Ik was dat stille meisje

 

Als kind was ik al erg verlegen. Ik kon me goed vermaken in mijn eentje, maar naarmate ik ouder werd, baalde ik er steeds meer van dat ik dat meisje was dat toekeek hoe haar klasgenoten samen op het schoolplein speelden, maar niet meedeed. Ik was het buitenbeentje. Ik vond het moeilijk om mijzelf te laten zien en horen. Constant verstopte ik mijzelf. Er zat een schulp om mij heen die met mij vergroeid leek.

Op een gegeven moment stopte ik op school met praten. De schamele keren dat ik wel wat zei, sprak ik zo zacht, dat het haast onverstaanbaar was. Verder communiceerde ik met mijn klasgenoten via ja knikken, nee schudden en geschreven woorden. Twee keer heb ik een sociale vaardigheidstraining gevolgd. Ik kreeg oefeningen die ik braaf uitvoerde, maar de verlegenheid was sterk.

meisje

De overgang naar de middelbare school leek mij het perfecte moment om eraan te werken. In mijn nieuwe klas zou ik meer praten, vrienden maken en aan niemand laten merken dat ik op de basisschool 'dat stille meisje' was. In mijn hoofd klonk het als een geweldig plan, maar in de werkelijkheid viel het tegen. Ik ging naar een nieuwe school, maar ik was geen nieuw mens. Mijn verlegenheid ging met mij mee. Het hield mij in zijn greep. Ik sprak wel iets meer en ik sprak harder. Ik kreeg zelfs een paar vriendinnen. Tijdelijk ...

Na meerdere opnames voor mijn eetstoornis, kwam ik in een andere klas. Ik kon geen aansluiting vinden en ik zat vaak alleen. Met leren ging het prima, ik haalde hoge cijfers, maar ik leefde als een eenzaat. Ik bracht de pauzes door in een wc-hokje of ik maakte buiten een ommetje. Zo ging het tot het laatste schooljaar. Ik voelde me eenzaam, maar ik raakte eraan gewend. Na de examens haalde ik mijn diploma. Het was weer tijd om naar een nieuwe school te gaan. Ik ben graag creatief bezig en ik had gekozen voor het Grafisch Lyceum Rotterdam. Weer had ik grote plannen. In mijn nieuwe klas zou ik meer praten, vrienden maken en aan niemand laten merken dat ik op de middelbare school 'dat stille meisje' was.

Na de zomervakantie startte ik hoopvol op de nieuwe school, maar de moed zakte al gauw in mijn schoenen. Alles was zo onbekend. De lessen, de docenten en andere mensen. Het gaf mij veel stress en ik vond het doodeng. Ik keek toe hoe klasgenoten vriendschappen sloten en lol met elkaar hadden. Ik was een hopeloze toeschouwer die niet wist hoe ze eraan moest deelnemen. Ik begon me voor mijzelf te schamen. De wc-hokjes werden al gauw weer mijn schuilplaats en ik bleef steeds vaker thuis. Dan had ik me wel klaargemaakt om weg te gaan, maar bleef ik zo lang bij de deur staan twijfelen, tot de tranen over mijn wangen rolden en ik me ziek besloot te melden. Ik durfde niet over de drempel te stappen. Letterlijk. Hij lag te hoog voor mij.

De maat was vol. Ik trok dit niet langer! Ik voelde me somber, de angst was groot en de hoge cijfers die ik op de middelbare school haalde, waren verleden tijd. Het voelde alsof ik faalde, ik verloor totaal mijn gevoel van eigenwaarde, en ach, mijn klasgenoten zaten toch niet op mij te wachten. Ik wist het zeker. Ze waren beter af zonder mij. Dat buitenbeentje dat amper een woord zei. De vreemde eend in de bijt. Het vijfde wiel aan de wagen. Ik was het allemaal. Ik besloot te stoppen met school. Mijn ouders vonden mijn besluit dom, maar ik vond het een bevrijding. Ik voelde een last van mijn schouders af vallen. Vanaf toen bleef ik veel binnen. Ik leefde in de virtuele wereld van The Sims, ik speelde het spel uren, ik kocht zoveel op het web dat ik schulden kreeg en ik durfde enkel met mijn moeder het huis te verlaten. Het was een kluizenaarsbestaan.

