Mateloos Moedig: hersteld door mijn kinderwens

 

Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Anita lezen, vandaag lees je het verhaal van Marion.

Marion is 40 jaar oud en werkt als gymleraar op een aantal basisscholen. Je kan wel zeggen dat sporten haar favoriete bezigheid is, al van kinds af aan. In haar vrije tijd is ze nog altijd in de gym te vinden om haar kickboks-skills te verbeteren. Dit is echt wat ze het allerliefste doet.

Door haar ondergewicht kon ze jaren geen kinderen krijgen. Dit is voor haar de grootste motivatie geweest om voor herstel te gaan. Met dat in haar achterhoofd, kon ze er pas echt voor gaan. Na het op gewicht komen, heeft het nog nog twee jaar geduurd voordat haar lichaam ook echt hersteld was en ze een kans had om zwanger te worden. 

Inmiddels is ze moeder van vier kinderen - drie jongens en een meisje. "Dat ik, ondanks wat ik mezelf heb aangedaan (of ja, de anorexia dan) toch nog fysiek in staat was om ze te mogen krijgen, daar ben ik enorm dankbaar voor." Marion wil graag haar verhaal delen omdat ze hoopt dat er bij sommigen herkenning is in deze strijd. Ze kan niet ontkennen dat iedere zwangerschap weer een hoop issues gaf wat betreft eten, maar ze heeft zich erdoorheen geslagen. Dat wil ze graag meegeven: "Je kunt hersteld zijn, af en toe weer een periode hebben dat het 'trekt', maar dat toch aankunnen en het niet meer je leven laten bepalen. Met andere woorden: je bewust zijn van de valkuilen, maar iets anders in kunnen zetten als copingmechanisme."

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Mijn leven met een eetstoornis was een energievretende en eenzame tijd. Alhoewel ik eigenlijk nog een heel sociaal leven had, veel vrienden had, aan mijn tweede studie bezig was, veel aan het sporten was en naar Amsterdam was verhuisd. Allemaal heel mooie dingen, waar ik door de eetstoornis niet van heb kunnen genieten. Mijn leven stond dan ook in het teken van maar zoveel mogelijk bewegen. Sporten is mijn lust en mijn leven, maar de bewegingsdrang die ik ervaarde tijdens mijn anorexia was buiten alle proportie. Toen ik de diagnose anorexia officieel kreeg was ik 25 jaar oud, maar al vanaf mijn 11de was niet-eten een issue. Het was altijd chaos in mijn hoofd, ik dacht de hele dag aan niet-eten. Na mijn diagnose ging het alleen maar bergafwaarts. Ik was fysiek niet meer in staat om te functioneren, maar toch ging ik maar door. Als ik nu terugdenk, is het vooral verdriet over die tijd dat naar boven komt. Zo zonde van al die verloren jaren."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Mijn eetstoornis was echt een manier om te verdoven. Het afvallen zorgde voor een roes. Het voelde echt als toegeven aan een verslaving. Als kind van 9 kreeg ik te maken met het verlies van mijn moeder, die besloot het leven niet meer aan te kunnen. Ze had een depressie. Vanaf toen ben ik in een overlevingsstand gekomen. Voor de buitenwereld was ik het perfecte kind. Ik was lief, goed op school en sociaal. Maar toen al was het niet-eten mijn manier om niet te voelen."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"In het begin wilde ik helemaal niet herstellen, maar deed ik het voor de buitenwereld. Ik heb wel hulp gehad, maar wist met mijn praatjes alles en iedereen om de tuin te leiden. Ik ben daar niet trots op, maar ik kon toen echt niet helder nadenken, de anorexia beheerste me volledig. Pas toen ik zwanger wilde worden, bleek dat dat door mijn ondergewicht en jarenlange schade gewoon niet mogelijk was. Pas toen ging er een deurtje open naar herstel. Met enorme angst, woede en alles wat er bij kwam kijken, ben ik toen op eigen kracht hersteld."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Mijn grootste uitdaging: de enorme, bizarre angst om aan te komen en mijn bewegingsdrang. Echt heel bizar als ik er nu aan terugdenk. En de gedachte: ja, ik wil best herstellen maar dan zonder aan te komen. Ik herinner me vooral de enorme paniek. Maar ook de functie van de eetstoornis werd heel duidelijk. Want ik voelde me net een verslaafde op zoek naar verlichting. Ik heb een hoop 'gekke' dingen ingezet om maar niet te hoeven voelen toen de eetstoornis 'wegviel'."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Dit vind ik een lastige vraag. Ik ben een jaar in behandeling geweest bij een eetstoorniskliniek, maar het heeft me geen goed gedaan. Ik wilde ook niet herstellen (ergens wel natuurlijk) en ik herinner me het liegen en bedriegen van mezelf. Ik heb me daar achteraf best rot en schuldig over gevoeld, maar ik zie nu ook wel in dat ik mezelf niet was en volledig door de anorexia was overgenomen. Uiteindelijk was mijn kinderwens de echte eye-opener. Ik had blijkbaar een echt doel nodig, iets om voor te vechten."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Ik kijk erop terug met veel verdriet. Dat ik het blijkbaar zo nodig had om mezelf pijn te doen. Dat vind ik heel heftig. Maar ik kijk ook terug met trots. Het had heel slecht met me af kunnen lopen. Maar ik ben er nog! Ik heb mezelf eruit gevochten. En ik ga wel eerlijk zijn. Als er iets heftigs of moeilijks gebeurt in mijn leven, is die eetstoornis wel het eerste dat weer om de hoek komt kijken. Het is toch jarenlang een patroon geweest en een tool om te kunnen overleven. Maar gelukkig ben ik in staat dit op tijd te tackelen en kan ik bewust iets anders inzetten. Maar makkelijk is het natuurlijk niet altijd."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Mijn herstel heeft me vier prachtige kinderen gebracht. Mijn sociale leven is altijd doorgegaan, ondanks dat het heel slecht met me ging. Daar ben ik heel dankbaar voor."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Van een eetstoornis ben je niet zomaar af! Het heeft voor jou een functie, dus denk niet dat jij zwak bent als je niet kunt/wilt herstellen. Het is een proces met vallen en opstaan. Al ben je officieel hersteld, een terugval ligt altijd op de loer. Maar als je je daar van bewust bent, is daar prima mee te leven. Dat is het positieve dat ik heb ervaren na al die jaren. Ik ben me bewust van de functie van mijn anorexia van al die jaren en heb zelf nu een keuze om eraan toe te geven of niet. En dat voelt sterk!"


