Opname ziekenhuis onvermijdelijk

 

meisjeVanuit familie en vrienden is er veel begrip. Alleen wordt Aafke daar helaas niet beter van. Steeds meer realiseer ik mij dat het een volstrekte irrationele ziekte is. Om gek van te worden. Tot nu hebben we vooral begripvol gereageerd. Maar we merken dat we moe worden, en dat we helemaal op zijn. Uiteindelijk zijn wij ook maar gewone ouders die ongevraagd met een verschrikkelijke ziekte geconfronteerd worden. We zien Aafke elke dag achteruit gaan. Haar gezondheid is in gevaar; en zij lijkt het niet in te zien.

Soms vergelijk ik het met een andere ziekte. Dat zijn momenten waarop ik kan denken: "Het is Aafke overkomen. Ze kan er niets aan doen." Maar mijn emotionele tank raakt op. En met het leegraken van de tank, raakt ook mijn geduld op. Dat zijn momenten waarop ik denk: "Het is een keus. Aafke vernietigt zichzelf en het gezin." Dan word ik boos. Zo boos zelfs dat ik mijzelf niet herken. Ik heb Aafke in niet mis te verstane woorden duidelijk gemaakt, dat als zij zich niet kan houden aan het voedingsadvies, wij niet meer voor haar veiligheid thuis in kunnen staan. En dat we dan moeten en zullen besluiten om haar op te nemen. Ze schrikt daarvan, om vervolgens tien minuten daarna weer de helft van het eten te laten staan. Niets helpt. Het is onbegrijpelijk.

Met het toenemen van de boosheid, dalen de wijzers op mijn "begripmeter" tot een tragisch dieptepunt. Ik weet dat boos worden geen effectieve emotie is. Maar ik heb momenten waar ik even geen boodschap heb aan die theorie. Ik weet ook dat mijn boosheid voortkomt uit angst en een fundamentele bezorgdheid: "Het kind dat wij op aarde hebben gebracht, vernietigt zichzelf." Dat is voor mij als vader verschrikkelijk om te zien.

Na een boze bui heb ik spijt, en realiseer ik mij met betraande ogen dat Aafke domweg de tools niet heeft, om het "zelfvernietigen" te stoppen. Het lijkt alsof er een negatief wezen in haar zit, die haar dwingt zichzelf te vernietigen. Het is alsof ze van een ellenlange glijbaan glijdt, die eindigt in een ziekenhuisbed. Wij staan erbij en kunnen haar niet meer van die glijbaan afkrijgen. Wij moeten haar laten gaan. Ondertussen proberen we de onbegrijpelijkheid van het wegglijden en de zinloosheid van haar lijden te begrijpen. Dat lukt soms beetje bij beetje. Mijn denken verschuift voortdurend. Misschien moet Aafke dit wel meemaken, om uiteindelijk terug te vinden wie ze werkelijk was voordat ze ziek werd. Ik laat zelfs de gedachte toe dat we later zullen begrijpen dat haar lijden zin heeft gehad. Dat geeft troost. We schatten nu de situatie van uur tot uur in.

Alsof het om een soort van reddingsboei gaat, stuurt de psycholoog ons een eetregistratieformulier. Maar het probleem is dat er helemaal niets te registreren valt. Aafke geeft aan veel behoefte te hebben aan een gesprek met de psycholoog over de chaos in haar hoofd. Maar de psycholoog wil dat ze eerst gaat eten. Intuïtief heb ik het idee dat de psycholoog iets moet doen met de wens van Aafke, al is het maar om een vertrouwensrelatie op te bouwen. Maar de psycholoog pakt het niet op en Aafke voelt zich met het uur eenzamer en zieker.

meisje
bron foto

In de avond besluit ik het ziekenhuis te bellen. Dit kan zo niet langer. De dienstdoende kinderarts moet even overleggen. Binnen enkele minuten belt ze terug. Er wordt zondermeer tot opname overgegaan. Wij worden de volgende morgen al verwacht.

Aafke is er heel erg verdrietig over. Ze is heel erg bang. Voor ons is het moeilijkste besluit dat wij in ons leven genomen hebben. Ook haar zusje moet huilen als ze hoort dat haar grote zus naar het ziekenhuis gaat. En diep in ons hart zijn wij ook bang voor al het onbekende dat ons te wachten staat. 

Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen

Volgende keer: De opnamedag
Foto 1

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

frobianne - Zaterdag 31 augustus 2013 19:29
Wauw zo mooi geschreven. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Heel herkenbaar. Heel veel sterkte!!
Twirler - Zaterdag 31 augustus 2013 19:31
Jeetje, wat heftig weer zeg, heel veel sterkte!
meisje14 - Zaterdag 31 augustus 2013 19:34
Heftig maar wel goed om de andere kant te lezen de kamt van omstanders
Simone - Zaterdag 31 augustus 2013 19:36
Heel herkenbaar... Je omringt je kind met liefde, wil alles voor haar doen om haar te helpen.. Maar je eigen grenzen worden bereikt, dit heeft zoveel impact op het hele gezin!! Hoe graag je haar wil thuis houden, het ziekenhuis is soms onvermijdelijk, maar daar wordt er alleen voor gezorgd dat haar lichamelijke toestand weer verbeterd... Het onderliggende probleem wordt hiermee nog niet opgelost.. Maar je hebt geen keus!
Zou eigenlijk wel graag willen weten hoe het nu met Aafke is.. Na het ziekenhuis en 2 verschillende klinieken.. Sterkte!
Wemmie - Zaterdag 31 augustus 2013 19:39
Wat ontzettend herkenbaar! De boosheid en de frustratie die je voelt over deze ziekte. je schrijft het zo treffend, de emotionele tank raakt leeg en daarmee raakt het geduld op en komt er boosheid. Op dit moment zit ik in die situatie. Onze dochter wil er de brui aangeven en nu ze uit de gevarenzone is en groeit wordt haar weerstand steeds erger en onze onmacht groter.
Elina94 - Zaterdag 31 augustus 2013 19:56
Respect.
Jens - Zaterdag 31 augustus 2013 20:33
echt super mooi verhaal echt zo goed beschreven dat je helemaal meevoelt en meeleeft

veel sterkte verder
Lexii - Zaterdag 31 augustus 2013 21:12
Simon, ik vind dat je heel goed beschrijft dat je eerst begripvol probeert te zijn, en dat daarna het gewoon niet meer lukt. Het geeft een inzicht in hoe ouders naar de situatie kijken, het geeft inzicht in de onmacht die ouders kunnen voelen.
Ik hoop dat leden op Proud hier, door deze blog ook een beetje begrip kunnen krijgen van de soms ongezouten reacties en boosheid van hun ouders. Het klopt, ouders begrijpen amper wat er in hun kind omgaat. Maar ouders willen het wel begrijpen, willen er alles voor doen. Onmacht om je kind te zien aftakelen, niks kunnen doen. Dat wekt boosheid op bij de ouders. Het betekent niet dat ze dan niet van hun kind houden, het betekent juist dat ze ontzettend veel van hun kind houden en ontzettend boos zijn op die eetstoornis die het kind verwoest en het gezin ontwricht. Als ouder wil je dat niet toestaan.

Dank weer voor deze blog.
AnaMan - Zaterdag 31 augustus 2013 21:15
Heftig weer!
Wat gruwelijk om zo met je rug tegen de muur te moeten staan!
Zowel ouders als dochter!!! :(
GodsChild - Zaterdag 31 augustus 2013 22:31
Deze blog heeft me zowaar aan het huilen gemaakt. Bedankt. Ik denk dat vele ouders zich zullen herkennen in de gevoelens die je beschreven hebt. Voor mij als 'dochter' is het goed om dit te lezen omdat ik stil word gezet bij de gevoelens van mijn ouders.

Echt bedankt.
koala - Zaterdag 31 augustus 2013 23:52
allemaal heel herkenbaar. Ik heb mijn ouders dit ook aangedaan en heb hier heel veel spijt van. Maar op die moment besefte ik dat niet. Ik ben er wel sterker uitgekomen. Heel veel sterkte nog
Caroline - Zondag 1 september 2013 07:59
STERKTE, dat is al wat ik kan zeggen/wensen..ik hoop dat u kracht kunt putten uit bijvoorbeeld het geloof of andere krachtbronnen.

O...een week voor het volgende blog is te lang!
.. - Zondag 1 september 2013 10:07
Weer zeer herkenbaar en Simon wat heb je het goed verwoord. Ik heb mijn gevoelens ook wel geprobeerd op te schrijven maar vond het erg lastig. Als ik jouw blogs lees lees ik precies hoe ik het ook voelde. Ik denk dat je met je blog vele ouders én dochters/zoons steunt. Plus het feit dat je vader bent vind ik fijn. Om het vanuit een vader te lezen. Ook kk kijk uit naar je volgende blog. Bedankt voor het delen van je verhaal en je gevoel
Gerrianne - Zondag 1 september 2013 14:08
En zo stonden wij er drie jaar geleden ook voor...op naar t ziekenhuis. Na veel strubbelingen de zondevoeding erin...Toen kwam de dag dat ze aangaf ook dit niet meer te willen. De aarde zakt onder je vandaan. Boos, woedend, verdietig, angstig alles ben je dan door elkaar. Dus ja veel herkenbaarheid. Ze hebben dan zo'n sterke wil...een wil die ze op zulke momenten kan redden of vernietigen. Wens je heel veel sterkte!!!
eave - Zondag 1 september 2013 16:42
Lieve Simon, lieve Aafke.