Maanden gingen voorbij. Na een verwijzing van de huisarts, bracht mijn moeder mij naar de GGZ. Er werd een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. De diagnose voelde als thuiskomen. Ik herkende me in elk woord. Ik kreeg opdrachten van de psycholoog. In het begin moest ik bijvoorbeeld naar de dichtstbijzijnde supermarkt lopen, en later moest ik zelfs naar binnen gaan om boodschappen te kopen. Het ging met vallen en opstaan, maar langzaamaan verlaagde de drempel en stapje voor stapje kwam ik verder. Ik vergrootte mijn leefwereld en ik kreeg weer meer vrijheid. Ik zag zoveel meer dan het wereldje van The Sims en de online winkels. Ik zag de echte wereld.

meisje

Nog steeds ben ik verlegen, sociaal angstig en onzeker. Als mensen te dichtbij komen, ben ik geneigd ze van mij af te duwen. Ik ben bang voor contact, maar ik kan er ook naar verlangen. Ik ben bang om gekwetst te raken. Bang om niet goed genoeg te zijn. Bang om te falen of iemand pijn te doen. Ik toon mijzelf niet makkelijk aan de wereld, maar het gaat beter dan voorheen. Soms doe ik mijzelf versteld staan. Deze blog had ik in het verleden nooit in durven sturen, maar nu doe ik het gewoon. Vaak voel ik me nog dat meisje op het schoolplein dat zich niet durft te mengen met de rest en zich terugtrekt in haar schulp, maar af en toe hoor ik die kraken, en dan weet ik: het valt te doorbreken.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lotje9 - Maandag 22 juni 2015 19:09
Wauw, mooi geschreven zeg!
En ik herken mezelf in ieder woord...
Dankjewel voor deze blog!
Lovve - Maandag 22 juni 2015 19:10
Dapper verhaal, meid! Jij komt er wel
Ronja - Maandag 22 juni 2015 19:12
Zeker! Je kunt het.
Ik herken veel van wat je schrijft.
Van binnen ben je helemaal niet stil en verlegen.
Goede oefening
Liefs
LJ - Maandag 22 juni 2015 19:15
sterk van je.
Mooi geschreven ook!
yoyootje - Maandag 22 juni 2015 19:18
Mooi geschreven meis! Knap van je!
Liefs
Birdy - Maandag 22 juni 2015 19:30
Wat dapper van je dat je je verhaal hebt gestuurd, en je bent echt hard aan het werk volgens mij! Je komt er wel.
En mooie ogen heb je trouwens zeg :)
xxxm - Maandag 22 juni 2015 19:47
Mooi geschreven!! En mooie foto's :)
XX
pizzadue - Maandag 22 juni 2015 19:52
Dapper verhaal, goed dat je het hebt ingestuurd! Ik herken me deels wel in wat jij schrijft, en voel me ook een soort buitenbeentje.Tijdens de les zit ik vrijwel altijd naast iemand, maar ik vind het net iets te eng om buiten school wat met ze te doen uit angst om saai en raar gevonden te worden.
Je hebt trouwens mooie ogen en dat haar staat je goed hihi
pizzadue - Maandag 22 juni 2015 19:52
Dapper verhaal, goed dat je het hebt ingestuurd! Ik herken me deels wel in wat jij schrijft, en voel me ook een soort buitenbeentje.Tijdens de les zit ik vrijwel altijd naast iemand, maar ik vind het net iets te eng om buiten school wat met ze te doen uit angst om saai en raar gevonden te worden.
Je hebt trouwens mooie ogen en dat haar staat je goed hihi
jazzenballet - Maandag 22 juni 2015 20:27
Hey Bernice, wat fijn om van jou hier te horen. Je blog is zeer mooi geschreven. Ik herken me er zelf sterk in: 'het stille meisje' die niets zegt en een masker op zet. Ook sluit ik me vaak op the Sims, zo heb ik het 2jaar geleden bijna elke dag zitten spelen. Het was een uitvlucht voor de echte wereld. Maar jou verhaal maakt me sterker en het geeft me hoop dat het beter kan. En ik ben heel erg blij dat je stappen durft te zetten en dat de drempel is verlaagd.
Liefs
Jazz
Maria - Maandag 22 juni 2015 21:30
Moedig om toch je verhaal te vertellen. Is ook niet makkelijk als je je anders voelt of misschien ook wel een beetje bent. Misschien ben je wat meer op jezelf, ben je niet zo'n groepsmens, alleen is het contrast van in een grote klas en thuis met de computer wel groot. Jammer wel dat er het etiketje van een stoornis opgeplakt wordt. Nu verder in kleine stapjes en je zit op de goede weg. Je weet het hè, vlinders zitten eerst een poos in hun coconnetje voor ze vliegen.
💪 - Maandag 22 juni 2015 21:31
Wat goed dat je dit durft! Je moet wat met je schrijftalent doen, wat is dit een prachtige blog! Echt super gedaan meis, je kunt t!!
Lisanne - Maandag 22 juni 2015 21:48
Jeetje wat een verhaal..
Er is niets erger op school dan alleen zijn..
Meid jij mag er zijn!
Je bent een mooie meid en ik hoop dat het goed komt met je!
Aine - Maandag 22 juni 2015 21:52
Veel herkenning en vind je zo dapper dat je deze blog hebt geschreven!!
Ber - Maandag 22 juni 2015 22:26
mooi lieve bernie
Esmée I - Dinsdag 23 juni 2015 07:23
Wauw, wat prachtig geschreven! Ik vind het zo stoer van je en ik weet zeker dat het goed gaat komen met je!
Mimosa - Dinsdag 23 juni 2015 07:32
Lieve Bernice,

