aan krachttraining en spieren wegen nou eenmaal meer). Ik heb me een paar dagen erg slecht en dik gevoeld terwijl ik de week daarvoor nog riep dat ik nog nooit zo tevreden was geweest met mijn lichaam... Eigenlijk is dat heel raar en tegenstrijdig, want ik ben echt niet van de ene op de andere week dikker geworden...

Maar goed, even to the point: Ik denk dat teveel op de weegschaal staan niet goed is, maar te weinig (in de zin van vermijden) ook niet. Vroeg of laat zal je toch een keer achter komen wat je gewicht is en ook ik wist dat dat moment ooit zou komen... Het zal voor mij denk ik altijd wel een gevoelig punt blijven.

Die laatste zin moet je niet anders opvatten dan hij bedoeld is!;
"Tijd om ook wat minder te gaan wegen?"

Voor mijn eetstoornis woog ik me maar zelden. Ik had al een jaar niet meer op de weegschaal gestaan. Het ging helemaal mis toen ik het wel weer ging doen.

Nu weeg ik me alleen nog maar bij de kinderarts ééns in de twee weken. Heel af en toe thuis, om te kijken of het wel genoeg vooruit gaat met mijn levensstijl nu.

Ik sta nu braafjes nog maar 2x per dag op de weegschaal (: (instead of every hour).

Bij de bascule moesten we blind wegen, ik vond dat zo fijn,
ik leerde zo mijn kinderarts vertrouwen, ik wist dat zij 'meekeek' als ik moest wegen en mijn gewicht in de gaten hield. Ik hoefde het niet meer zelf te doen en niet zelf meer op te letten. Als ik het niet wist had ik rust. Anorexia was voor mij wel een getal op de weegschaal en zo laag mogelijk proberen te komen door af te vallen, maar vooral niet eten controle krijgen. Dat blind wegen vond ik echt fijn

Ik woog mijzelf eerst elke ochtend en avond, maar dat was toen ik mijn eetlijst volgde en het was een soort drang om te wegen..
Nu durf ik niet meer te wegen omdat ik ** kilo ben aangekomen en ik nu weer bezig ben met afvallen.. Maar als ik weeg dan ben ik die dag heel onrustig in mijn hoofd..

ik woog mezelf echt 10keer per dag, terwijl ik nog geen "echte" eetstoornis had

Ik sta echt een stuk of 6 keer per dag op de weegschaal, ik weet dat ik dit niet moet doen, maar ik durf de controle niet los te laten, vooral na eetbuien moet ik weten hoeveel ik ben aangekomen om te weten hoe ik het best kan compenseren(heel slecht ik weet het en ik ben er ook absoluut niet blij mee.)

ik sta iets van 6 keer per dag op de weegschaal, ik kan er niet tegen als ik niet weet wat ik weeg...