Ik lees met jullie mee, en ik vind het ontzettend knap en dapper om tóch maar naar het ziekenhuis te gaan. Het is een grote stap, een sprong in het diepe lijkt het. Maar dat is niet zo. Het ziekenhuis is veilig, echt. Ik weet zeker dat Aafke er boven gaat komen, dat ze zichzelf terug vindt, en dat ze (op welke termijn dan ook) een gelukkig leven zal leiden.

Ikzelf ben momenteel ook in het ziekenhuis, op de paaz. Ook al kunnen ze mij hier niet helpen, daar is een eetstoorniskliniek voor nodig, ik heb al de eerste paar stapjes gezet. Hier eet ik tenminste nog iets, thuis at ik niet meer. Weet je, het lijkt allemaal ZO eng, maar er zijn ontzettend veel mensen die je een hart onder de riem steken, ook ik. Ik ben al die tijd een stille lezer geweest, maar wel een echte volger!

Aafke en ik gaan door hetzelfde proces, en stel; ze wil met iemand praten, dan staat mijn hart voor haar open, want ik heb zelf al vier jaar anorexia, en ik ben het helemaal BUE!

Ongelooflijk veel liefs, en heel veel sterkte,
Melissa-eave.
Haremaje - Zondag 1 september 2013 19:54
Tjonge, sterkte ermee! Is dit een live blog trouwens?
Kiki - Maandag 2 september 2013 18:34
Heel mooi,

Ik hoop dat mijn ouders ook zo sterk zullen zijn voor mijn zusje ..
Veel sterkte
Hieperdepiep - Maandag 2 september 2013 20:31
Goed geschreven wederom, maar is ze nou NOG niet opgenomen? Hoe lang duurt dit al?
Sanne - Dinsdag 3 september 2013 18:36
Ik zit met tranen in mijn ogen dit verhaal te lezen. Ik kan me alle emoties van de vader, 'Simon,' voorstellen. Ik kan me inleven in hem, maar ook in Aafke. (dit komt doordat ik in Aafkes schoenen heb gestaan en nu in Simons)

Sterkte, en wanneer hulp gevonden is, is de kering gemaakt!
Simon - Vrijdag 6 september 2013 17:15
Beste allemaal,

Dank weer voor jullie lieve reacties.

Simone heeft gelijk dat het onderliggende probleem niet in het ziekenhuis wordt aangepakt. In de blogs die nog volgen ga ik daar ook over schrijven. Het was in ons geval nog veel erger. De dokter was er zelfs trots op dat het werkelijke probleem niet tot zijn expertise hoorde. Wij hebben op dit moment adequate hulp, en fysiek gaat het goed met Aafke, alhoewel zij dat zelf anders ziet. Uit dat laatste zinnetje kunnen jullie opmaken dat zij nog steeds erg vecht tegen haar eetstoornis. Wij hopen wel dat ze binnenkort weer aan haar school kan beginnen.

Lexii, het klopt denk ik dat de meeste ouders het wel willen begrijpen. Voor ons geldt nu dat wij het wel denken het heel goed te begrijpen. Maar als we er heel lang over na denken vinden we het nog steeds moeilijk om het echt te begrijpen.

Fijn Koala dat je er sterker uit gekomen bent. Dat geeft hoop.

Gerrianne, die sterke wil is ook iets dat ik heel erg herken. Je zou willen inderdaad dat ze die wil gaan gebruiken om zichzelf te redden. Daar is alle hoop op gevestigd.

Melissa Eave, jij heel veel sterkte op Paaz en je lieve woorden.

Voor Haremaje en iedereen die het nog niet weet, het is geen live-blog. In werkelijkheid zijn we twee jaar verder. Zie ook mijn reacties op vorige blogs. Twee jaar geleden had ik er nog niet zo over kunnen schrijven.


E. - Woensdag 9 oktober 2013 23:36
Beste Simon,

Verschrikkelijk om dit te lezen. Achteraf gezien besef ik mezelf maar al te goed wat ik mijn ouders heb aangedaan...

Ik weet denk ik best goed dat aankomen af en toe moet om in leven te blijven, maar zolang het in je hoofd niet op een rijtje zit, het er daarna weer minstens zo snel af gaat. Maar ook weet ik dat wanneer de knop echt omgaat, hij om blijft en er dan, het mag met wat downs zijn, een stijgende lijn inkomt, zowel fysiek als mentaal.

Het is moeilijk om te zien dat Aafke niet ziet hoeveel pijn ze de mensen om haar heen aandoet. Als ze dit had geweten, had ze daar kracht uit kunnen halen. Maar ja, als je lichaam op de 'survival mode' staat, is er geen ruimte voor gevoelens buiten het eten om.

Ik vind het heel goed van jullie dat jullie toch die extra psychologische hulp zoeken, want dit zal haar zeker helpen!

Ik ben net zoals Koala ook uit mijn eetstoornis gekomen (voor zover dat kan tenminste) en ik ben ook alleen maar sterker geworden. Niet dat dit een troost voor jullie is, maar het is belangrijk om te weten dat het nog kan veranderen!

Heel veel sterkte en ik blijf je verhalen lezen!