Neem jij je tijd maar om aan de wereld te wennen. Dat mag op jouw tempo, met jouw stapjes. Maak je wereld maar langzaam groter, ontdek maar dat niet alles zo eng is als het vooraf lijkt. Je hebt een lieve, zachte uitstraling. Die mag absoluut meer de ruimte krijgen - daarmee geef je niet alleen jezelf, maar ook de wereld een cadeau.
Loes - Dinsdag 23 juni 2015 08:11
Weet je wat het is, ik was vroeger ook stil. Maar stil is niet stom of zwak. Het is gewoon jezelf zijn. Tenzij het natuurlijk dan uit angsten voort komt
d - Dinsdag 23 juni 2015 09:44
wauw, zoveel herkenning, mooi en goed geschreven, goed bezig, heel veel sterkte!
Smile - Dinsdag 23 juni 2015 10:14
Erg fijn dat je dit met ons wilt delen! Ik herken echt alles uit jou verhaal. Het valt in kleine stapjes te doorbreken maar dit kost veel moed en tijd. Gelukkig zijn we niet de enige die dit zo sterk hebben en valt het ook grotendeels te overwinnen!
lunetha - Dinsdag 23 juni 2015 10:51
Wat knap dat je je verhaal hier durft op te schrijven! Mooi geschreven meid! En veel herkenning..Goed dat je ondanks je angst toch contacten aan blijft gaan etc. Kop op he! Liefs
Maanmeisje (Bernice) - Dinsdag 23 juni 2015 14:40
Heel erg bedankt voor de lieve reacties!
Anoniem - Dinsdag 23 juni 2015 15:46
Mooi geschreven. Veel sterkte en succes in de toekomst! Jij komt er wel:)

Ps: wat ben je knap!
S. - Woensdag 24 juni 2015 05:27
Mooi verhaal! Erg stoer dat je dit met ons hebt gedeeld!
Ik was vroeger ook best verlegen, en het komt heel vaak ineens weer naar boven in nieuwe situaties, of in groepen mensen die ik niet ken. Dat stoort me dan altijd omdat ik soms bijna geloof dat ik er helemaal vanaf ben. Ik herken ook heel veel van de invulgedachten die je opschrijft, maar ik probeer er nu altijd direct een andere, meer positieve gedachte tegenover te stellen, en dan realiseer ik me dat ik niet voor mijn omgeving kan denken.

Flower girl - Donderdag 25 juni 2015 14:37
Ben jij Bernice het maanmeisje? Leuk om wat meer van je te zien nu! Of haal ik nu twee mensen door elkaar? Super dapper ben je en mooi geschreven zeg!
Maanmeisje (Bernice) - Donderdag 25 juni 2015 15:19
@Flower girl: Op het forum gebruik ik de naam Maanmeisje.
Dankjewel!
Goodlive... - Donderdag 31 december 2015 15:19
Lief lief lief Maanmeisje,

Heel veel respect voor jou! Dapper dat jij je verhaal hebt kunnen delen op het forum! Ik erken wat je schrijft en ik kan het nog heel veel keer zeggen maar nogmaals echt heel stoer dat je het hebt durven delen!

Liefs Goodlive...
ii - Zondag 29 mei 2016 19:40
Hoi Bernice,

via een dwaalsessie op het internet kwam ik bij jouw blog terecht. Ik ben zelf ook gediagnosticeerd met OPS, inmiddels drie jaar geleden, en ik herken mezelf in veel van wat je schrijft. Zo ben ik bijvoorbeeld gestopt met een studie om onder een werkweek in het buitenland uit te komen en heb ik ook een behoorlijk aantal eenzame slentersessies tijdens tussen uren op mijn naam staan. Ik heb de derde studie waar ik aan begon wel succesvol weten af te ronden, erg fijn. Ik zie dat het inmiddels al bijna een jaar geleden is dat je dit blog schreef, ik hoop dat het nog steeds steeds beter met je gaat!