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Irene - Maandag 22 maart 2021 18:00
Dank je voor je mooie, hoopgevende en vooral ook eerlijke verhaal. Het blijft altijd een valkuil!
Marion - Maandag 22 maart 2021 22:06
Dank je....😊 Vooral de eerlijkheid vind ik belangrijk. Herstellen is vaak ‘lelijk’ en gaat niet van: “nou nu ben ik hersteld en klaar”Voor mij is herstel: je bewust zijn van je valkuil, je niet slecht of rot voelen dat die valkuil er soms gewoon is, en dat je kunt kiezen om iets anders in te zetten dan je eetstoornis.
Didi - Maandag 22 maart 2021 18:32
Mooi en krachtig verhaal! Ik herken ook veel punten. Voor mij is mijn kinderwens ook mijn grootste motivatiepunt geweest om volledig te herstellen. Nu in verwachting van ons eerste kindje🥰❤️ Het kan echt!
Marion - Maandag 22 maart 2021 22:08
Heel mooi om te horen! Gefeliciteerd en ik hoop dat je ondanks dat je misschien lastige momenten gaat hebben, je het kunt zien als: ik accepteer dat het lastig is, maar ik ga alles proberen om dit om te zetten naar iets wat veel liefdevoller naar jezelf toe is. Want je kunt alleen goed voor je kindje zorgen als je ook goed voor jezelf zorgt😊❤️
Didi - Woensdag 24 maart 2021 11:42
Dankjewel! Dat gaat zeker goed komen.
Rr - Maandag 22 maart 2021 23:36
Lieve Marion,
Je verhaal ontroerd me. Wat krachtig!!
Ik herken veel, maar heb ook nog wat vragen over dingen waar ik zelf nog mee worstel..
Wat zijn voor jou nieuwe copingmechanismen om in te zetten als de eetstoornis trekt?
Waar liep / loop je tegenaan qua eten en bewegen tijdens je zwangerschap, maar ook daarna (lijf accepteren).
Wat helpt jou nu, als je merkt dat je wegloopt voor je gevoel?
En wat merkt je gezin ervan? Ben je wat strenger op eten voor hen? Heb je meer regels?

Dank alvast!!

Marion - Dinsdag 23 maart 2021 13:40
Toen ik mijn eetstoornis los kon laten heb ik in eerste instantie een hoop andere schadelijke mechanismen ingezet. Zoals ik al zei: het heeft een functie. Maar omdat ik me er zo bewust van werd wat de functie dan was bij mij, kan ik dat ook beter loslaten. Soms zet je het ‘per ongeluk’ toch in. Maar dan weet ik: stop! Dus wat zet ik nu dan wel in? Dat bewustzijn dus en ertegen in kunnen gaan en dus wel eten. En merken dat de spanning dan dus ‘gewoon’ zakt. En verder is het beste copingsmechanisme voor mij: ik stel mezelf de vraag, kan ik wat ik het liefste doe in mijn leven blijven doen als ik die eetstoornis wel inzet? Antwoord is nee dat kan ik niet. En dat is voor mij de beste motivatie om niet weer in die valkuil te trappen.

