Trots houdt anorexia in stand
Tevredenheid door het verliezen van gewicht kan anorexia vergeren. De ziekte wordt vaak in stand gehouden door trots. Al eerder zijn onderzoeken gedaan naar de rol van negatieve emoties bij het ontwikkelen van deze eetstoornis, maar nieuw onderzoek wijst uit dat ook positieve gevoelens, zoals trots, bijdragen aan het aanwakkeren en voortbestaan van anorexia.
Volgens cijfers uit 2012 van het Nationaal Instituut voor Gezondheid en Clinical Excellence lijden ongeveer 160.000 mensen in het Verenigd Koninkrijk aan deze ernstige ziekte. Edward Selby, een assistent-professor aan de Rutgers Universiteit in New Jersey onderzocht de emotionele toestand van 118 vrouwen in de leeftijd van 18 tot 58 jaar die werden behandeld voor Anorexia gedurende een periode van twee weken. Hieruit bleek dat de deelnemende vrouwen niet alleen last hadden van negatieve emoties, maar ook positieve emoties ervoeren. Het ging om een gevoel van trots omdat zij in staat waren om hun doelen met betrekking tot afvallen te behalen.
De onderzoekers denken dat deze positieve emoties overschat worden waardoor dit gedrag in stand wordt gehouden. Omdat slechts een derde van de vrouwen met anorexia geneest na de behandeling, is het van belang om erachter te komen waarom deze positieve emoties zo sterk geassocieerd zijn met afvallen en minder met meer gezondere dingen als school, familie, vriendschappen en relaties.
Het onderzoek laat ook zien dat de vrouwen die het lastig vonden om te herkennen wanneer positieve emoties de verkeerde kant op gaan, vaker bezig zijn met eetgestoord gedrag zoals het gebruiken van laxeermiddelen, overgeven, overmatige lichaamsbeweging, calorieën checken, etc. Het is belangrijk voor de onderzoekers om te begrijpen wat zij halen uit deze ervaringen. Hoe meer ze weten over zowel de negatieve, als de positieve emoties die gelinkt zijn aan anorexia, hoe beter de behandeling zal aansluiten.
Selby denkt dat een groot deel van de positieve bekrachtiging rondom afvallen komt door pro-ana websites waar mensen die lijden aan deze ziekte bij extreem gewichtsverlies worden toegejuicht. Dit kan ervoor zorgen dat vrouwen een goed gevoel krijgen over hun situatie. Het goede gevoel dat gelinkt is aan gewichtsverlies zorgt ervoor dat ze in een vicieuze cirkel terecht komen, waardoor grenzen en doelen steeds verder gelegd worden.
De wetenschappers geven aan dat er meer onderzoek nodig is naar de manier om positieve emoties die in verband staan met afvallen om te buigen en te kijken naar hoe dit in de behandeling van mensen met een eetstoornis moeten worden aangepakt. Er moet een manier gevonden worden waarop zij de positieve emoties die zij ervaren bij het verliezen van gewicht, ook bij andere aspecten van hun leven kunnen ervaren. Dan kan er een meer evenwichtig gevoel van geluk ontstaan.
Bron: Dailymail.co.uk
Gerelateerde blogposts
Reacties
Al geloof ik niet zozeer dat Pro-Ana echt zoveel invloed heeft. persoonlijk.
Ik denk dat het ook meer gaat over het karakter van iemand die een eetstoornis heeft. Toch is er vaak wel sprake van een vorm van perfectionisme en prestatiegerichtheid. Prestatiegerichtheid en afvallen valt mooi te combineren, denk ik. De compensatie voor de onderliggende gevoelens.
en toch ervaarde ik iets als 'trots' bij de eerste zoveel kilo...
in het begin word je ook echt aangemoedigd door je omgeving en wordt het als een prestatie gezien om af te vallen (trouwens, dat is net zo goed in de hele maatschappij het geval). Zeker als je komt van een voller figuur.
Pas na een hele lange tijd beginnen mensen je 'lelijk mager' te vinden. Maar vooraleer de grens van 'mooi slank' naar 'lelijk mager' overschreden is, is in je hoofd de grens van 'lijnen' naar 'anorexia' misschien ook al lang overschreden...
ik ben trots dat ik dun ben, zeker in een maatschappij met zoveel overgewicht
ik vind me niet ziekelijk dun,heb niet veel ondergewicht meer
ik schaam me ervoor, maar ja toch speelt het mee,ik voel me opgelucht dat ik niet zo dik/normaal ben als veel anderen
Of wacht, misschien is het al lang bekend bij mensen die het zelf hebben ervaren, maar daarbuiten niet.
Het leek soms bijna of het in therapie een soort taboe was, om toe te geven dat de ziekte je ook dingen opleverde. Voor mijn gevoel werd er altijd van mijzelf verwacht dat ik 100% wilde genezen. An zich natuurlijk een mooi streven, maar helaas voor mij zeker in eerdere behandelingen nooit haalbaar geweest. Ondertussen ben ik gelukkig een stuk verder en kan ik zeggen dat ik mijn eetstoornis onder controle heb, maar toch is er nu nog een klein deel in mij dat zoveel waarde aan dun zijn hecht.