Waar liep ik tegen aan tijdens zwangerschap: het loslaten van de controle. Ik was de eerste maanden zó misselijk, wat ik normaal at, kon ik niet eten. En dat dan het enige wat ik binnen kon houden pizza etc. was. Dat gaf paniek! Bij mijn 2e en volgende zwangerschappen wist ik dat deze paniek weer zou zakken en kon ik er veel beter mee omgaan. Over het accepteren van je lijf: bij de eerste dacht ik: aankomen wat een hel. Maar ik heb zelf ervaren dat ik door mijn sportieve leefstijl heel snel weer fit was. Ik kon ook wel beter omgaan met mijn lijf dan ik had verwacht.

En nee, ik ben juist niet strenger bij mijn kinderen op het eten. Ik leer ze wat gezond is....zeker en leg ze uit waarom we thuis gezond eten en waarom soms niet. Maar ik laat ze er vrij mee omgaan. Ik had in het begin wel moeite met de hoeveelheden die je een kind nou moet geven. Ik wist zelf gewoon helemaal niet meer wat normaal was. Geen extra regels hier thuis dus!
ikkuh1985 - Dinsdag 23 maart 2021 00:45
Wooooh wat een krachtig en eerlijk verhaal!!!En wat ontzettend mooi dat je als nog 4 kinderen hebt gekregen!
Marion - Dinsdag 23 maart 2021 16:06
Thanks! 😊
Britt - Dinsdag 23 maart 2021 13:14
Wat n mooi verhaal! We hebben hetzelfde aantal kinderen en dezelfde geslachten! Mooi dat je zo eerlijk en oprecht geschreven hebt! Geniet ervan!
Marion - Dinsdag 23 maart 2021 16:05
Dankjewel 🙏
G. - Dinsdag 23 maart 2021 15:33
Dankjewel voor het delen en enorm hoopgevend (al kan je aan iemand anders zijn ervaring geen 'rechten' ontlenen ;) het geeft wel hoop.

Kan je ook iets vertellen over waar je tegenaan liep bij het zwanger worden? Was bijv. jouw cyclus afwezig of te onregelmatig? Hoe wist je dat jouw eetstoornis jouw zwangerschap belemmerde / er nog een bepaalde schade was die je wilde repareren?

Dankjewel - en vooral voor jou en kids: succes en veel plezier en geluk samen :)
Marion - Dinsdag 23 maart 2021 15:55
Mijn cyclus was compleet afwezig inderdaad. Al jaren eigenlijk. Ik ben toen ooit zogenaamd ‘hersteld’ op ondergewicht (voor de meesten wel herkenbaar denk ik....(soort van: ik wil wel herstellen maar niet aankomen). Na bloedprikken bleek dat de hormoonwaarden die daarvoor nodig zijn zo laag waren dat zwanger worden echt fysiek onmogelijk was. Heel heftige confrontatie. Toen moest ik wel aankomen van mezelf (klinkt makkelijk gezegd zo, was het niet natuurlijk). Na een strijd van een jaar was dat gelukt, aankomen op gezond gewicht. Met de nodige angst etc. Heftige tijd. Maar die hormoonwaarden herstelden wel mee gelukkig, maar heel traag. Dus pas 2 jaar later (na op gezond gewicht zijn) was dat weer in orde. Uiteindelijk met een beetje medische hulp zwanger geworden weer een jaar later. Geen mooi en snel verhaal, er was dus wel degelijk schade aan mijn ondergewicht hebben. Zwanger worden van mijn andere 3 kinderen ging zoveel prettiger, geen fysieke beperking meer! Gelukkig bleek mijn lichaam uiteindelijk zelf te kunnen herstellen. Heel dankbaar voor🙏
G. - Dinsdag 23 maart 2021 21:48
Dankjewel! Ik herken me in wat je schrijft over schade nav ES en de keuze om (verder) aan te komen om lichamelijk verder te herstellen. Zwanger kunnen worden is voor mij lange tijd een motivatie geweest. Had de hoop op gegeven maar na heel veel jaren lijkt mijn lijf (voor mij totaal onverwacht) toch te herstellen (woehoee:) Lastig soms dat ieder lijf anders is, naast goede wetenschap, medici etc. Is het soms ook uitproberen en geduld hebben. Thanks again, knap hoe je door bent gegaan en waar je nu staat!
Ik - Dinsdag 23 maart 2021 18:15
Dankjewel voor het delen, biedt hoop ♥️
Marion - Dinsdag 23 maart 2021 18:53
Dat vind ik fijn😊 Hoop is belangrijk❤️
Cylu - Woensdag 24 maart 2021 15:19
Hoi Marion,

Wat fijn dat je uitgebreid antwoord geeft op alle vragen! Ik leer hier veel van 😊